- Pamiętasz zatem więcej niż przeciętny terminator - stwierdził uznając, że postawę tej jego córki należało docenić. - Przypomnę ci pełne brzmienie pierwszej z wymienionych przez ciebie zasad. Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem - osobiście uważał, ze mniej ryzykownym jest unikanie zawierania istotnych relacji z kotami z innych klanów. - Czy posiadasz jakieś pytania dotyczące zasad, które dotychczas poznałaś?
Zielone oczy kocura obserwowały uważnie zarówno okolicę, jak i swą córkę. Zdawało się, że decyzja o prowadzeniu jej treningu była decyzją odpowiednią.

Czy przeciętny terminator nie powinien wiedzieć więcej, niż ona? …Chyba, że chodzi o przeciętnego kota w takiej sytuacji, co ona teraz - na pierwszym treningu. Dla Jeżyny to nie było trudne i wymagające wysiłku, by zapamiętać takie rzeczy… w szczególności punkty związane z zastępcą i przywódcą, pozycjami powiązanymi z jej rodziną. Nie zareagowała nijak na to stwierdzenie. Jeśli bycie obeznanym było takie łatwe, to nie rozumiała, dlaczego niektórzy pozostawali terminatorami przez tak długi czas. Skinęła głową na pełną zasadę, a pytania… hm.
— Słowo przywódcy jest prawem, ale co, jeżeli słowo przywódcy sugeruje coś łamiącego kodeks? — standardowa rozkmina kota, który usłyszał kodeks. — I czy jeśli "kocię w niebezpieczeństwie" z innego klanu to, przykładowo, pięcioksiężycowy wichrzak który się zgubił, to czy nie lepiej dla nas byłoby go zostawić?

- Jeśli tak uczyni słuszny wybór stanowi postąpienie w zgodzie z zasadami Kodeksu - odparł. Córka spytała się co o kwestię o którą sam zazwyczaj pytał swych terminatorów, ubiegając jego plany.
- Gdyby ktoś z Klanu Wichru porzuciłby kocię z naszego klanu na pastwę losu i drapieżników nie spotkałby się ze spokojną reakcją z mojej strony - oznajmił. Zielonooki z pewnością zażądałby zadośćuczynienia, wiedział jednakże, że Rozżarzona Gwiazdą chciałby zapewne rozwiązać tę kwestię polubownie. - Odpowiednią reakcją w takiej sytuacji byłoby odprowadzenie kocięcia na granicę, chociaż jeśli zdołało niezauważenie dotrzeć poza tereny swego klanu polemizowałbym, czy jest on się nim w stanie stosownie opiekować.

Kodeks ponad słowo przywódcy; zapamiętała, uznając, że jest to słuszne i powstrzymuje przywódców od nadużywania swojej władzy… choć punkty kodeksu też można interpretować róźnie. Jeżynowa Łapa przede wszystkim chciała kierować się zdrowym rozsądkiem.
Odpowiedział jej sytuacją odwrotną, która faktycznie wywołała w Jeżynie już nieco inne odczucia na ten temat. Ale skoro odpowiednią reakcją było odprowadzenie na granicę, w porządku - myślała o tym w kategoriach przyjmowania do siebie, przez egzystencję w Klanie Gromu kotów takich jak Zroszona Łapa czy Jabłkowa Gałąź. A właśnie…
— Czy ta zasada kodeksu obejmuje również kocięta samotników?

- Owszem. Zasada ta, jak się zapewne domyślasz, nie obejmuje jednakże kotów w wieku Zroszonej Łapy - poinformował córkę. Niech wyrobi swe własne zdanie na temat niegdysiejszej samotniczki - on sam zamierzał podać jej jedynie znane mu fakty.
- Dotarliśmy do Ciemnej Głuszy. Jest to zwyczajowe miejsce treningów terminatorów naszego klanu. Podczas innych pór liście pokrywają gałęzie drzew tak ściśle, że zasłaniają większość światła słońca czy księżyca - wyjaśnił kotce pochodzenie nazwy miejsca w którym się znaleźli.

Nie? To znaczy… podejrzewała, że nie, dlatego obecność orientalnej kocicy była taka dziwna, i pomyślała, że skoro ojciec wspomniał o tym temacie, to dowie się, dlaczego taka decyzja została podjęta w stosunku do niej, de facto wyjątku… ale tak się nie stało. Nie zamierzała dopytywać, ale zatrzymała w sobie tą świadomość: że zasada nie obejmuje kotów jak Zroszona Łapa, a jednak została przyjęta przez Rozżarzoną Gwiazdę, i wnioski, jakie może z tego wyciągnąć. Zanim do tego jednak dojdzie, musiałaby poznać szylkretkę w rozmowie.
Rozejrzała się dookoła, słysząc, że dotarli do Ciemnej Głuszy. Nie wydawała się nie wiadomo jak ciemna (tak pomijając to, że była pora zachodu słońca), ale wyjaśnienie Konwaliowego Snu rozproszyło tą wątpliwość. Mogła zrozumieć, dlaczego tutaj trenują terminatorzy - to nie był daleki dystans od obozu, a oferowała przestrzeń zarówno do walki, jak i polowania i wspinaczki.

Skinęła głową dając znak, że zrozumiała. Zastanawiała się, czy wykorzystają tu w praktyce walkę, o której mówili wcześniej.

- Z niewymienionych przez ciebie punktów Kodeksu Wojownika tematykę walki porusza bezpośrednio punkt czwarty oraz dziesiąty. Ich brzmienie to "Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć." oraz "Honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika." - poinformował córkę. - Czy któryś z tych punktów wzbudza w tobie wątpliwości lub posiadasz jakieś dotyczące jego pytania?
Jeśli nie - już wkrótce zamierzał zawalczyć z córką. Rad był, że dane było mu doświadczyć tego momentu.

Wysłuchała informacji o punktach kodeksu. Ta o zgromadzeniu nie pozostawiała żadnych, według niej, wątpliwości. Jeżyna była jedynie ciekawa, czy będzie jej dane wybrać się na najbliższe ze zgromadzeń. Druga wspomniana zasada jednak nieco ją zaciekawiła.
— Kim dokładnie jest kot wyjęty spod Kodeksu Wojownika? Taki, który świadomie go łamie, czy każdy, kto go nie przestrzega, niezależnie od tego, czy go zna? — sam sposób ułożenia określenia "wyjęcia spod" była dla Jeżyny dziwna i mało zrozumiała, bo Kodeks nie był czymś fizycznym, z pod czego można było kogokolwiek wyjmować… ale na podstawie swoich informacji o innych aspektach kociego języka domyśliła się, co może oznaczać.

Ponownie - pytanie zadane mu przez córkę okazało się być pytaniem roztropnym. Żywił nadzieję że te zadawane przez Żądlącą Łapę okażą się być im podobne, choć charakter tej jego córki wskazywał, że będzie inaczej.
- Jest on samotnikiem, wygnańcem lub pieszczochem dwunogów. Pamiętasz, co oznacza ostatnie z tych określeń? spytał się córki.

Samotnikiem, wygnańcem lub pieszczochem. Wygnaniec - ten, który złamał kodeks, zapewne… lecz pozostała dwójka zupełnie niezwiązana z klanami. W takim razie samo ich urodzenie i wychowanie dyktowało, czy ich życie było warte więcej, czy mniej… Jeżynowa Łapa ułożyła ten fakt w swojej głowie z lekkim wahaniem. Więc dlaczego pozwalamy mniej wartym kotom dołączać do klanu? Cóż, w każdym razie ich zabójstwo było dozwolone, nie nakazywane. Jeżyna nie była kotem, który marnowałby czyjeś życie w imię tylko i wyłącznie krwi czy własnej satysfakcji.
– Jest to kot, który polega na dwunożnych – ten sposób na życie był kijem o dwóch końcach.

- Owszem - stwierdził. Gdyby córka powiedziała mu o swych wątpliwościach zapewne podzieliłby się z nią swoją opinią na temat przyjmowania do klanu niemalże dorosłych samotników. Obecnie pozostawało mu życie w niewiedzy. - Powiedz mi, co wiesz o dwunożnych oraz o tym w jaki sposób przeprowadzić efektywny atak na ich przedstawiciela - polecił Jeżynowej Łapie. Odbiegali od schematu który zazwyczaj stosował podczas treningów, nie uważał jednakże by była to rzecz negatywna.

Opowiedzenie o dwunożnych nie brzmiało dziwnie, ale atak na ich przedstawiciela zdecydowanie zaskoczył nawet Jeżynę. Nie spotkała nigdy dwunożnego, ba, żadnego drapieżnika, miała jedynie do czynienia z ogonem gronostaja, ale nigdy nie słyszała nawet o walce z dwunożnym, a co dopiero, chociażby, zabicie czegoś takiego. Słyszała o walkach z lisami i psami, ptakami drapieżnymi i kunami, ale dwunożni byli zawsze jakby… poza tym. Czy ojciec ją teraz testował?
– To stworzenia, które rzadko spotyka się w lesie. Mieszkają w dużych, kwadratowych legowiskach u podnóża gór, są łyse i wysokie, chodzą na dwóch nogach. Zachowują się czasem dziwnie – to wszystko, co mogła wiedzieć z opowieści członków klanu i rodziców. – I… nie wydaje mi się logicznym, by atakować dwunożnego, biorąc pod uwagę różnicę wielkości i siły.

Owszem, testował ją, podobnie, jak testował większość swoich terminatorów, choć nie zawsze stosował w tym celu te same pytania. W przypadku własnych kociąt zamierzał wymagać więcej, choć więcej również im wybaczał. 
- Owszem. W przypadku napotkania takowego masz unikać kontaktu za wszelką możliwą cenę - poinformował ją by następnie ustawić się tak, by słońce świeciło mu w plecy. Ugiął łapy oraz obniżył głowę tak, by chroniła gardło.
- Powróćmy do tematu walki. Przewagę nad przeciwnikiem zyskać możesz również markowanie ciosów polegające na pokazywaniu przeciwnikowi zamiaru zaatakowania jednego punktu na jego ciele by go zmylić a następnie atakowanie innego miejsca - przekazał jej następną informację. 
- Zaatakuj mnie, gdy będziesz gotowa - oznajmił oczekując na ruch ze strony córki.

Unikać kontaktu. Kiwnęła głową - tak zapewne postąpiłaby nawet bez tej rozmowy.
Zarejestrowała zmianę pozycji ojca na tą bitewną. Napięła ciało, podejrzewając, że przyszedł czas na wypróbowanie całej tej teorii w praktyce; sama niedługo potem przypadła do ziemi i schowała gardło w czarnej kryzie. Markowanie ciosu zdecydowanie brzmiało jak dobra strategia, ale nie chciała z niej korzystać tuż po usłyszeniu po niej - to było dość przewidywalne.
Gdy będziesz gotowa. Konieczność zaczęcia walki samemu była nieco denerwująca dla raczej pasywnej Jeżynowej Łapy, ale hej, przynajmniej dostaje jakiejś fory. Biorąc pod uwagę siłę i posturę ojca, w prawdziwej walce zostałaby zmieciona w jednym ruchu. Zmarszczyła w końcu delikatnie brwi i wyskoczyła bardziej w bok, by pozbyć się słońca w oczach, a również zamachnąć łapą na jedno z oczu Konwaliowego Snu, licząc na uderzenie i może utrudnienie na chwilę jego widzenia.

Nie zamierzał narażać córki na niebezpieczeństwo poprzez użycie pełni swej siły - zamiast tego planował dostosować ją do wspólnego poziomu. 
Widząc próbę ataku na jego oko postanowił podjąć próbę uniknięcia go sprawiając, że łapa Jeżynowej Łapy musnęła jedynie jego łuk brwiowy.

Uniknął. Wiedziała, że jej pierwsze ruchy zapewne będą ciągiem porażek, ale wciąż poczuła ukłucie irytacji. Chciała walczyć mądrze i możliwie najbardziej wydajnie, ale z jej doświadczeniem - to było kroczenie po mgle, nawet z teorią. Nie wytworzyła jeszcze instynktu mówiącego jej, co powinna zrobić.
Spróbowała znów zaatakować, tym razem celując w okolicę jego podgardla. Mimo tego celu, w rzeczywistości chciała pchnąć łapą do góry i sprawić, że szczęki Konwaliowego Snu uderzą o siebie.

Widząc łapę córki kierującą się ku jego podgardlu obniżył głowę, w rezultacie czego atak Jeżynowej Łapy sięgnął celu. Żuchwa kocura uderzyła o szczęki, on sam zaś wymierzył atak w bok szyi czarnofutrej. Przed młodą terminatorką pozostały liczne dni spędzone na trenowaniu walki, sam początek tego treningu jednakże zapowiadał się dość obiecująco.

O, teraz uderzyła. Najwyraźniej markowanie ciosu nie było takie głupie, choć, szczerze, nie myślała nad tym ruchem za długo, po prostu jakoś tak… poszła jej łapa. W każdym razie dostała też w szyję od ojca i wewnętrznie się skarciła, że dała się w ogóle uderzyć - i to tak blisko gardła.
Tym razem nie atakowała pierwsza, chcąc zobaczyć, jak pójdą jej uniki. Jeśli Konwaliowy Sen skoczyłby w jej stronę, ta uniknęłaby umykając w bok.

Widząc że Jeżynowa Łapa oczekuje nie jego ruch ugiął łapy udając, że szykuje się do skoku ku prawej stronie ciała czarnofutrej, w ostatnim momencie jednakże podejmując próbę doskoczenia do lewej jej strony i zaatakowania swą łapą ślepia kotki znajdującego się po tejże stronie. Ostatecznie jego atak nie był silny, trafił jednakże w miejsce, w które celował.

Szykowała się instynktownie do uniknięcia ataku, jakiego podejrzewała, ale w ostatniej chwili zmienił on swój bieg, a ona dostała kolejnym ciosem. Ugh. Musiała reagować szybciej. Podczas bycia uderzanym przez ojca, Jeżynowa Łapa wbiła pazury w ziemię, by zebrać w nich nieco ziemi i piasku. Uniosła tą łapę do góry, chcąc rzucić nimi w oczy zastępcy, po czym uderzyć w jego przednie łapy.