A co to wypełzło z Gęstego Buszu tego deszczowego popołudnia? Oczywiście, że odkrywca Wodospad. Obudziwszy się z popołudniowej drzemki, point postanowił wykorzystać krótką nieuwagę Zaćmionego Słońca i wymknął się z kociarni. I właściwie to... trochę się rozczarował. W obozie było mało kotów, co było dziwne, bo zawsze za ścianami Gęstego Buszu słyszał ich wiele. Czy wszyscy schowali się przed deszczową pogodą? W sumie dla niego to nawet lepiej. Bo nie było ryzyka, że ktoś go przyłapie i odniesie z powrotem do kociarni. To był czas zwiedzania!
Szkoda tylko, że nadal miał tak krótkie i nieporadne łapki, bo już po dotarciu pod jedno drzewo zmęczył się i położył w kształt chlebka na mokrej ziemi. Dlaczego to wszystko musiało być takie duże i tak daleko?

//Kozioł :33

Niestety Kozła nie uniknął drobny deszcz gdy wracał ze swojego patrolu. Jego futro zdążyło się zmoczyć i teraz wyglądał jak wyglądał. W sumie to przyzwyczaił się, że ostatnio wracał ze swoich obowiązków mokry. Taka pogoda co zrobić.
Pierwsze co zrobił to jego łapy powędrowały w stronę kociarni. Szedł przyspieszonym krokiem chcąc się schować przed deszczem ale… Nagle mu migło przed oczami znajome futro. Nawrócił się i jego oczom ukazała się zwinięta kulka, która była pod drzewem. Oczy pointa od razu się powiększyły na ten widok. – Synek! Co ty tutaj robisz! Pada, a ty wędrówki sobie urządzasz?! – miauknął po czym od razu chwycił go za futro na karku.
Szybko znaleźli się z powrotem w kociarni. Kozioł postawił malca i się szybko otrzepał z wody. – Jeszcze jesteś za mały by bawić się na zewnątrz i to jeszcze w taką pogodę. – wytłumaczył mu i zaczął go trochę wylizywać by go ogrzać.

Kociak mimowolnie napuszył futerko. Zimno. Poza kociarnią zawsze było tak zimno, czy tylko teraz? Aż zatęsknił za ciepłym futrem Zaćmionego Słońca. Ale nie zamierzał teraz wracać do kociarni! Po pierwsze był zmęczony, po drugie nie zamierzał przegapić takiej okazji. Przynajmniej mógł się sprawdzić, jeśli chodzi o wytrzymałość na zimno. Przecież już niedługo zostanie terminatorem, a potem wojownikiem. Musiał być odporny na takie błahe rzeczy!
Zjeżył futro i zrobił swoją najbardziej skupioną minę (która raczej wyglądała, jakby próbował załatwić potrzebę, a nie mógł), siedząc dalej zwinięty na ziemi. Skupienie natychmiast z niego wypłynęło, gdy usłyszał znajomy głos. Ugh, a już prawie przestało mu być zimno...
- Ne odeslem daleko! - miauknął od razu do ojca, gdy ten podniósł go za kark. Oczywiście, nie zamierzał pokojowo dać się zanieść z powrotem do kociarni i przez całą drogę nadal wierzgał. Ale na daremno. Już po chwili znów był w tej nudnej, aczkolwiek ciepłej kociarni.
- Wcale ne bylo mi simno! Fojofnik ne boi se pogody! - odmiauknął walecznie, strosząc kremowe futerko przed ojcem. Niech Koźlorogi sobie nie myśli, że jego syn był jakąś ciamajdą, która nie potrafiła wytrzymać chwilę w zimnie!

Kozioł spodziewał się, że dostanie kilka kopniaków po pysku. Był jednak na nie uodporniony. Nie pierwszy i nie ostatni raz jego synowie dadzą mu bęcki.
– To nic nie znaczy. Dobrze wiesz, że Ci jeszcze nie wolno beze mnie lub mamy wychodzić. – mruknął do synka. – Zwłaszcza na taką pogodę! Jeszcze byś zachorował i co? Wasza mama by mnie chyba ze skóry obdarła. – mruknął bardziej do siebie niż do Wodospadu.
Nie mógł powstrzymać lekkiego rozbawiania na kolejne słowa łobuziaka. – Dobra, dobra dzielny wojowniku! Mi było zimno a co dopiero Tobie. – zaśmiał się. – Dobrze, że masz parę do działania ale nie znikaj tak nam nagle z oczu, dobra? Mama i ja byśmy się bardzo martwili jakbyś nam gdzieś przepadł. – powiedział troskliwie po czym polizał go po czuprynie. – Może opowiem Ci coś by złagodzić twoją nudę hmm?

Wodospad zrobił nieco napuszoną minkę, gdy usłyszał słowa ojca. Mama obdarłaby go ze skóry... No w sumie, to był naprawdę dobry argument. Mama potrafiła być naprawdę straszna, gdy była zła. Wodospad wolałby chyba trafić w szpony orła, niż dostać besztanie od Zaćmionego Słońca. To znaczy, eee nie wiedział, jak wygląda orzeł i jak straszny jest, ale tak. Nie, że bał się własnej matki, w końcu ją kochał, czuł się z nią bezpieczny, ale gdy coś przeskrobał i się na niego denerwowała, to wyczuwał złe wibracje i wiedział, że przy niej powinien być grzeczny. Właśnie tak.
Już kocurek miał miauknąć z frustracją, gdy Koźlorogi polizał go po głowie, ponarzekać, że przecież nie jest już małym kociakiem, żeby go tak traktować, ale właśnie wtedy usłyszał propozycję ojca.
- Tak! Opofiec! - zażądał z ekscytacją. Lubił słuchać opowieści taty, zwłaszcza tych o wojowniczych przygodach, więc nie zamierzał przegapić tej okazji.

Uff! Dobrze, że udało mu się jakoś udobruchać naburmuszonego Wodospada. Chyba wiedział po kim miał taki humorek.
– W takim razie chodź! Klapniemy sobie tutaj. – mruknął do syna po czym położył się gdzieś niedaleko wyjścia.  Następnie poklepał miejsce ogonem przy sobie.  Gdy do niego dołączył, spojrzał się na synka i spytał. -  Chciałbyś usłyszeć jakąś konkretną historie? Mogę ci powiedzieć o… pożarze… albo o czasach kiedy byłem samotnikiem… albo o tym jak poznałem twoją mamę.- podał mu na tacy kilka opowieści, które mogłyby go zaciekawić.

Mniejszy z pointów machnął krótkim ogonkiem z ekscytacją i szybko poczłapał w stronę ojca. Usadowił się tuż obok niego, opierając się o jego bok, tak, by było mu wygodnie. Podwinął przy tym łapki pod swoje ciało, przyjmując przy tym kształt małej, białawej bułeczki.
- O jakim posase? - zapytał zaciekawiony. Chyba jeszcze nigdy nie słyszał o żadnym pożarze. A może słyszał, ale w rzeczywistości nie słuchał i szybko uciekło mu z głowy? Niee, chyba by słyszał o czymś takim! Nigdy nie widział pożaru na własne oczy, ale słyszał, że było to bardzo niebezpieczne. Ciekaw był, jak w ogóle wygląda ogień. Ponoć przypominało to futro rudych kotów.

Poczekał na syna a gdy się położył przy nim, otoczył go jeszcze z boku ogonem.  Pytanie na temat pożaru nie zdziwiło Kozła. Wiele kociaków lubiło słuchać tej historii bo wydawała się być bardzo dramatyczna.   – Wiesz… Dawniej wszystkie cztery Klany żyły w zupełnie innym miejscu.  I dobrze słyszysz, że cztery a nie trzy. Oprócz Klanu Gromu, Klanu Rzeki i Klanu Wichru był też kiedyś Klan Cienia. – wytłumaczył synkowi jak to kiedyś dawniej było.   – Klan Cienia miał wtedy bardzo nieciekawe położenie bo graniczyli z ziemiami, które należały do dwunogów. Takich dużych istot, które potrafiły władać ogniem. – starał się używać bardziej wyszukanego języka by ta opowieść była jeszcze bardziej intrygująca.   – Pewnego dnia  dwunodzy podpalili tereny Klanu Cienia.  Lecz ogień zamiast gasnąć to rozprzestrzeniał się coraz bardziej i bardziej. Jak pewnie się domyślasz, dotknął również pozostałe klany. – westchnął pod koniec. – Pożar nie był litościwy… Odebrał wiele żyć. Każdy Klan poniósł ciężkie straty. Jednak największą poniósł Klan Cienia i Klan Rzeki. Ostała się zaledwie garstka kotów z tych dwóch klanów.   – gdy wracał wspomnieniami do tamtych czasów… Pamiętał najbardziej tej wielki żar i tańczące gniewnie płomienie. Nikomu nie życzył przeżycia tak potwornej katastrofy. – Koty z klanów musiały się ewakuować i znaleźć inne miejsce do życia. W końcu znalazły. Tu gdzie teraz żyjemy, odnaleźliśmy spokój i żywność. – uśmiechnął się delikatnie do Wodospadu. – Na początku były tutaj dwa klany. Klan Gromu i Wichru. Koty, które kiedyś należały do Rzeki i Cienia, przyłączyły się do jednego lub drugiego. Mogły zdecydować o tym gdzie chcą dalej żyć. Z czasem Klan Rzeki został odbudowany. W przeciwieństwie do Klanu Cienia.  Głównie dlatego, że nie ostał się nikt kto niegdyś do niego należał. – zakończył swoją opowieść.
- A wiem to wszystko bo jestem z tych, którzy przeżyli pożar. Byłem wtedy w podobnym wieku co ty... No może ciut starszy. - poczochrał swojego syna po głowie.   - A to moje zjedzone ucho to pamiątka po tym całym zdarzeniu. Podczas ucieczki niechcący je sobie zraniłem. - zaśmiał się głośno.

Koźlorogiemu udało się zdobyć całe skupienie jego zwykle niezbyt skupionego syna. Wodospad słuchał ojca jak zaczarowany. Mimo wszystko rzadko słuchał takich historii. Zwykle większość z nich była... trochę nudna. Czasami zagnało go do legowiska starszych, ale oni prawie zawsze opowiadali o jakiś bitwach, które zawsze wyglądały tak samo, a poza tym już dawno nie miały miejsca, więc nie było szansy, że w którejś weźmie kiedyś udział. Ale pożar to było co innego!
- Cemu dwunogi podpalili teleny? - zapytał na koniec, gdy Koźlorogi skończył już mówić. Nie bardzo to rozumiał. Dwunogi brzmieli trochę strasznie, ale czemu robiliby coś tak głupiego? Nie chcieli przejąć tych terenów? Po co im spalone tereny? - A jak Klan Zeki znuf pofstal?

– Tego nikt nie wie. Dwunożni zawsze byli nieobliczalni i nigdy nie rozumieliśmy ich zachowań. – odpowiedział synowi. Na całe szczęście teraz mieszkali z dala od nich. Mogli więc w spokoju cieszyć się życiem i nie przejmować się nimi.
Na kolejne pytanie syna musiał się na chwilę zastanowić.   – Cóż… Jeżeli dobrze pamiętam to pewnego razu pojawiły się trzy koty. Poranna Zorza, Mknący Nurt i Zroszona Łąka. To za ich sprawą klan Rzeki zaczął swoją odbudowę. Potem zaczęli przyjmować samotników by zwiększyć swoją liczebność. Dopiero później dołączył do nich Krzywowąsy, wojownik który niegdyś należał do klanu rzeki i przetrwał pożar. Pamiętam go bo potem przez długi czas był przywódcą tego klanu. Zwali go Krzywą Gwiazdą. – powiedział pokrótce.

Niebieskie oczka Wodospadu otworzyły się nieco szerzej z zainteresowaniu. Huh? No to teraz dwunogi brzmieli jeszcze straszniej.
- A telas mieskajo gcieś obok nas? - zapytał, nastawiając uszy w oczekiwaniu na odpowiedź ojca. Nie, żeby się bał! Oczywiście, że nie. Przecież nie bał się niczego. Ale... chyba nie chciałby spotkać ich, gdyby był sam na sam. A przynajmniej nie do czasu, gdy nie potrafił jeszcze walczyć.
- A co sie z nim stalo? - zapytał, słysząc słowa o tej Krzywej Gwieździe. Swoją drogą, bardzo śmieszne imię. Chyba nie chciałby się tak nazywać. Nie chciałby być krzywy. Ciekaw był jednak co stało się z tym kotem, że nie był już przywódcą. Odszedł już do Gwiezdnych?