Trening Sennej Łapy

Gawroni Dziób był całkiem zadowolony z tego, że jego własny syn przypadł mu na wytrenowanie. Był już na tyle duży, by rozumieć, co się do niego mówi, by Gawroni Dziób nie frustrował się przy każdej interakcji, ale… nie potrafił ukryć przed sobą, że może wolałby bardziej pewnego siebie kota, niżeli Mak. Choć dziwnie to brzmiało, Gawroni Dziób nie znał dobrze swoich dzieci, oddając wychowanie Ropusze.
Ale nie podobała mu się decyzja Słodkiej Gwiazdy na temat imienia. Od razu powiedział o tym partnerce. Jak mogła nadać mu imię Sennej Łapy i nie poczuć, że to nieodpowiednie? Gawron czuł, że najadł się z Ropuchą przez to wstydu. Naprawdę? Ich syn miał być senny, jakby leniwy, to ma opisywać jego imię? Ugh. W każdym bądź razie dzień po ceremonii kocur czekał na syna przy wejściu do jego nowego legowiska. Zamierzał dopilnować, by jego syn został porządnym wojownikiem, mimo wstydliwego mienia.

_________________

i have a god shaped hole
that's infected, and i'm
petrified of being alone, now
it's pathetic, i know

and if i believe you
would that make it stop?
if i told you i need you
is that what you want?

Wpatrywałem się w ziemię przed łapami. Nie chciałem wstać, nie czułem się na siłach, tym bardziej że większość nocy przeleżałem, zamiast przespać. Nie mogłem...nie mogłem zmrużyć oka wiedząc, że następnego dnia czeka mnie trening z ojcem. Wyjście z obozu. Wyjście w niebezpieczny teren. Poza bezpieczny obóz. W pierwszej chwili nie zareagowałem na cień w przejściu do Zielonych Zarośli. Z pełną premedytacją ignorowałem obecność kota, który tam zasiadł, nie chcąc nawet myśleć, że może być to Gawroni Dziób czekający aż ruszę się z miejsca. Ale...w pewnym momencie rosnące we mnie napięcie, świadomość, że może być to mistrz, przeważyła nad niechęcią. Uniosłem wzrok, leniwie wędrując nim do kącików. W blasku ostrego światła odbijało się czarno-białe futro teraz o zmienionej barwie na bardziej brązową. (Chodź Mak, nie dawaj powodu ojcu, by już na samym początku treningu się na ciebie wkurzał.) Nie chce. (Wiem, że nie chcesz, ale lepiej wyjść dobrowolnie niż zostać wytarganym za kudły, prawda? Wiecznie nie będziesz przed tym uciekać.) Chciałbym... lecz czy wieczna ucieczka nie byłaby gorsza niż jednorazowe pokonanie ograniczeń? Bariery, która z każdym kolejnym przejściem kruszyłaby się, rozlatywała na drobne kawałki, mak, sprawiając, że nie stanowiłoby to już takiej trudności? Podniosłem się ociężale na sennych łapach, otrzepałem futro i delikatnie przygładziłem te najbardziej odstające fragmenty futra. Ze spuszczoną głową wyłoniłem się z krzewów, przyzwyczajając wzrok do oślepiającej bieli poranka.
— Cześć, tato.

Gawroni Dziób z niezadowoleniem zauważył, że jego syn troszkę się… ociągał. Nie był na czas, a gdy już się pojawił, jego ruchy były senne i niechętne. Nie, żeby Gawron był najbardziej energicznym i wesołym kotem, ale oczekiwał po swoim synu więcej wigoru i chęci.
— Jeśli będziesz tak wyglądał, to naprawdę zacznę myśleć, że Słodka Gwiazda nadała Ci to imię słusznie — parsknął czymś, co miało być w połowie próbą żartu, a w połowie upomnieniem dla Maku. Westchnął z lekką, typową dla siebie irytacją i wstał. — Za mną.
Skierował swoje łapy prędkim krokiem poza obóz i oczekiwał, że Senna Łapa za nim podąży równie żwawym krokiem. Swojego syna zamierzał najpierw nauczyć polowania - by nauczyć go obowiązku i odpowiedzialności.
— Masz jakiś pomysł, jak się poluje?
Nie zamierzał najpierw dawać mu instrukcji wszystkiego. Nie dlatego, że chciał być dobrym nauczycielem zmuszającym terminatora do myślenia, tylko liczył, że może ten już coś wie i Gawron będzie mógł mówić mniej.

_________________

i have a god shaped hole
that's infected, and i'm
petrified of being alone, now
it's pathetic, i know

and if i believe you
would that make it stop?
if i told you i need you
is that what you want?

Słowa ojca nie pomagają mi poczuć się lepiej. Piętnuje moje samopoczucie, pokazując jak marnie w jego oczach w tym momencie wyglądam, jak bardzo nie jestem godny bycia terminatorem, jego terminatorem. Irytacja kłuje me uszy, wdziera się do nich z wielkim impetem drążąc w nich bolące tunele do mojej świadomości. (Będzie dobrze Mak.) Oby. Unoszę głowę, lecz nie koncentruje wzroku na ojcu, zbyt przejęty pierwszy treningiem, zbyt przerażony, by dostrzec skazę złości na jego pysku, złości na mnie za to, jaki...byłem. Z opóźnieniem spowodowanym zdrętwieniem łap ruszam za mentorem, próbując wszelkich możliwości, by odwrócić uwagę od brzozowych drzew. Patrzyły na mnie. Widziałem to, widziałem ich oczy w korach, kilkanaście oczu na jedno drzewo, patrzące wprost na mnie, świdrujące mnie, przeszywające, czytające moje myśli. (Nie patrz na nie.) Kiedy...nie potrafię, one jakby mnie wołają, mój wzrok sam mknie w ich stronę, a potem... potem czuje nieprzyjemne ciary na grzbiecie. (Ignoruj, patrz na ziemię przed sobą i uważaj, by na nic nie nadepnąć.) Starałem się, starałem się patrzeć przed siebie, nie uciekać wzrokiem na boki, ale...było to trudne, gdy wiedziałem, że się na mnie patrzą. Może nawet słyszały moje myśli? Może wiedziały, że właśnie o nich rozmawiam? Może mnie podsłuchiwały? Oh...czy mógłbym wrócić już do obozu? Tak strasznie, strasznie nie chciałem tu być!

A jego syn… nic nie odpowiadał. Może myślał? Gawron był zirytowany, ale dał mu nieco czasu. Im dłużej kocur nie będzie musiał kłapać jęzorem, tym lepiej, ale… nie no, taka długość ciszy to było już za wiele. Czy jego syn nie potrafił po prostu powiedzieć "nie wiem"? Zmarszczył brwi.
— Straciłeś język? Spytałem cię o coś.

_________________

i have a god shaped hole
that's infected, and i'm
petrified of being alone, now
it's pathetic, i know

and if i believe you
would that make it stop?
if i told you i need you
is that what you want?

Unoszę się nagle, gdy ostry ton ojca przecina powietrze, przechodzi przez me uszy, trafia w sedno serca, paraliżując wszystkie kończyny. Jak wryty wpatrywałem się w zirytowane lico ojca i nie potrafiłem wydobyć z siebie ani jednego słowa. Rozdziawiony pysk, nie wydostał ani jednego dźwięku, który można by określić mianem pisku. Nic, kompletnie nic, jakbym stracił umiejętność mówienia. Jakby wzrok ojca ściskał pętle na gardzieli, dusił mnie, budował ciszę pełną napięcia, która stawała się tym gorsza im dłużej zwlekałem z odpowiedzią, a...głupio było mi przyznać, że nie wiedziałem nawet, o co ojciec mnie pyta. Jego pytanie nie przebiło się przez mur strachu, myśli, które otoczyły mnie jak legowiskowy mech, którym chroniłem się przed upiorami nocy. Było głuche, dobiegające z oddali, niczym podwodne nawoływanie o pomoc.
— Ja... — zacząłem niepewnie, krusząc zlodowaciałe ostre kolce w gardle. Musiałem coś powiedzieć inaczej ojciec byłby tylko jeszcze bardziej zły. I chociaż miałem ochotę uciec, kim byłbym w jego oczach, gdybym to zrobił? — Prze-przepraszam...możesz...po...powtórzyć? — trud, z jakim przyszło mi wymówić te słowa, sprawił, że nie byłem w stanie patrzeć na pysk ojca. Zamknąłem więc oczy, dziękując Cisowi za podsunięty pomysł. Było w ten sposób łatwiej.

Zmarszczył pysk w jeszcze większym niezadowoleniu. Nie mieszał się do jej metod wychowawczych, ani w ogóle… do wychowania, ale nie wierzył, że Ropuszy Skrzek wychowała kogoś tak niekompetentnego, że nawet nie potrafi nic powiedzieć. Przynajmniej, gdy już coś z siebie wydusił, to potrafił przeprosić.
— Pytałem, czy masz jakikolwiek pomysł, jak polować — powiedział głośno, powoli i wyraźnie. Ruszył znów do przodu. — Może powinniśmy przejść się nad jezioro. Umyjesz sobie uszy — parsknął ironicznie. Trenowanie terminatorów, ba, własnego syna, było… frustrujące. Dokładnie dlatego nie lubił tego robić.

_________________

i have a god shaped hole
that's infected, and i'm
petrified of being alone, now
it's pathetic, i know

and if i believe you
would that make it stop?
if i told you i need you
is that what you want?

— Ah, no...no tak. — niezręczna cisza, nieśmiała odpowiedź, pełna speszenia, niepewności i dziwnej zmiany tonu, ulotniła się z mojego wysuszonego pyska, kiedy uszy wolno przyciskały się do czaszki. Jest źle... (jest tragicznie) ...tak, jest tragicznie. Pożałowałem prędko, gdy spojrzałem na lico ojca, był zły. Mógłbym rzec, że widziałem jak ciężkie obłoki wydobywają się z jego uszu niczym opary falującego gorącego powietrza. Zatoczyłem łapą koło, szczeliłem znienacka ogonem i podszedłem bliżej, aby...cóż, ojciec usłyszał co miałem mu do powiedzenia przez ściśnięte na supeł gardło. — Na pewno...skradając się. Myślę, że trzeba być nisko na łapach. — odpowiedziałem, mimo że komentarz Gawroniego Dziobu nakłaniał mnie do dalszego...milczenia. Blokował mnie, odbierał głos, zniechęcał do powiedzenia czegokolwiek. Skoro już i tak uważał, że go nie słuchałem...to po co miałem się wysilać i nieudolnie próbować to zmienić?

Senna Łapa zaczął coś tam mamrotać, ale było to niewiele. Gawroni Dziób wydał z siebie westchnięcie, nieco zirytowane.
— Mało. Ale niech ci będzie — i znowu kłapanie jęzorem. Dokładnie dlatego nie lubił ani terminatorów, ani młodszych kotów w ogóle. Wolałby, by ci od razu wchodzili do życia z tą samą wiedzą, co on, zamiast jąkania się jak ten tutaj. — Nisko na łapach, ale tak, żeby nie szurać brzuchem. Poza tym mieć ogon zrównany z grzbietem, uważać pod łapy, iść pod wiatr. Tak podstawowo, bo do każdej zwierzyny skrada się inaczej. Sluchasz? — może będzie lepiej, jeśli będzie to potwierdzać.

_________________

i have a god shaped hole
that's infected, and i'm
petrified of being alone, now
it's pathetic, i know

and if i believe you
would that make it stop?
if i told you i need you
is that what you want?

A im dalej od obozu byłem tym było gorzej. Mało, niech ci będzie, ZA MAŁO MAK, ZA MAŁO WIESZ, jak możesz być takim IGNORANTEM nie interesować się PODSTAWOWYMI OBOWIĄZKAMI WOJOWNIKA. Jego głos, zagnieździł się w mej głowie, krzyczał, wył jak wielce nieudolny byłem, jakim rozczarowaniem w jego oczach się stawałem. Uh...dlaczego Słodka Gwiazda nie mogła wybrać na szkolenie mnie kogoś innego, tylko właśnie ojca? Ale może był lepszym wyborem niż matka, która patrzyła na mnie jeszcze mniej przechylnie odkąd opowiedziałem jej o świecących grzybach.

ZA MAŁO WIESZ MAK, ZA MAŁO.

Drzewa, oczy, wszędzie przeszywające ślepia i cichy szelest liści złowieszczo grające te słowa. Patrzyły na mnie, obserwowały mnie, czytały mi w myślach. (Tylko spokojnie Mak, dasz radę. Mówię ci, dasz radę.) Dam radę, dam radę, dam radę. C-co? — Tak...słucham. — mamroczę. Nie słuchałem. Znowu odleciałem w przestworza wraz z ptakami, ale...nie mogłem tego powiedzieć ojcu. Nie mógł wiedzieć, że...że znowu to zrobiłem, że przez dobre kilkanaście uderzeń serca nie potrafiłem skupić na nim uwagi. Że byłem tak bardzo wystraszony...że chciałem wrócić i skulić się w legowisku daleko od terenów, daleko od niego.

Gdy ten odwrócił się w stronę syna, mógł zauważyć, że ten czuje się tutaj nieswojo. Z jednej strony miał ochotę przewrócić oczami, bo to wszystko robiło trening jeszcze większym utrapieniem dla Gawrona, z drugiej - nie był przecież potworem i nie chciał, by jego syn tak się tym stresował, chciał dla niego dobrze, ale miał zero umiejętności w kwestiach wsparcia emocjonalnego. Dla niego wszystko to była jedna, wielka frustracja.
Zamierzał więc nie wnikać i skoro mówił, że słuchał, to tak było.
— Popularne jest powiedzenie, że ptak cię zobaczy, królik usłyszy, a mysz wyczuje. Przy ptaku się chowasz za krzakami i zastygasz w miejscu, jak cię zobaczy, albo idziesz po łuku. Przy króliku albo zającu wyciszasz oddech. Przy myszy dajesz ciężar ciała na tylne łapy, żeby robić mniej wibracji swoimi krokami — wyjaśnił prosto i rzeczowo. — Skoro tak słuchasz, to proszę, idź coś upolować.

_________________

i have a god shaped hole
that's infected, and i'm
petrified of being alone, now
it's pathetic, i know

and if i believe you
would that make it stop?
if i told you i need you
is that what you want?

Starlight