Tak jak kocur ogłosił na pogrzebie tego ranka, gdy tylko słońce znalazło się u szczytu nieba, przysiadł przy wyjściu z obozu w oczekiwaniu na resztę uczestników wyprawy. Ani Trzcinowego Brzegu, ani Truskawkowej Łapy nie było jeszcze na miejscu więc miał chwilę by powtórzyć plan wyprawy.
Jeszcze nie do końca otrząsnął się po odkryciu śmierci Mknącej Gwiazdy tego poranka, tak jak zapewne większość klanu. Miał jednak nadzieję, że zarówno Trzcinowy Brzeg jak i Truskawkowa Łapa otrząsnęli się na tyle, by być gotowi do podróży. Nie wybrał ich bez powodu. Uznał, że wybór Trzcinowego Brzegu pomoże mu nieco podbudować pewność siebie, natomiast Truskawkowa Łapa zwierzyła mu się niedawno, że nie czuje dużego połączenia z Gwiezdnymi. Być może wizyta w miejscu połączenia z nimi jej z tym pomoże, albo przynajmniej poprawi jej trochę humor.

Godziny, ciche godziny mijały w legowisku terminatorów klanu rzeki.
Przynajmniej ciche dla samej rudej kotki, która po pochowaniu Mknącej Gwiazdy poczuła pustkę. Nie wiedziała co robić, a co dopiero myśleć - nie płakała. Czuła się zbyt zmęczona, by uronić nawet krokodyle łzy przed klanem. Nie czuła się, jakby mogła ronić płacze za niebieskim - nie było jej przy mentorze, PRZY LIDERZE, gdy ten został zaatakowany. Nie pomogła mu, a pręguska coraz to bardziej chciała po prostu usnąć i sie nie obudzić.

Dopiero Kijankowy Ogon przypomniał córce, że Sowi wymienił jej imię na wyprawę.
No tak. Wyprawa. Czy czuła się ruda koteczka godnie? Na siłach? Honorowo, by ruszyć? Nie, w żadnym stopniu, lecz jeśli dymny kocur widział jakiś, nawet najmniejszy powód by ją brać, to tak pręguska schowała swoją niechęć w futro.
Przygotowana stawiała dość powolne kroki ku kocurowi, nie będąc nawet pewna swej pozycji w klanie.
Chociaż, cofnij, wiedziała jakie jest jej położenie - stary terminator bez mentora. Jej duma ją bolała. Lecz co z dumy jej zostało?
Jakim wojownikiem mogła być? Nie być?

Nie mogła się lenić, więc tak jak dymny kocur miauknął, tak zjawiłam się na czas.
Kiwnęłam łbem Sowiemu. -Gotowa. - A ty? niemlże już powiedziałam, lecz...Nie na miejscu chyba było takie pytanie.
-Chyba, że weźmiemy jakieś zioła na drogę. - Słaby, lecz był to jakiś pomysł na wzmocnienie. Czekała nas dość długa droga....A ja nawet nie wiedziałam, w jakim kierunku. Super.
-...Gdzie się kierujemy? - dodałam szybko.

Naprawdę nie chciał przychodzić na miejsce zbiórki, naprawdę nie chciał nigdzie iść, bo bał się chyba każdego możliwego przebiegu tej wyprawy - a wątpił w taki, w którym nic im się nie dzieje i spokojnie docierają na miejsce. Zresztą, nigdy nie wychodził tak daleko z obozu, najdalej to na granicę, podczas patrolu, ale wtedy czuł się jakoś bezpieczniej. Teraz miał wyjść poza bezpieczne klanowe tereny i... nawet nie wiedział gdzie dokładnie i jak daleko to było! Ale że nie zaprzeczył otwarcie, że nigdzie nie idzie, to chyba powinien się tu zjawić, prawda?
Przydreptał ostatni, praktycznie ciągnąc ogon po ziemi, z lekko cofniętymi uszami. Jego przywitaniem było tylko skinięcie głową najpierw Sowiemu Zmierzchowi, a następnie Truskawkowej Łapie, ale nie zdecydował się na żadne inne słowa. Był chyba gotów, by ruszać, najbardziej jak mógł, szczerze powiedziawszy.

Kocur starał się uśmiechnąć do Truskawkowej Łapy, gdy tylko ta zjawiła się jako pierwsza, jednak nieszczególnie mu to wyszło. Ostatecznie tylko skinął jej głową na powitanie, gdy ta oświadczyła swoją gotowość. Już otworzył pysk, by odpowiedzieć na jej pytania, kiedy dołączył do nich Trzcinowy Brzeg... który wydawał się jeszcze bardziej przybity, niż Truskawka. Ale w sumie co się dziwić? Sowi Zmierzch też nie tryskał energią, w sumie byłoby to nawet nieodpowiednie.
- Nie sądzę, by zioła były nam potrzebne - odparł, kręcąc lekko głową. Nie przypominał sobie, by idąc na tę samą wyprawę z Mknącą Gwiazdą, Krzywowąsym i Jaśminową Łapą zabierali lub zażywali wcześniej jakieś zioła, więc tym razem też o tym nie pomyślał. Poza tym wątpił, by Jałowcowa Łapa już takie znała. Gdyby tak było to na pewno by im je zaproponowała.
- Pójdziemy przez Małe Grzbiety do granicy, a potem przez Ziemie Niczyje - powiedział, przypominając sobie słowa Mknącej Gwiazdy gdy księżyce temu w trakcie ich wyprawy padło to samo pytanie. Również, tak jak wcześniej zmarły kocur, gdy tylko nie było żadnych słów sprzeciwu, po wyjściu z obozu skierował ich w stronę Małych Grzbietów, poprzez Gryzące Trawy, do Oka Gór by następnie obejść granicę z Wichrem. Teoretycznie mogliby przejść przez tereny sąsiadów, jednak w tym wypadku wolał nie ryzykować możliwej wrogości potencjalnie spotkanego patrolu.

Dymny kocur prowadził grupę w ciszy. Naprawdę chciałby ich jakoś podnieść na duchu, jednak... nie potrafił. On sam był załamany przebiegiem dzisiejszych wydarzeń. Jego myśli oscylowały teraz głównie wokół spotkania z Gwiezdnymi, samej wyprawy do Spienionych Wodogrzmotów a przede wszystkim wokół tego wszystkiego co czeka go gdy tylko wrócą do obozu. Ani trochę nie czuł się gotów na bycie przywódcą...
- Uważajcie gdzie stawiacie łapy - przestrzegł wojownika i terminatorkę, zerkając wymownie na oszronioną, zdradliwą ziemie i zdawałoby się, nie do końca utwardzony lód. On sam starał się stawiać łapy ostrożnie, by przypadkiem się nie wywalić i nie poobijać i miał nadzieję, że jego towarzysze również nie narobią sobie siniaków. Patrząc na pogodę do głowy coraz częściej przychodziła mu myśl czy dobrym pomysłem nie byłaby szybka zmiana planów i przejście przez tereny Wichru, ale jednak droga którą szli po życia Mknącej Gwiazdy była mu bardziej znana. Tyle, że w taką pogodę spora część drogi mogłaby być oblodzona, a marsz po granicy zająłby im więcej czasu.
- Pogoda niezbyt dopisuje na wyprawę. Myślę, że dobrym pomysłem byłoby skorzystanie z możliwości przejścia przez teren Wichru by dojść do Spienionych Wodogrzmotów - miauknął w końcu. Jego ton był czymś pomiędzy podzieleniem się decyzją a propozycją dla pozostałych kotów. Zasada ta w prawdzie nie należała do Kodeksu ale również była egzekwowana, więc miał nadzieję, że nie będzie problemu jeśli natkną się na patrol Wichru. Jeśli więc ani Truskawka ani Trzcina nie okazali żadnego większego sprzeciwu, poprowadził ich właśnie na tereny Wichru.

Ostrożnie stawiał łapy w ślad za zastępcą, oraz terminatorką, nie rozglądając się nawet na boki. Nie chłonął krajobrazów spojrzeniem, nie zwracał w ogóle uwagi na to, którędy idą, po prostu szedł przed siebie, szczególnie patrząc pod łapy, gdy doszli do iście wymagającego fragmentu. Nie chciał bowiem poślizgnąć się, poobijać, a co najgorsze wpaść do wody - wszak może wyglądała na zamarzniętą, ale zapewne lód nie był wyjątkowo gruby, nie łudził się, co do tego.
Na stwierdzenie Sowy nic nie powiedział. Skoro wolał iść przez tereny Wichru, to w porządku, dlatego jedynie skinął głową. Nie miał tu przecież nic do powiedzenia, to dymny prowadził, a on po prostu szedł za nim, naprawdę.

- Powinni. Mamy prawo przekraczać granice idąc do Spienionych Wodogrzmotów - odparł na pytanie Truskawkowej Łapy, choć jego ton brzmiał trochę, jakby sam próbował siebie uspokoić.
- Nienajgorszy pomysł, ale nie wiadomo kiedy by się zjawili a lepiej byśmy nie wracali całkiem po nocy - dodał, odpowiadając na sugestię kotki. Poczekanie na patrol Wichru nie było złym pomysłem ale nie o tej porze roku i nie w taką pogodę. Nie widząc jednak większego sprzeciwu od towarzyszy poprowadził ich do granicy z wichrzakami.
W zasadzie to kocur miał cichą nadzieję, że spotkają patrol sąsiadów. Inaczej gdyby niezauważenie przeszli przez ich tereny a potem wyczuto by tam ich zapach na zgromadzeniu mogłoby wystąpić w związku z tym zamieszanie, czego Sowa wolałby uniknąć. Nie chciałby tłumaczyć się przed Orzechową Gwiazdą co zapach Rzeki robił na terenie Wichru. Nie sądził jednak, że natknął się na patrol tak szybko. Niby na to liczył, ale jednak serce zabiło mu szybciej na widok trójki kotów. Zwłaszcza, że kocur na przodzie nie wyglądał szczególnie przyjaźnie. Chociaż w sumie swoją muskularną postawą kogoś mu przypominał.
- Dzień dobry. I tak, oboje zgadliście - odparł, starając się mówić jak najspokojniej i najpewniej tylko potrafił. - Mknąca Gwiazda dołączył dziś do Gwiezdnych, dlatego wybieramy się do Spienionych Wodogrzmotów - wyjaśnił, zapewne potwierdzając podejrzenia wichrzaków. - Pogoda i pora obiegu jest niezbyt sprzyjająca na taką podróż, więc uznaliśmy, że szybciej i bezpieczniej będzie jeśli przejdziemy przez wasze tereny. Oczywiście, jeśli jest to duży problem to możemy pozostać na trasie biegnącej po granicy - wyjaśnił kulturalnie, mając mimo wszystko cichą nadzieję, że patrol zdecyduje się ich jednak przepuścić. Jakby na to nie patrzeć, mieli pełne prawo przejść do miejsca spotkań z gwiezdnymi ale kto wie? Pozostawało mieć nadzieję, że trafili za wojowników, którzy wykażą się zrozumieniem w tej kwestii.

Gdy tylko usłyszał głos podniósł zaalarmowany głowę, wpatrując się uważnie w patrol. Ci nie sprawiali wrażenia negatywnie nastawionych do przybyszów, możliwie domyślając się powodu ich przechodzenia przez wichrowe tereny, ale na wszelki wypadek nieco napiął mięśnie. Bynajmniej do obrony, raczej do ucieczki. Na szczęście Sowi Zmierzch zajął się rozmową z obcymi kotami, a Trzcina nieco się wyprostował, żeby sprawiać wrażenie nieco mniej bojaźliwego, bo póki co nieco się kulił tam z tyłu. Teraz nie wyglądał dużo lepiej, nadal wyglądał nieco mizernie, ale już się tak nie kulił, łeb miał nieco uniesiony i nawet podniósł końcówkę ogona, by nie haczyła tak o ziemię momentami. Nie chciał wypaść przed obcymi tak źle, jak się czuł.
W każdym razie, na razie miał dobre przeczucie - żaden kot nie wyglądał, jakby chciał ich zagryźć za samo przebywanie na ich terenach i próbę przejścia ich, by zręczniej dostać się do celu wędrówki. Aczkolwiek, kto wie, czy zaraz nie powiedzą, że woleliby, gdyby ominęli ich tereny i będą musieli wrócić skąd przyszli, a to też mu się nie widziało, bo jeśli będą musieli się cofnąć tam, gdzie tak trudno się manewrowało, by nie wpaść na lód to... cinko to widział.

Serce nadal biło mu trochę szybciej niż powinno. Zaklął w myślach na własne zdenerwowanie. Przecież normalnie nie stresował się tak przy nowych kotach. Ale w tym wypadku chyba mógł to zrzucić na ogólne roztrzęsienie śmiercią Mknącej Gwiazdy, wyprawą i pierwszą decyzją jako przywódcy, którą chwilę temu podjął. Nie pomagał mu fakt, że nie dość, że Truskawka wtrąciła się w rozmowę i napuszyła jak bażant. Głupio to przyznać, bo w końcu Truskawkowa Łapa była jego przyjaciółką ale poczuł lekką falę zażenowania, choć nie dał tego po sobie poznać. Przez chwilę się bał, że patrol może uznać to za jakąś formę agresji, ale najwyraźniej tylko ich to rozbawiło.
- Jak najbardziej rozumiem - odparł spokojnie na słowa rosłego kocura, a wcześniej skinął lekko głową białowłosemu w krótkiej podzięce za kondolencje. Nie był w na tyle optymistycznym humorze, by powiedzieć to na głos, ale w sumie ucieszył się, że dwójka wichrzaków przeprowadzi ich przez ich tereny. Będą mieli pewność, że trafią gdzie trzeba.
Ruszył więc za liliowym i wspomnianą przez niego Sarnim Przesmykiem, dając swoim towarzyszom znak ogonem by szli we wskazaną przez wietrznych stronę. Przez całą drogę nie rozpoczynał żadnej rozmowy, no chyba że odezwał się do niego któryś z jego towarzyszy czy wichrzaków.

Patrol widocznie nie był negatywnie nastawiony. Nie zwrócił uwagi na zachowanie jego rudej towarzyszki, więc moment rozbawienia się wichrowego patrolu uznał za dobry znak, że trochę się rozpogodzili, choć wiadomości nie były zbyt dobre. Ale przynajmniej mieli pewność, że nie przechodzą przez ich tereny, bo tak im się podoba. W każdym razie - zaoferowali się, że odprowadzą rzeczny pochód aż do granicy, co było do przewidzenia, więc też się nie zdziwił, że Sowi Zmierzch na to przystał. Ruszył więc za całym tym pochodem, na końcu, rozglądając uważnie. Nie obawiał się już napaści, ot po prostu... nigdy więcej nie będzie miał prawdopodobnie okazji tu zajść, chyba że w drodze powrotnej, a że zrobił się nieco spokojniejszy przy eskorcie, przy wiedzy, że już nie zostaną napadnięci, to... no.

Gdy liliowy wojownik się odezwał, Sowi Zmierzch automatycznie zerknął w dół skarpy. Ulżyło mu, że udało im się ominąć Turzycową Skarpę. Na pewno była teraz mocno oblodzona. Na jego słowa o powrocie, gdy zaczęli już schodzić skinął kocurowi głową. Nie zamierzał nadużywać gościnności Wichru. I tak zaoszczędzili trochę czasu.
- Dobrze. Dziękujemy za przeprawę - odparł wichrzakowi, po czym jego skupienie spadło na skarpę, z której trójka kotów schodziła. Na szczęście nie było to tak niebezpieczne jak wspomniana wcześniej Turzycowa Skarpa czy Osuwisko. Gdy byli już na dole spojrzał w górę, by zobaczyć tylko wichrzaków, którzy najwyraźniej czekali aż podróżnicy się oddalą.
- No to idziemy. Teraz już tylko chwila drogi - powiedział do towarzyszy, chcąc ich nieco podnieść na duchu. - Uważajcie tylko, jak będziemy przechodzić obok rzeki do wodospadu. Jest tam dość stromo a teraz pewnie też ślisko - poinstruował na wszelki wypadek, przypominając sobie przejście obok Gęsiej Szyi, gdzie ostatnio Krzywowąsy mało co nie wpadł do wody. Po tym ruszył przed siebie prowadząc resztę ku celu ich podróży.

Droga przez tereny Wichrowe przebiegła szybko i sprawnie, i choć Trzcinowy Brzeg poczuł lekkie kręćki w głowie, gdy ogarnął, że teraz muszą zejść trochę w dół i jeden krok w nieodpowiednią stronę mógłby sprawić, że skręci sobie kark, ale po chwili zastanowienia zaczął iść za dwójką pobratymców, uważnie patrząc pod łapy i stawiając je jedna po drugiej, upewniając, że tam gdzie jakąś postawi nie ma żadnego luźnego kamyczka ani niczego, co mogłoby sprawić, że poleci w dół. Nie było bardzo stromo, ale jak to mówią - lepiej dmuchać na zimne, prawda? Nie odważył się nawet odwrócić w stronę wichrowego patrolu, jedynie zerknął w stronę Sowy, który grzecznie im podziękował. No i miał nadzieję, że jednak będą wracać tą samą drogą, bo już ją znał i nie była aż tak straszna.
Zresztą, kolejne słowa przyszłego przywódcy podniosły go nieco na duchu, bo ten oznajmił, że już prosta droga stąd. Co wywołało krótkie westchnięcie ulgi u rudego wojownika, więc zaczął iść nieco żywiej, choć jego uszy znów się położyły, bo nie byli już kompletnie na znanych klanom terenach i tu mogli się znów spodziewać wszystkiego.