Nic tego dnia nie wskazywało na to, co się stanie. Po rozmowie z Tęczową Chmurą, w której chciał ją wesprzeć i dodać sił swoimi słowami, odwiedzał swoją partnerkę bardzo często. W każdej wolnej chwili. Widział, jak opada z sił, jak gorączka przejmuje jej umysł i majaczy. Bardzo się martwił. Gdy już stan niebieskofutrej był bardzo zły, zgromadził wokół siebie dzieciaki. Z ciężkim sercem przekazał im, że mama jest bardzo słaba. I że nie jest wiadomo, czy wygra walkę z chorobą. I jeśli chciały z nią porozmawiać, to mogły, ale jedynie z bezpiecznej odległości. Dał im przestrzeń do rozmowy, wiedział, że mogły tego potrzebować. On sam jednej nocy, praktycznie ostatniej, w której Tęczowa Chmura jeszcze z nimi była, przyszedł do niej i zdecydował się przytulić swoją ukochaną, polizać ją po czubku głowy, wesprzeć słowami i całym ciałem. I nie liczyło się dla niego to, czy znowu się zarazi, czy będzie znowu w legowisku medyka. Po prostu czuł, że musi to zrobić.
Do ostatniej chwili wierzył w to, że Tęczy uda się pokonać chorobę i wrócić do życia. Jednak zioła nie działały, kotka robiła się coraz słabsza i choroba coraz bardziej ją pochłaniała... Aż przed wschodem słońca odeszła na Srebrną Skórkę. Ciało kotki nieruchomo leżało na legowisku, wyglądała niemal, jakby spała... Gdyby tylko jej klatka piersiowa się unosiła. Gdyby tylko uszy reagowały na dźwięk jego kroków, gdy podchodził do jej legowiska. Gdyby tylko wydała z siebie ciche, gardłowe mruknięcie, gdy przytulił się do jej ciała. Ale ta chwila miała nie nadejść, a myśl o tym, że odeszła, nie przebijała się do głowy rudego kocura. Chciał myśleć o tym, że to tylko zły sen. Koszmar. Ale niestety, dział się na jawie.
Pozwolił łzom płynąć, tonąć w niebieskim, zmatowionym przez ciężką chorobę futrze. Nie wiedział, ile czasu dokładnie minęło, ale słońce, które przez większość czasu było ukryte za jasnoszarymi chmurami, zdążyło dotrzeć do szczytu nieba. Zdecydował się na samodzielne przygotowanie ciała do pogrzebu, wycierając pozostałości zielonkawo-czarnej wydzieliny z nosa, pyszczka i oczu, a także myjąc futro, o które nie miał kto dbać przez ostatnie wschody słońca. Po oczyszczeniu wszelkich śladów choroby, usiadł przy swojej zmarłej partnerce i chwilę obserwował jej ciało. Może w nadziei, że się przebudzi? Może to był tylko chwilowy bezdech, a potem nie zauważył, że jednak oddycha? Po paru dłuższych chwilach, z ciężkim, cichym westchnieniem, musiał w końcu dopuścić do głowy myśl, że... Tęczowa Chmura nie żyje. Przeniósł jej ciało delikatnie do centrum obozu, układając ją ostrożnie na zmarzniętej ziemi.
- Niech cały Klan Gromu zbierze się po Liściastym Konarem! - zwołał klan, ale miał wrażenie, że to nie był jego głos. I że nie był w ogóle w swoim ciele, które usiadło przy zmarłej, a spojrzenie spod półprzymkniętych powiek wlepiło w jej ciało. To nie miało być wszystko tak. To on miał odejść wcześniej, nie Tęcza. Była w końcu sporo młodsza, mieli się razem zestarzeć, cieszyć się ostatnimi chwilami życia wspólnie, odwiedzając wszystkie miejsca, które były w ich pamięci i z którymi łączyły ich wspólne wspomnienia.

W przeciwieństwie do Rozżarzonej Gwiazdy zielonooki spodziewał się śmierci Tęczowej Chmury - ta wszak była trawiona przez gorączkę, mroźna pogoda nie sprzyjała zaś zdrowieniu.
Podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, że gdy odpowie na wezwanie wuja zastanie jedynie śmierć. Niespiesznie podszedł do wuja.
- Moje kondolencje - odparł jedynie ignorując fakt że i jemu się one należały. Tęczowa Chmura była wszak jego mistrzynią. Być może gdyby to jego obrała za partnera los byłby dla niej łaskawszy. - Jeśli pozwolisz przejmę twoje obowiązki na czas żałoby. Podejrzewam, że możesz go potrzebować. Wasze kocięta również - kocięta, których jemu nie dane było doczekać się z Jeżynowym Cierniem. - Nie chciałbym, by kumulowanie nadmiernej ilości obowiązków pozbawiło ich matki tak, jak pozbawiło ojca potomków Kruka - jego słowa były wyjątkowo ciche - przeznaczone jedynie dla uszu rudofutrego.
W milczeniu pożegnał się ze zmarłą by następnie oddalić się i obserwować gromadzący się klan  ze stosownej odległości. Interesujące. Ostatnimi czasy to on rozpoczynał wszystkie pogrzeby.

Młoda kotka nie spodziewała się tego, co ma się wydarzyć.
Co prawda, od jakiegoś czasu była świadoma, że jej matka jest chora. Starała się ją odwiedzać kiedy tylko była taka możliwość. Nie były to jednak długie spotkania- mogła z nią rozmawiać jedynie z odpowiedniej odległości. Miała jednak nadzieję, że wszystko się poprawi- tak, jak to się stało w przypadku jej ojca już jakiś czas temu.
Mimo wszystko kotka była niespokojna, zwłaszcza po ostatniej rozmowie z ojcem i resztą rodzeństwa o tym, że stan Tęczowej Chmury jest ciężki, a nawet krytyczny. Od tamtego czasu starała się być przy mamie jeszcze więcej, jednak każde takie zajście kończyło się jej smutnym powrotem do legowiska terminatorów i błaganiem gwiezdnych aby wszystko się poprawiło.
Tak też spędzała dotychczas ten dzień. Schowana gdzieś w kącie legowiska, skulona i zamyślona, jednak nie spała. Kiedy usłyszała głos ojca z przerażeniem zorientowała się, co się dzieje. Ton głosu przywódcy był zupełnie inny.
To się wydarzyło.
Kotka podniosła się z przerażeniem, przez chwilę nie mogąc zmusić się nawet do postawienia jednego kroku w przód. Wzięła kilka głębokich wdechów, przełknęła ślinę po czym pospiesznym ale sztywnym krokiem wyszła przed legowisko.
Widok, jaki ją tam zastał doprowadził ją do natychmiastowych łez. Stanęła w miejscu, nie patrząc nawet na koty zbierające się dookoła. Jedyne, co widziała, to ciało jej mamy leżące w śniegu w bezruchu. Podeszła bliżej, nie wiedząc co ma robić, a jej widok rozmazywał się przez łzy. W końcu dotarła do ciała, które było takie czyste, takie wyczyszczone... Ale zimne i sztywne.
Dzięcioł z jeszcze większym ukłuciem w sercu zrozumiała, że już nigdy nie zobaczy mamy. Już nigdy z nią nie porozmawia, tak jak to czasem robiły, nie przytuli się do niej, nie usłyszy jej mruczenia...
Skuliła się przy ciele, cicho łkając. Wbiła pysk w zimne futro matki i zaczęła płakać głośniej, nie mogąc się od tego powstrzymać. Chciała wypowiedzieć jakieś słowa, jakoś się pożegnać, jednak nie potrafiła. Nie potrafiła pogodzić się z tym, co się stało.
- Mamo... Będę tak tęsknić...- wyszeptała w końcu cichutko.
Nie mogła zrobić już nic więcej- mogła jedynie pożegnać się z Tęczową Chmurą po raz ostatni i pozostać przy ciele tak długo, jak tylko mogła.

Nie weszła do centrum. Siedziała na uboczu.. a raczej wyszła dopiero z legowiska, słysząc zawołanie ojca. Obserwowała w ciszy, ze stłumionym uczuciem, chęcią płaczu. Towarzyszyło jej jedynie ciche pociąganie nosem, ciężki, powolny oddech i jakby nieruchomy ogon. Uszy drgały z każdym podmuchem wiatru, a serce mimo to dudniło niewyobrażalnie szybko. Widziała kolejno jak Rozżarzona Gwiazda zwołuje koty, jak Konwaliowy Sen podchodzi do jej ojca, jak i martwej matki. Łzy cisnęły jej się do kącików oczu, jednak co pokazałaby matce, gdyby widziała ją w takim stanie? Przecież doskonale pamięta słowa Tęczowej Chmury. Jak ją przepraszała.. przepraszała ich wszystkich. Jak mówiła, a raczej starała się mówić, że zostaną świetnymi wojownikami. Ona i jej rodzeństwo.. Jak wszyscy dosięgną gwiazd i staną się ważnymi osobistościami.. wojownikami, może i nawet kimś więcej?
Zjeżona Łapa uważała, że nie może ukazać teraz słabości. Że słabość ta właśnie pokonała Tęczową Chmurę.. Nie godziła ze sobą faktu, że jeszcze niedawno tak wesoło odebrała fakt, w którym wszyscy stali się terminatorami, a teraz żegnają ją na uroczystym pochówku. Po prostu.. nie umiała do siebie tego dopuścić. .

  Dopiero po dłuższym czasie, targnęła się na drżące łapy i podeszła do truchła matki.. To takie starannie wyczyszczone. Wyglądające, jakby ta ucięła sobie tylko drzemkę na jakiś czas. Przecież nic nie wskazuje na to, by już nie wstała.. prawda? Kotka chciała w to wierzyć, jednak wiedziała, jaka jest prawda. Konwaliowy Sen odszedł, gdy Zjeżona Łapa.. gdy Jeżyk bez spojrzenia na ojca jedynie przysiadła przy ciele matki, nachylając się, by zatopić pysk w jej kryzie. Zimna. Zimne futro okalało teraz niebieską mordkę uczennicy. Nie znała tego uczucia. Nie znała tego. Nie chciała znać. Pamiętała to ciepło bijące z piersi matki, to uczucie jej obecności. Jednak teraz? jednak teraz nie czuła żadnej z tych rzeczy. Niby ta poważna, chłodna i obojętna siostra... A jednak teraz, w obliczu śmierci jej rodzicielki puściła emocje z wodzy. Po chwili zalana łzami niebieska terminatorka mocniej wtuliła się w kryze matki. Sądziła przez chwilę, jak nie odróżnia ich kolorów futra. Podniosła łapę, którą położyła na barku matki, jakby ściskając ją do siebie. Jakby z nadzieją, że się jeszcze obudzi.. po co te złudne nadzieje, skoro doskonale wiedziała, że tak się nie stanie?
      Bo wiara dodawała jej siły, a chciała wierzyć, że nastąpi cud, więc to sprawiało, że dalej posiadała siłę.
Ciche szepty, mamrotanie z pyska niebieskiej.. 'dlaczego nam to zrobiłaś?' 'Proszę obudź się już, to nie jest zabawne..' Serce przyśpieszało, a łzy nasilały się. Nie bała się w chwili obecnej, że mogła zrujnować pracę ojca nad ciałem jego partnerki. Bała się bardziej o następny świt. Świt, w którym nie ujrzy pyska Tęczowej Chmury. Że będzie posiadała to uczucie pustki. Braku tego jednego, rozweselonego w jej stronę pyska, który dodawał jej otuchy i wiary w samą siebie.

-Żegnaj, Tęczowa Chmuro... Nie zawiodę cię..- Wyszeptała krótko po tym, jak jej serce zwolniło uspokajając się. Czyżby zrozumiała, że jest to koniec? Nawet nie zauważyła, kiedy Dzięciola Łapa również przylgnęła do ciała matki. Nie zauważyła, gdy miękki puch, śnieg skleił się do jej krótkiego futra, a łzy wylane na pierś matki zamieniły się w malutkie sopelki, równie dobrze sklejając jej długie, lśniące, niebieskie futro.

Srocza Łapa, kiedy stan Tęczowej chmury zaczął pogarszać się z dnia na dzień, starała się przybierać maskę bycia odważną i twardą przed rodzeństwem oraz resztą klanu Gromu. Uważała, że rozklejanie się i ronienie łez w obecnej sytuacji nic nie da, mimo że w duszy odczuwała panikę. Sroka nie chciała wyjść na słabą i miękką, nawet jeśli z dnia na dzień marniała w oczach przez brak apetytu i snu, który odbierały jej koszmary o śmierci mamy. Odizolowała się przez to od rodzeństwa.
Sroka starała się przepowiedzieć sobie, że Tęczowa Chmura w końcu wyzdrowieje, przecież nawet kocięta dają sobie radę z kaszlem. Wmawiała sobie, że jest to tak samo lekka choroba, jaką i one przechodziły, że już niedługo mama wyjdzie z lecznicy i znów będzie mogła spędzać z nią czas tak jak kiedyś. Jednak nadchodzący dzień zmienił wszystko.
Zimny dreszcz przeszedł jej plecy, jeżąc czarne futro na zgarbionym karku w chwili, gdy w jej uszach rozbrzmiało wołanie Rozżarzonej Gwiazdy. Głos ojca brzmiał inaczej. Różnił się od tego, którym zazwyczaj zwoływał ceremonie. Nawet nie zauważyła, kiedy jej łapy niby mechanicznie zaprowadziły ją pod Liściasty Konar, nie zauważyła, kiedy zdążyła stanąć przy Tęczowej Chmurze. Czuła otępienie, jak gdyby ktoś uderzył ją czymś ciężkim w tył głowy.
Wpatrywała się z szeroko otwartymi oczyma w zimne, zesztywniałe ciało matki. Ocknęły ją dopiero łzy, które zdążyły mocno zamoczyć jej sierść na policzkach, nim je zauważyła.
– … – Z każdym kolejnym uderzeniem serca czuła coraz większy ból w klatce piersiowej oraz ciężkość, która zabierała jej powietrze. Wbiła pazury w ziemię, powolnie nabrała oddech do płuc, po czym wrzasnęła bardzo głośno, ile miała sił. Krzyk z czasem zamienił się w ciężkie, niekontrolowane szlochanie i wycie.
Przyłożyła swój nos do zmatowiałego futra Tęczowej Chmury w geście pożegnania, po czym z bezsilności, jaką czuła w tamtym momencie, osunęła się na ziemię, wtulając się w mamę. Nie dochodziło do niej zbyt wiele, odgłosy wokół były przytłumione, nie zwracała uwagi na zebrane koty, rodzeństwo czy ojca. Liczyło się tylko to, że mama była obok.
Od dawna nie mogła się do niej przytulić.

Wiedziałem że mama choruje, ale szczerze mówiąc trochę zignorowałem ten fakt. Nawet nie dochodziło do mnie że mama może umrzeć przez jakąś tam chorobę. Przecież nie była kocięciem czy starcem... mówiła że ma dużo księżyców na karku ale tata miał więcej i wychodził z pobytów z lecznicy cało... chyba. Może tracił życia?
Odwiedzałem czasem mame z siostrami, i starałem się podnosić wszystkich na duchu, a nawet żartować by atmosfera nie była taka drętwa. Przecież każdy choruje, racja? Ale zdawało mi się że chyba tylko ja byłem pozytywnej myśli.
Jednak gdy usłyszałem głos ojca i zobaczyłem wychodzące po kolei siostry z legowiska terminatorów poczułem jak cały bledne a chłód pokrywa całe moje ciało.
Wyszlem za siostrami spoglądając pierw na ojca a potem na ciało naszej mamy. Jeszcze lament który dało się usłyszeć uświadamiał mnie co się właśnie dzieje. Usiadłem za kotkami przylegającymi do ciała Teczowej Chmury, zgarbiony i bez sił i z łzami naplywajacymi do oczu.
Spędziłem z nią za mało czasu, nie rozmawiałem, nie poznałem jej dostatecznie dobrze.

Nie sądziła, że jedną z pierwszych rzeczy, jakie przyniesie jej powrót do Klanu Gromu, będzie zachorowanie jednego z ważniejszych dla niej kotów. Wiedziała, że Pora Nagich Drzew nigdy nie była omenem zdrowia i pomyślności, i że to zwyczajny przypadek… ale jej myśli nie mogły przestać oscylować wokół prawdopodobieństwa, że to jej wina. Że to kara od Gwiezdnego Klanu za jej powrót, że przyniosła tą zarazę ze sobą spoza terenów klanu - wszak Tęczowa Chmura nie chorowała na zwykły kaszel, a ten najgorszy - czarny.
Chciała wierzyć, że to przejdzie; niewiele kotów w jej życiu zmarło z powodu choroby, więc wszelka logika podpowiadała, że szanse są małe. Tak, ale niewiele kotów w twoim życiu miało czarny kaszel, inteligentko, mówił wewnętrzny głos, ale co mogła zrobić, poza iskrzeniem w sobie nadziei na polepszenie się dawnej opiekunki? Nie rozmawiała z nią wiele, nie miała szansy - i żałowała, bo choć sama nie czuła, że ma prawo pytać o jej stan, to z dnia na dzień zwyczajnie słyszała, co inni mówią o zdrowiu Tęczowej Chmury.

I w końcu pewnego dnia obudził ją szmer zbierających się kotów. Jęki. Pociąganie nosem.
Rozgwieżdżona Łapa wiedziała, co czeka ją, gdy wyjdzie z legowiska terminatorów… więc przez dłuższy czas opóźniała ten moment. Wiedziała, że chciała - że musiała - przyjść na pogrzeb niebieskiej matki, lecz czuła, jakby nie miała do tego permisji.
W końcu jednak podniosła swoje kości, cicho sycząc pod nosem, gdy poczuła rozciąganie się blizny. Jej kroki w stronę centrum obozu były powolne; jej głowa spuszczona była w dół. Nie chciała patrzeć na kogokolwiek, nie w oczy, nie w twarz, nie chciała widzieć jej ciała tak… tak od razu. Zatrzymała się długość zajęczego skoku od Tęczowej Chmury, sparaliżowana obecnością innych kotów.
Nad jej ciałem stała jej rodzina; jej… prawdziwa rodzina. Jej partner, jej dzieci, koty, które były dla niej najpewniej ważniejsze, niż przykry obowiązek zrzucony na nią przez Barwne Niebo. Rozgwieżdżona Łapa chciała wierzyć, samolubnie myśleć, że kocię imieniem Płomień znaczyło dla Tęczowej Chmury tyle, ile dla Płomień znaczyła Tęczowa Chmura - ale gdy przed sobą miała ten widok, rzeczywistość uderzyła w nią jak podmuch zimnego wiatru, przez który nie mogła się przedrzeć. Niebieska była matką; opiekowanie się wszelkimi kociętami w obozie było dla niej codziennością - jedynie Rozgwiazda była na tyle głupia, by traktować ją na równi z rodzicem.
Rodzicem… którym niezaprzeczalnie, tak właściwie, była - Barwne Niebo nigdy nie był kimś bardzo obecnym w życiu swoich dzieci. Gdy Płomień nie musiała już pić mleka, opieka nad nią przeszła prawie że w całości na łapy Tęczowej Chmury… ale biała zapomniała zapomnieć, że to był po prostu jej obowiązek.
Terminatorka uniosła swój pysk do góry i zacisnęła mocno oczy w próbie powstrzymania łez. Chciała podejść, chciała zatopić swoją twarz w kryzie niebieskiej matki i pozwolić sobie na płacz, tak, jak gdy była kocięciem. Wiedziała jednak, że zwyczajnie nie ma prawa - nie, gdy żegnają ją koty, które naprawdę były dla niej kimś ważnym, które naprawdę były jej rodziną.

Resztkami odwagi jednak zgłosiła się do pomocy w zakopywaniu ciała, gdy było już po… wszystkim. Zgłosiła się w głupiej wierze, że może chociaż w ten sposób zdoła porządnie pożegnać się z kocicą, której zawdzięczała dzieciństwo.

Słyszałam co dzieję się z Tęczową Chmurą. Może i nie spędziłam z nią tyle czasu co reszta kociąt ale chyba była dla mnie nieco jak rodzic. Lubiłam ją, dlatego gdy usłyszałam ton głosu przywódcy który akurat zwoływał gromiaków, wiedziałam co nastąpiło. Zerknęłam na wychodzącą przede mną Rozgwiezdżoną Łapę z którą od jej powrotu nie wymieniłam ani słowa... nie chciałam na nią naciskać w żaden sposób ale atmosfera była dziwna. Nawet jak kotka nie chciała ze mną kontaktu to chcąc nie chcą mijałyśmy się w obozie.
Usiadłam nieco na uboczu nie chcąc wciskać się pomiędzy członków rodziny i po cichu pożegnałam matkę. Co jakiś czasu zerkałam to na śnieżnobiałą siostrę, to na lamentujące dzieci.
Dlaczego musiały stracić rodzica w tak młodym wieku?

Przyszedł i on, choć wydawało się ostatnio, że się rozpłynął. Kozioł niedawno co wyszedł z lecznicy a gdy z niej wyszedł to, rzadko się pojawiał w obozie chcąc uniknąć jakiejkolwiek konfrontacji prywatnej z rudym przywódca. No ale na nieszczęście dziś był i też dziś Tęcza postanowiła odejść z tego świata. Atmosfera na pogrzebie była bardzo przytłaczająca. Koźlorogi nie dziwił się temu ale i tak nie sądził, że kiedyś doczeka się tak smutnego pogrzebu. Wszyscy praktycznie szlochali pod nosem. Niebieski point najbardziej współczuł kociakom Tęczy. Musiały stracić kochaną matkę tak szybko. Bolesny był to widok.
Dobijające było też to, że kolejna córka Dzikiej Róży odeszła z klanu. Pszczeli Pył straciła kolejną siostrę. Praktycznie każdy tutaj z obecnych miał styczność z niebieską kocicą w większym lub mniejszym stopniu. Dla Kozła, Tęcza była również kimś bliskim. Była koleżanką, którą sobie cenił. Dlatego też i on czuł lekkie przygnębienie gdy patrzył się na ostygłe ciało kocicy.
Nie podszedł jednak do ciała. Nie zamierzał zabierać miejsca tym, którzy byli najbliżsi Tęczowej Chmurze. Jednak, cicho w myślach życzył byłej matce Gromu,bezpiecznej drogi na Srebrną Skórkę.
Usiadł gdzieś na uboczu, nie przeszkadzając nikomu. Milczał i patrzył się pusto na ciało.