Przed wyjściem z obozu zjawił się punktualnie. Pozostawał zadowolony z przebiegu ceremonii - klan zignorował przywódcę. Uczynił to nawet jego własny syn. Konwaliowy Sen wątpił, by i to zdarzenie mogło wpłynąć jakkolwiek na zachowanie starzejącego się kocura, obecna sytuacja nie prezentowała się jednakże dla niego niekorzystnie.

Srebrna przyszła tuż po nim. Zjadła coś na szybko, ażeby mieć siły chodzić. Sama cerka mogła przebiec o niebo lepiej, Zroszona Łapa wyglądała na porządną kotkę, ale Osa...ech. Ciężko pomysleć, że ten właśnie kocur z kamienną twarzą był ojcem takiego...cóż, bądźmy szczerzy - gówniarza. Pszczeli Pył też wydawała się porządną kotką, więc skąd o niej takie zachowanie. A zresztą...to nie był problem Srebrnej Łapy. To nie jej dzieciak, nawet nie rodzina. Dopóki Osa nie będzie wchodzić na ogon Srebrnej lub jej rodziny to mogła nawet Gwiezdnych wyzywać.
– Już jestem, Konwaliowy Śnie – oznajmiła, dosiadając się do zastępcy.

Informację przekazaną mu przez kotkę przyjął do wiadomości oznajmiając ten fakt skinięciem głowy. Wstał, sygnalizując terminatorce by podążyła za nim, by następnie opuścić obóz. Po przemierzeniu dziesięciu lisich długości zdecydował się na zabranie głosu.
- Zaczniemy od zasad. Oczekuję od ciebie punktualności i zaangażowania - oznajmił. - Do momentu w którym nie stwierdzę, że twoje umiejętności walki są wystarczające nie wolno ci opuszczać obozu bez towarzystwa co najmniej jednego wojownika. Jeden z moich terminatorów, Wietrzna Łapa, zignorował tę zasadę i zginął. Żywię nadzieję, że nie podzielisz jego losu.
Owszem, był bardziej pobłażliwy wobec swych córek, jednakże Srebrna Łapa nie była jedną z nich.

No długo nie posiedziała - wojownik wyruszył poza obóz, nakazując jej iść za nim. Szła w ciszy, jej głowa sięgała boku kocura. Nie chciała iść z nim łeb w łeb, żeby nie wyglądało na to, że jest niegrzeczna.
Uniosła brwi na wspominkę o zmarłym terminatorze. No, trochę makabryczne to ostrzeżenie, ale robi swoje. No i Srebrna Łapa może jest miła i trochę naiwna, ale zdecydowanie nie jest tak głupia, aby wychodzić w pojedynkę bez żadnej wiedzy o walce czy terenach.
– Okej, zrozumiano – rzuciła w odpowiedzi.

Kulturalną postawę kotki przyjmował z zadowoleniem które wyrażane było poprzez niewypowiedzenie się na temat jego braku.
- Jestem rad z twojej reakcji - stwierdził ostatecznie uznając, że pozytywne wzmocnienie może pozwolić mu na uniknięcie sytuacji pokroju ostatecznego losu Wietrznej Łapy. - Nasz dzisiejszy trening zaczniemy od podstaw walki. Czy posiadasz jakieś informacje jej dotyczące?
Podejrzewał, że są one nikłe tak, jak w przypadku większości terminatorów, nie zamierzał jednakże odmawiać Srebrnej Łapie możliwości wypowiedzenia się. Spostrzegł również że wyjątkowo imię nadane przez Rozżarzoną Gwiazdę poprawnie opisywało kotkę, która je otrzymała.

Uśmiechnęła się lekko na pochwałę kocura, chociaż jego słowa nie brzmiały do końca szczerze. Jego ton głosu i wyraz twarzy pozostawały pozbawione emocji. Ech, może to po prostu jego natura? Trzeba przyznać, że ich charaktery są przeciwieństwem siebie. Może dlatego Rozżarzona Gwiazda przypisał ją akurat jemu? Aby spoważniała?
Z zamysłu wyrwała ją deklaracja Konwalii o dzisiejszej lekcji. Walka. No tak, patrząc na ilość samotników i poszerzenie terenów Klanu to się chyba przyda najbardziej. Chwilę się zastanowiła, chcąc podać odpowiedź jak najbardziej satysfakcjonującą dla kocura – Wiem, że pysk, gardło i brzuch są bardzo czułe i trzeba je chronić – wydukała niepewnie. Jej wiedza na ten temat była nikła, jak to na młodego terminatora przystało – I to w sumie...tyle ile wiem.

- Owszem. Brzuch i gardło zaatakowane mocno krwawią. Uszkodzenie ogona lub jego stracenie utrudnia zachowanie równowagi, zaś zranienie kończyny - utrzymanie się na nogach. Ataki zadawane w nos są bolesne, natomiast uszkadzając oczy możesz oślepić przeciwnika lub ograniczyć jego pole widzenia. Uczynić to może również krew spływająca do nich z rany ponad nimi - wyjaśnił kontynuując ich niespieszną wędrówkę. Jeśli Srebrna Łapa chciała przyjrzeć się dokładnie terenom z pewnością nie brakowało jej na to czasu. - Chronienie wrażliwych punktów na ciele ułatwia ugięcie łap i obniżenie głowy tak, by utrudniała zaatakowanie szyi.

I tak sobie dreptała, słuchając wyjaśnień mistrza. Kiwała głową, żeby nie pomyslał, że go ignorowała. Wzrok kotki wędrował po terenach, zafascynowana życiem poza obozem.
– Rozumiem, czyli mam celować w te miejsca u przeciwnika, w międzyczasie chroniąc je u siebie?

- Owszem - stwierdził zgodnie z prawdą. - Masz chronić siebie i zdobyć jak największą przewagę nad swym przeciwnikiem by móc wyrządzić mu jak największe szkody - oznajmił zgodnie z prawdą. - Przewagę pozwoli zdobyć ci również markowanie ciosów, czyli sugerowanie przeciwnikowi za pomocą ciała o zamiarze zaatakowania jednego punktu i faktyczne zaatakowanie innego. Takie zachowanie może go zaskoczyć oraz sprawić, że się odsłoni.

– Czyli taka zmyłka dla przeciwnika... – zastanowiła się na głos. Pomyślała jeszcze chwilę drepcząc u boku kocura. Przypomniało jej się jak kiedyś z Roską bawiły się we mchu i ten nagle je zasypał. Może to też przydatna wiedza – Um...a można na przykład sypnąć przeciwnikowi coś w oczy? Mówiłeś o ograniczeniu pola widzenia, więc chociaż nie jest to honorowa zagrywka to powinno działać, prawda?

- Owszem - odparł by następnie zamilknąć i wysłuchać następnych słów Srebrnej Łapy. Zdawała się być osobniczką pojętną - jeśli będzie taka w istocie z zadowoleniem przyjmie tę odmianę od trójki swych poprzednich terminatorów.
- Można. Jest to jeden z przykładów wykorzystania terenu. Innym sposobem oślepiania jest ustawienie się tak, by słońce świeciło przeciwnikowi w oczy - oznajmił. - Zastanów się i powiedz, w jaki jeszcze sposób możesz wykorzystać teren by uzyskać przewagę.

Wydała z siebie ciche "hmmm" zastanawiając się nad pytaniem mistrza. Żeby sobie trochę pomóc to się również rozejrzała dookoła. Teren był nierówny, a gdzieniegdzie były płytkie kałuże.
– Można na przykład...przyciągnąć przeciwnika na trudniejszy teren. Na przykład w błoto lub wysokie trawy, aby mu się ciężej ruszało – zaczęła po chwili – Albo użyć jakiegoś wzniesienia jak pieniek czy kamień aby skoczyć z góry. Można też spróbować zagonić go w jakiś kąt, żeby nie miał gdzie uciec.

- Owszem - odparł, ponownie używając tego słowa co poprzednio. Wypowiedź kotki wyczerpała konieczną do omówienia część treningu dotyczącą wykorzystania terenu. - Pamiętaj również, że należy wykorzystywać swe mocne strony i słabości przeciwnika - poinformował ją. - W jaki sposób możesz to uczynić jeśli twój przeciwnik nie posiada lewego oka?
Podał jedynie przykład, istotnym jednakże było utrwalenie tej informacji przez kotkę.

Na wspominkę o braku lewego oka Srebrna od razu pomyślała o swojej ciotce - Zaćmionym Słońcu. A właśnie, kocica była w zaawansowanej ciąży, może powinna ją niedługo odwiedzić? Ech, nieważne, ona ma tu trening to załatwiania.
– No jak nie ma lewego oka...to atakować z lewej strony, tak aby miał ograniczoną widoczność. Można też dać zmyłkę, żeby osłonił lewe oko, spodziewając się ataku z tej strony i zostawiając swoją prawą stronę osłoniętą. Ale prościej to jest po prostu w lewej strony bić. – odpowiedziała po chwili.

Zdawało się, że Srebrna Łapa posiadała umiejętność używania swego umysłu. Taka sytuacja mu odpowiadała.
- Ponownie - twoja odpowiedź jest poprawna - oznajmił kontynuując wędrówkę ku Ciemnej Głuszy. Drzewa zaczynały zagęszczać się w niemożliwy do niezauważenia sposób. - W jaki sposób zaatakujesz kocię?
To pytanie zadawał zazwyczaj w innej formie, jednakże zdecydował się na niewielką zmianę w swym typowym sposobie przeprowadzania treningu.

Kotka aż przystanęła na to pytanie. Kocię? Czemu do cholery miałaby się bić z dzieckiem?! To nie było przypadkiem wbrew kodeksowi...och. To było pytanie pułapka, prawda? Konwalia nie był typem kota, który stawiałby się wbrew kodeksowi. Nie był tez psychopatą zabijającym kociaki.
– Ja...nie zaatakuje. W kodeksie jest, że kociętom trzeba pomagać, nawet jak są z innego Klanu albo samotnikami, prawda?

Owszem, nie zabijał kociąt, zdarzyło mu się jednakże zabijać samotników znacznie młodszych od przyjętej do klanu Pajęczycy. Nie tak dawno zgładził siedmioksiężycowego intruza i jego matkę którzy postanowili wkroczyć na ich tereny.
- Tak. Pełne brzmienie czternastego punktu kodeksu wojownika to "Wojownik nie może opuścić kocięcia w bólu lub niebezpieczeństwie, nawet jeśli jest to kocię z innego Klanu.
" - objaśnił. - Jaką wiedzę na temat kodeksu wojownika posiadasz, Srebrna Łapo?

– No, niewielką. Znaczy znam zasady takie jak: "kocię musi mieć przynajmniej 6 księżyców aby zostać terminatorem" i "kocięta nie mogą same wychodzić z obozu i polować", bo mama nam je mówiła jak byliśmy młodsi – wyjaśniła, nieco zażenowana swoim brakiem wiedzy – jest też jedna zasada o tym, że "słowo przywódcy jest prawem".

- Zaczniemy od definicji. Kodeks Wojownika to zbiór zasad regulujących klanowe życie i musi być przestrzegany nie tylko przez wojowników, lecz również resztę członków klanu. Medyków obowiązuje również Kodeks Medyka - wyjaśnił. - Dwie z wymienionych przez ciebie zasad są jego częścią, zaś "kocięta nie mogą same wychodzić z obozu i polować" jest ogólnoprzyjętym zakazem - rzekł. - Walki dotyczą następujące punkty - pierwszy: "Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem.", dziesiąty: "Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć.", jedenasty: "Granice klanu muszą być sprawdzane i oznaczane każdego dnia. Przegoń każdego przekraczającego je kota.", czternasty: "Honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika" oraz szesnasty: "Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł'.

Kiwała głową gdy mistrz wymieniał punkty. Czyli zakaz wychodzenia z obozu dla kociaków teoretycznie nie jest częścią kodeksu, ale nadal jest to ważna zasada. Czai bazę.
– Pierwsza, dziesiąta, jedenasta, czternasta, szesnasta – powtórzyła pod nosem, zapamiętując pozycje w kodzie. Chociaż czy to ważne jaka jest kolejność, jeśli będzie je po prostu pamiętać? Znając Konwalie pewnie będzie się spodziewał, że Srebrna będzie pamiętać zasady po numerkach – Dobra, zapamiętam.