Ciasny Kąt

– Teraz prawie każdy jest z tobą w jakiś sposób powiązany, więc nie widzę w tym tak wielkiego problemu. Poczekać... w porządku, trochę im się w głowie poukłada i może uda nam się ich przekonać do pomocy w uświadomieniu problemu reszcie klanu. Byle by tylko same nie pchały się od razu do przywódcy, bo ten jeszcze pomyśli, że my nimi manipulujemy. – powiedziała, wciąż w miarę cicho. Niestety, z rozpowiadaniem niewygodnej prawdy o władcy trzeba uważać. Jeden zły krok i wszystko może się rozpaść. Nie potrzebowała problemów, więc trzeba będzie przyłożyć trochę uwagi do sposobu podawania tej wiedzy córkom, żeby przypadkiem nie posunęły się za daleko.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

- Możemy tak właśnie uczynić - odparł zgadzając się tym samym ze słowami partnerki i przystając na jej propozycję. Żywił nadzieję, że wspólne siły w istocie pozwolą mu dokonać tego, czego nie zdołał dokonać sam.

***

Po opuszczeniu legowiska przywódcy udał się wprost do Pszczelego Pyłu. Tylko jej mógł powierzyć obecnie swe słowa. Kocięta były zbyt młode i zbyt niewyedukowane, by przekazał im swą wolę. Tylko swej partnerce ufał w wystarczający sposób. Jeśli spała - obudził ją i zadbał o to, by nie zacząć mówić dopóki nie znalazł względnie dyskretnego do rozmowy miejsca. Jeśli nie było takiego w obozie - zaproponował jego opuszczenie.
- Córka Rozżarzonej Gwiazdy, Srocza Łapa, zmarła z głodu. Znalazłem jej ciało i poinformowałem go w niepodobny do mnie, emocjonalny sposób obarczając winą za jej śmierć jego upór w nieudolnej próbie godzenia ról ojca i przywódcy - poinformował kotkę. - Jeśli istnieje właściwy moment, byś zabrała głos, będą nim niewątpliwie najbliższe dni - stwierdził. Informacje przekazywał cichym, niemalże niesłyszalnym szeptem wprost do ucha złotofutrej. Nie siadał wiedząc, że pierwszym, co w chwili obecnej chciał uczynić po zakończeniu ich rozmowy będzie opuszczenie obozu oraz, być może, opuszczenie gromowych terenów.

_________________

Elegant maniac.

Ten dzień dla Pszczoły toczył się normalnie. Ot, niedawno wróciła z polowania, wkrótce miał się odbyć trening z Jadowitą Łapą, kiedy nagle podszedł do niej jej partner i podzielił się z nią takimi wieściami. Ślepia kocicy rozszerzyły się lekko z zaskoczenia. Przeważnie nie dlatego, że Srocza Łapa umarła. W końcu już wcześniej widziała, w jakim ona ostatnio była stanie. Cicha, odizolowana od reszty i zachowująca się, jak cień. Czasami Pszczeli Pył nawet zapominała o jej istnieniu, a przecież była jej siostrzenicą. Czasami, gdy zaglądała do lęgowiska terminatorów po swoje córki, spoglądała na wychudzone ciało Sroki i spodziewała się, że wcześniej czy później umrze z głodu. O wiele większym zaskoczeniem była dla niej reakcja Konwaliowego Snu. W najboleśniejszym momencie, zaraz po obwieszczeniu śmierci, tak nagle obarczyć ojca winą.
– A ty co zamierzasz zrobić? – spytała szeptem, wciąż nieco zdziwiona. Przecież on chyba nie będzie siedzieć bezczynnie. Z tego, co zrozumiała, kocur zaraz pozostawił przywódcę samego po tym, co mu powiedział prosto w pysk, w co ciężko jej było uwierzyć. Nie poznawała w nim swego własnego partnera.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Zdawało się że Pszczeli Pył nie zamierzała kwestionować jego rad. Osobiście uważał, że to właściwa postawa.
- Muszę zastanowić się, jakie dalsze postępowanie będzie tym właściwym - stwierdził po trzech uderzeniach serca ciszy. - oraz zobaczyć, w jaki sposób zachowywać będzie się Rozżarzona Gwiazda. To emocje są mu bliższe od logicznych argumentów, być może zatem moje słowa odniosą pożądany skutek - oznajmił. Być może skończą się jednakże tym, że zielonooki utraci stanowisko. Nie mógł być pewny żadnej z tych przyszłości. Wciąż - za niedopuszczalne uważał pozwolenie córce na tak niepotrzebną śmierć.

_________________

Elegant maniac.

Aha, czyli on to wszystko zrobił bez jakiegokolwiek planu, jakby jego działania były zupełnie impulsywne, co zdawało się być niepodobne do rozważnego i opanowanego zastępcy, jakiego znała Pszczoła. No i komu emocje są bliższe?
– Myślę, że niegłupim pomysłem byłoby przeproszenie i podejście do niego z wyrozumiałością. – zasugerowała. Żar pewnie teraz bardzo cierpiał z utraty kolejnego członka rodziny, nawet jeśli z własnej winy. Przynajmniej Konwalia nie będzie wyglądać na takiego niewzruszonego dupka, jak teraz, a Rozżarzona Gwiazda potraktuje go przychylniej, może nawet mu wybaczy. No chyba że Konwaliowy Sen pogodził się już z możliwą utratą swojego stanowiska. Scenariusz ten nie był przez Pszczołę mile widziany, ale była w stanie to zaakceptować. Cokolwiek, byle by tylko Konwalia nie uciekł, jak tchórz.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Z wypowiedzi kotki wywnioskował że ta nie popiera jego zachowania. On sam zapewne uczyniłby podobnie, gdyby nie fakt że podobne zachowanie Koźlorogiego zostało przez przywódcę nie tylko pozostawione bez kary, lecz nawet nagrodzone.
- Zdaję sobie z tego sprawę, mam jednakże poczucie, że stoi to w sprzeczności z moją opinią. Jego córka zmarła nie z przyczyn naturalnych czy w walce, lecz z głodu. Przeprosiny te nie będą szczere... jednakże rozważam ich udzielenie - podzieli się z złotofutrą swymi planami. Uważał, że Rozżarzona Gwiazda nie potrzebował przeprosin lecz rozliczenia jego nieudolności by wreszcie zaczął odpowiednio zajmować się własnymi potomkami.

_________________

Elegant maniac.

– W porządku. – odparła, już spokojniej. Nie wiedziała, co jeszcze mogłaby powiedzieć w takiej sytuacji. Nie będzie przecież mu wciskać, jak ma postępować, jak jakiemuś kocięciu. Konwalia był dorosłym kotem i sam zdecyduje, co dla niego słuszne. Czy przeprosi tego starucha, czy nie, tym samym narażając się na degradację i zepsucie relacji z liderem. Na razie sama potrzebowała dłuższej chwili na przetrawienie tego, co już się wydarzyło. Miała jednak nadzieję, że ostatecznie Konwaliowemu Snu uda się zachować swoją rangę. – A co z samą Sroczą Łapą? Kwestię pogrzebu pozostawiłeś jej ojcu?

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Żywił nadzieję że ryzyko jakie podjął ostatecznie okaże się być ryzykiem opłacalnym.
- Nie wydaje mi się, że organizowanie go przeze mnie było w obecnej sytuacji stosowne, choć zasugerowanie mu pomocy w istocie brzmi jak roztropny sposób postępowania - stwierdził zgodnie z prawdą. - Uczynię to po skoncentrowaniu się na prośbie o wybaczenie by ją załagodzić. Być może sens moich wcześniejszych słów dobitniej zabrzmi w głowie przywódcy i odniesie oczekiwany skutek. Chciałbym wierzyć, że taka sytuacja jest prawdopodobna.
Naturalnie nie uważał, by było to możliwe. Prawdę ukazać mogły jedynie najbliższe napięte godziny.

_________________

Elegant maniac.

Przytaknęła łbem. Jeśli Konwaliowy Sen uznawał to za dobry pomysł, a ona nie miała żadnych konkretnych wątpliwości, to nie miała za bardzo co tu powiedzieć. Co prawda, wciąż podejrzewała, że takie zachowanie nie ujdzie mu kompletnie na sucho, ale miała nadzieję, że stary przywódca wreszcie coś sobie uświadomi po śmierci jego własnej córki.
Jeśli Konwalia nie miał niczego więcej do powiedzenia, do pożegnała się z nim, pozwalając mu na udanie się w swoją stronę.

* * *

Kocica, choć zdążyła się zrelaksować spacerem na polowaniu, to wciąż czuła się trochę wymęczona ostatnimi wydarzeniami, a nie miała na co wylać swojego napięcia. Udała się do jednego ze skromnych kątów w Głębokich Tunelach i rozłożyła się tam, gdzie często rozmawiała z Konwaliowym Snem. Wybrała to miejsce nie bez powodu, bowiem czekała na powrót swojego partnera. Czy za nim tęskniła? Niekoniecznie, ale chciała z nim omówić najświeższe wydarzenia w tym jakże "cudownym" klanie. Dla niej najlepszym odpoczynkiem, poza zabijaniem drapieżników, było zaspokojenie ciekawości i wylanie krytyki wszystkiego na wyrozumiałe uszy Zastępcy.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

***

Przebywanie poza obozem nie należało do mojego typowego stanu, jednak by się ukryć przed wzrokiem współklanowiczów szukałam wszelkich sposobów. I takim oto sposobem znalazłam ciasną norę pod obozowym murem. Była mała, nieco zarośnięta i na uboczu - więc mogłam cicho ronić łzy wciskając nos w ziemistą ścianę wgłębienia.

/zrosz

_________________

Pajęcza Sieć poszła na spacer, po wszystkich ostatnich wydarzeniach potrzebowała odpocząć. Dalej wspominała noc spędzoną z Chaber, doskonale też aktualnie zdawała sobie wiedzę z konsekwencji swych czynów. Czuła się z wszystkim... dziwnie, nieswojo, a jednak tak naturalnie? Nawet nie wiedziała jak opisać to co przeżywała. Z zamyślenia wyrwał ją jednak płacz, ruszyła za dźwiękiem i dostrzegła jedną z wojowniczek.. zapłakaną, z pyskiem wciśniętym w ziemię. Podeszła do niej
-Wszystko dobrze?- powiedziała ciepłym tonem.

_________________

Z chwili załamania wyrwał mnie głos Pajęczej Sieci - nigdy specjalnie nie rozmawiałam z orientalką, wiedziałam pobieżnie że była samotniczką i trzyma się z Zjeżonym Krokiem i jej bratem. Nie sprawiała problemów... przykładna wojowniczka. Wyściubiłam nos z futra zerkając na szylkretkę, jednak nie wychodziłam z Ciasnego Kąta.
Pokiwałam tylko przecząco głową a do moich oczu napłynęły łzy, zaszlochałam jak kocię nie mogąc nic z siebie wydusić.

_________________

Nie wiedziała co zrobić, normalnie by zignorowała czarną, wyśmiała ją... lecz teraz musiała się nauczyć cierpliwości, dla swych przyszłych pociech. Usiadła obok i owinęła niższą, dymną kotkę ogonkiem. Dodając jej otuchy.
-Chcesz powiedzieć co się stało?- zapytała jakby matczynym tonem. Szybko wpisywała się w swoją nową rolę jako przyszła matka, lecz jej umysł dalej nie do końca to zaakceptował.

_________________

- Nie zasługuję na nic. - odparłam prędko próbując nie kaszleć. Za dużo łez, śliny, flegmy, smutku, wszystkiego! Wszystko mnie zatyka, tak że nie mogę oddychać i duszę się w środku. - P- po prostu. - dodałam wycierając nos w swój bark. Wygnaj mnie z klanu czy coś. Wiesz na pewno co zrobiłam. Niby nie chciałam tego zrobić a i tak zrobiłam na złość. Biedny Szczurołap.

_________________

- Czemu tak mówisz, to nie prawda- powiedziała. Szczerze nie miała bladego POJĘCIA co się robi w takiej sytuacji, Pajęcza Sieć wyśmiewała się z kotów, obgadywała je, nie wspierała. Nie miała też żadnej wiedzy o tym co się mogło stać, zajęta była sobą... Musiała jednak pomóc Ukwieconej Grani, no, przynajmniej spróbować.

_________________

- B - b... zostawiłam Szczurołapa wtedy i-i każdy m-mm. dzi. I j-jest - próbowałam coś z siebie wydukać przy hiperwentylacji. Kaszlałam i walnęłam głową w ścianę płacząc dalej. Wstyd. A jak Rozgwieżdżony Płomień mnie spyta czemu tak wyszło skoro tego chciałam to sama nie będę wiedziała co odpowiedzieć. Sama sobie rzucam kłody pod nogi!

_________________

Zrozumiała tylko, że zostawiła Szczurołapa. Oh, Pajęcza Sieć kolegowała się z kocurem, lecz czy mozna bylo ich relacje nazwac przyjaznia? Srednio. Przytuliła kotkę łapą, chcąc ją uspokoić.
-Wdech, wydech... na spokojnie, bez nerwów. - spróbowała opanować czarną.

_________________

Wcisnęłam czoło w łapę kotki próbując uspokoić oddech. Zamknęłam oczy... wdech... wydech... chwilkę to potrwało zanim się opanowałam. Podniosłam łeb posyłając zmęczony uśmiech niebieskookiej. - Przepraszam.. - czemu ja tak pokazuję emocje... to głupie, strasznie głupie. Przecież Pajęcza Sieć była ode mnie co najmniej o połowę młodsza, nie miała tak łatwo w życiu jak ja i radziła sobie jak widać lepiej. Przesadzałam. - Uh... słyszałaś o tym... ze Szczurołapem..? - spytałam nieśmiało spuszczając wzrok na swoje łapy.

_________________

-Nie przepraszaj, nic się nie dzieje- mruknęła ciepło a swą łapę, którą jeszcze przed chwilą przytulała kotkę, znow przysuęła do siebie. Na pytanie kotki jedynie pokiwała łbem na nie. Zajęta była sobą i swoim życiem, nie ingerowała w klanowe dramy, co dziwne.

_________________

Wyszłam ciasnej nory cała w ziemi, ale na pewno spokojniejsza. Przygryzłam wewnętrzną stronę policzka zastanawiając się czy Szczurołap po prostu nikomu nie powiedział, czy Pajęcza Sieć nie wiedziała jako jedna z nielicznych. Czy ja przesadzam? Tak, definitywnie przesadzam... ale panowanie nad myślami jest bardzo trudne!
- O... okej... uhm. Dziękuje... i przepraszam znów. - westchnęłam ciężko wyrzucając z siebie napięcie po płakaniu. Podniosłam wzrok na kotkę spoglądając na jej brzuch. Nie było nic widać ale było czuć.. - I - i gratuluję... jesteś z Wilczym Kłem...? Bo często przysiadywaliście... ale jeśli nie to przepraszam! - skarciłam siebie za bycie zbyt wścibskim. Czy powinno mnie obchodzić kto z kim jest? Końcówka mojego ogona zadrżała nerwowo.

_________________

Starlight