Trening Jastrzębiej Łapy

Kocur właściwie automatycznie rusza w stronę Rysiego Gąszczu zaraz po wyjściu z obozu; tradycyjnie już daje terminatorowi chwilę na ogarnięcie wzrokiem okolicy obozu, przyzwyczajenie się do innego widoku i nowych zapachów, które w okolicy Wilczej Paszczy nie są obecne czy tak wyraźne.
– To jak, zaczniemy od czegoś praktycznego, hm? Wolisz walkę czy polowanie? – rzuca po chwili.

_________________

Milutko było poza obozem. Nic, czego by się nie spodziewał, a i tak - oczy były nacieszone w każdy możliwy sposób. Rozglądał się na boki, wąchał i podziwiał, aż do uszu wpadło mu pytanie.
- A... polowanie. Walka to nie moja liga, mistrzu! Wiesz, niby mogę, ale niespecjalnie się na tym skupiam. Szybkie łapy to prędzej do uciekania się przydadzą. Chociaż wyobraź sobie, takie super szybkie ciosy po mordzie, piu-piu-piu!!! Nooo, to by dopiero było, nie ma co. No, ale ten, polowanie, nie?! Umiem już trochę. Rosa, ta Wieczorna, mi mówiła co i jak - uśmiechnął się w stronę Przywódcy, ogon dając wysoko do góry. To się ciut rozgadał!

– Ajaj… po tych słowach to chyba tym bardziej powinniśmy zacząć od walki – odpowiada, unosząc lekko łuk brwiowy; w jego głosie majaczy lekkie rozbawienie, ale ostatecznie nie zamierza robić terminatorowi jakoś na złość. W końcu walkę i tak któregoś dnia zaczną przerabiać, i tak. – I tak będziesz musiał się jej nie tylko nauczyć, ale i stać się w niej naprawdę dobry, wiesz? Ale skoro do polowania się rwiesz, to na razie to – co w takim razie przekazała ci Wieczorna Rosa?

_________________

- A i owszem, prawda, będę musiał się bić i to nie raz. Ale nie wyobrażam sobie siebie jako przodowego kota w walce. Mógłbym pomagać, ale moja wielkość i siła? Byłbym jak taki patyczek do psich kłów, co by sobie mną wygrzebywał brudy jakie mu utykają w paszczy!... - ale przynajmniej był ze sobą szczery, prawda? Nie rwał się na łeb na szyję na coś, czego świadomie nie chciał robić i wiedział, że nie dawałby sobie rady. Owszem, mógł próbować. Mógł dawać z siebie wszystko. Ale nie liczył na to, by być najlepszym z wojowników w Klanie.
- O tym, że mam być cicho, chodzić pod wiatr, taaa.... toooo... jak to tam... no, że głowa i ogon na równi z grzbietem, a więcej to nie pamiętam. Ale było więcej, to pamiętam.

– Hm – wydaje z siebie krótki pomruk na słowa kocura. – Pamiętaj, że jesteś młody i jeszcze nie masz prawdziwego doświadczenia w walce, a do tego czeka cię trening i całe życie doskonalenia się – możesz być w tym naprawdę dobry, o wiele lepszy, niż uważasz obecnie. No, i każdy ma różne mocne strony – mówi po chwili zastanowienia. Nie chce zaszczepiać Jastrzębiowi nieadekwatnej, przesadzonej pewności siebie, ale jednak… niech jednak w siebie trochę wierzy. Albo przynajmniej w możliwość wyćwiczenia się w tym, o.
Kącik jego pyska drga w rozbawieniu, kiedy Jastrzębia Łapa przedstawia mu swoją wiedzę na temat polowania. No to faktycznie już trochę umie.
– Aha, ale jeszcze przydałoby się ugiąć łapy i pod nie też patrzeć, żeby omijać wszystko, co hałasuje, a do tego mamy zasady do różnych rodzajów zwierzyny – uzupełnia więc na początek absolutne podstawy, związane z samym skradaniem się, i zaraz przechodzi do rodzajów zwierzyny. – Weźmy na przykład ptaki – mają bardzo dobry wzrok, szybko reagują, gdy zauważą jakiś ruch. Polując na nie, należy więc chować się za drzewami i innymi elementami otoczenia, albo iść po łuku, od tyłu, albo przystawać w bezruchu co chwilę. Gryzonie i inne małe, przyziemne stworzenia – płazy, gady – czują drżenie ziemi, więc, żeby je zminimalizować, to przenosimy ciężar ciała na tylne łapy. Wreszcie zające i króliki mają bardzo dobry słuch, no to trzeba oddychać jak najciszej. – Milknie na chwilę, żeby Jastrzębia Łapa mógł to wszystko sobie przyswoić. – Samo szukanie zwierzyny przebiega tak, że po prostu sobie w miarę po cichu idziesz i pracujesz wszystkimi zmysłami, a gdy coś zauważysz, to zaczynasz skradanie. Kiedy znajdziesz się blisko, skaczesz na zwierzynę, przybijasz ją łapami do ziemi i zabijasz – szybkim, zdecydowanym ugryzieniem w szyję, żeby zwierzę jak najmniej cierpiało. Wtedy ciało zakopujesz, zapamiętujesz miejsce, czyścisz się z krwi, żeby nie ściągać drapieżników, i szukasz dalej. No, to jakieś pytania? Jak nie, to możesz szukać.

_________________

A on nie miał zamiaru zaszczepiać w mistrzu błędnego obrazu tego, że może mógłby jednak coś więcej umieć. Nie, aby w siebie zupełnie nie wierzył, ale... Ale! Może teraz upartość przez niego przemawiała.
- Się zobaczy! Patrzysz, a jeszcze cię poskładam jak jakąś padniętą muchę - rzucił żartem w zaczepce, licząc że ten to załapie jako chęć próby nauczenia się czegoś więcej, a nie bycia zwykłym chamem.
- A się te zwierzyny normalnie!... Jak dużo milej byłoby podejść i po prostu takiej w łeb capnąć, a nie tyle kombinowania, nie mogę - zacmokał cicho pod nosem, kręcąc głową. - Łapię wszystko w każdym razie. Jedyne moje pytanie to takie; a co jakbym trafił na ptaszora, a ten mnie zaatakuje? Mysz to tam luz, ale ptak może podlecieć do góry i mi kopa załadować. Ja tak nie umiem.
No właśnie - bo co wtedy? Ma się bić? Ma się nie bić? Ma uciec, stać w miejscu? Logika podpowiadała mu wycofanie się i próbę ataku jak napastnik się znów nie będzie spodziewał, ale zasady mogą być nieco inne...

Parska na odpowiedź Jastrzębiej Łapy, faktycznie lekko rozbawiony jego odpowiedzią. To też zamyka dla niego temat, przynajmniej na razie.
– Mhm, trochę jest kombinowania, ale już jak to opanujesz, to będzie ci to przychodzić samo, automatycznie. Co do takiego ptaka… przede wszystkim nie prowokuj do ataku takiego, z którym nie dasz sobie rady – jakiegoś, o, na przykład jastrzębia, dużej sowy i tak dalej. Gdyby jednak się zdarzyło tak, że cię już zaatakuje, no to albo uciekasz, albo walczysz, jak z każdym przeciwnikiem – tylko ptaki trzeba starać się ściągnąć na ziemię, celując w skrzydła, żeby je uszkodzić. Wtedy jest o wiele łatwiej, bo nie może cię atakować z góry, więc nie ma takiej przewagi. Na razie… gdybyś zauważył takiego dużego ptaka, to nie próbuj na niego polować, dobra? Nic takiego się nie powinno stać z jakimiś srokami czy innymi podobnej wielkości ptakami.

_________________

Aha!
- Dobra - machnął głową. Nie miał w głowie aż tylu bzdur, żeby życiem ryzykować i na wielkie ptaszyska się rzucać. No, na te mniejsze też wolałby nie, bo kto je tam wie co mogą mu zrobić, ale nie było aż tak narzekania. Raz go coś udziobie to nie umrze. Lepsze to, niż jakby faktycznie miał umrzeć przez sowę czy - ha!!! - jastrzębia.
Jeśli Przywódca nic już nie mówił, młody oddaliłby się kawałek dalej, żeby zacząć węszyć za zwierzyną.

Uśmiecha się zachęcająco do Jastrzębiej Łapy, kiedy ten nie wypowiada żadnych innych pytań czy wątpliwości, a kiedy ten wyrusza w poszukiwaniu zwierzyny, Orzech robi to, co zawsze – czeka chwilę, żeby terminator się kawałek oddalił, i dopiero wtedy powoli rusza za nim, skradając się i korzystając z elementów otoczenia, by mu nie przeszkadzać, ani też nie stresować go swoją obecnością. Na początku syn Pochmurnego Świtu nie znajduje nic, ale to nic dziwnego. Dopiero po chwili poszukiwań zauważa lądującego tak długość drzewa dalej niewielkiego wróbla.

_________________

Niespecjalnie interesowała go porażka. Ba, nie zakładał że od razu będzie miał wszystko pod nosem (chociaż zdecydowanie wolałby, żeby tak było). Nie mając zamiaru osiąść na laurach, których nawet nie zdobył, ruszył w dalszą drogę, chcąc znaleźć jakiś trop zwierzyny. Lub po prostu, całą zwierzynę, gdzieś przed sobą na horyzoncie. Obie opcje były super.

Zwierzyna była, i to nie tak daleko, ale… zignorowana przez Jastrzębią Łapę, który beztrosko szedł dalej. Wróbel szybko zorientował się o obecności kota w pobliżu i odleciał, czemu towarzyszyły ciche odgłosy jego niewielkich skrzydeł.

_________________

Starlight