Niedługo po poprzedniej ceremonii, jego zadaniem było zorganizować kolejną. Wcześniej dosłownie pół księżyca brakowało najstarszemu miotowi do osiągnięcia wieku sześciu księżyców, a wraz z narodzinami miotu Pszczelego Pyłu, w kociarni zaczęło robić się troszkę ciasnawo. Czas zwolnić trochę miejsca poprzez mianowanie terminatorów!
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - zawołał, przysiadając na gałęzi i obserwując, jak powoli zbierają się koty na miejscu ceremonii.

Przybyła. Ostatnio była w nieco gorszej kondycji, źle się czuła, ale teraz zaczęła wracać do siebie, niezadowolona z tego, ile ją ominęło, gdy tak trochę umierała. Zaćmione Słońce wróciła do klanu, jako Zaćmiona Łapa, jako terminatorka, jej brat dorobił się kociąt... no, zdecydowanie nie mogła częściej chorować, bo w klanie działo się za dużo, żeby ogarnąć to rozumem.
Tymczasem, przysiadła w miarę daleko, od miejsca w którym przysiadał przywódca, zerkając w stronę zbierających się kotów. Nie sądziła, by ktoś się miał do niej przysiąść, więc nie wypatrywała nikogo, ale chciała zobaczyć jak najwięcej.

Kolejna ceremonia tak szybko po poprzedniej? Był ciekaw, czy tak krótki czas wystarczył przywódcy na to, by wytropić Ognistą Łapę i podjąć decyzję o tym, co dalej; sam dopiero wschód słońca wcześniej pozbył się opatrunków z ran i nie miał jeszcze czasu na to, by zrobić to sam. Jednak z prędkością, z jaką Rozżarzona Gwiazda lubił rozwiązywać problemy, Jabłkowa Gałąź podejrzewał, że sprawa ta będzie się jeszcze długo ciągnęła. Miał czas.
Dokończył pielęgnację futra na barku; sierść na zabliźnionej ranie wciąż jeszcze nie odrastała, jednak nie wyglądała na taką, która miałaby pozostać łysa na zawsze; pazury gronostaja nie penetrowały jego ciała aż tak głęboko. Wstając, otrząsnął sierść i podszedł nieco bliżej, by usiąść samotnie... chociaż miał nadzieję, że i tym razem dołączy do niego Niezapominajka. Jej obecność zaczynała być przyjemną stałą na ceremoniach, której świadomie bądź nie wyczekiwał.

No, niestety Rosa i jej rodzeństwo nie byli już najmłodszymi w klanie, bo w końcu kilka świtów słońca temu Pszczeli Pył urodziła nowych kolegów do zabawy! Co prawda, byli jeszcze nieco za młodzi do zabaw z nią, ale na pewno za jakiś czas będą mogli się poznać i nawiązać przyjaźń między sobą. Leżała sobie spokojnie w kociarni, spoglądając zaintrygowana na najnowszą gromadkę w klanie. Było to dla niej ciekawe, że ona kiedyś była taka mała, a teraz wyrosła na taką dorosłą kocicę, no i jeszcze miała sporo urosnąć, zanim zostanie wojowniczką!
Z tych wszystkich rozmyśleń wyciągnął ją głos Rozżarzonej Gwiazdy, który to znowu zwoływał klan na kolejną ceremonię. Pstrokata była zaskoczona tym, nie oczekiwała, że są one aż tak częste, ale podejrzewała, że to chyba pora na miot Miodowego Nosa, bo już byli duzi, no, chyba że jednak myliła się i chodziło tu o mianowanie wojownika tak jak i ostatnio! Zaciekawiona, Rosa wyszła z legowiska i usiadła, nieco bliżej zbiorowiska niż ostatnim razem, bo, cóż, chciała dokładnie zobaczyć, co się dzieje podczas ceremonii, aby być gotowa na swoją.

To nie jego ceremonia. Wiedział o tym, był jeszcze malutki. Nie ważne co inni by myśleli, sam uważał że nadal bliżej mu bycia kociakiem, niżeli terminatorem.... I dobrze. Wolał korzystać z czasu wolnego, z tego że nie musi się niczym przejmować, że jedynym co się dla niego liczy, to to czy znajdzie gdzieś fajny liść i czy akurat dziś nie będzie padać, bo chciałby się pobawić poza kociarnią. Na bycie uczniem przyjdzie czas... kiedyś.
Nie był pierwszy, i podobnie jak ostatnio - wyprzedziła go Rosa. Uśmiechnął się do samego siebie, podchodząc do siostry niemal od razu.
- Cześć! Tym razem chyba nic się nie zdążyło zacząć - powitał ją z cichym pomrukiem, siadając tuż obok niej.

Doczekała się. Po długim okresie nieprzerwanego wyczekiwania wreszcie doczekała się dnia ceremonii.
Cały poranek spędziła leżąc przy Wzburzonej Wodzie. Starała się zachowywać spokojnie, wręcz nonszalancko, zupełnie jakby nic sobie z tego nie robiła. Trudno jednak było utrzymać taką postawę, kiedy drgająca końcówka ogona zdradzała ją z kilometra. Czuła jak energia i ekscytacja ją rozpierają, miała wrażenie jakby każdy włos futra na jej ciele miał zaraz stanąć dęba. Nie mogła się doczekać rozpoczęcia treningu, wyjścia z obozu i w zasadzie wszystkiego wiążącego się z nową rangą! Może poza multum obowiązków które niedługo zostaną narzucone na biedną Dzik.

Usłyszawszy charakterystyczne dla przywódcy zawołanie, podniosła łeb tak szybko, że aż poczuła się mdła na kilka uderzeń serca. Niedbale przylizała kilka wyraźnie odstających kępek futra i powolnym krokiem ruszyła w stronę Liściastego Konara. Nie czuła obowiązku konkretnie zadbać o swoje futro na tę okazję, swój ułożony wygląd głównie zawdzięczała wcześniejszym wysiłkom matki. To jej dzień i zdaniem Dzik, nie powinna się dziś płaszczyć przed innymi i robić na bóstwo. Wręcz przeciwnie, to oni się powinni stroić dla niej... a niech tylko któryś z kotów się na nią krzywo spojrzy przez to, że nie wygląda jak ulizaniec. Podczas marszu otrząsnęła się i pozwoliła sierści opaść i się naturalnie ułożyć.

Zanim zajęła swoje miejsce, skinęła głową w stronę rudego kocura na gałęzi. Usiadła gdzieś w centrum zbiorowiska i zaczęła lustrować zebrane koty wzrokiem. Rodzeństwa jeszcze nie zauważyła. Wygląda na to iż zjawiła się pierwsza, no i dobrze. Darzyła Pył i Mysikrólik szczerą miłością — tylko z nimi byłaby w stanie dzielić tak ważny dzień jak swoje mianowanie. Co za tym idzie, liczyła że dziś nie będzie żadnych dodatkowych ogłoszeń, a zważając na to ile się ostatnio działo w klanie gromu było to prawdopodobne.
Siedziała wyprostowana, wyczekując przybycia rodzeństwa i rozpoczęcia ceremonii. Ah, no i starała się opanować swój nieokiełznany ogon. Ten przeklęty ogon.

Rozgwieżdżona… nie, Rozgwieżdżony Płomień przybyła na ceremonię, słysząc wołanie przywódcy.
Sądziła, że to na tej przyjdzie jej zostać wojowniczką, a jednak już od kilku dni mogła cieszyć się tym tytułem. To było dla niej dziwne, stresujące… ale też bardzo ekscytujące, być traktowana jak faktyczna wojowniczka, nie głupi dzieciak, nie przybłęda wracająca z podkulonym ogonem. Może te wszystkie rzeczy w jej życiu, te negatywne, tak naprawdę wyszły jej na lepsze? Pozbyła się części siebie, które sprawiały jej jedynie problemy. Nie była już tak głupia, tak impulsywna, tak głupio pewna siebie, i… i nie miała Barwnego Nieba. To obrzydliwe, zdawała sobie z tego sprawę, a jednak… kompletne zerwanie tej relacji wyrokiem śmierci było łatwiejsze, niż próba jej naprawienia, gdy gdzieś z tyłu jej serca wciąż tliła się uraza i krzywda.
Usiadła gdzieś, jeszcze sama. Nie chciała wpychać się do kociąt, nie chciała męczyć Jabłkowej Gałęzi, który ledwo ją znał, bała się Zamglonego Jeziora. Wolała chyba poczekać, aż ktoś sam zdecyduje się na jej towarzystwo. Zastanawiała się, czy dostanie dziś terminatora.

I z całego miotu zjawił się jedynie... Dzik. Trochę dłużej poczekał w nadziei, że może któreś jeszcze się zjawi na ceremonii, ale już nie mógł dłużej czekać. Przywitał się ze wszystkimi, co się z nim witali, kiwając im głową i posyłając delikatnym usmiech.
- Klanie Gromu! Do grupy terminatorów dzisiaj dołączył nowy członek! Dzik, od dzisiaj twoim imieniem będzie Dzicza Łapa, a twoim mistrzem zostanie Rozgwieżdżony Płomień - powiedział, patrząc najpierw na nowego terminatora, a potem na najmłodszą stażem wojowniczkę. Biała kotka była młoda, ale Grzmiące Gardło na przykład otrzymał terminatora chyba wcześniej od niej albo w podobnym wieku. Ufał, że sobie z tym wyzwaniem poradzi.
- Pewno już wiecie, ale do klanu wróciło Kacza Łapa, moja dawna terminatorka. Przywitajcie je ciepło w legowisku terminatorów i pomóżcie zaaklimatyzować się w obozie. To wszystko na dzisiaj, ceremonię uważam za zakończoną - powiedział, po czym zszedł z gałęzi, jeszcze oczekując w razie pytań do niego lub jakiś wątpliwości, które mógł rozwiać. Jeśli takowych nie było - udał się poza obóz na polowanie.

/zt

Zbieranie się kotów i oczekiwanie na pierwsze słowa przywódcy zdawały się dłużyć w nieskończoność. Każde jedno bicie serca było odczuwalne jak dziesięć i nieważne ile razy obracała się za siebie szukając wzrokiem rodzeństwa, nikt się nie pojawił. Najwyraźniej to jej będzie dane zlizać całą śmietankę. A szkoda. Mimo wszystko miło byłoby dzielić tę chwile z kimś bliskim. Już nie wspominając o tym, że nieobecność rodzeństwa na tak istotnej w ich życiu ceremonii zasiała w Dzik krztynę zaniepokojenia. Nieważne. Liczy się tu i teraz, nic dziś nie wybije jej z rytmu i nie zepsuje chwili.

W momencie gdy przywódca rozpoczął mianowanie Dzik z czystego szacunku wstała. Co prawda, trochę zdezorientowana całą sytuacją ale wstała. Wypięła dumnie pierś, a na jej mordce pojawił się zadziorny uśmieszek. Dwa zdania, kilka uderzeń serca i po krzyku. Dzicza Łapa, terminatorka... Rozgwieżdżonego Płomienia? Znała to imię. Głównie dlatego, że biała kotka je dopiero niedawno dostała. Po tym, jak się obróciła w stronę tłumu okazało się, że znała kotkę również z widzenia. Dokładniej to z pogrzebu Barwnego Nieba. Martwy starszy brat i nieobecny ojciec. Chociaż będzie jakim tematem zarzucić w razie niezręcznej ciszy na treningu, ha.

Przywódca miał jeszcze jedno ogłoszenie, zanim Dzik udała się w stronę nowej mistrzyni. Nowy, stary terminator... Czyli jednak nie ona jedyna dziś została mianowana, no powiedzmy. Kiedy rudy kocur skończył przemawiać, Dzicza Łapa potruchtała w stronę białej wojowniczki. - Rozgwieżdżony Płomień. Prawda? - Jeszcze się upewniła, że ma dobrego kota. Szybko przeskanowała jej sylwetkę wzrokiem, zawieszając oko na bliznach. Trudno byłoby na nie nie zwrócić uwagi. Chciała to zrobić w miarę niezauważalnie, nie był to oceniający wzrok a przynajmniej nie miał nim być....

Kiedy dostała instrukcje dotyczące treningu ulotniła się z ceremonii, zająć czymś głowę.

Całkiem szybko po jej przybyciu odezwał się przywódca… ale, huh? Gdzie miot Mniszkowego Płatka? Wiedziała, że nie był liczny, ale widziała jedynie jedno kocię w obozie. Jedno z nich chyba chorowało, ale… gdzie trzecie?
To było znajome.
Ona też była mianowana sama. Bez Cierń ani Łapci obok. Czy Dzik też czuła się samotna? Próbowała przykryć to mówieniem sobie, że jest w centrum uwagi, że to wszystko jest tylko dla niej? Głupie - głupie było myślenie zarówno młodej Płomień, jak i projektowanie swoich doświadczeń na obcym kocie.
Obcym kocie… który, chwila, moment, miał być jej terminatorem! Biała zamrugała kilka razy, szczerze zaskoczona. Mając tylko jednego terminatora do wydania, Żar zdecydował się dać go… jej?? Rozgwieżdżonemu Płomienowi?? Szczerze, naprawdę, świadomie? Nie zdążyła tego dobrze przetworzyć, a jej terminatorka zdążyła podejść do niej sama. Płomień poczuła się lekko zmieszana - to chyba ona powinna znajdować ją pierwszą, prawda? Jak w ogóle powinien zachowywać się mistrz? Jejku.
— A- hdhsdgs… T-tak, to ja! Poczekaj na mnie jutro z rana przy wyjściu z obozu, czy coś w tym stylu — wymamrotała nieco chaotycznie, wciąż zaskoczona całą tą sytuacją. Po części spodziewała się terminatora, ale widząc, że był tylko jeden, automatycznie wyeliminowała możliwość dostania go ze swojej głowy! Czuła wzrok na swoich bliznach, ale nie obwiniała za to Dziczej Łapy - uśmiechnęła się i jeśli nie było więcej wątpliwości, wróciła do swoich zajęć… teraz myśląc bardzo intensywnie o tym, jak właściwie miała przeprowadzić czyjś trening.

Znowu się tak złożyło, że Rosa wyprzedziła Mrok, aby pojawić się na ceremonii, przez co wybrała miejsce, ale na pewno przy kolejnej pstrokata się zbliży nieco bardziej, bo na pewno miałaby to być ich! Uśmiechnęła się ciepło w kierunku dymnego i otarła się o bok na przywitanie.
— Noo, dziś spokojnie — tym razem nie było wielkiego zbiorowiska dorosłych kotów, które o czymś tam rozmawiali. Przemówienie Rozżarzonej Gwiazdy też było krótsze i o wiele bardziej zrozumiałe niż ostatnio.
— Hmm... No tym razem to da się zrozumieć — zamruczała, gdy już zebranie się zakończyło. — A ten, następna będzie nasza! — Ogłosiła dumnie. — Idę do taty, bo mieliśmy razem zjeść, idziesz też? — Spytała się, po tym po usłyszeniu decyzji brata odeszła skocznym krokiem w poszukiwaniu Ślimaczego Śladu, z bratem, albo i bez.

// zt

Poszło... okropnie szybko. Mrok tym razem uważał, i to tak z całej siły! Ale nie stało się nic specjalnego? Mianowana została tylko Dzik - Dzicza Łapa - a potem, był już koniec. Zamrugał kilkukrotnie, nieco zawiedziony tym szybkim przebiegiem ceremonii, a potem cichutko westchnął.
- Pójdę! - rzucił do siostry, na pysku malując zarys uśmiechu. Cóż; przynajmniej czas spędził w przyjemnym towarzystwie.

[zt]