- Świetnie! - odpowiada tym samym, czując jak coś w niej buzuje. Odwraca się na pięcie, sztywnym krokiem kierując się do zacienionego podnóża, bo naprawdę chciała to skończyć, mocno przygryzając sobie język by nie odpowiedzieć temu zaśmierdziałemu bachorowi, że jest jego mistrzem, więc pouczanie jest całkowicie normalne i należy do jej obowiązków. Ale dobrze! Niech sobie będzie mało elastyczny i opryskliwy dla każdego żywego stworzenia! Byle jak najdalej od niej.

No i wreszcie, przeszli przez te przeklęte tereny. Szybko bo szybko, z Żywicą rzucającą od czasu do czasu krótką jedynie informacją odnośnie tego, jak się owe miejsce znajduje. Głucha Knieja, Cicha Skała, Bratkowa Łąka. Po kolei, aż nie przeszli przez żabi staw i nie skierowali się w stronę Niedźwiedziej Groty, gdzie kotka po prostu jak gdyby nigdy nic poszła bez słowa w swoją stronę. Nie interesowało ją, czy dymny gdzieś poszedł, co robił ani jaką miał minę na tej ohydnej buźce. Jak dla niej, to mogło go coś zjeść.

Następne dni zajmowały nieme sesje z treningu walki, na które to kotka się stawiała, odbębniła swoje i jak najszybciej się oddalała, czasem jedynie rzucając uwagi co kocur robi źle, żeby się poprawił i w sumie tyle. Dzisiaj jednak, wreszcie wpuściła do swoich płuc więcej powietrza. Poinformowała Echo by stawił się w Ślimaczych Drzewach gdzieś przed górowaniem słońca, sama stawiając się na miejsce z małym opóźnieniem. Przeszła obok kocura szybkim marszem, kierując się w jakieś dogodne miejsce.
- Dzisiaj skradanie - rzuciła jedynie.

Drepta szybko przed siebie, co jakiś czas podrygując uszami, jakby nawet oddychanie myszy pod śniegiem wiele metrów dalej było niezwykle za głośne i irytujące. Zanim jednak docierają do ślimaczych drzew, postanawia się odezwać.
- Skradanie potrzebne jest, jeśli masz okazję do zaatakowania przeciwnika lub drapieżnika z zaskoczenia, bez potrzeby wcześniejszego ujawniania się, co daje oczywistą przewagę - z pyska kotki wypadają dźwięcznie sylaby, tworząc niezwykle powszechnie wiadomą informację, jednak czekoladowa poczuła potrzebę, by się nią podzielić. - Wiesz już coś o skradaniu? Skradałeś się już, nie wiem, próbowałeś?

Poruszyła uchem na jego słowa. Czyli jednak nie posłuchał.
- Więc sprawa jest dość prosta. Musisz iść pod wiatr i najlepiej przy okazji od tyłu. Na ugiętych łapach, ogon zrównany z grzbietem, nie szurasz brzuchem po ściółce, starasz się patrzeć pod łapy i nie wydawać dźwięków. - Wytłumaczyła, zaraz potem podając informacje, że przećwiczą to w Ślimaczych Drzewach. Dopiero tam się zatrzymała, odwróciła w stronę Echa i zrobiła kontynuację instrukcji.
- Jeśli nie masz żadnych pytań, to weź mi pokaż pozycję do skradania, a potem spróbujesz się do mnie zakraść. Będę siedzieć w tamtym miejscu - Tu wskazała ogonem mniej więcej przestrzeń swojego możliwego pobytu podczas zadania.

Żywica przez dłuższy czas milczy, jedynie raz drgając uchem, ze wzrokiem utkwionym w jakże interesujące niebo. Po jakimś czasie słyszy jednak Echo, na co uśmiecha się pod nosem z jakimś zadowoleniem. Nie było wcale koszmarnie, po prostu wymagało praktyki, a samemu kocurkowi nie szło najgorzej, jednak na ich obecnym etapie znajomości i poziomie paska sympatii, który leżał i kwiczał na minusie, Żywica jedyne co czuła to zadowolenie i rozdrażnienie jednocześnie. Kiedy kocur się przybliżył wystarczająco, ta przeciągnęła się na siedząco, odchylając lekko w tył.
— Spróbuj jeszcze raz - poleciła, nie patrząc na dymnego - Pod koniec było nawet całkiem - dorzuciła, po czym wstała i przeszła w jakieś inne miejsce dla małego zróżnicowania.

A temu co znowu? Zirytowany, że się nie udało za pierwszym razem? Już naprawdę nie chciało jej się próbować zrozumieć nowicjusza. Siedziała więc spokojnie czekając aż się do niej zbliży. Nie było idealnie, ale i tak lepiej niż ostatnim razem, raz jedynie rzuciła jakiś komentarz o próbie stawiania uważniej kroków, ale przecież nie każdy będzie mistrzem w skradaniu, nie?
- Gratuluję. Lepiej, niż za pierwszym razem - mruknęła wstając i przeciągając się, kiedy Echo dotarł na miejsce - Jeszcze kilka powtórek i powinno być dobrze. I w sumie oznaczenie granic i to by był koniec, zgaduję, że jesteś z tego powodu szczęśliwy. Przejdziemy się do ciemnej głuszy. Widziałeś już jak strażnicy oznaczają granice?

- Dobra. Weź oznacz tamto drzewo i wracamy - rzuciła od niechcenia. Może i wiedział, może mu wierzyła, ale chciała się utwierdzić, ot, dla własnej satysfakcji.

- Wystarczyło z tymi opuszkami - mruczy pod nosem, po czym zawraca w stronę obozu - Koniec. Wracamy.

Ma ochotę roześmiać się kpiąco, ale ostatecznie sobie odpuszcza i kwituje jej ostatnią odpowiedź kiwnięciem głowy. Zamiast wracać do obozu razem z nią, woli jednak pobyć sam, więc udaje się w inną stronę.

zt