Tak, jak poprzedniego dnia umówiła się z Poranną Łapą, tak dzisiaj siedziała przy wyjściu z obozu. Nadal czuła się nieco źle, nadal czuła się sennie i wolała ten dzień spędzić mniej produktywnie, ale ruch na pewno dobrze jej zrobi. Już przyzwyczaiła się do tego, że była zaskakująco chorobliwa i choć nie ze wszystkim na szczęście musiała chodzić do Owczego Runa, to jednak i tak często tam bywała. No ale dostanie w końcu terminatora, może takiego, co to nie zniknie od razu, sprawiło, że złapała jakieś siły, no i była tego ciekawa. Miała tylko nadzieję, że młoda nie zaleje jej od razu swoją nadpobudliwością, czy coś.

Od samego rana Poranna Łapa czuła dreszcze podekscytowania, bo miała mieć pierwszy trening ze swoją mistrzynią. Po części miała nadzieję, że niebieska kocica czuła się lepiej, że będą mogły zacząć od tego, co jej wujek i Zaćmione Słońce powiedzieli, że najfajniejsze z całego treningu; polowanie i walka. Od czego chciałaby zacząć? Może od polowania, ale nie była tego do końca pewna. Poruszyła lekko wąsikami, z radości, gdy tylko zauważyła, że słońce było już w najwyższym punkcie na niebie. Cała w skowronkach ruszyła w kierunku wyjścia z obozu, z podniesionym ogonem.
— Zamglone Jezioro, jestem! — Mruknęła gdy brakowało jej kilka kroczków, aby dojść do wojowniczki. — Lepiej dziś? Zaczynamy? — Spytała, ale emocje wzięły górę i od razu musiała dopytać się, czy już-już zaczynały, czy pierw chciała coś omówić. Widać było, że terminatorka bardzo chciała rozpocząć trening jak najszybciej, jakby mogła kocicę chwycić za kark i od razy wynieść poza obóz, to by to na pewno zrobiła!

Już chwilę później dołączyła do niej nowa uczennica, na co lekko spięła mięśnie. Nie że nie lubiła Porannej Łapy, czy że była do niej z góry negatywnie nastawiona, ale miała po prostu nadzieję nie usłyszeć słów "a nie mówiłam", czy coś w tym stylu, ale gdy nie nadeszły ani w pierwszym ani w drugim zdaniu, widocznie się rozluźniła, a nawet wygięła kącik pyska w uśmiechu, zamiast trzymać na mordzie swój standardowy grymas.
- Tak, dziękuję. Zaczynamy - mruknęła, a następnie wskazała ogonem, żeby wyszła z obozu pierwsza. Miała nadzieję, że nie skorzystała z wczorajszego wolnego i nie wyszła już pozwiedzać. Nie umiała jeszcze walczyć, więc Zioro miała nadzieję, że zawsze będzie jej ktoś ewentualnie towarzyszyć, aż nie opanuje techniki walki do perfekcji. - Zaczniemy od walki, przyda ci się, szczególnie jak będziesz chciała wyjść z obozu. Póki co, dopóki nie nauczysz się walczyć wolałabym, żebyś nie wychodziła z obozu samotnie, a przynajmniej na większe spacery. Tereny klanu nie są najbezpieczniejsze, choć mogłoby się wydawać inaczej - powiedziała, tłumacząc przy okazji swoją decyzję. Mogłyby też zacząć teoretycznie od polowania, bo Jezioro wolała, by terminatorzy od razu zdobywali zdolności praktyczne, niżeli kuli samą teorię nie umiejąc nic pożytecznego, ale uznała, że walka przyda się bardziej.

Oj, chyba z tych całych wrażeń wyleciało jej z głowy powiedzieć "a nie mówiłam", choć na pewno obydwie dobrze o tym widziały i nie trzeba było tego wytykać. Na słowa kocicy uszka się uniosły, bo wychodziły z obozu. Ruszyła za niebieską skocznym krokiem, przytakując delikatnie główką, och tak, od walki, czyli początek będzie taki fajny, jak jej mówili. Widać było, że plan na dzisiejszy trening jak najbardziej jej pasował.
— Ooo, walka, fajnie! — Mruknęła, bardziej sama do siebie, niż do wojowniczki, ale na pewno długo futra mogła usłyszeć koteczkę. Coś jej nad głową przeleciały słowa o bezpieczeństwie i o niewychodzeniu z obozu, ale trudno, na pewno jak ją nauczy walczyć, to nie będzie miała z tym problemów. — Tooo, od czego zaczynamy? — Spytała, ewidentnie chcąc jak najszybciej rozpocząć praktykę. Teoria? Bah, komu to konieczne.

Poranna Łapa nie zaprzeczyła, nie robiła dymów, że jak to nie może wychodzić z obozu, ale z drugiej strony nic nie skomentowała na ten temat, więc wzrok Zamglonego Jeziora wylądował na niej na dłuższą chwilę, jakby chciała wymusić na niej zgodzenie się, ale nie skomentowała, po prostu uznała, że będzie uważnie przyglądać się swojej terminatorce w najbliższym czasie i mieć nadzieję, że nie wyjdzie nigdzie sama ani z drugim tak niedoświadczonym jeszcze terminatorem, co ona.
- Przejdziemy się kawałek, do Ciemnej Głuszy, miejsca treningów, gdzie nikt nie powinien nam przeszkadzać - oznajmiła na początek, tym samym wyjaśniając jej plan treningowy na dziś. - Tam opowiemy sobie trochę o teorii, bo jednak mimo wszystko jest ważna, choć podejrzewam, że wolałabyś się od razu wziąć za walkę, ale miło będzie jednak wiedzieć, co powinnaś robić, a nie robić wszystko na ślepo, a potem przejdziemy do praktyki - zakończyła, czekając na ewentualne pytania, albo na skinięcie głową na zgodę.

Pomimo wzroku Zamglonego Jeziora, Poranna Łapa nie zareagowała jakoś szczególnie. Posłała niebieskiej lekki uśmiech, który dawał znać, że była podekscytowana tym wszystkim, w ogóle nie zdając sobie sprawy, że było cokolwiek mówione o samotnym wychodzeniu z obozu. Trzymała uszy nastawione, a nosek wąchał, zaintrygowany nowymi zapachami i niebieskie ślepia rozglądały się po okolicy. To wszystko było dla niej nowe, obce oraz fascynujące.
— Oo... O teorii to chyba nie wiem za dużo... Ale postaram się! — Zamruczała, bo co by okłamywać mistrzynię, nie miała bladego pojęcia, jaką teorię mogli przerobić na temat walki, bo dla koteczki to była tylko sprawa przyłożenia komuś z liścia pazurami.

- Dobrze, a powiedz mi, czy cokolwiek wiesz o walce? Takiego, co uważasz, że mogłoby być przydatne? - spytała. Raczej kocięta nie uczyły się walczyć nijak inaczej, niż przez metodę prób i błędów z rówieśnikami, ale kto wie, może któryś rodzic Porannej Łapy uznał, że może jej trochę opowiedzieć na ten temat w razie jakby już została terminatorem i nie była to pierwsza rzecz, jakiej się nauczy? A może umiała obserwować i wyciągała wnioski ze sparingów z rodzeństwem? Zamglone Jezioro lubiła, kiedy jej uczniowie myśleli, a nie tylko chłonęli teorię, bo wtedy łapali więcej rzeczy. - A swoją drogą, to już jesteśmy. Jeśli kiedykolwiek ci powiem, że chciałabym, żebyśmy się spotkali na terenach treningowych, to właśnie to miejsce mam na myśli - mruknęła, rozglądając się dookoła, ale nikogo innego akurat tu nie było. Świetnie. Miały dużo miejsca i pola do manewru.

Na pytanie wojowniczki, Poranna Łapa lekko przymknęła oczka, dając sobie chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Po kilka odbić serca w końcu otwarła pyszczek.
— Hm... Na pewno zawsze lepiej jakoś rzucić przeciwnika na ziemię, mmm... Też zaatakować z zaskoczenia — rzuciła, a z jej główki, jakby tylko się dało, to by wychodził dym. Nieco się namyśliła i pewnością więcej rzeczy przyszło jej do główki, ale nic takiego sensownego. — No, najlepiej to byłoby jakoś się na kogoś skraść i później uziemić. Uderzyć w brzuszek też boli — po czym lekko kiwnęła główką na słowa, że to było miejsce na treningi. — Och, no to w miarę blisko obozu — mruknęła, sama do siebie.

Za każdym razem, gdy Poranna Łapa się odezwała, mogła zobaczyć krótkie kiwnięcie głową mistrzyni, która po prostu przyswajała sobie to, co mówiła kotka, starając się to wszystko zapamiętać, żeby za chwilę móc jej trochę pomóc, ale nie było źle. Spotkała się już z kotami, które odpowiadały wręcz pytająco, albo samymi bzdurami, więc nie było źle, jak na to, że nigdy się poważnie nie biła, a terminatorem była od wczoraj tak naprawdę.
- Atak z zaskoczenia jest zawsze dobrą sprawą, masz rację. Możesz spokojnie przemyśleć atak, a ponieważ przeciwnik się ciebie nie spodziewa, to nie zrobi uniku. No i, jeśli ci się uda, masz parę darmowych ataków, gdy przeciwnik po prostu jest jeszcze w szoku. Można wtedy naprawdę dużo szkód narobić, brawo. I masz też rację co do brzucha; jest to miejsce, w którym szczególnie boli. Czy to kopniak, czy to rozcięcie pazurami, świetnie - pochwaliła młodą. Choć nie wyglądała, to nigdy nie miała nic przeciwko pochwałom, bo to sprawiało, że terminator chciał się dalej rozwijać, bo został za coś pochwalony i być może w przyszłości nie będzie się bał faktycznie myśleć, i będzie to robił efektywniej, nie bojąc się że zostanie okrzyczany za błędną odpowiedź, a pochwalony za dobrą. - Rzucić przeciwnika na ziemię, hm. Też jest dobrą taktyką po prostu go przygwoździć, bo ma mniej pola manewru, ale trzeba wtedy bardzo uważać na tylne łapy, gdy będzie próbował się od ciebie uwolnić, bo ma prosty dostęp do twojego brzucha. Ale dobrze, przejdźmy do konkretów. Jeśli chodzi o słabe punkty, jak brzuch, który wymieniłaś, to może to być też pysk; a szczególnie oczy. Zadanie ciosu w oczy może bardzo zaszkodzić przeciwnikowi, z wiadomych powodów. Można uszkodzić mu wzrok. Celowanie zaraz nad oczy nie jest może bardzo efektywne, ale jeśli dobrze zadasz ranę, to krew spływająca do oka też da sobie świetnie radę z oślepieniem, choć zależy ile jej będzie, więc lepiej celować po prostu w oczy. Można też przeciwnika oślepić korzystając z twojego otoczenia, jak myślisz; jak? - spytała, żeby nie robić znów długiego monologu, gdzie było prawdopodobieństwo, że młoda się po prostu wyłączy.

Terminatorka powiedziała roku, ile zdołała wywnioskować z zabaw i przepychanek z rodzeństwem. Zawsze było łatwiej kogoś rzucić na plecy z zaskoczenia, jak nie raz zrobiła z Kroplą, bo trójkolorowa kochała ją straszyć, a zabawy często kończyły się, gdy ten pod przestał w brzuch kopać - bez pazurów, oczywiście. Na więcej nie było ją stać, ale kiwania łbem od niebieskiej kocicy chyba świadczyły, że dobrze mówi. Teraz to była kolej, aby Rosa się wsłuchiwała w słowa mistrzyni, tak więc nastawiła uszy na baczność i wlepiła w nią swój wzrok. Na pochwały uśmiechnęła się lekko, przymykając oczka i wydając z sobie krótki, zadowolony, pomruk. Powoli próbowała wszystko zapamiętać i wsiąknąć informacje, po czym na pytanie wojowniczki przechyliła lekko głowę, a następnie rozglądając się... Chyba nie chodziło jej, aby oślepić go tak całkowicie jakiś patykiem, bo ciężko było nim celować. Poranna Łapa dumała nad odpowiedzią kilkanaście odbić serca, po czym przesunęła lekko łapą po ziemi, a niebieska kocica mogła zauważyć, że w małej główce coś zaistniało.
— Ten, a-a może ziemią jakoś sypnąć? Albo o, łapą w błoto uderzyć, aby prysnęło drugiemu w oczy — powiedziała, co najmniej jakby odkryła nowy świat.

- Dokładnie tak, gratulacje - przyznała terminatorce rację. Trochę jej to zajęło, ale przynajmniej doszła do tego całkowicie sama i bez żadnych podpowiedzi, tylko rozglądała się nieco, widocznie szukając podpowiedzi w otaczającym ich lesie. - Możesz też celować wodą, czy śniegiem, jeśli jest w pobliżu, ale najbardziej efektowny jest chyba piasek - dodała trochę od siebie. - Dobrze, idąc dalej, bo to nie jest niestety koniec teorii; ważna jest pozycja, jaką przyjmujesz podczas walki. Dobrze jest ugiąć nieco łapy i schować szyję, która też jest bardzo słabym punktem i którą całkiem łatwo trafić - tu przerwała na moment, żeby przybrać taką właśnie pozycję; ugięła łapy, podobnie jak do pozycji łowieckiej, a następnie cofnęła nieco podbródek, by utrudnić dojście do własnej szyi. - Oprócz tego, musisz zwrócić uwagę na swoje dobre strony, oraz na dobre strony przeciwnika, na bieżąco oceniać je w walce, zwrócić uwagę jak zadaje ataki. Bo, widzisz, jak jesteś zwinna, ale nie masz dużo siły w sobie, to lepiej robić szybkie, męczące przeciwnika ataki i podbiegi, a jeśli masz dużo siły, to... wiadomo. Podobną taktykę zawsze będzie miał przeciwnik, więc żeby wyjść na lepszą pozycję musisz na bieżąco oceniać w czym twój przeciwnik jest dobry, żeby przewidzieć jaki będzie jego atak - kontynuowała, a po chwili zatrzymała się na moment, żeby złapać oddech. - Czy na tym etapie masz jakieś większe pytania?

Na pyszczku terminatorki Zamglonego Jeziora wciąż widniał uśmiech, tym bardziej skoro dobrze domyśliła się, o co chodziło niebieskiej. Widać było, że czerpała radochę z pochwał swojej mistrzyni i zachęcało ją do treningu jeszcze bardziej. Och, jak tak dalej pójdzie, to Rosa nic, tylko będzie mówiła, że kocha chodzić na treningi. Na kolejne wskazówki wojowniczki wsłuchiwała się uważnie, a na sam koniec kiwnęła lekko łebkiem. Na ogłoszenie, że to nie koniec teorii otworzyła lekko pyszczek, a uciekł jej ciche och zaskoczenia. A jednak to było dużo bardziej skomplikowane niż walnięciem komuś z liścia.
Przechyliła lekko główkę na to, że każdy powinien zwrócić uwagę na dobrą stronę przeciwnika... Co? Nieco ją to zmyliło, co widać było po jej geście, ale nie chciała się wpychać w słowa wojowniczki, tak więc wsłuchiwała się cicho, ale wciąż trzymając to pytanie w główce. Gdy tylko skończyła swój wykład wiedzy i spytała ją o to, czy ma jakieś pytania, Poranna Łapa lekko kiwnęła łebkiem.
— Ta. O co chodzi z tym e... Poznać dobre strony przeciwnika? No, jakbym miała się bić z kimś z rodzeństwa to no, rozumiem, ale z obcym kotem to ten... Nie za bardzo rozumiem — spytała, choć nie zawahała się na pytaniu, ale nie była pewna tego, jak wytłumaczyć tego, co nie rozumiała i liczyła na to, że ją niebieska zrozumie.

- Chodzi mi o to, że musisz uważnie obserwować przeciwnika - zaczęła, chcąc bardziej doprecyzować, o co jej chodzi. - Zwrócić uwagę na to, jak atakuje, czy dużo unika, czy ma więcej siły, czy jednak jest bardziej szybki i zręczny, rozumiesz? Uznajmy, na przykład, że walczysz z kuną. Kuna jest długa, ma krótkie łapy, ale jest piekielnie szybka. To znaczy, że jej mocną stroną będzie szybkie atakowanie, podgryzanie, robienie uników, tak, by cię szybko zmęczyć. Wtedy z góry możesz ustalić swoją taktykę, zrobić coś, by zdobyć prowadzenie. Co mogłabyś zrobić w takim wypadku? - spytała, chcąc ustalić, czy kotka rozumie i czy potrafi logicznie myśleć. Biorąc pod uwagę choćby to, co powiedziała wcześniej.

Terminatorka lekko otwarła lekko pyszczek na słowa Zamglonego Jeziora. No... Teraz to miało jakiś większy sens. Kiwnęła głową, dając niebieskofutrej znać, że zrozumiała, o co chodziło. Poranna Łapa aż się głupio poczuła, przez co pytanie kocicy, aby upewnić się, że ją zrozumiała sprawiło, że koteczka się rozluźniła, bo nie wskazała pazurkiem, mówiąc jej, że ma pszczoły w głowie zamiast mózgu.
— Mmm... Jeśli jest szybsza, to nie ma sensu ganiania za nią. Ja wtedy to bym poczekała, aż to ona do mnie podejdzie i wtedy się na nią rzucić. Mam przewagę wtedy, bo mam dłuższe łapy i mogę ją pazurami potraktować, nie? — Mruknęła, lekko przechylając głowę. — Inaczej spodziewam się, że bym się z kuną bawiła w berka — dodała, z lekkim uśmiechem na pyszczku.

Skinęła krótko głową na przypuszczenia młodej. Był to jakiś sposób na pokonanie kuny, zdecydowanie efektywniejszy niż prześciganie się z nią i skakanie dookoła czy podpuszczanie się przez pół dnia. Widać też było, że Poranna Łapa myślała, dedukowała, no i nie słuchała się ślepo tylko i wyłącznie, co było dobrą cechą, szczególnie na przyszłość i szczególnie w tym klanie.
- W porządku. Co więc powiesz na trochę praktyki? - zagadnęła, przeciągając się delikatnie, by przygotować mięśnie do większego wysiłku, niżeli chodzenie w kółko bez większego celu. - Pamiętaj, że nie walczymy na poważnie, bez pazurów i kłów, i nie walczymy o wygraną, chodzi o to, byś mogła przetestować wszystko, co teraz sobie opowiedziałyśmy - zastrzegła.

Uśmiechnęła się lekko na przytaknięcie Zamglonego Jeziora co, cóż, podniosło ją jeszcze bardziej na duchu. Lubiła to, jak sobie niebieska kocica prowadziła trening, co z pewnością powie Rozżarzonej Gwieździe, aby wziął to pod uwagę i cóż, dał jej więcej terminatorów, bo skoro tylko miała jednego gdy się poznały, a teraz dodatkowo ją... To chyba mogła sobie pozwolić na kogoś więcej, co nie?
— No, no, możemy popraktykować — mruknęła spokojnie, aby nie było, że miała zbyt wielkie chęci, aby się pobić z wojowniczką. Kiwnęła lekko głową, na to, że bez pazurów ani kłów, choć blizna zdaniem Porannej Łapy mogła fajnie wyglądać, to chyba wolała jej sobie oszczędzić.

Tak więc terminatorka Zamglonego Jeziora ugięła się lekko na łapach, pochylając głowę, chroniąc gardło. Miała zamiar poczekać, aż to mistrzyni zrobi pierwszy krok, po czym oczekiwała, aż ta znajdzie się blisko niej, aby przyłożyć jej łapą w pysk, bez pazurów, oczywiście. Jakoś się jej nie uśmiechało brać inicjatywę i skakać niczym pchła dookoła żółtookiej.

Zamglone Jezioro zamierzała dać jej pełne pole do popisu. Wiadomo, nie zamierzała stać i biernie dawać się atakować, bo sama też planowała jakieś ataki wyprowadzać, natomiast nie chciała przypadkiem zrobić czegoś terminatorce i na pewno nie zamierzała walczyć nawet w połowie na poważnie. Dlatego sama po chwili zniżyła się na łapach. Zamierzała dać młodej początek tej walki, nawet jeśli ta się do tego nie pałała, miała pełne pole manewru, co Jezioro ukazywała po prostu skinąwszy jej głową i nadal stojąc w miejscu. Niech coś wymyśli.

Rosa stała i oczekiwała na reakcję Zamglonego Jeziora która ta... Sobie stała. Nieco ją to zaskoczyło, bo nie chciała brać inicjatywę, a tu jednak ta kiwnęła jej łbem, aby to ona rozpoczęła. Po ruszyła lekko wąsami, no super, akurat tego nie chciała robić, ale cóż. Chciała podejść kotkę od boku, tak więc zaczęła okrążać wojowniczkę, po czym gdy stwierdziła, że już było dobrze, to szybko skróciła dzielącą ich odległość, po czym skoczyła w kierunku jej szyi, bez wysuniętych pazurów, chcąc się tylko do niej przytulić i lekko przyłożyć pysk do karku, nie chcąc nawet próbować ugryźć ją, tak na niby.

No i cóż, atak był dość prosty, przewidywalny, więc Zamglone Jezioro bez trudu odskoczyła w bok, by zwiększyć odległość między nimi, a łapa Porannej Łapy po prostu trafiła w nicość, nie muskając nawet jednego włoska na ciele niebieskiej kotki. Mogła próbować dalej.

Nieco się zawiodła podczas pierwszej próby zaatakowania mistrzyni, bo nic, tylko wylądowała na łapach tam, gdzie wcześniej znajdowała się niebieskofutra. Poruszyła lekko wąsami, po czym odwróciła głowę w kierunku kotki i ponownie zaczęła się do niej zbliżać, jakby miałaby ponownie podjąć próbę przytulenia jej szyi, jednak pod sam koniec stwierdziła, że mogła spróbować rzucić się pod jej łapy i zrzucić ją z równowagi. Oby tym razem się jej udało.