Pragnął uniknąć piachu który trafił do jego oczu, nie był jednakże w stanie tego uczynić. Wiedząc, że widoczność którą posiada jest bardzo ograniczona rzucił się w kierunku kotki zamierzając ją staranować. Udany atak terminatorki sięgnął jego łap, ona sama jednakże została popchnięta na ziemię i przygnieciona przez ciężar chwilow wybitego z równowagi przeciwnika.

Wydała z siebie niezadowolony, mimowolny jęk, gdy została staranowana na ziemię, ale wiedziała, że musi myśleć szybko. Świadoma wrażliwości swojej pozycji, zgięła brodę tak, by chronić gardło, po czym spróbowała kopać tylnymi łapami w brzuch ojca, by go z siebie zrzucić.

Pomimo przegranej pozycji na której się znalazła jego córka zdołała odnaleźć właściwe rozwiązanie problemu. Podjął próbę odskoczenia od kotki, jednakże jej atak wciąż okazał się być trafny. 
- Wystarczy na dziś, Jeżynowa Łapo - oznajmił. - W następnych dniach doskonalić będziemy twe umiejętności walki. Czas, byśmy powrócili do obozu - oznajmił. Musiał zażyć dużej ilości odpoczynku, następnego poranka czekać miał go wszak trening z Osą. Podejrzewał, że nie odbędzie się on bez komplikacji. 

I… uderzyła, zauważyła z zadowoleniem. Była gotowa ciągnąć to dalej, ale jej chęci zostały ostudzone słowami o skonczeniu na dzisiaj. Nie zamierzała sprzeczać się z ojcem. Musiała przyznać, że walka była specyficzną rzeczą. Nie myślała w niej tak, jak zawsze, ba, nie miala czasu na myślenie — wszystko było odruchem i instynktem. Choć nieobliczalne i męczące, przypływ adrenaliny związany z walką był dość przyjemny.
Kiwnęła głową na informację o powrocie do obozu, po czym podążyła za ojcem z powrotem.


Trenowali walkę już od jakiegoś czasu, a ona czuła, że robi się w niej faktycznie lepsza. Tak, że była aż nudna i monotonna, ale hej, czego innego oczekiwać po walce treningowej.
Stawiła się na kolejny umówiony trening o czasie, wypoczęta i niegłodna.

On również stawił się na miejscu w ustalonym czasie. Skinął córce głową zadowolony z jej punktualności, następnie zaś opuścił obóz i zaczął kierować się ku Ciemnej Głuszy. Zasygnalizował córce by podążała za nim.
- Dzisiejszy trening rozpoczniemy od nauki wspinaczki na drzewa - poinformował kotkę. - Jakie informacje dotyczące tej umiejętności posiadasz?
Nie zdziwiłby się gdyby były one nikłe - on sam nie przekazywał kotce szczegółowej wiedzy na ten temat nie chcąc,by podejmując próby samodzielnego zdobywania koron drzew jego córka naraziła się na niebezpieczeństwo w postaci trwałego kalectwa lub śmierci.

A ona, rzecz jasna, podążyła.
– Podejrzewam, że pazury powinni być zaczepione o korę – niezbyt błyskotliwe i odkrywcze spostrzeżenie, ale nie była pewna, co wchodziło w teorię wspinaczki, a co było po prostu rozsądkiem; w końcu to nie tak, że kot teleportował się na drzewo umysłem. Była jednak zadowolona, że nauczy się tej umiejętności — od dawna myślała o tym, jak wszystko wygląda z góry gałęzi. Jeśli okaże się to łatwą dla niej umiejętnością, z chęcią spędzałaby w koronach większość czasu.

- Owszem. By wspiąć się na drzewo musisz wbijać pazury w korę i przemieszczać się ku wybranemu punktowi, głowę utrzymując w kierunku korony - poinformował kotkę zgodnie z prawdą. - Sukces wspinaczki zależny jest nie tylko od obranej techniki, lecz również wyboru odpowiedniego drzewa i gałęzi. Jeśli wybierzesz gałąź zbyt niską niepotrafiący się wspinać drapieżnik, przed którym uciekasz może cię dosięgnąć. Jeśli będzie zbyt cienka, nie utrzyma twego ciężaru. Niebezpieczna i nieroztropna jest również wspinaczka na gałęzie i drzewa spróchniałe, zbutwiałe i zgniłe - kontynuował swe wyjaśnienia. - By prawidłowo zejść z drzewa również musisz utrzymywać głowę w kierunku jego korony - wyjaśnił by ostatecznie zamilknąć i pozwolić kotce na zadanie mu ewentualnych pytań.

Wyjaśnienie na temat wchodzenia na drzewa było dość logiczne, ale nieco zdziwiło ją, że i przy schodzeniu głowa powinna być skierowana do góry. Brzmiało to niewygodnie, nie widzieć, co jest na twojej drodze. Jak najbardziej mogła się jednak zgodzić, że niska gałąź to nieodpowiednie miejsce na ucieczkę od drapieżnika.
– Dlaczego i przy schodzeniu z drzewa należy mieć głowę do korony? Czy nie utrudnia to widoczności? – spytała, gdy ojciec zamilkł. – I po czym rozpoznać spróchniałe czy zbutwiałe drzewo? – przebywała głównie w obozie, więc niekoniecznie wiedziała, jak wygląda każdy Rodzaj i Stadium Życia Drzewa. Rozumiała, że takie drewno musiało być mniej wytrzymałe, jednak nie była pewna, czy przy obecnej wiedzy umiałaby je odróżnić w terenie od drzewa bezpiecznego.

- Pozwala to na utrzymanie równowagi i zmniejsza szanse na zakończenie wspinaczki koniecznością pozostawania pod opieką Owczego Runa - poinformował córkę. Żywił nadzieję, że był to jedynie przejaw braku doświadczenia, nie zaś krótkowzroczności. - Jeśli drzewo lub gałąź nie posiadają liści, panuje zaś pora w której takowe posiadać powinno sugeruje to jego chorobę. Drzewa gnijące, zbutwiałe i próchniejące posiadają charakterystyczny wygląd - zasygnalizował kotce by podążyła za nim, by następnie zatrzymać się przed spróchniałym drzewem i zaprezentować jej widok osłabionej rośliny. - Wybierając drzewo zwracaj uwagę na wygląd jego liści oraz pnia. Naturalnie ocena ta podczas Pory Nagich Drzew jest znacznie trudniejsza. Doświadczenie pozwoli ci na stopniowe zmniejszanie ilości czasu potrzebne do jej przeprowadzenia, poświęcając zatem czas na naukę tej umiejętności zwiększasz swe bezpieczeństwo.

Utrzymanie równowagi? Więc głową w dół byłoby trudniej? Jeżynowa Łapa próbowała to sobie wyobrazić, i w sumie to nawet miało sens — tak samo, jak schodząc z górki czuło się, że zaraz pochylisz się do przodu i sturlasz z niej. Nie była jeszcze na drzewie, by móc ocenić w pełni dobrze poprawność tej tezy, ale kiwnęła ojcu głową, rozumiejąc, że robienie tego na odwrót mogłoby się skończyć kontuzją.
Słuchała na temat wyboru drzewa i podążyła, gdy ten ruszył i znalazł przykładowe, spróchniałe drzewo. Przyjrzała się mu i próbowała porównać, czym różniło się od tego zwykłego. Wydawało się być bardziej suche, kora bywała oberwana, a także były w nim dziury. Po niedługim czasie obserwacji skinęła głową.
– Rozumiem.
W takim wypadku nie miała chyba więcej pytań.

- Jeśli nie posiadasz innych pytań odnajdź gałąź która w twojej opinii jest odpowiednia dla naszego celu - polecił swej córce. - a następnie wespnij się na drzewo, usiądź na wybranej przez ciebie gałęzi i omów rangi które występują w naszym klanie - polecił kotce uznając, że warto będzie upewnić się, że kotka potrafi nie tylko dotrzeć do konkretnej gałęzi, lecz również zachować na niej równowagę podczas wykonywania konkretnej czynności. Chciał, by jego córki cieszyły się długim życiem, jeśli zaś miało tak się stać w istocie musiał upewnić się, że podczas swych treningów opanują swe umiejętności w stopniu wyższym niż przeciętny terminator.

A więc cel wspinaczki miała wybrać sama, co uważała za logiczny wybór — w końcu gdyby była sama w terenie, też od niej samej zależało, gdzie by weszła. Kiwnęła ojcu głową, rejestrując jeszcze zadanie zadane na sam koniec, ale na razie: skupiając się przede wszystkim na znalazieniu odpowiedniej gałęzi i wspinaczce.
Od razu, rzecz jasna, wykluczyła z możliwych opcji spróchniałe drzewa. Zamiast tego rozejrzała za tym, które będzie liściaste — miewały łatwiejsze do wspinaczki korony, z jej obserwacji — i mimo mrozu, silne i zdrowe. Gdy takie spełniające warunki rzuciło się jej w oczy, zlustrowała jeszcze raz oczyma jego korę, po czym wysunęła pazury i skoczyła nań. Uczucie pionowego zwisu było dziwne, a trzymanie ciężaru własnego ciała utrudnione, jednak trzymając pazury na drzewie, zaczęła próbować podciągać się do góry. Było to męczące, szczególnie na początku, ale po kilku takich skokach nabrała jakiejś wprawy. Była początkująca, ale przynajmniej wiedziała, jak próbować się wspinać, żeby się nie zabić — nad płynnością i prędkością jej ruchów, ku jej niezadowoleniu, powinna popracować kiedy indziej.
Po dość męczącym i nowym doświadczeniu Jeżyna ostatecznie skręciła i znalazła się na gałęzi, na którą chciała wejść. Nie była ona najniżej, jak się dało, ale nie była też wysoka. Ponownie — nie zamierzała się zabijać. Dała sobie chwilę, by odetchnąć, zanim przeszła do ostatniej części swojego bojowego zadania — omawiania rang.
– Najniższą rangą, z którą się rodzimy, jest kocię. Jest się nim do czasu mianowania na terminatora, czyli zazwyczaj wieku sześciu księżyców. Kocię nie ma obowiązków, ale nie może wychodzić z obozu. Ma też razem z matkami, chorymi, rannymi i starszyzną pierwszeństwo jedzenia. Gdy zostaje terminatorem, zaczyna mieć obowiązki takie jak trening, wymienianie mchu i inne prace porządkowe. Terminator to kot, który jest w trakcie nauki do bycia wojownikiem, i ma swojego mistrza, wojownika, który przekazuje mu wiedzę. Gdy terminator skończy swój trening, staje się wojownikiem, który ma za swoje obowiązki polować, patrolować granice, walczyć w razie potrzeby, a także trenować swoich terminatorów, jeśli ich posiada – powiedziała, dając sobie chwilkę na wzięcie oddechu. Rzadko mówiła tyle na raz. Nie było jednak trudnym to wiedzieć, gdy żyło się w klanie. – Są również matki, czyli kocice wychowujące kocięta. Medycy, którzy znają właściwości ziół i leczą nimi koty… a, oni mogą też mieć terminatorów. Starszyzna, czyli koty, które są za stare na wykonywanie obowiązków. Zastępca, kot odpowiedzialny za nadzór treningów, wyznaczanie patroli, pomoc przywódcy i zastąpienie go po jego śmierci… i przywódca, który ma dziewięć żyć i mianuje koty na dane rangi na zwoływanych przez siebie ceremoniach, choć czasem może dokonać tego zastępca, na przykład na moim mianowaniu na terminatora. Ale mam pytanie. Czy mógłbyś mianować też kota na wojownika?

- Niestety takie uprawnienia posiada jedynie przywódca oraz klanowy medyk - oznajmił podejrzewając, że druga z tych wiadomości może być dla niej zaskakująca - z jakiegoś powodu wiedza ta nie była powszechna.
- Kodeks wojownika w dużej swej części poświęcony jest klanowym rangom. Zejdź z drzewa, następnie zaś znajdź inne drzewo odpowiednie do wspinaczki i usiądź na wybranym przez ciebie konarze - polecił córce. - Twoim zadaniem będzie uczynić to i jednocześnie przyswoić punkty Kodeksu Wojownika dotyczące rang. Punkt trzeci. Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. Punkt piąty. Kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem. Punkt szósty. Nowo mianowany wojownik musi odbyć milczące czuwanie przez jedną noc po otrzymaniu swojego imienia wojownika. Punkt siódmy. Wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował choć jednego terminatora. Punkt ósmy. Zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy ten umiera lub rezygnuje z rangi. Punkt dziewiąty. Po śmierci lub rezygnacji zastępcy, nowy zastępca musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca. Punkt trzynasty. Słowo przywódcy jest prawem.

Nie, ale mógł to zrobić medyk. …Ciekawe, ujmując to krótko.
– A więc medyk jest wyższy rangą od zastępcy – stwierdziła, ale było to bardziej jak pytanie, wątpliwość. Czy istniała między nimi w ogóle taka hierarchia? W każdym razie wątpiła, by takie mianowanie zdarzało się często — była to jednak warta zapamiętania możliwość, gdyby przywódcy kiedykolwiek zabrakło.
Według polecenia, zaczęła schodzić z drzewa. Robiła to głową do góry, tak, jak dowiedziała się wcześniej. Starała się być, póki, co ostrożna — wciąż nie była pewna swoich umiejętności we wspinaczce, wszak robiła to pierwszy raz. Miała jednak zaraz powtórzyć cały ten proces — jednocześnie słuchając zasad kodeksu. Mistrz multitasku, czy coś.
Gdy znalazła się na ziemi, zaczęła szukać kolejnego drzewa, ale jednocześnie słuchała ojca. Gdy znalazła odpowiednie, wskoczyła na nie pewniej, niż na to pierwsze: wiedziała już mniej-więcej, jakie to uczucie wbijać pazury w korę. Starzyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. Zaczęła podciągać się do góry, krok po kroku, jednak szybciej, niż wcześniej. Kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem. Była już prawie u upragnionej gałęzi. Nowo mianowany wojownik musi odbyć milczące czuwanie przez jedną noc po otrzymaniu swojego imienia wojownika. W końcu przeszła na konar i, znów lekko zmęczona, usiadła na nim. Wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował choć jednego terminatora. Zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy ten umiera lub rezygnuje z rangi. Po śmierci lub rezygnacji zasępcy, nowy zastępca musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca. Słowo przywódcy jest prawem.

Skinęła mu głową — punkty te rozumiała i, jak sądziła, przyswoiła, choć nie była pewna, czy znała ich dokładną kolejność.

- Pozycja klanowego medyka w istocie jest bardzo wysoka - poinformował kotkę obserwując, jak ta schodzi z drzewa, na które wcześniej się wspięła. Był zadowolony z postępów które czyniła i tempa, w jakim odbywał się ich trening. 
- To koniec dzisiejszego treningu - poinformował kotkę. - Wracamy do obozu; podążaj za mną.
Żywił nadzieję, że prawidłowość ta utrzyma się również w dniach następnych i jego córka już wkrótce zostanie klanową wojowniczką. Czas w istocie mijał prędko.

Słysząc, że to tyle na dziś, Jeżynowa Łapa zeszła z drzewa głową do góry z należną ostrożnością, po czym podążyła za ojcem do obozu. W głowie po drodze starała się przypominać zasady kodeksu; całe szczęście, że nie miała z nimi większego problemu. Może nie wydawała się pełnym pasji kotem, gdyż takim nie była, jednak zamierzała swój trening skończyć szybko i bezproblemowo — nie przypominać pewnych kotów, które będąc ponad dwa razy starsze od niej nadal trzymały się członu Łapy.


Jeżynowa Łapa przybyła na miejsce, gdzie mieli rozpocząc trening z Konwaliowym Snem punktualnie. Zastanawiała się, czy w końcu nauczy się, chociażby, polowania; zdecydowanie ułatwiłoby to sprawę jedzenia… a ona była też zwyczajnie ciekawa, jakie to uczucie faktycznie zabić piszczkę.