Od czasu przejścia Tafli do starszyzny, starałem się częściej być przy niej. Pomimo że nadal nie byłem za bardzo obecny w życiu plemienia, zawsze znajdowałem czas, by wyjść z młodszą siostrą poza legowisko starszyzny czy przynieść jej coś do jedzenia. Dużo nie rozmawialiśmy. Najczęściej nasze spotkania ograniczały się do paru wymienionych zdań. Coraz bardziej się martwiłem postępującą utratą wzroku, na którym wcześniej tak bardzo polegała. Starałem się ją wspierać, ale... Zbyt dobrze mi to nie szło. Wszystko wydawało się dobrze, jak opuszczałem legowisko Tafli wieczorem, a następnego dnia po przebudzeniu się, mając w głowie fakt, że szedłem na patrol dopiero później, ruszyłem do siostry w odwiedziny. Wziąłem ze stosu coś na wspólne śniadanie dla nas obu - dla siebie wronę, a dla szylkretki - srokę. Takie ptasie śniadanie. Położyłem zwierzynę niedaleko miejsca, w którym spala była łowczyni, po czym spokojnie podszedłem do niej, aprobując delikatnie obudzić kotkę. Ale... Nic to nie dało. Raczej tak twardo by nie spała... Coś tu nie gra. Spróbowałem jeszcze raz, tym razem trochę bardziej dosadnie. Nadal zero reakcji. Już w tym momencie poczułem znajomy uścisk w gardle, pełen niepokoju i zestresowania. Dopiero po paru innych próbach obudzenia kotki, dostrzegłem, że nie oddychała. A wtedy ja również przestałem oddychać. Gula w gardle się powiększała, gdy powoli znizylem się do poziomu kotki, by oprzeć jej głowę na swojej piersi, wpychając nos w jej sierść na szyi. To stało się tak nagle... Byłem pewny, że Tafla mnie z łatwością przeżyje. Poczułem, jak pierwsze łzy z zaszklonych oczu spływają w dół, topiąc się w sierści koteczki. Dlaczego nie spędziłem z nią wczoraj więcej czasu? Czemu częściej nie rozmawialiśmy? Czy... Mogłem zrobić cokolwiek, by temu zapobiec? Albo by uczynić koniec życia siostry lepszym? Pozwoliłem sobie na chwilę słabości, uświadamiając sobie, że wtedy, jak żegnaliśmy się wczoraj... Żegnaliśmy się na zawsze. Nigdy bym się nie spodziewał tak nagłej śmierci. Ale... Jedyne, na co mogłem teraz liczyć, to świadomość, że najpewniej odeszła bez bólu. We śnie. Świadomość faktu, że każdy może tak odejść była więcej, niż przytłaczająca.
Nie wiedziałem, ile dokładnie czasu minęło. Podniosłem się z takim bólem, jakbym leżał w tej pozycji przez wiele księżyców. Ułożyłem Taflę tak, jakby nadal spala, po czym skierowałem się w stronę legowiska Wieszcza, wcześniej przecierając łapą ślepia. Łapy wydawały się dużo cięższe, niż normalnie, a każdy krok był dla mnie niewyobrażalnym wysiłkiem. Ale musiałem zadbać o to, by ostatnie pożegnanie było godne Tafli. Byłem za to odpowiedzialny. Wzrokiem szukałem Wieszcza, a gdy już zobaczyłem kocura, podszedłem do niego. Niewiele myślałem w tej chwili. Miałem wrażenie, że moja dusza również znajduje się w połowie drogi do Plemienia Wiecznych Łowów.
- Wieszczu. W nocy Tafla odeszła we śnie. Czy... Pomógłbyś mi w przygotowaniu ciała? - zadałem pytanie, a mój ton głosu był niski i bez żadnego uczucia. W mojej głowie słowa brzmiały tak, jakbym zdawał raport z patrolu, co wywołało we mnie uczucie obrzydzenia. Obrzydzenia do samego siebie, pomimo że nie miałem na to wpływu. Jakby ktoś mną sterował. Gdy Wieszcz wyraził zgodę, poprowadziłem go do miejsca, w którym spala... A raczej leżało ciało Tafli. Nieruchomo tak, jak je zostawiłem. Zacisnąłem zęby. Na co liczyłem? Ze nagle siostra się obudzi, zdziwiona całym tym zamieszaniem i żartująca sobie z tego, jak mnie nastraszyła? Szczerze? Chciałbym, żeby tak było. Żebym to ja umarł że wstydu przy takiej wpadce, niż żeby Tafla rzeczywiście odeszła we śnie. Podszedł do siostry, zaczynając układać jej zmierzwione od snu futerko, pozwalając na to, by Wieszcz zadbał o inne obrzędy, związane między innymi z namaszczeniem ciała wonnymi ziołami. Tafla nie pachniała już śmiercią, ale też nie pachniała już sobą. W mojej głowie utworzył się obraz kogoś zupełnie innego, kogo znalazłem przypadkowo podczas odwiedzin siostry. Ale nie. To była ona. Ona i jej ceremonia pogrzebowa. Po zakończeniu przygotowywań, sam wyniosłem ciało byłej łowczyni na swoich plecach. Ułożyłem je w centrum jaskini. Wyglądała tak, jakby nadal spala, ale... Rzeczywistość była dotkliwie bolesna.
- Niech całe Plemię Niedźwiedzich Kłów zbierze się przy Strzelistych Skałach! - zawołałem głosem jakby nieswoim. Chciałbym na zewnątrz pokazać te wszystkie uczucia, które miałem w sobie. Tak bardzo na nie liczyłem, jednak księżyce ukrywania ich nie pomogły ich uwolnić. Pozostawały ukryte tak, że mój głosu jedynie drżał. Usiadłem niedaleko ciała, wzrok wlepiając w siostrę, biorąc bardzo długie, głębokie oddechy przez nos, wstrzymując każdorazowo powietrze trochę dłużej w płucach.

Niedźwiedź wrócił - wraz z śniegiem w futrze, kilkoma wyrwanymi kłakami na łapach. Los chciał, że usłyszał wołanie swego dawnego mentora i ugryzł się w język.
Takie wołanie nie było nigdy niczym dobrym.
Westchnął, oczyścił się z resztek śniegu, przelizał futro by zakryć wyrwane włoski i ruszył ku zebraniu.
O dziwo było mało kotów, lecz to nie dziwiło Niedźwiedzia.
Ich rodziny wymierały. Mało co już sepia się przejmowała, uciszając pęknięte serce.


O cholera. - Niemalże wycisnęło jej się z pyska, widząc ciało Tafli. Nie znała jej blisko, lecz ciotka zmarłej partnerki była częścią rodziny, nawet jeśli nie przez krew.
W ciszy Niedźwiedź podszedł do ciała, by odmówić modlitwę, prosząc o hojne łowy dla starszej łowczyni. By była szczęśliwa z wujem Księżyc, a i aby zajęła się Księżyc, gdzieś tam w gwiazdach, o ile coś tam było.
Dopiero po chwili kiwnął łbem Reniferowi, siadając gdzieś z boku, by mu nie przeszkadzać.

Zauważył Dęba. Jego pusty wzrok. Pomyśleć, że było tak mało kotów.
Nic dziwnego, pomyślała w ciszy sepia, wkońcu i tak wymrą, jeśli nie zdarzy się jakiś cud.
Rodzina Miśka też, a do tego nie chciał dopuścić, za żadną cene.