Oczy Leśnej Łapy były szeroko otwartę, a ta cały czas się rozglądała, podziwiając świat pozaobozowy, którego jeszcze nigdy nie widziała. Na jej pyszczku malował się zachwyt, a jej ogonek wysoko postawiony drżał z ekscytacji.
- Ojej to ja mam zdecydować? Oj.. oo... - Leśna Łapa nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Oczywiście pierwsze co przyszło jej do głowy to te standardowe nudne rzeczy jak walka, polowanie, kodeks. No ale nie chciała się zanudzić treningiem już w pierwszy dzień!
- Hm.. o! O wiem! Chce się dowiedzieć coś o innych klanach! Możemy do nich pójść? Do Klanu Rzeki albo Klanu Wichru? Chce ich poznać no! Jest u nich tyle kotów co u nas? Przecież to tyle pyszczków do poznania! Może ktoś kto też tyle co zaczął trening jak ja? Fajnie by było mieć więcej rówieśników! Możemy pójść ich odwiedzić? A co jeśli się jakoś różnią... Koty z innych klanów się różnią? Może ci z rzeki mają płetwy skoro są rzeczni i pływają... - zaczęła niemalże skakać z ekscytacji mówiąc o poznawaniu nowych kotów, a jej uszka zaczęły monitorować las dookoła, jakby próbowała namierzyć, czy ktoś jej nieznany się przypadkiem do niej i do Pszczelego Pyłu nie zbliża.

- O jejciu, ale super! - Leśna Łapa zachichotała z ekscytacji, gdy Pszczeli Pył zgodziła się na jej propozycje. Przyspieszyła trochę kroku, by zamiast iść za mistrzynią, być tuż obok niej i iść na równi z nią. Poczekała chwile w ciszy, czekając czy ciocia odpowie na resztę jej pytań, położyła po sobie lekko uszy, bo odpowiedzi się nie doczekała. Ale postanowiła, że po prostu zada je jeszcze raz, może Pszczoła nie dosłyszała. Uśmiech wrócił na jej pyszczek.
- No a czemu na samą granicę? Nie możemy po prostu ich odwiedzić? Ich obozu? No nie będziemy przecież polować ani walczyć, pójdziemy się zakolegować! - dopytała energicznie - Aha no i czy się różnią od nas? Może ci z wichru mają skrzydła? Może są jak ptaki, latają po wietrze i w ogóle...

Gdy Pszczeli Pył po raz kolejny nie odpowiedziała od razu na pytania Leśnej Łapy, ta po prostu uśmiechnęła się szeroko, spoglądając na nią co jakiś czas. Może cioteczka to jedna z tych wolniej myślących, potrzebowała więcej czasu na przeanalizowanie słów szylkretki? Chociaż to trochę niefortunne, uczenie się od mistrza, który myśli wolniej od terminatorki... Ściółka zapyta o to też! Potem! A Leśnej Łapie przez myśl nawet nie przeszło, że przydałoby się wypatrywać za potencjalnym niebezpieczeństwem. W końcu są tak blisko obozu, co niebezpiecznego mogłoby tu być!
- O, o kodeks! Tak, ja coś no! Pamiętam nie, no, ta ta, Falująca Fala mi coś opowiadał jak ich odwiedzałam w legowisku starszych! Że starsi i kocięta jedzą jako pierwsi, że trzeba mieć sześć księżycy, żeby być terminatorem, że przywódca ma zawsze racje i zawsze trzeba go słuchać... no.. ale to nie wszystko! Zaraz sobie, no, przypomnę resztę! Aha no to tak, no to z tym wchodzeniem za granice też było, nie... - podekscytowała się, że mogła się podzielić swoją, bardzo podstawową, ale istniejącą wiedzą o kodeksie.
Leśna Łapa wydawała się nieco niezadowolona, gdy Pszczeli Pył rozwiała jej chwilą wizję o kotach z płetwami lub skrzydłami. Dosyć gaszące ciekawość było się dowiedzieć, że koty w innych klanach są takie same jak te w Klanie Gromu. Jaki jest sens podziału, w takim razie?
- Wichrowi szybcy a rzeczniacy pływają, czaje czaje... a my czym, no, czym się cechujemy? Może ślicznym futerkiem, skoro obie jesteśmy takie urodziwe kotki! No, chyba że to po prostu rodzinne, Tęczowa Chmura też ładna, a Żmijowy Syk już nie, bo to nie nasza rodzina... - na myśl o humorzastej starszej aż się Ściółce niefajnie zrobiło. A teraz jako terminatorka będzie musiała jej legowiska wymieniać! Dramat!
Faktycznie, Leśna Łapa mogła zauważyć, że się jakoś ciemniej zrobiło, ale nie zauważyła, bo była zajęta gadaniem albo rozmyślaniem o tym, o czym gada. Dopiero rozejrzała się, gdy Pszczeli Pył opisała jej miejsce, w którym się znalazły.
- No faktycznie, ciemno.. Ciemna Głusza, to no, pasująca nazwa, nie? I mam tu przychodzić tak? Na treningi? Dobra, dobra.. A którędy do granic? Daleko są, bo ja w sumie, to no - wzięła wdech, bo się trochę zdyszała - nie no, wszystko okej, jestem terminatorka teraz to ja mam siłe, na takie... no, spacery, ta.

Wszelkie chwilowe zmęczenie czy niechęć do tak długiego spaceru uciekły z myśli Leśnej Łapy, bo ta skupiła się na słowach Pszczelego Pyłu.
- Ojej ty tak dokładnie pamiętasz po kolei, który punkt jest jaki? Ja myślałam, że no, no jest ten kodeks, ale to po prostu taka wiedza, ogólnie co powinno się robić a co nie, nie wiedziałam, że, no, trzeba umieć wszystko wyśpiewać, nie... - no bo na kocięcy rozum, na co uczyć się recytować z pamięci? W każdym razie taką logiką kierowała się Ściółka, może nie pamięta słowo w słowo zasady z kodeksu, ale patrząc na stos zwierzyny w obozie, to skojarzy, że coś o tej kolejności jedzenia było.
Szylkretka uśmiechnęła się i wypięła z dumą pierś, gdy mistrzyni zgodziła się z jej postrzeżeniami.
- No, najfajniejsi jesteśmy! Mam nadzieję, że uda mi się w ten opis dopasować! - chociaż można by to było odebrać za pewnego rodzaju niepewność czy da się radę sprostać oczekiwaniom, to raczej Leśna Łapa powiedziała to bez większych zmartwień w swoim łebku. Ot tak o, kolejna motywacja, by poświęcić swoją energię na treningi i nauki!
- Oh... czy ja pamiętam coś więcej... No nie pamiętam czy Falująca Trawa mi coś więcej mówił, ale Sokole Skrzydło mi dużo tłumaczyła! Bo ja, no pewnie już zauważyłaś, lubię gadać! I pytać! I gadać i pytać! Mamusia tłumaczyła mi wiele razy, jakie są rangi w klanie, co trzeba zrobić, by zostać zastępcą, co trzeba zrobić, by zostać przywódcą i tak dalej!

Leśna Łapa westchnęła z ulgą.
- Ah.. To dobrze no, bo bym pewnie nigdy nie została wojownikiem, gdybym miała tak o, zapamiętać słowo w słowo! - przyznała się. Tak na dobrą sprawę szylkretka problemu z pamięcią nie miała, wręcz przeciwnie, zapamiętywanie rzeczy przychodziło jej z dużą łatwością. Ale Leśna Łapa to dobrze zapamiętuje to, co ją szczerze interesuje, czyli plotki i imiona krewnych! Raczej takie rzeczy jak kodeks czy teoria walki i polowania przyjdzie jej z trudem, a ostatecznie z detalami nie zapamięta żadnego z tych zagadnień. Prędzej zapamięta wszystkie miejscówki, w których będą rosnąć jej ulubione kwiaty!
- No oczywiście, że będę się starać! Dam z siebie wszystko! - a prawda taka, że będzię się starać jak będzie się jej chciało. Ale dobrego wrażenia przed Pszczelim Pyłem to nie zaszkodzi zrobić.
Mistrzyni powiedziała jej o pierwszym punkcie kodeksu.
- Taki w sumie do wymyślenia no samemu. Dziwne, że musi to być zasada, a nie coś, co każdy ma w sercu, nie? W końcu żyjemy w tym klanie! Czemu ktoś nie miałby być mu oddany? No może ta część o kolegowaniu się z kotami spoza klanu, no ale ja jeszcze żadnego nie spotkałam, może wcale nie są warci kolegowania się! - rzuciła swoimi przemyśleniami. Następnie ciocia spytała o drugi punkt. Z początku Ściółka się trochę zamotała, bo w sumie dużo już punktów powymieniali, ale po chwili połączyła fakty, że tylko jeden wymieniła sama Pszczoła, resztę przytoczyła Leśna Łapa.
- No, to był ten, żeby nie polować i nie przekraczać granic innych klanów, nie? - dopytała dla pewności.
W klanie jest przywódca, zastępca i medyk. Zastępcą zostaje ktoś, kto wytrenował terminatora i musi być wybrany do pełni po poprzednim. Nowym przywódcą zostaje zastępca. Sześć księżycy trzeba mieć by zostać terminatorem. Trzeba być lojalnym dla klanu i nie stawiać kolegów nad nim. Najpierw karmi się starszych i kociaki. Przywódca ma zawsze racje. Nie należy przekraczać granic. Powtórzyła sobie w myślach wszystko co do tej pory omówiły, póki miała te myśli jeszcze świeżo w głowie.

- Oh, kto na przykład? - była ciekawa czy Pszczeli Pył od tak da jej przykład kogoś kto nie obronił Klanu Gromu. Może Bociani Klekot nie obronił Klanu pozwalając Jeżynowemu Cierniowi umrzeć?
Leśna Łapa trochę się zestresowała na myśl o obowiązku polowania. Fakt, jeszcze ją to nie obowiązuje, ale kiedyś zacznie! I co, i będzie musiała codziennie się wysilać dla klanu? No nie była pewna czy jej się to widzi, w końcu jest tyle ciekawszych zajęć niż polowanie!
- Hm.. Może zwierzyna też idzie do Klanu Gwiazdy jak umrze? Inaczej w sumie po co mielibyśmy jej dziękować... - nie potrafiła wymyślić lepszego wytłumaczenia po co wojownicy mieliby dziękować za życie zwierzyny.
Kotka rozglądnęła się po terenie wokół niej i cioci.
- Daleko jeszcze do tych granic? Tak idziemy i idziemy... - spytała mocno pretensjonalnym tonem.

Leśna Łapa na pewno nieco się zawiodła tym, że cioteczka nie zapodała jej żadnego ekscytującego przykładu wielkiego strasznego zdrajcy Klanu Gromu. Westchnęła i pokręciła swoim łepkiem.
Wysłuchała wyjaśnień dotyczących zasady kodeksu o dziękowaniu za zwierzynę.
- Hmm... na świat przychodzi zwierzyna tak samo jak kocięta prawda? A może się tak stać że zwierzyny zabraknie? Albo, że się żadne nowe się nie urodzi? Po to jest ta zasada, żeby nie zabijać bez potrzeby? Nasz klan jest bardzo duży, nie? No, chyba musimy dużo zabijać się wykarmić... To nie będzie problem? - zaczęła się zastanawiać.
Jej oczy rozbłysły się z ekscytacji gdy w końcu opuściły las. No i w końcu to jest jakaś zmiana scenerii! Takich widoków to w życiu nie widziała!
- O!! O ale super! Kopytka to takie, no łapki ale u saren? I tam są kamienie co tak wyglądają? Super! W sumie nigdy w życiu nie widziałam sarny! Nie wciskasz mi kitu? Możesz mi powiedzieć, że cokolwiek wygląda jak sarnie kopytku i będę musiała ci uwierzyć... trochę to niesprawiedliwe! - skomentowała.
Trochę już ją nużyło to wysłuchiwanie każdej zasady kodeksu wojownika po kolei, więc bardziej skupiała się na rozglądaniu niż słuchaniu, ale coś tam do niej dotarło.
- No tak tak, wszystko jasne! Trzeba mieć sześć księżyców na ceremonii, zastępca zostaje przywódcą gdy poprzedni umiera i tak dalej..

- O to dobrze, bo jeśli by zwierzyny zabrakło to jesteśmy, no, ostatnie do nakarmienia! Tak jest w kodeksie, nie? - uśmiechnęła się do mistrzyni, mając nadzieję, że doceni to, że Leśna Łapa coś tam zapamiętuje.
Gdy wkroczyły do Sarnich Kopytek, zaczęła dokładnie przyglądać się skałą, ich nietypowej budowie.
- Hmm... no nie wiem czy przypominają - przyznała Pszczelemu Pyłu - ale na pewno teraz zapamiętam, że to Sarnie Kopytka do końca życia! - oznajmiła podśmiechując się lekko.
Las las i  las za lasem, dosyć jednolite te terytoria Klanu Gromu. Ale może to dobrze! Chyba dobrze tak żyć w jednolitym terenie, łatwiej się w tym wszystkim połapać, a przynajmniej takie przemyślenia dopadły Leśną Łapę. No i jej imię pasuje! Może powinna stać się entuzjastką lasów tak dla zasady?
- Orłowo, orły na niebie, trzeba uważać, no! Kumam, kumam! - stwierdziła, rozglądając się po polance. Nawet przez jakiś czas śledziła wzrokiem jednego z odlatujących wróbelków, póki nie zniknął zupełnie z pola widzenia.
Futerko niemal podniosło się na ciele szylkretki gdy do jej noska dotarł zupełnie obcy zapach. Oh, to było takie ekscytujące. Wysłuchała opisów kotów u władzy w Klanie Rzeki, kiwając głównie swoim łebkim bo nie wiedziała czy może coś jeszcze od siebie dodać.
- Sokole Skrzydło opowiadała mi kiedyś, że rzeki to prawie to samo co potok w naszym obozie, tylko znacznie, znacznie większe! Że tak, że większe nawet od naszego obozu! Oni mają tam coś takiego? - spytała. Oh, tak  bardzo chciałaby zobaczyć ogromny potok!
Skrzywiła się nieco na pytanie o oznaczenie granic - Żytnia Łapa zawsze żartował, tak samo jako robi się brud w miejscu brudu... ale to chyba nie jest prawda? To by było trochę dziwne...

- No tak! O to mi chodziło - mruknęła nieco ciszej na poprawkę Pszczelego Pyłu. Prawda była taka, że Leśną Łapę też jakoś wielce to nie interesowało, chciała się po prostu przypodobać. No i łatwo jej było zapamiętywać fakty rzucane luźno w rozmowach. Być może połowa jej głowy właśnie jest poświęcona na magazynowanie faktów fakcików o innych kotach!
Odpowiedź na pytanie o rzeki u sąsiadów nieco Leśną Łapę zawiodła. Może kiedyś sama się dowie! Pozna jakiegoś kolegę w Klanie Rzeki i jej powie.
Wysłuchała o znaczeniu terytorium i zamyśliła się chwilę.
- A... to może o to mu chodziło w sumie... - stwierdziła zakłopotana. Może poprzedził to innymi żartami i tak jakoś się Leśnej Łapie wszystko wymieszało. Podeszła do najbliższego konara i zaczęła się o niego ocierać policzkiem, wybierając zdecydowanie prostszy sposób na oznaczenie terenu.