Została wybrana na wyprawę do Spienionych Wodogrzmotów. Szok. Ogromny szok. Ale jednocześnie nie mogła powiedzieć, że nie jest zadowolona. W końcu podróż tam od zawsze była jej wielkim marzeniem. Co prawda nie w takich okolicznościach, poza tym była już umówiona na wycieczkę tam z Ognistą Łapą, ale... To, że przejdzie się tam wcześniej, w większym towarzystwie, jest dobre. Będzie mogła zapamiętać trasę i przy okazji się... Przygotować. Podpatrzeć co i jak, by później, w trakcie swojej własnej podróży, być gotową na ewentualne niespodzianki.
Przyszła na miejsce zbiórki jako ostatnia, jednak nie była spóźniona. Stawiła się na czas, lecz trzeba przyznać, że mimo wszystko... Trochę niechętnie. Nie wiedziała czego ma się spodziewać, a w dodatku, czuła ogromny wstyd przez to jak zachowała się na pogrzebie. To znaczy, że po prostu go opuściła i to zaraz po przyjściu. Zachowanie niegodne przykładnego wojownika. I jak widać fakt, że wtedy poczuła się naprawdę słabo, nie miał dla niej żadnego znaczenia. Powinna zostać.
Cichym pomrukiem przywitała się ze swoimi towarzyszkami. Posłała każdej spojrzenie, lecz wyjątkowo krótkie. Potem jej wzrok padł gdzieś na horyzont. Podobnie z resztą było w trakcie drogi. Pstrokata starała się patrzeć daleko przed siebie, idąc na samym końcu pochodu, lekko oddalona od wojowniczek. Tak było najwygodniej. Miała wrażenie, że atmosfera jest ciężka, z wiadomych powodów z resztą, więc... Nie chciała się odzywać. Nie wiedziała nawet co miałaby powiedzieć... Jak zawsze. Wciąż pochłonięta była problemami Klanu Wichru, toteż nie czuła się zbyt dobrze. To będzie męcząca noc.

Cisza.
Droga do granicy z ziemiami niczyimi była wyjątkowo głucha oraz spokojna... Choć spokój ten był dla Srebrzystego Dymu, o dziwo, nieprzyjemny. Z jakiegoś powodu nie czuła się zbyt pewnie, bo niezręcznie i niespokojnie... Ale to zapewne przez własne paranoje, które teraz w dodatku potęgowane były przez dręczące ją myśli. Jej obawy o przyszłość Klanu Wichru wcale nie malały. Przy tym wszystkim pocieszająca była wyłącznie myśl, że nie musi martwić się o propozycję piastowania stołka zastępcy. W końcu trening Lisiej Łapy nie jest nawet w połowie. W tej kwestii może być... Spokojna.
Nagły głos, który wyszedł z gardła Wierzbowego Puchu, sprawił, że pstrokata uniosła głowę. Pytanie. O drogę. Inną niż ta, którą idą obecnie.
- Jest. - Zawołała zza pleców mentorki, zaraz po tym doganiając pochód lekkim truchtem. Była tak pochłonięta myślami, że nie zauważyła jak bardzo oddaliła się od towarzyszek. - Ale będzie zdecydowanie dłużej... I nie ma gwarancji, że będzie bezpieczniej. - Znacznie się ożywiła, gdy to mówiła, bo... Chyba była zadowolona, że jej wiedza na coś może się przydać. Nawet mówienie w tym momencie nie sprawiało jej żadnego dyskomfortu. - Osuwisko jest podobne do Turzycowej Skarpy. Trochę. Łyse, żwirowe... Ale teraz, w tym śniegu, wydaje mi się, że będzie tam tak samo ślisko. - Dodała w ramach wyjaśnienia, a potem znów zamilkła. W końcu ostateczna decyzja i tak należy do zastępczyni. A ona, zwykła, szara wojowniczka, może tylko podążać za jej poleceniami... Taka jest kolej rzeczy, tak?

Ryzyko. Właśnie tej opcji się spodziewała. W końcu przejście do Osuwiska tylko po to, by przekonać się, że jest tam równie ślisko, byłoby ogromną stratą czasu. Decyzja Słodkiego Nektaru była zrozumiała... W dodatku te chmury, które zaczęły zbierać się na niebie... No, trzeba się spieszyć! Srebrzysty Dym zbliżyła się do granicy skarpy tuż za swoimi towarzyszkami. Poczekała aż obie zejdą na dół, tak dla pewności, by przypadkiem w którąś z nich nie wpaść, gdyby miała się poślizgnąć i zlecieć niżej. To byłoby nie tylko bolesne, ale również niezręczne. Taki nagły kontakt fizyczny, na który... Nie miała ochoty. Ostrożnie wykonała pierwszy krok, mając w gotowości pazury, które, miała nadzieję, że w razie potrzeby pomogą jej utrzymać równowagę. Co prawda podłoże nie było ani trochę stabilne, ale... Uh, liczyła, że jest na tyle lekka i delikatna w swoich ruchach, że wszystko przebiegnie po jej myśli. Praktycznie przy końcu schyłku przyspieszyła kroku, by w kilku niezdarnych susach pokonać resztę drogi i niezgrabnie wylądować na dole. Taki przynajmniej miała plan.

Żadna z wojowniczek nie kwestionowała jej decyzji, co nawet lekko ją zaskoczyło. Mimo że była to jedyna droga, spodziewała się prędzej chociażby jednego niepewnego pomruku, a tu...nic. Zsuwanie się po stromym oblodzonym zboczu szło jej dosyć gładko do czasu aż była w połowie drogi na dół. Wówczas jedna z łap poślizgnęła jej się, bokiem upadła na ziemię, największy stopień uderzenia przyjmując na bark. Próbowała ratować się czym prędzej i pomimo promieniującego w tamtym momencie bólu zahaczyć pazurami o lód lub coś, co wystawało z śniegu i nim udało jej się stanąć z powrotem na łapy zjechała kawałek tworząc piękne szramy w śniego-lodzie na długość zajęczego skoku. Odetchnęła cicho i resztę drogi udało jej się pokonać już bezpiecznie. Sytuacja jednak wyglądała inaczej w przypadku Wierzbowego Puchu, która nie miała tyle szczęścia co Słodka. Krocząca chwilę po niej wojowniczka nagle potknęła się, upadła na sam dół i pyskiem zaryła o ziemię. Nieprzyjemnie zimny dreszcz przebiegł przez ciało zastępczyni i czym prędzej podeszła bliżej liliowej.
— Jesteś cała Wierzbowy Puchu? — upadek nie wyglądał dobrze i wolała, aby wojowniczka nie zrobiła sobie nic poważnego i kontynuowała z nią podróż do Spienionych Wodogrzmotów. Przynajmniej... Srebrzysty Dym nie ucierpiała w ogóle i była jako jedyna nie pobijana. Po odpowiedzi Puch, jeżeli nie było żadnych obiekcji by szła dalej, to Słodka zaczęła prowadzić ich już ostatnią prostą do miejsca spotkania z Gwiezdnymi. Już w tym momencie można było wyczuwać coraz mocniejsze napięcie od rudo-białej, bo nie da się ukryć, że...bała się. Bała się tego, czy Gwiezdni dadzą jej dziewięć żyć, jak to będzie wyglądać, kogo ujrzy i najważniejsze....czy spotka tam również Orzecha?

Najpierw zleciała Słodki Nektar, a zaraz po niej Wierzbowy Puch. Dymka drgnęła, ledwo co powstrzymując się od ruszenia na ratunek. Impuls kazał jej skoczyć za towarzyszkami i próbować je łapać... Jakoś. Na szczęscie w porę się opamiętała. Doszło do niej, że i tak nie mogłaby zbyt wiele zdziałać, a poza tym, sama również mogłaby sobie coś poważnego zrobić. Została więc na górze i gdy przyszła na nią pora, zeszła na dół. No proszę, jako jedyna bez szwanku. Pierwszym co chciała wtedy zrobić było zapytanie mentorki o jej stan, jednak uprzedziła ją Słodki Nektar. W rezultacie Dymka jedynie spojrzała na liliową, czekając na odpowiedź. Ukruszony ząb, brzmi boleśnie... I na pewno takie właśnie jest.
- A ty, Słodki Nektarze? - Postanowiła więc spytać kremową, bo w końcu ona też oberwała. Co prawda nie wyglądało to tak poważnie, ale wciąż... Choćby z czystej grzeczności, chciała się upewnić.
Wraz z kolejnym krokiem postawionym w stronę Spienionych Wodogrzmotów, Srebrzysty Dym czuła ekscytację. Potężne uczucie wzrastało z każdą chwilą, na co wskazywała końcówka pstrokatego ogona, kołysząca się nerwowo na boki. Nie wiedziała co dokładnie zobaczy, ani czego powinna się spodziewać... A świadomość, że tak naprawdę ta trudniejsza część trasy dopiero przed nimi, potęgowała jej obawy. Chociaż... Może przejście pod wodospadami o tej porze roku okaże się być... No, łatwiejsze? Jeszcze czego!

No i dotarły.
Dalsza droga do Spienionych Wodogrzmotów okazała się być prostsza niż Dymka początkowo zakładała. Błoto w większości było zmarznięte, a więc podłoże nie było śliskie. Po pewnym czasie wodospady w końcu się ukazały. Pstrokata wojowniczka uniosła glowę, by lepiej się im przyjrzeć. Poczuła jak jej serce zaczyna bić, szybko i gwałtownie. Jej oczy rozszerzyły się, a sama na moment zatrzymała się. Z fascynacją obserwowała płynącą wodę i... Tak właściwie zostałaby tutaj trochę dłużej, pochłonięta swoim zaskoczeniem i zadowoleniem. Z zamyślenia wyrwał ją jednak głos Słodkiego Nektaru. Chodźcie. Kremowa zniknęła za lodowatym strumieniem, a ciemnowłosa tuż za nią. Czmychnęła tam niezwykle żywo, bowiem udało jej się wyprzedzić liliową, która... Chyba nie była tak pozytywnie nastawiona na zimny prysznic. Nic dziwnego.
- !!! - Otworzyła usta, jednak nie przemówiła. Stojąc w jaskini zaczęła energicznie się rozglądać. Jak... Jak pięknie. Zupełnie tak, jak opowiadał jej ojciec. I futro rzeczywiście od razu zrobiło się suche! Atmosfera w środku była naprawdę magiczna. Dymka usiadła pod ścianą i wlepiła spojrzenie w kamień, przy którym położyła się Słodki Nektar. Sama... Sama również chciałaby go dotknąć. Przeżyć to na własnej skórze, spotkać się z Gwiezdnym Klanem, wszystko to zobaczyć. Przymknęła oczy. Dziś musi pozostać tylko bierną obserwatorką, ale... Już niedługo.