Na szczęście wraz z piątą, ostatnią zasadą, paplanina Srebrzystego Dymu dobiegła końca. Kodeks został przerobiony całkowicie, a więc... Chyba pora się rozstać. W końcu plan na dziś został w całości zrealizowany. Wojowniczka nie przewidywała niczego więcej. To byłoby za dużo, poza tym Lisia Łapa pewnie zmęczyła się tym długim spacerem... Pstrokata z resztą też. Ale przynajmniej udało im się przejść granicami Klanu Wichru i teraz ruda nie musi się obawiać, że któregoś razu się gdzieś zgubi.
- Wszystko. Zaraz będziemy w obozie. - Rzuciła więc, gdy upewniła się, że żadne pytanie nie padnie z ust jej terminatorki. Mogła się tego spodziewać.

- Pamiętaj, że od teraz będziemy się spotykać w Rysim Gąszczu. Do zobaczenia. - Mruknęła, gdy ich łapy przekroczyły bramy obozu. Ustaliła z terminatorką datę następnego treningu, a potem odeszła w swoją stronę, prędko, niczym cień. Trzeba odpocząć.

***

Czekała cierpliwie na Lisią Łapę w Rysim Gąszczu. Specjalnie umówiła trening na popołudniową porę, ponieważ mrozy, które nadeszły, stanowiły lekki problem. Nocami i o poranku temperatura była nie do zniesienia, przynajmniej według Dymki. W trakcie dnia nie było przesadnie lepiej, ale... Zawsze coś.
- Dzisiaj walka. Polowanie przerobimy następnym razem, gdy warunki będą bardziej sprzyjające. - Wyjaśniła, gdy terminatorka zjawiła się na miejscu. Jak dobrze, bo jeszcze chwila i pstrokata mogłaby zamarznąć! Znów przyszła tutaj zdecydowanie za wcześnie (ah ten strach, by nie być spoźnioną), przez co w rezultacie siedziała nieruchomo przez dłuższy czas i... Cóż, no, trochę zmarzła. Dodatkowym utrudnieniem dzisiejszego dnia był silny, zimny wiatr... Ale przynajmniej śnieg nie padał, więc nie ma co narzekać (pomimo, że jest go wystarczająco dużo na ziemi). - [b]Wiesz coś o walce?[/n] - Podstawowe pytanie nim zaczną, bo... To może dużo zmienić. A Dymka nie lubi się powtarzać.

Musiałam przyznać, że po tym naszym spacerze dookoła terytorium Klanu Wichru okropnie bolały mnie łapy i jedyne, czego teraz pragnęłam, to skulić się wygodnie na swoim posłaniu i spać przez całą noc. Wiedziałam, że wraz z porannym świtem nowego dnia będę musiała je opuścić, udając się na kolejny trening ze Srebrzystym Dymem, dlatego chciałam się nim nacieszyć jak najdłużej się da. Pognałam do niego od razu, jak tylko wraz ze swą mentorką znalazłam się na powrót w obozie, rzucając uprzednio do niej krótkie i szybkie pożegnanie.

~~~

W Rybim Gąszczu zjawiłam się punktualnie, zaraz po pobudce i szybkim, acz pożywnym śniadaniu. Nigdy nie pozwoliłabym nikomu długo na siebie czekać, zwłaszcza nauczycielce, gdyż byłby to straszny nietakt z mojej strony. A ja byłam grzeczną i dobrze wychowaną koteczką. Przywitałam się z Dymką krótkim skinięciem głową, gdy wtem ta postanowiła zdusić we mnie całą tą dobroć, proponując mi od razu naukę walki. To był dla mnie zbyt mocny cios. Dlaczego wszystko musiało się sprowadzać do siłowych rozwiązań? Powinniśmy się za to uczyć misternej sztuki dyplomacji, aby nasze problemy dało się rozwiązać w pokojowy sposób. Koty to coś więcej niż tylko ostre kły i pazury, czyniące z nich bezlitosnych zabójców - to inteligentne, myślące stworzenia, które są ponad to. Ale nie przyznam się do tego głośno przed swą mentorką, gdyż za takie poglądy mogłaby mnie wyśmiać. Wciąż jeszcze mało ją znałam, nie mogłam więc być do końca pewna co do jej reakcji. Dlatego w odpowiedzi na jej pytanie pokręciłam jedynie głową na "nie".

Nie.
To nawet i lepiej. Dymka skinęła krótko głową, a następnie ruszyła przed siebie. Fakt, mogłyby trenować w Rysim Gąszczu, ale... Jest strasznie zimno. Marsz podziała rozgrzewająco, więc będzie im nie tylko ciepło, ale również przygotują się do intensywnego wysiłku. W taki sposób być może ryzyko zakwasów zostanie wyeliminowane, jeśli nie w całości, to przynajmniej w pewnym stopniu.
- Walka jest bardzo ważna. Pozwoli ci nie tylko obronić się przed innym kotem, a również przed drapieżnikami w razie ich ataku. - Nie zdradziła gdzie idą, ponieważ nawet nie pomyślała, by to zrobić. Swą wypowiedź zaczęła od wyjaśnienia podstaw walki, zupełnie tak, jakby znała obawy Lisiej Łapy. Ale nic z tych rzeczy! Po prostu czuła, że jest to coś, o czym warto wspomnieć, bo może nie być do końca logiczne. - Ważne jest, by wykorzystywać otoczenie oraz atakować wrażliwe punkty na ciele przeciwnika. Jeżeli chodzi o to pierwsze- możesz oślepić przeciwnika ziemią lub, tak jak teraz, śniegiem. Możesz wykorzystać słońce, to znaczy ustawić się tak, by świeciło rywalowi prosto w oczy. Jeśli masz obok wodę, możesz spróbować strącić tam przeciwnika. - Być może terminatorka spodziewała się, że informacji w tej kwestii będzie więcej, ale... Tak naprawdę to tyle. Teorii wcale nie jest dużo. Jeszcze tylko szybka pogadanka o wrażliwych punktach i... Mogą zająć się praktyką. - Wrażliwe punkty. Głównie gardło i okolice szyi. Poza tym też głowa- oczy, uszy, nos. Oprócz tego brzuch, pachwiny i... Ogon. Ale tylko jeśli masz wystarczająco siły, możesz uszkodzić kręgosłup. - To wszystko jeżeli chodzi o koty. Reszta, to znaczy te wszystkie drapieżniki, o których mówiła, są już do indywidualnej oceny. Początkowo miała zamiar to przemilczeć, ale... Zorientowała się, że Lisiczka może nie wiedzieć. - W przypadku drapieżników jest różnie. Na przykład wielkie ptaki, wtedy atakujesz w skrzydła i ogon. Uważasz na nogi, mają ogromne pazury. - Mruknęła krótko... I tyle. Zamilkła, chyba oczekując ewentualnych pytań. Poza tym, szybkie tempo ich marszu sprawiło, że niewiele drogi zostało do miejsca, w którym zamierzała dziś trenować.

Starałam się słuchać Srebrzystego Dymu, równocześnie pilnując się, by iść, dotrzymując jej tempa, choć myślami byłam gdzieś zupełnie indziej...A mianowicie zastanawiałam się, czy Wieczorna Rosa też musiała przez to wszystko przechodzić, zanim nie została medyczką Klanu Wichru. Mrucząc sobie pod nosem, udałam, że powtarzam w głowie słowa mentorki, aby je sobie utrwalić, aby Dymka niczego nie podejrzewała, gdy tymczasem tak naprawdę skarżyłam się na własny los, który zmuszał mnie do robienia rzeczy, na które nie miałam najmniejszej ochoty. Walka była zaprzeczeniem wszystkiego, w co do tej pory wierzyłam, że każdy konflikt można rozwiązać bez udziału kłów i pazurów...ale może jednak warto było się dowiedzieć, jak obronić się przed większą zwierzyną? Nigdy nie wiadomo, na co trafi się w lesie podczas zbierania leczniczych ziół, a nie zawsze może mi wtedy towarzyszyć jakiś wykwalifikowany wojownik...Dlatego z uwagą wsłuchałam się w wypowiedź mentorki, bardziej zainteresowana tą częścią dotyczącą drapieżników niż ataków na przedstawicieli tego samego gatunku.

Najwidoczniej przekaz był jasny, bowiem słowa Srebrzystego Dymu spotkały się z ciszą. Ah. Ale, tak właściwie, wojowniczka nie była zaskoczona. Jak dobrze, że zdążyła się do tego milczenia przyzwyczaić. W przeciwnym razie na pewno pojawiłyby się w jej głowie obawy, że Lisiczka nawet jej nie słucha... Tak jak martwiła się na pierwszym treningu, gdy jeszcze nie zdążyła jej poznać.
- Jeszcze jedno. Co do oceny przeciwnika. To bardzo ważne, by analizować. Nie tylko jego, ale również swoje możliwości. Małe, zwinne koty raczej skupią się na unikach, a te duże, mniej mobilne będą wolały atakować. - I trzeba to wykorzystywać. A co zrobi z tym dalej Lisia Łapa... To już jej sprawa. Zaraz z resztą będzie mogła się przekonać, bo chyba przyszła pora na część praktyczną dzisiejszego treningu.
- Jesteśmy na miejscu. Przy Mechowisku - Poinformowała, gdyby miało się okazać, że ruda jeszcze nie poznała całych terenów klanu. Ostatnim razem przeszły się tylko po graniach, więc warto odwiedzić też głębię terytorium. - Zacznij atakiem. Gdy będziesz gotowa. - Dodała, a zaraz po tym lekko zniżyła się na łapach, przybierając postawę obronną. Jak na razie celowała w unikanie, by móc dać terminatorce... Pole do popisu, o. I łatwy początek, rzecz jasna! Tak więc przygotowała się, by odskoczyć w tył, gdy Lisiczka będzie atakować. Spokojny start.

Zatrzymałam się dokładnie przed Srebrzystym Dymem, od razu odwracając się na pięcie w jej stronę, aby stać z nią dokładnie pysk w pysk. Przestraszyłam się, gdy mentorka przykazała mi od razu przejść do rzeczy, ale jak to tak? Mam po prostu rzucić się na nią z pazurami i postąpić wbrew wszelkim swoim przekonaniom, że przemoc to najgorsze możliwe rozwiązanie jakiegokolwiek problemu? Czy Wieczorna Rosa też musiała stawać przed takimi dylematami, gdy była jeszcze uczennicą Motylego Brzasku? Przez to byłam rozdarta - czy mam posłuchać się starszej, bardziej doświadczonej wojowniczki czy do końca pozostać wierna swym ideałom? Dlatego tylko niepewnie zamachnęłam się na nią łapą z ukrytymi pazurkami, nie chcąc zrobić jej krzywdy. Czułam się źle z myślą, że zostałam zmuszona do nauki tak okropnych rzeczy, jaką było zadawanie ran drugiemu kotu.

Spodziewała się, że zacznie się... Z grubej rury. To znaczy, że pomimo jej spokojnego nastawienia, Lisiczka będzie atakować żwawo i szybko... Ale było zupełnie inaczej. Srebrzysty Dym zauważyła w ruchach swojej terminatorki... Zawahanie. Jej ruchy były niepewne, trochę tak, jakby się bała albo nie była do końca przekonana co do tej walki. Uh, dlaczego? Przecież wszystko jest jak najbardziej w porządku. Pstrokata chętnie zabrałaby się za szukanie powodów tej niechęci, ale... Na szczęście prędko doszła do wniosku, że lepiej będzie jeśli skupi się na walce. W przeciwnym razie może przegrać!!
Ostatecznie łapa Lisiej Łapy nawet nie dosięgła ciała wojowniczki. Jej szybka reakcja pozwoliła jej odskoczyć w tył i tym samym uniknąć ciosu. Kocica wylądowała zgrabnie, kawałek dalej, ale... Nie miała zamiaru długo pozostawać na swoim miejscu. Skoczyła w stronę rudej, wyciągając łapy. Celowała w klatkę piersiową, a jej zamiarem było uderzenie tak, by zachwiać równowagę przeciwniczki i powalić ją na ziemię. Jednak czy... Będzie miała do tego wystarczająco siły?

Nawet nie próbowałam celować w Srebrzysty Dym, nie chcąc uszkodzić jej ciała w jakikolwiek sposób. W przeciwieństwie do niej, moje ruchy były niepewne i wymuszone przez sytuację, w której się właśnie znalazłam. Nie byłam jednak przygotowana na odpowiedź na mój nieznaczny "atak" na osobę mej mentorki, dlatego odskoczyłam do tyłu, zaskoczona nagłym zrywem Dymki. To była raczej intuicyjna reakcja, mająca na celu ochronę mej delikatnej sylwetki, gdyż nie znałam jeszcze tej kotki na tyle, żeby zaufać jej, że mnie nie skrzywdzi. To wszystko bardzo, ale to bardzo mi się nie podobało...

No i znów. Ruchy Lisiej Łapy, tak jak poprzednio, były niepewne... Ale przynajmniej intuicyjne. Terminatorka odskoczyła w tył, a przynajmniej próbowała to zrobić... Z tym, że w ogóle jej się nie udało. Zrobiła to zbyt wolno, przez co wojowniczka dopadła ją i sprawnie powaliła na ziemię. Ruda leżała teraz na plecach, tuż pod mentorką... Ale tym razem nie musiała się martwić, że ponownie zostanie zaatakowana.
- Jesteś zbyt niepewna. To nie jest prawdziwa walka, ale musisz się przyłożyć tak, jakby była prawdziwa. - Pstrokata rzuciła krótko, a zaraz po tym podniosła się i cofnęła o kilka kroków. - Jeszcze raz. Atakuj. - Od razu poleciła i tak jak poprzednio, przygotowała się do odskoku. Zaczną od nowa, być może teraz start będzie lepszy.

Położyłam uszy do tyłu z zawstydzenia, słysząc niezadowolony ton głosu Srebrzystego Dymu. Czy ona nie potrafiła wreszcie dostrzec, że ja naprawdę nie chcę tego robić? Westchnęłam w duchu, przeklinając po cichu swój los i Klan Gwiazdy, który nie dostrzegł jeszcze mojego potencjału jako przyszłej medyczki Klanu Wichru. A może czeka, aż się w czymś wykażę i zasłużę sobie na ich względy oraz ten zaszczyt? Dlatego, chcąc nie chcąc, musiałam się teraz postarać, żeby spojrzeli na mnie przychylniejszym wzrokiem. Poza tym nie chciałam też zawieść swej mentorki, bo musiałam przyznać, że trochę zaczynało mi zależeć na jej opinii, dlatego zabolało mnie, gdy spojrzała na mnie zbolałym wzrokiem, rozczarowaną mą osobą.
- Ja...przepraszam. Będę się starać...dla ciebie, Srebrzysty Dymie. Obiecuję... - odparłam, ze wzrokiem spuszczonym na swoje przednie łapy. Tym razem się spięłam, rzucając się na starszą kotkę z większą werwą i celując łapami w jej grzbiet. Pilnowałam przy tym, aby moje pazurki pozostały schowane.

Jej uszy przylgnęły do czaszki, a wzrok na moment uciekł na bok. No... Nie do końca o to jej chodziło, gdy powiedziała Lisiczce, by ta się przyłożyła. W końcu ta walka jest... No, dla terminatorki. Bo Dymka już to wszystko wie, a ruda dopiero się uczy i... Cóż, dlaczego po prostu nie mogła tego zrozumieć? Dlaczego nawet nie próbowała, tak dla samej siebie, nastawić się pozytywnie i poczuć się pewniej? Ugh.
Ale tym razem rzeczywiście poszło jej lepiej. Wojowniczka, wciąż nieco pochłonięta przemyśleniami sprzed chwili, zbyt późno przypomniała sobie o nadchodzącym ataku... A gdy już zauważyła lecącą w jej stronę Lisią Łapę, było zbyt późno, by zareagować. Ale to nie tak, że wcale nie próbowała! Przygotowała się do odskoku, jednak nie zdążyła go wykonać. W rezultacie terminatorce udało się uderzyć w bok mentorki, która, zaskoczona takim obrotem spraw, najpierw zachwiała się, a zaraz po tym padła na ziemię. Nie miała jednak zamiaru się poddać! Przygotowała się do uniku, tym razem zamierzając przeturlać się po ziemi, daleko w bok, gdy tylko Lisia Łapa będzie atakować ponownie.

Trafiłam ją? Tak naprawdę? Czy może Srebrzysty Dym tylko udała, że mój cios, do którego niezbyt się przyłożyłam, ją dosięgnął? Tak czy siak, czułam, że niezbyt dobrze się przy tym bawię. Dlaczego nie mogliśmy zacząć praktyki od czegoś bardziej przyjemnego, jak chodzenie po lesie i szukanie tropów różnych zwierząt? Oczywiście, bez tego, co następuje później, czyli krzywdzenia niewinnych stworzeń w celu spożycia ich mięsa...Dlaczego koty nie mogą przejść na dietę roślinną i korzystać jedynie z tych darów natury, które nie posiadają żadnych ruchomych kończyn? Z tymi myślami znów spróbowałam zaatakować niechętnie swą mentorkę, celując tym razem w jej szyję, gdyż uznałam, że w takiej pozycji, w jakiej aktualnie znajdowała się wojowniczka, będzie to najlepsze miejsce do uderzenia łapą bez wysuniętych pazurów.