Kotka szła dalej, spokojnie słuchając tamtego, co chwilę przytakując. Zgodziła się z nim kiedy powiedział o własnym zdaniu kotów w klanie. To fakt, kot który potrafi postawić się przeciwko przywódcy czy reszcie klanu jest kotem odważnym i nieugiętym. Może i Żar miał rację, że to oznacza, że Klan jest silny i nie da się pokonać przez byle sprawę.
Jednak... Czy to, że takich kotów było więcej nie oznaczało czegoś złego?
Kiwnęła też głową kiedy wspomniał o Konwaliowym Śnie, zupełnie rozumiejąc dlaczego kocur tak uważa. Rzeczywiście, kocięta zasługują na miłość obu rodziców, nie ważne kim tamci są i jaką mają rangę.
To uświadomiło jej, że jej pomysł jednak nie udałby się. Chyba, że wszystkie koty jakoś razem by rządziły, jak gdyby kilku zastępców na raz, na czas nieobecności Rozżarzonej Gwiazdy... Nie, to by nie miało sensu.
Westchnęła cicho uświadamiając sobie jej bezradność, jednak lekko pocieszyły ją następne słowa kocura o tym, że da sobie radę. Lekko uśmiechnęła się słysząc, że ten polega na swoich kociakach. Ona sama całkowicie się z tym zgadzała, jednak... nie była pewna, czy jej rodzeństwo podzieliło by jej opinię.
Odwzajemniła jednak jego ciepły uśmiech i dalej dreptała u jego boku, nastawiając uszy kiedy zaczął opowiadać o tym, kiedy został wybrany na zastępcę.
- Co masz na myśli? Czy był surowy?- zapytała, kiedy Żar wspomniał o jej dziadku. O jej dziadku, o którym nigdy w sumie nie słyszała zbyt wiele i nawet nie znała jego imienia. Zauważyła jednak, że z pokolenia na pokolenie przeszło to, że ojciec uszy swoje kocie. Ciekawe.

- Ooo i to jak! Jak się pomyliłem w kodeksie, to musiałem biec okrążenia wokół obozu. A w walce to mnie nie oszczędzał, często widziałem się z medykiem w tamtym czasie. Miał tylko mnie na terminatora, tak sobie to ustawił, żeby móc się skupić w pełni na mnie, więc cały dzień miałem wypełniony treningiem. Jedyne co, to pozwalał mi spać w nocy - powiedział z lekkim uśmiechem, chociaż nie były to dla niego wesołe czasy. Był wtedy dosłownie taki, jak jego kocięta. A Żar sobie w ogóle nie wyobrażał, jak można tak traktować członka swojej rodziny.
- Trzaskający Mróz chciał mieć w swojej rodzinie co najmniej zastępcę, dlatego chciał jedno ze swoich kociąt wyszkolić na idealnego zastępcę, a potem na przywódcę. Bo jemu samemu się nie udało tego osiągnąć. Więc najpierw skupił się na Tafli, a jak się okazało, że to jednak nie to, to skupił się na mnie - opowiedział trochę dalej, jeszcze do tego pierwszy raz od dawna wypowiadając imię swojego ojca. Może to trochę wyjaśni córce, dlaczego w ogóle o nim nie wspominał.
- W ogóle nie myślałem, że zostanę zastępcą, a potem, jak to się stało, to czułem się okropnie. Wiesz, że realizuję plany swojego ojca i wszystko się układa tak, jak on tego chciał, pomimo że już dawno nie żył - dodał, ujawniając też częściowo swoje uczucia z początków jego kariery. Teraz, jak porównywał tym, czym się martwił wcześniej, a tym, czym się martwi teraz, to jest praktycznie niebo a ziemia.

Kotka nie tylko wydała ciche syknięcie do siebie na samo wyobrażenie o takiej karze, ale również posłała mu współczujący wzrok. Bieganie wokół obozu? Za jedną pomyłkę??
Nigdy nie pomyślałaby, że jej ojciec miał aż tak ciężkie dorastanie. Ona sama w życiu, ale to nigdy nie kazałaby robić takich rzeczy swoim kociakom, gdyby je miała. Cieszyła się też, że sam Żar nie był surowy.
Trzaskający Mróz, powtórzyła sobie w myślach. Słyszała to imię pierwszy raz w życiu, jednak zapewniła siebie samą, że zapamięta je jako przykład okropnego kota.
Wysłuchała jego wypowiedzi i aż nie mogła powstrzymać się od tego, aby powiedzieć na głos:
- Ale dlaczego? To takie niesprawiedliwe!- wyrzuciła, można powiedzieć, że ze złością w głosie, jednak u Dzięcioł nigdy nie pojawiła się prawdziwa złość.
Była jednak oburzona tym co słyszała.
- Ojciec nie powinien narzucać kociętom swoich własnych planów na życie i zmieniać ich losu w taki sposób! Każdy powinien zostać tym kim pragnie. I do tego te treningi i kary? Współczuję ci, tato. To musiało być okropne- powiedziała, próbując trochę uspokoić swoje oburzenie.
Mimo wszystko, nie ważne co klan mówił o Żarze, przynajmniej nie mogli mu zarzucić, że był surowy czy że nie miał ani krzty wyrozumiałości wobec innych kotów.
- Nie rozumiem, jak można tak traktować drugiego kota, zwłaszcza tak bliską rodzinę.

- Szczerze? Nie wiem, skąd były u niego takie ambicje i czemu przelał je na kocięta. I akurat wybrał sobie mnie, ale Ogórek i Trzask też nie mieli łatwo. Ogórka często nikt nie słuchał, był ignorowany i w ogóle... Ale zawsze może nie był zbyt bystry, ale za to ma wielkie serce. A Trzask za to trenowała z samym przywódcą... Co też nie było dla niej łatwe. Trzmiela Gwiazda codziennie męczył ją polowaniem na drzewach, bo niezbyt lubiła i nie szło jej to. I w pewnym momencie spadła z gałęzi i wpadła w krzewy. Stąd ma tyle blizn na ciele - opowiedział, bo nie chciał tylko swojej historii opowiadać. Pamiętał ten dzień, w którym Trzask wróciła bardzo poraniona. A on sam nie mógł zbyt dużo przy niej być ze względu na swój ciężki trening.
- To prawda, też tak uważam. I zawsze, całą nasza trójka, była... Inna od swojego ojca. I dlatego też cieszę się, że w klanie koty nie boją się wyrazić swojego zdania - odpowiedział, bo wcześniej Grom nie był taki... Buntowniczy. Trzmiel i Kruk byli nieosiągalnymi przywódcami, którym czasami strach było cokolwiek powiedzieć. Krukowi może tak nie, ale Trzmiel z wiecznie poważną miną? Straszne!
- Dlatego też wam nie chce niczego narzucać. Oczywiście, chciałbym, by każde z was zostało wspaniałymi wojownikami, ale sami sobie wybieracie własne ścieżki. A moim zadaniem jest was wspierać - powiedział, uśmiechając się ciepło do rudej. Może na początku niezbyt mu to wychodziło, częściej go nie było przy swoich kocietach, niż był... Ale teraz chciał to zmienić.
- Też tego nie rozumiem. Szczególnie konceptu takich kar za... No, dosłownie za nic tak naprawdę. I dlatego aż tak często kar nie stosuje, może to błąd z mojej strony - dodał w lekkim zamyśleniu. Może dlatego nie miał takiego szacunku ze strony klanowiczów? Może powinien być bardziej surowy? A przy tym doszli praktycznie do samego Oka Gór. To miałby być koniec podróży? A tak się dobrze rozmawiało!
- Chcesz iść na brzeg?

Kotka słuchała uważnie, wyłapując z jego słów również imiona kotów, które widywała w obozie lecz nie znała zbyt dobrze- Ogórkowowąsego oraz Roztrzaskanej Tafli, którzy jak wywnioskowała byli rodzeństwem jego ojca, jej wujkami. Hm. Ma tyle krewnych w klanie, a tak mało o nich wie!
Uśmiechnęła się kiedy powiedział, że on daje swoim kociakom wybór i będzie ich wspierał. Cicho zamruczała i szła dalej, słuchając jego wypowiedzi na temat kar.
Hm. Z jednej strony może i miał rację- może koty były tak odważne w swoich poglądach ponieważ wiedziały, że nie ma żadnych konsekwencji ich akcji. Może to dlatego też Ognista Łapa uciekł...?
Z drugiej strony jednak z pewnością nie chcieli by być karani w taki sam sposób co Żar w swojej młodości.
Może trzeba było znaleźć kompromis i złączyć te dwie opcje w taki sposób, aby koty nie były poszkodowane, ale szanowały swojego przywódcę.
Strzepnęła głową aby już o tym nie myśleć i nie pogrążać ojca swoimi przemyśleniami i radami, które nie były pomocne, i skupiła się na drodze.
Po chwili doszli do Oka Gór i kotka przystanęła w miejscu aby obejrzeć to miejsce. Uwielbiała je- wielkie jezioro z panoramą gór dookoła. Wzięła głęboki wdech ciepłego powietrza i zerknęła na ojca.
- Pewnie! Jest tak ciepło, że wskoczyłabym do tej wody, ale... jednak chyba wolę nie- powiedziała z uśmiechem. W końcu nie była kotem z klanu rzeki!
- Ale możemy się napić, co ty na to?- zaproponowała i powoli ruszyła w stronę brzegu.

- Hmm, brzeg jest płytki, możemy zanurzyć łapy, napić się też możemy! - powiedział z uśmiechem, po czym sam ruszył przodem, zanurzając palce przednich łap w wodzie. Pozwolił, by delikatne fale go muskały, aż się wzdrygnął. Ale to dziwne było. Nachylił się nad taflą, po czym napił się parę łyków, gasząc przy tym pragnienie.
- Wiesz... Cieszę się, że kontynuujesz ze mną trening, wiesz? - powiedział z uśmiechem, kierując wzrok na swoją córkę. Może to nie było nic dużego... Bo w końcu ruda już wcześniej zaczęła trening pod jego okiem. Ale... Zawsze mogła zrezygnować lub poprosić o zmianę mistrza.
- A jak ty się czujesz w tym wszystkim?

Tak więc kotka ruszyła za nim i podobnie jak on napiła się.
Była w trakcie chliptania chłodnej wody kiedy ten odezwał się i podniosła głowę aby odwzajemnić jego wzrok. Również uśmiechnęła się i skinęła głową, również zgadzając się z jego słowami. Mimo wszystko brakowało jej tego czasu spędzonego z ojcem. Nie żeby kiedyś spędzała go z nim mega dużo, ale... każda drobna rozmowa to zawsze coś.
Na jego pytanie popatrzyła na niego na chwilę po czym przeniosła wzrok na taflę wody aby zastanowić się na kilkanaście sekund.
- Cóż... Myślę, że coraz lepiej- powiedziała, domyślając się o co może chodzić. - Myślę, że z dnia na dzień coraz lepiej potrafię zrozumieć niektóre rzeczy i poukładać je sobie w głowie- dodała, mówiąc nie tylko o godzeniu się ze śmiercią matki ale również o nauce na rolę medyka.
- Wyprawa do Spienionych Wodogrzmotów bardzo pomogła mi z tym wszystkim, wtedy... spotkałam mamę- powiedziała i spojrzała na tamtego z nie tylko radością, ale również wzruszeniem w oczach. - To... bardzo pomogło mi pogodzić się z tym wszystkim i pozostawić przeszłość za sobą, i teraz próbuję skupić się na tym, co nadejdzie.

Cieszył się z czasu spędzonego z rudą nawet z tą świadomością, że będą spotykać się pewno rzadziej. Nie chciał przeciążać swojej córki i wiedział, że trening medyczny jest ważniejszy. Po zadanym pytaniu obserwował Dzięcioł z troską w oczach.
- Cieszę się z tego. Z czasem... Będzie coraz łatwiej - odpowiedział na pierwsze słowa, również mając na myśli zarówno śmierć Tęczy, jak i pogodzenie dwóch treningów na raz. Jak usłyszał, że Dzięcioł spotkała swoją mamę, na chwilę zamarł z otwartym pyskiem, na którym następnie pojawił się szeroki, szczęśliwy uśmiech, a dodatkowo oczy kocura się lekko zaszkliły.
- Tak myślałem, że mama się z tobą spotka. Cieszę się, że moglyscie się spotkać - powiedział cichszym głosem, by móc zapanować nad jego drżeniem. Ile on sam by dał, by jeszcze raz zobaczyć Tęczę. Poczuć jej ciepło przy sobie, przytulić się do niebieskiego futra, porozmawiać o wszystkim, co się działo... No ale Żar nigdy zbyt często nie miewał odwiedzin w snach. Przeniósł wzrok na niebo, będąc świadomy, że gdzies tam jest jego ukochana. I gdy nadejdzie jego czas... To spotka się z nią na Srebrnej Skórce. Ale na razie musi żyć tutaj, by być jak największym wsparciem dla ich dzieci. Do samego końca.

Kotka odebrała jego słowa z ciepłym uśmiechem i skinęła głową, również próbując powstrzymać łzy, kiedy zobaczyła minę swojego ojca.
- Tak... Była tam, była taka piękna, szczęśliwa i zdrowa. Zupełnie taka jak we wszystkich opowieściach o Gwiezdnych...- powiedziała, choć przez chwilę nie była pewna na ile może wyjawić to, co widziała podczas wizyty w Spienionych Wodogrzmotach. Ale powiedzenie tego tacie nie zaszkodzi, prawda?
- Powiedziała, że pozdrawia ciebie i moje rodzeństwo, oraz że zawsze jest tu z nami. Czuwa nad nami cały czas, nawet, kiedy jej nie widzimy- powiedziała i również spojrzała w niebo, które obecnie było rozświetlone blaskiem słońca. Mimo wszystko Dzięcioł wiedziała, że gdzieś tam daleko są gwiazdy, a jedną z nich jest jej matka.
Kotka zerknęła na ojca i przysunęła się bliżej niego, aby następnie móc na chwilę przytulić go, powstrzymując łzy w oczach, jednak na jej pysku utrzymywał się lekki uśmiech.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Tęcza była na Srebrnej Skórce tak, jakby jej choroba w ogóle nie dotknęła. Zamknął oczy, przez chwilę sobie wyobrażając kotkę w takim stanie. Zdrowa, szczęśliwa.
- Dziękuję ci, że mi to powiedziałaś. I... Jakbyś ją jeszcze spotkała, pozdrów ją ode mnie - powiedział, ledwo co mówiąc, bo głos grzązł mu w gardle. Poczuł przy sobie ciepło swojej córki. Również ją przytulił, kładąc głowę na jej, odwracając przy tym wzrok i zamykając oczy. Nawet nie zauważył, kiedy z jego ślepi ulotniła się pojedyncza łza, będąca mieszaniną smutku, szczęścia i wzruszenia. Dawno nie czuł tyle emocji, takiej niespodziewanej mieszanki, która uderzyła w niego z ogromną mocą.

Kotka zamruczała słysząc jego słowa.
- Oczywiście- wyszeptała, wciąż przytulając się do ojca. Dzięcioł obiecała sobie, że będzie starać się jak najczęściej przynosić wieści o Tęczy dla ojca i rodzeństwa, oraz w drugą stronę. Będzie starała się być przenośnikiem informacji i łącznikiem pomiędzy tymi dwoma światami.
Przez długą chwilę leżała tak w ciszy, mając zamknięte oczy i napawając się tą chwilą. Co z tego, że była już niemal, że dorosła? Co z tego, że większość kociąt miało coraz słabszy kontakt z rodzicami po wielu księżycach?
Ona nie zamierzała kierować się perspektywą innych a swoimi uczuciami i być blisko swojego ojca, zwłaszcza teraz, kiedy cała rodzina przechodziła przez ciężki okres.
Przytuliła się więc po raz ostatni i po długiej chwili powoli odsunęła się i podniosła na łapy. Spojrzała na niego z łagodnym uśmiechem.
- Może już ruszymy dalej, hm?- spytała, lecz nie chciała go poganiać. Chciała dać mu tyle czasu dla siebie ile ten potrzebował.

Nawet nie wie konkretnie, ile czasu im minęło na wspólnej chwili nad Okiem Gór. Cieszył się, że mógł mieć przy sobie swoje córki i syna, a każde z nich miało w sobie cząstkę swojej matki. Chciał, by ta chwila trwała dalej, ale nie mogli tak leżeć przez cały dzień. Pomimo że uczucie bliskości ze swoją rodziną było naprawdę cudowne.
- Pewno, jasne. Chcesz może nauczyć się wspinać na drzewa? - zaproponował, bo po takim polowaniu nie chciał od razu walki proponować. Zostawi ją sobie na później, szczególnie że nie musieli się jakoś specjalnie spieszyć.

Kotka skinęła głową w odpowiedzi. Powoli podniosła się do góry i uśmiechnęła po czym odeszła od tafli wody. Dobrze, że przegadali sobie tą sprawę i trochę pozbyli razem. Żadne z nich nie musiało mówić tego na głos, ale wiadome było, że oboje tego potrzebowali.
Wzięła głęboki oddech i rozejrzała się.
Wspinaczka! Coś, co zawsze się jej podobało, mimo, że nie umiała tego zbyt dobrze. Lubiła jednak czasem wleźć na jakieś niskie drzewo aby stamtąd spoglądać na tereny wokoło lub obserwować ptaki czy inne zwierzęta.
Spojrzała na ojca w oczekiwaniu aż wskaże jej drzewo, na które ma spróbować się wspiąć.

Rozejrzał się za drzewem, które będzie odpowiednie do nauki wspinaczki. Ujrzał lekko przechylone drzewo, które miało mocną korę i nie wyglądało na jakieś niestabilne. Podszedł do pnia, obserwując je przez dłuższą chwilę.
- To będzie dobre. Przy wspinaczce ważny jest uchwyt i wyczucie. Najlepsze drzewa do wspinania mają chropowatą korę, ale nie łamiącą się. Musisz objąć pień łapami i zaczepić pazury o korę, a następnie podciągać się na przednich łapach, tylnymi utrzymując się przy pniu i równoważyć wszystko ogonem. Przy schodzeniu najważniejsze, żebyś schodziła z głową w górze, schodzi się praktycznie identycznie, tylko... No, na odwrót - powiedział, po czym sam zaprezentował, jak powinno wyglądać wspinanie się. Pomimo że wiek już nie ten, z precyzją zaczepił pazury o korę i zaczął podciągać się coraz wyżej, by potem przejść na jedną z gałęzi. Zrobił rudej córce miejsce, czekając, aż sama spróbuje.

Kotka również zbliżyła się do wspomnianego drzewa i zbadała je wzrokiem zanim jej ojciec sam nie zaprezentował wspinaczki. Skinęła głową i oparła się o pień aby najpierw spróbować wczepić w niego pazury, jeszcze stojąc na ziemi, i wyjąć je. Kiedy sprawdziła jak głęboko te się wbijają i jak trzyma się jej łapa, postanowiła wybić się do góry.
Chroń mnie, klanie gwiazdy- pomyślała tylko, kiedy poczuła jak zaczepia się o drzewo, tylnymi łapami próbuje się podeprzeć a jej ogon machając z boku na bok stara się złapać równowagę.

Obserwował swoją córkę z gałęzi, pochylając się trochę, by lepiej widzieć technikę kotki.
- Dobrze ci idzie! Więcej pewności siebie! - zawołał do niej entuzjastycznie, bo widział jej trochę niepewności, badawczy wzrok. A było wszystko dobrze. Świetnie jej szło, tylko musiała popracować trochę nad tym, żeby pewniej robić poszczególne kroki, ale to była tylko kwestia wyćwiczenia.

Kiedy usłyszała jego słowa patrzyła w dół, oceniając jak wysoko się znajduje i czy coś stanie się jej, kiedy spadnie. Jednak zachęta ojca podziałała i ta spojrzała w górę, decydując się skupić na wspinaczce, nie na rozmyślaniu o konsekwencjach.
Skupiła się na tym, aby podeprzeć się tylnymi łapami a przednimi wyciągnąć do góry, i w końcu dotarła do gałęzi, gdzie siedział jej ojciec. Wyspinała się na nią, trochę koślawo, a kiedy znalazła się przy ojcu mocno wbiła pazury w gałąź. Wtedy rozejrzała się dookoła.
- Woah... jakie ładne widoki- powiedziała, widząc kawałek dalej Oko Gór. Co prawda gałąź na której byli nie była jakoś bardzo wysoka, jednak widok z góry był bardzo ciekawy. Stąd kotka mogła dostrzec co dzieje się między gałęziami, w liściach - tam siedział jakiś ptaszek, tutaj zobaczyła rosnące żołędzie a jeszcze gdzie indziej wypatrzyła znikający w zaroślach ogon wiewiórki.
W końcu jej wzrok padł na kocurze i uśmiechnęła się lekko, czekając, co ma zrobić dalej.

Czasami nie było warto myśleć o konsekwencjach. Trzeba po prostu zdać się na instynkt, zamiast martwić się, co będzie jeśli. Może to było lekkomyślne, ale w pewnych momentach działało. Pierwsze próby nigdy nie były idealne, ale rudej i tak dobrze poszło, bo w końcu nie wylądowała gdzieś na dole.
- To prawda. Kiedyś przesiadywałem na drzewach całe dnie, nawet polowałem na nich i szedłem za wilkami - opowiedział z delikatnym uśmiechem, wspominając dawne czasy. Ach, kiedyś to było! Był młody, silny i pełen energii. Teraz jego ciało nie nadążało za jego pomysłami czy dawnym stylem życia.

Kotka rozejrzała się raz jeszcze, kiedy ten się odezwał. Na tą pierwszą część, o przesiadywaniu w drzewach, rozmarzona przymknęła oczy. Ah, to musiałoby być cudowne. Siedzieć sobie między liśćmi, bezpiecznie, będąc niezauważonym przez każdego kota... Chyba będzie musiała kiedyś to wypróbować. W końcu kochała samotne wycieczki i spacery, i często znajdywała sobie ciekawe miejsca do postoju, ale nigdy nie wychodziła na drzewa.
Jednak co do drugiej części...
- Co??- spytała zdziwiona, otwierając szerzej oczy. Za wilkami? Szedł za wilkami?? I do tego jeszcze się uśmiechał...
- Przecież to niebezpieczne! Wilki, na Klan Gwiazd, mam nadzieję, że nigdy ich nie spotkam- powiedziała lekko wystraszona, wyobrażając sobie te wielkie zębiaste stwory z opowieści starszych kotów. W życiu nie poszłaby za takimi, nawet gdyby była na drzewach! Wzamian uciekałaby tak daleko, aż jej łapy odmówiłyby posłuszeństwa.
Mrugnęła kilka razy i spojrzała pod siebie.
- Przez ciebie teraz będę bała się sama chodzić po lesie- zażartowała i zachichotała.

- Tak, wilki mogą być niebezpieczne, jak się wchodzi na ich terytorium lub się je zaczepia. Dlatego, jako wojownik, musiałem sprawdzić, czy te wilki były tylko na chwile, czy mają tu swoje legowisko. Ale zachowywałem bezpieczną odległość, byłem też na drzewach i skradałem się tak, że mnie nie wyczuły - odpowiedział z delikatnym uśmiechem na pysku. Od tamtej pory nie słyszał o żadnych wilkach na terenie klanu, całe szczęście. I miał nadzieję, że więcej ich już nie będzie.
- Jednego z nich udało mi się zabić. A raczej skróciłem jego cierpienie. Był ciężko ranny i nie było dla niego ratunku. Jak o tym wspominam, to nadal serce mi szybciej bije - dodał do swojej opowieści, spoglądając na połyskującą w świetle słońca taflę jeziora. Ach, było się młodym i głupim. Teraz był pewno tak nie zaryzykował.
- No co ty. Poćwiczymy walkę i będziesz najlepiej wyszkolonym medykiem w tej części lasu - powiedział z cichym chichotem, bo ostatnie, czego chciał, to przerazić córkę na tyle, żeby się bała samodzielnie poruszać.
- Większość takich groźniejszych drapieżników, które cię mogą na jeden cios zabić, zwykle nie interesują się kotami. Tylko w wyjątkowych sytuacjach, jakimi są naruszenie ich legowiska, zagrożenie ich młodym lub gdy się je zaczepia specjalnie.