Jakże tu jest spokojnie, na Gwiezdny Klan!
Cebulowy Nos wdrapała się półkę skalną i rozejrzała dookoła. Zmarszczyła nos i prychnęła pod nosem, usiłując się jakoś wygodnie ułożyć... Co nie było wcale takie proste. Twarda, nieprzyjemna skala raczej nie była dobrym siedziskiem. A mogła przecież znaleźć sobie jakiś mech, przywlec i byłoby o wiele lepiej.
- No to se mam, najwygodniejsze miejsce pod słońcem - burknęła pod nosem i przymknęła oczy. Czy miała w tym momencie ochotę schodzić i poszukać sobie innego miejsca? Nie za bardzo. Za to narzekać już zamierzała.
Dlaczego w ogóle znalazła się właśnie tutaj... A nie w legowisku wojowników? Być może instynkt przywiódł ja właśnie tutaj, by powiedzieć jej, że powinna dać sobie spokój i przenieść się do starszyzny. Już od ponad dziesięciu księżyców nie czuła się najlepiej - spadek sił i mobilności bardzo ją irytował, a wędrówka na nowe tereny już szczególnie ją zmęczyła. Ciężko było jej przyzwyczaić się do nowego obozu, granic, otoczenia... A na dodatek nie miała tyle werwy i energii co młodsi wojownicy, by dokładnie wszystko zbadać. Całe życie spędziła na poprzednich ziemiach. Tutaj czuła się nieswojo i tylko obecność klanu napawała ją otuchą. Wciąż nie mogła przyzwyczaić się do tego wszystkiego. Tak, jakby tylko jej ciało przeniosło się tutaj, a duch pozostał gdzie indziej.
Ponownie westchnęła pod nosem i uchyliła pomarańczowo żółte ślepia, rozglądając się za kimś, kto mógłby wysłuchać jej narzekania.

Orzeszek

– No to se mam najwygodniejsze miejsce pod słońcem! – powtórzyło karykaturalnie niskie echo docierającego z tajemniczego miejsca… pod Cebulowym Nosem… oczywiście kremowa kocica nie usiadła na żadnym kociaku, ani też nie było tak, że nie zauważyła kogoś, kto siedział pod półką, na którą się wdrapała, bo to by było niedorzeczne, czyż nie? Winowajca po prostu schował się za pobliskim stalagmitem, czekając na dogodną ofiarę. Widząc zbliżającą się kotkę, której kiedyś ukradł legowisko i biegał z nim po całym obozie, Orzeszek schował się w jego cieniu, przesuwając się najciszej, jak potrafił, tak, by nie widziała go z półki. Teraz też się zresztą nie pokazywał, czekając na reakcję star… wojowniczki.

Szukając kogoś, z kim mogłaby ponarzekać, nie do końca miała na myśli małego kociaka... I to akurat TEGO kociaka. Znała ten głos, oj znała! Młody kiedyś ukradł jej własne legowisko i zaczął biegać z nim po obozie, co szczególnie sobie zapamiętała - niekoniecznie dobrze, bo była uczulona na takie wygłupy. Zmarszczyła pysk na to jego papugowanie i zaczęła rozglądać się za tym łobuzem.
- TY! Co, będziesz teraz po mnie powtarzać, tak? - odparła i prychnęła. Nadal rozglądała się i szukała wzrokiem tego kociaka, jednak nigdzie nie mogła go wypatrzeć. Przecież jeszcze nie oślepła na starość! Gdzież to on się schował?
- E no, pokaż się, młody. Masz czelność tak po mnie powtarzać, to miej odwagę teraz wyjść z ukrycia! - dodała zaraz, irytując się coraz bardziej, kiedy nie mogła go znaleźć. Oj nie, nie będzie złazić ze swojej niesamowicie wygodnej półki skalnej, by tego dzieciaka poszukać. Takiej satysfakcji mu nie da. W najlepszym razie po prostu za chwilę go zignoruje... Jeśli młody postanowi siedzieć cicho i więcej jej nie przedrzeźniać.

– TY! Co, będziesz teraz po mnie powtarzać, tak? – powtarzał głos, wciąż karykaturalnie obniżony, całkiem jakby Orzeszek był przekonany, że w ten sposób w ogóle nie da się go rozpoznać, tak było, nie kłamię. Mały naiwniak najwyraźniej w ogóle nie zdawał sobie sprawy, że mimo wszystko jego głos brzmi tak samo i każdy z mózgiem większym od orzeszka pozna, że to on to mówi.
– E no, poka… – zaczął kocurek znowu, po czym zrozumiał kolejne słowa Cebulowego Nosa. No nie, zarzucać mu brak odwagi? Jak tak można! Orzeszek oburzył się w duchu, nastroszył futerko i z uniesionym ogonem, a także wygiętym grzbietem wyskoczył zza stalagmitu, za którym się tak sprytnie ukrył. – Mam odwagę! – fuknął na starą wojowniczkę. – I dzień dobry – dodał minimalnie spokojniej, ale z foszkiem w głosie, żeby nie było, że mama go niczego dobrego nie nauczyła.

No jaki bezczelny! Znowu postanowił po niej powtarzać? Zmarszczyła pysk jeszcze bardziej ze zdenerwowania i skupiła się na tym, aby łobuza wypatrzyć. Niestety nigdzie go nie widziała w zasięgu wzroku... A nadal była na tyle uparta, żeby nie schodzić z półki i koniec. Nawet jak nie była do końca wygodna. Zresztą, jeszcze tylko tego brakowało, by goniła za jakimś pyskaczem. Nie do pomyślenia.
- HM?! - wyburczała znowu, kiedy młody niemalże ponownie zaczął za nią powtarzać, jednak nagle urwał. Otworzyła szerzej oczy, widząc, jak kocurek wyskakuje i wreszcie przestaje się chować po kątach.
- Tu byłeś! - odparła i spojrzała na niego nieco ostrzej. Ma odwagę, tak? - A tak powtarzać to też miałeś odwagę, co? Zero szacunku, zero! - fuknęła. I jeszcze dzień dobry mówi! I co, Cebulowy Nos ma teraz zapomnieć o jego powtarzaniu? Nie ma mowy. Co ten Niedźwiedzia Gwiazda robi, że kocurek jest... TAKI. Ta dzisiejsza młodzież!

– Ale co do tego ma szacunek! – spytał obronnym tonem, marszcząc czoło i machając uniesionym ogonem na boki. – Przecież to tylko zabawa – dodał zaraz, przybrawszy niewinny, nieco wyższy głos.
Szybko wykalkulował, że teraz trzeba będzie grać niewinnego, żeby trochę udobruchać Cebulowy Nos – a kto wie, może kotka zechce mu nawet coś opowiedzieć, zamiast tylko mamrotać, narzekać pod nosem i się boczyć! Posłał więc starej wojowniczce jakże uroczy uśmiech, po czym przybrał normalną pozycję, opuścił nastroszone futerko i usiadł, zerkając na nią z ciekawością. Czy wziął pod uwagę, że kocica może nie chcieć towarzystwa… na dodatek tego konkretnego towarzystwa…? Otóż nie.
– Wszystko dobrze? Zdrówko dopisuje? – zapytał z zainteresowaniem. Udawanym czy nie… cóż, to pozostawało w strefie domysłów!

- Jak to co?! Czy ty w ogóle wiesz, co to znaczy mieć szacunek do starszych? - syknęła. Zabawy się zachciało, pf. Takie to dla niego zabawne, wkurzać starą wojowniczkę? Nie do wiary, co ta młodzież wyprawia. A może to raczej jeden taki przypadek? Zawilec przecież jest w dosyć podobnym wieku, nawet nieco starsza i jest bardzo grzeczna. A tutaj mamy jakiś ciężki okaz, urwis Niedźwiedziej Gwiazdy. I jeszcze się uśmiecha jak głupi! Zmarszczyła pysk, wciąż patrząc na niego z niezadowolonym grymasem i podążając za nim spojrzeniem.
- Co - rzuciła bardziej zaskoczona. I jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło, zapytał, czy jej zdrówko dopisuje? Jeśli Orzeszek chciał jakoś udobruchać Cebulę, to musiał zdecydowanie wymyślić coś innego, bo teraz jedynie bardziej wkurzył kocicę. Nie wyobrażała sobie, jak młody chciał tak po prostu przejść do innego tematu. I nie zamierzała odpuścić, oj nie.
- A może najpierw jakieś przepraszam, co? - burknęła. Chyba w ogóle nie odpuści, jak się tego "przepraszam" nie doczeka. Dla własnego spokoju. No i kociak po prostu ją wkurzył swoim lekceważącym zachowaniem.

Pokiwał niewinnie łebkiem, uznając, że odpowiadanie słowami minie się z celem i prawdopodobnie tylko dalej rozwścieczy starą kocicę. Rany, tyle księżyców na karku, a tyle w niej złości! I to złości za takie głupoty! Jej terminatorzy musieli mieć przewalone. Może to też tłumaczyło, czemu Czerwony Kwiat był taki, phew. Z taką matką to każdy by był nieprzyjemny!
– Ale to chyba mówi się słucham, a nie co, Cebulowy Nosie. To znaczy tak mi się wydaje! – odpowiedział wręcz zszokowany niezbyt miłym „co” ze strony kocicy. Phi, ona go uczy o szacunku i manierach, a mówi „co” zamiast „słucham”? Też coś! I kto tu jest niewychowany, i jakiś tam jeszcze, bla bla. – Pytałem, czy zdrówko dopisuje! – powiedział głośniej, doszedłszy do wniosku, że stara wojowniczka pewnie nie dosłyszała.
– A-a-aaale za co? – spytał, mrugając powoli i niewinnie, jakby nie rozumiał w ogóle, o czym do niego mówi kremowa wojowniczka.

Gdyby tylko Cebulowy Nos wiedziała, co tam kryje się w główce Orzeszka... Ale na szczęście nie wie, jednak nie oznacza to, że nie była zła. Bo była, a kociak na dodatek nie robił nic, by jakoś załagodzić sytuację. Wręcz przeciwnie - dolewał oliwy do ognia z każdą swoją wypowidzią.
Jeszcze ma czelność ją pouczać! On, gówniarz paroksiężycowy będzie mówił jej, Cebuli, jak ma mówić?! No nie do pomyślenia! Kiedyś to taki kociak by się nie odważył tak pyskować, a teraz? Pokręciła głową z niedowierzaniem i ponownie rzuciła mu ostre spojrzenie.
- Młody... Przeginasz. TY będziesz mówi mi jak mam się wyrażać? Ty? - burknęła. Taki jej się gagatek trafił. Ph. Pietruszka też taka pyskata była. Nawet jak wyrosła na wojowniczkę. Ciekawe, jaka byłaby na starość... Eh. Nie będzie teraz jakichś wspominek robić - to było wiele, wiele księżyców temu.
- Wiem - odparła jedynie i machnęła ciężkim ogonem. Otworzyła szerzej oczy, słysząc kolejne słowa Orzeszka. Co.
- Jeszcz pytasz?! - tupnęla ogonem i zlustrowała młodego wzrokiem. Co on, serio nie wie, jak się w ogóle zachowuje? Może faktycznie nie ma pojęcia, co zrobił źle. Ba, może w ogóle nie wie, że takie pyskowanie do starszych jest nie na miejscu? Cebulowy Nos miała już pewne doświadczenie z kociętami... W końcu wychowała dwa swoje mioty i czasem zajmowała sie też innymi kociakami, teraz zresztą opiekuje się małą Zawilec. Czasem do takiego małego łba docierało dopiero po długich i obszernych tłumaczeniach... Ale Cebula wolałaby, aby młody sam do tego doszedł. Może mu nawyżej dać jakieś podpowiedzi, jak na razie.
- Co, uważasz, że właściwie się zachowałeś? Hm? - zmrużyła oczy i przechyliła głowę na bok. No, zastanów się.

– No, tak, ja. Jak się ktoś tak czepia, to chyba sam też powinien być porządny – odparł beztrosko i z jakże niewinnym wyrazem pyszczka, tańcząc na granicy bezczelności… chociaż według Cebulowego Nosa zapewne już dawno ją przekroczył i wypruł do przodu, pozostawiając rzeczoną granicę daleko za sobą. Cóż, w swoim odczuciu nie zrobił nic złego, wskazując kremowej kocicy, że kulturalnym byłoby powiedzieć „słucham”, a nie „co”. Ot, wytknął jej hipokryzję, bo sama tak buczała o szacunku, kulturze i innych takich, a sama nie potrafiła być miła!
Na pytanie kremowej kocicy pokiwał głową, a jego wyraz pyszczka nieco się zachmurzył. Chciał stworzyć wrażenie, że mówi na serio, że naprawdę nie wie, za co ma przeprosić… i część z tego było tylko elementem jego gry ze starą wojowniczką, a część – faktyczną niewiedzą i brakiem zrozumienia. Bo co niby zrobił złego? Naśladował ją, udając echo? Cóż za poważna zbrodnia, no naprawdę.
– Nooo… przecież się tylko bawiłem – odparł. Nie był drewnianą kłodą, żeby cały dzień leżeć i martwo patrzeć po ścianach, zamiast się bawić, korzystać z życia, poznawać koty, obóz. – Jak to kociak. Jakbym akurat usłyszał innego kociaka albo mojego tatę albo w ogóle kogokolwiek innego, to też bym tak powtarzał. A potem powiedziałem dzień dobry i spytałem o zdrówko, to nawet nie dostałem odpowiedzi, ani na to, ani na to. – I kto tu się zachowywał niewłaściwie, PHEW.

Cebula gotowała się w środku i niemalże para poszłaby jej z uszu. Zdaniem wojowniczki granica bezczelności już dawno przekroczona, a syn Niedźwiedziej Gwiazdy nic sobie z tego nie robił i brnął dalej w najlepsze. Cebula może i hipokrytką była, bo wymagała szacunku do siebie, zaś sama pozwalała sobie, na co ma ochotę... Ale w żadnym stopniu się tym nie przejmowała. Być może nawet nie była tego świadoma. Jednego za to była pewna - nie zamierzała tolerować takiego zachowania.
- I takie to zabawne, hm? - rzuciła, wzdychając. Prychnęła, słysząc jego następne słowa. Że niby do swojego ojca też by się tak odnosił? No ciekawe.
- Ta, już widzę. Ty chyba po prostu lubisz wkurzać starą wojowniczkę. Zanim przejdziesz do "dzień dobry" czy innych takich, to wypadałoby przeprosić. Nadal czekam - odpowiedziała butnie i dumnie podniosła pyszczek. Tak, domagała się przeprosin. I pewnie nie odpuści, dopóki ich nie dostanie... Tego zaś, że nie otrzymał odpowiedzi na swoje "kulturalne pytania" w żaden sposób nie skomentowała. Ciężko też powiedzieć, czy nie zrobiła tego dlatego, że faktycznie nie słyszała, czy może sama nie chciała tego usłyszeć.

– Zawsze jakaś rozrywka. Przynajmniej umiem się bawić – odparł, wzruszając lekko barkami, a na końcu języka miał słowa „w przeciwieństwie do niektórych”, mając na myśli chociażby właśnie kremową kocicę, którą miał przed sobą… albo jej syna, chociaż z nim Orzeszek był w stanie się jakoś dogadać… albo też jej wnuczkę, która to też nie błyszczała jakoś specjalnie w kociarni, jeżeli chodzi o jakiekolwiek zabawy, przynajmniej z tego co zaobserwował złoty syn przywódcy. Hmm, może to taka rodzinna przypadłość? Bycie sztywniakiem?
Słuchając kolejnych słów kocicy Orzeszek doszedł do wniosku, że Cebulowy Nos była nieprzyjemna chyba ot tak, dla zasady, i do tego roszczeniowa, a od innych wymagała szacunku, bycia miłym, i może jeszcze umoszczenia jej legowiska, przyniesienia pod nos zwierzyny i umycia łap. Na dodatek dalej mu nie odpowiadała na jego pytania – zadane przecież w dobrej wierze! – i najwyraźniej z góry już sobie założyła najgorsze rzeczy na jego temat, nie dopuszczając do siebie myśli, że faktycznie mogła to być po prostu niewinna zabawa kociaka. Phi. Chyba mu się nie chciało na to tracić czasu!
– No to se jeszcze poczekasz – mruknął cichutko pod nosem, licząc na to, że stara kocica go nie usłyszy, po czym machnął lekko ogonem i obrócił się na pięcie, by następnie truchtem oddalić się nie tylko od kocicy, ale i z całego legowiska terminatorów. Nara, frajerzy.

zt

- Chyba żartujesz! - warknęła w końcu. ROZRYWKA? Wkurzanie Cebulowego Nosa to dla niego rozrywka? On chyba naprawdę nie wie, z kim rozmawia! I ile księżyców ma Cebula! Z racji samego wieku kocica wymagałaby do siebie szacunku, a do tego była najstarsza w klanie. Dodać do tego jeszcze jej wojowniczą rangę, księżyce, które spędziła, polując, patrolując i broniąc Klanu Wichru... Żaden gówniarz nie będzie tak do niej pyskować! Jak Niedźwiedzia Gwiazda mógł dopuścić do czegoś takiego?
- Co tam jeszcze mruczysz?! - rzuciła, niestety nie będąc w stanie usłyszeć, co tam Orzeszek ględzi pod nosem. Cóż, nie doczekała się już kolejnej odpowiedzi, gdyż kociak po prostu sobie poszedł. Cebulowy Nos pokręciła głową i prychnęła głośno, na tyle, że Orzeszek pewnie mógłby to jeszcze z daleka usłyszeć. Na pewno nie zamierzała za nim iść czy cokolwiek. Co tam. Nie będzie się przejmować jakimś niewychowanym i pyskatym kociakiem. Orzeszek za to może być pewien, iż Cebula na bardzo długo zapamięta sobie to bezczelne jej zdaniem zachowanie.

[zt]

Jastrząb próbowała włazić, gdzie tylko się dało, nawet tam, gdzie za bardzo nie powinna. Ale czy na pewno nie powinna? Słyszała od matki, że legowisko starszyzny zajmuje teraz tylko stara Cebula, i że podobno kocicy lepiej nie drażnić za bardzo, bo jest marudna. „Muszę przekonać się sama”, pomyślała w końcu, kierując się do Ustronia. To nie tak, że nie wierzyła swojej rodzicielce, jednak po prostu nie wyobrażała sobie po prostu skinąć głową i nie sprawdzić tego na własną łapę.
Zajrzała ostrożnie do jamy, wypatrując wspomnianej kocicy, ale już po krótkiej chwili oględzin zorientowała się, że legowisko starszyzny jest puste. Pewnie gdzieś wyszła. Może to nawet i tym lepiej? Mogła tu robić, co tylko chciała, tak długo aż jakiś kot jej nie wygoni.
Nie trwało to długo, nim w końcu stwierdziła, że było tu całkiem... Nudno. „Nic ciekawego”. Na dodatek śmierdziało ziołami z lecznicy i na sam zapach miała złe wspomnienia! Wzruszyła niedbale barkami i spróbowała wdrapać się na jedną z półek. Na szczęście nie była ona zbyt wysoko, toteż młoda Jastrząb po paru próbach znalazła się na miejscu, skąd rozpościerał się widok na Ustronie, część lecznicy i wyjście z jaskini.

Rosa

Roska była podekscytowana powrotem części swojego rodzeństwa z lecznicy. Przez to, że chorowali, nie mogła z nimi rozmawiać, bawić się, lepiej ich poznawać, robić fajnych rzeczy w obozie, no nic! I ogólnie bardzo im współczuła i życzyła szybkiego powrotu do zdrowia, ale niestety nie mogła nic zrobić, żeby ten proces przyspieszyć. Kiedy zauważyła kolorowy ogon Jastrząb znikający we wnętrzu Ustronia, dokończyła szybko posiłek i popędziła za siostrzyczką. Kiedy już tam wpadła… kotka już siedziała sobie na jednej z półek, cwaniara.
– Jastrząb!! – pisnęła radośnie. – Co robisz? Chcesz się pobawić? Zrobić coś fajnego?

Z góry od razu dostrzegła wbiegającą do środka Rosę, na co podniosła się podekscytowana do góry.
— HEJ! A siedzę tu. Chętnie, tylko okropnie tu nudno. Nic tu nie ma! I śmierdzi ziołami! Mam złe wspomnienia z tym. I podobno mieszka tu jakaś Cebula, tyle że nikogo nie spotkałam po drodze — wzruszyła barkami, a następnie odsunęła się kawałek i klepnęła ogonem miejsce obok siebie, chcąc dać znak Rosie, że może do niej się wdrapać i również zająć to miejsce.
— Chyba że... Poszukamy czegoś ciekawego... Może ktoś tu coś zostawił, jakiś kamyk? Albo jakieś piórko? — pomyślała na głos. Może i mieszkała tu wspomniana Cebula, ale przecież każdy ma tutaj wstęp, prawda? I legowisko starszyzny jest połączone z lecznicą, więc może ktoś z lecznicy się tutaj wymknął? Szkoda, że ona nie miała takiej możliwości, bo Motyli Blask bardzo pilnował chorych. Jastrząb również nie była na tyle głupia, żeby z chorobą wychodzić do innych, zdrowych kotów. Miała już w sobie na tyle rozsądku, by nie życzyć im tego samego losu przez zarażenie.

– Ale teraz jestem ja! – wyszczerzyła się radośnie do siostry, machając kolorowym ogonkiem. No, a we dwie to już nie mogły się nudzić! Zaczęła dość niezgrabnie się wdrapywać na półkę, na której siedziała Jastrząb, ale na szczęście nie spadła po drodze, bo na pewno byłoby to bolesne. – A o tej Cebuli to mama mi mówiła, ale nie wiem, nie rozmawiałam z nią. Ale widziałam, jak tu wchodzi! Zawsze ma taką skrzywioną minę, hihi – oznajmiła z chichotem.
– Noo, coś na pewno znajdziemy fajnego! Patrz, tam na przykład jest caaała sterta piórek! Chcesz się nimi pobawić? – zaproponowała podekscytowana i już gotowa do zejścia z półki, choć dopiero się na nią wtoczyła.

- Dobrze, że my takiej nie mamy. Nie można się krzywić! Trzeba stać dumnie i patrzeć śmiało przed siebie! - odparła i w ramach demonstracji - wypięła pierś do przodu, zamknęła oczy i uniosła pysk. Jastrzębia Gwiazda, przyszły przywódca, we własnej osobie! Chwilę tak pozostała, a kiedy siostra wspomniała o stercie piórek, szybko otworzyła oczy i uśmiechnęła się radośnie.
- Tak! Chodźmy! - rzuciła, po czym nie czekając na Rosę, wykonała długi sus z półki i zaraz znalazła się przy wspomnianych piórach. Przyszło jej namyśl, że mogłaby machnąć ogonem, a wtedy wszystkie by się rozleciały po kątach. Wstrzymała się jednak, zdając sobie sprawę, iż wtedy pewnie wypadałoby to z powrotem pozbierać, do czego nie była już taka chętna.
Wzięła jedno z piór do pyska, największe, jakie znalazła, a następnie położyła na kamieniu, zwracając się do Rosy:
- Jak myślisz, do kogo mogło należeć? Może znajdę tu jakieś... pióro jastrzębia! - poruszyła podekscytowana wibryzami na samą myśl o takim znalezisku.

– I się uśmiechać! – dodała od siebie kotka entuzjastycznie, szczerząc wesoło ząbki do siostry. Dla Roski co prawda duma czy śmiałość nie były priorytetami, ale jednak wychodziła z założenia, że trzeba we wszystkim dostrzegać pozytywne promyki i podchodzić do życia z entuzjazmem, a nie ze skrzywioną miną! No, chyba że wydarzyłoby się coś strasznego, to tak by do tego nie podchodziła, rzecz jasna.
– Super! – pisnęła, skacząc z półki trochę pokraczniej niż Jastrząb, ale jednak wylądowała na podłożu w jednym kawałku i szybko dołączyła do Jastrząb. Od razu zaczęła przyglądać się piórkom, które były tu zebrane. – Ojej, nie wiem! Mama z tatą na pewno by wiedzieli, ja tylko kojarzę jak wyglądają pióra bażantów, bo, wiesz, tata mi dał jedno niedawno! – pochwaliła się. – Śmieszne są, takie długie i cienkie, tutaj takich nie widzę, hm. A wiesz, jakie pióra mają jastrzębie? – trajkotała, jednocześnie przymierzając się do… ataku na pióra! Uginając przednie łapy, zakołysała zadem, żeby skoczyć na obrany cel. Tak się stało, że owszem, złapała wybrane piórko, ale przy okazji pozostałe w okolicy albo uniosły się do góry, albo na boki, oddalając się ze stosiku.