Słodka ze skrzywieniem wywołanym przez uniesiony głos, próbowała udawać, że interesują ją to co mówił starszy nieznajomy. W gruncie rzeczy mało ją to interesowało, jedynie to, co wyłapała, jakieś pojedyncze zdania z całego jego monologu sprawiły, że jakoś jej się tak nieprzyjemnie pod skórą zrobiło i szczerze może mu trochę współczuła tych wszystkich przeżyć i takiego...skrzywienia, jakie mu zafundował ojciec. W pewnym jednak momencie bury tak mocno zatracił się w swojej wypowiedzi (może czując potrzebę jakiegoś wyżalenia się obcym?), że dał im wolną furtkę, aby czmychnąć. Orzech również ją wychwycił i lekkim drgnięciem ogona dał im jasny sygnał, że to czas na nich. No wreszcie! Chciałoby się rzec. Pomalutku, po cichutku ruszyła za złocisto-orzechowym jeszcze zerkając czy i Skowronek za nimi podąża. Nie chcieliby przecież go zostawić na pastwę tego nieznajomego. Upewniwszy się, zbliżyli się do przejścia i...no tak. Musieli jakoś zejść. Najlepiej szybko i w miarę bezpiecznie, tylko...czy tak się dało? Musieli na pewno zdążyć, zanim tamten się połapie, że produkuje się niepotrzebnie!

Starała się zejść ostrożnie, ale też w miarę sprawnie. Pech jednak chciał, że w pewnym momencie postawiła łapę w nieodpowiednim miejscu i ze strachem w oczach zsunęła się po skarpie. W końcowej fazie ślizgu na szczęście udało jej się wyhamować i odzyskać równowagę, zanim zaliczyła glebę. I chociaż czuła ulgę, że nie miała bliskiego spotkania z ziemią, to jednak strachu najadła się nie mało! Serce jej wręcz na te kilka sekund zamarło, więc gdy było już po wszystkim, było tylko słychać głośne westchnięcie ulatujące z jej pyszczka. Całkowicie zignorowała kocura, który gdzieś tam za nimi przeklinał niby pod nosem, ale jednak wystarczająco głośno by do nich dotarło, bowiem zdecydowanie bardziej skupiła się na ochłonięciu po tym. Gdy zaś Orzech zapytał, czy wszystko z nią w porządku (i możliwe też, że Skowronek), pokiwała im głową, mówiąc, że na szczęście nie i ruszyli dalej, zmierzając już tak naprawdę do konca ich wyprawy.

Zachichotała cicho na słowa Skowronka, posyłając mu rozbawiony uśmiech. Natomiast reszta drogi przeminęła im już w spokoju. Nikt się na szczęście nie poślizgnął przy brzegu Gęsiej Szyi, a potem w ich uszach rozbrzmiał dźwięk wodospadu. Cel był naprawdę blisko! Wystarczyło przejść kilka kroków i Spienione Wodogrzmoty ukazały się w pełnej krasie. Mimowolnie uśmiech zagościł na licu Słodkiej, ponieważ miejsce to było doprawdy ładne. Zbliżyła się bliżej i zawahała się, gdyż nie była pewna czy ma tak po prostu przejść? Przecież będzie cała mokra! A pora nie była jeszcze na tyle ciepła, by nie zachorować. A ponadto pęd spadającej wody, był naprawdę ogromny. Czy na pewno nic jej się nie stanie? Ale widząc, jak bez większego zastanowienia Orzech przechodzi przez lejącą się wodę, postanowiła zaryzykować. Co prawda, jeszcze przed tym puściła przodem Skowronka, ale sama kilka uderzeń serca po nim, również przekroczyła wodną ścianę. Następnie weszła w głąb jaskini, w której panowała spokojna aura.
W tym momencie, jeżeli nic się po drodze do kamienia nie wydarzyło, Słodka obserwowała jak złocisto-orzechowy zbliża się do łącznika z Gwiezdnymi. Wymruczała nawet ciche "powodzenia", jakkolwiek miałoby mu to pomóc i wzrokiem spróbowała odnaleźć Skowronka. — A my tu...poczekamy aż wrócisz do nas już z dodatkowymi życiami. — tak jakby mieli gdziekolwiek sobie w tym czasie pójść. Przycupnęła gdzieś pod ścianą no i nie pozostawało jej nic innego jak czekać, aż Orzech wróci do nich, lecz już nie jako Orzechowy Cień, a Orzechowa Gwiazda.

Nie była pewna ile czasu minęło, gdy spomiędzy krótkich rozmów ze Skowronkiem, oderwało ją obudzenie się Orzecha. Posłała mu uśmiech, wierząc w duchu, że skoro był taki zadowolony to musiał otrzymać życia. W drodze powrotnej z pewnością spróbowała się dowiedzieć, jak to wyglądało i przebiegało. Skowronek pewnie zresztą też, ale wystarczyło tylko, że złocisto-orzechowy powiedział, że nie może o tym mówić, a temat, choć niezwykle ciekawy z jej strony nie był kontynuowany.
W drodze powrotnej udało im się nabrać trochę nowej energii, która zdecydowanie przydała się w tak długiej podróży. I kiedy byli już w okolicach Mechowiska, a więc niedaleko domu - Słodka słysząc niespodziewanie swoje imię, zastrzygła uchem i spojrzała zaciekawionym i może też trochę pytającym wzrokiem najpierw na Skowronka, a potem na Orzecha, w zupełności nie wiedząc o co chodzi.
— To...o czym chcesz porozmawiać? — zapytała spokojnie, gdy sylwetka buro-białego wojownika, który zgodził się bez większego problemu wrócić do obozu sam; zmniejszyła się do tego stopnia, że nie było już prawdopodobieństwa, iż usłyszy tę rozmowę. Jej wąsiki drgnęły zaciekawione, ale gdzieś też w środku niej pojawiła się jakaś obawa. Co było na tyle ważnego, że Orzech chciał porozmawiać z nią o tym na osobności? Czy miało to dotyczyć ich...relacji, czy czegoś innego? A jeżeli tak, jeżeli było na rzeczy coś odbiegającego od tego...to dlaczego Skowronek nie mógł przy tym być? Przechyliła lekko głowę i czekała.

Słucha i słucha też, gdy Orzech zacina się jakby chcąc zebrać myśli, choć tak naprawdę wie co chce powiedzieć. Uniosła delikatnie wyżej podbródek, nie kryjąc zaskoczenia, które po chwili odmalowało się na jej licu. Zastępczynią? Ale, że...ona? Czy Orzech przypadkiem się nie pomylił? Był pewien słów, które wypowiedział? Czy wiedział z czym się one wiązały? Z jaką...odpowiedzialnością? Zamrugała szybciej powiekami, lecz nie odzywała się jeszcze próbując poukładać sobie w głowie to co przed chwilą się wydarzyło i tą...propozycję. Ale w tym czasie również postarała się skupić na jego wytłumaczeniach...czemu podjął taką, a nie inną decyzję. Przytakiwała co jakiś czas głową, delikatnie kwasząc lico na wspomnienie o jej nieradzeniu sobie z większą ilością obowiązków. Doskonale o tym pamiętała i też z tego powodu dziwiła się, że złocisto-orzechowy chcę tę rolę powierzyć właśnie jej. Ale na rozchwianie jej wątpliwości przyszło wyjaśnienie, dlaczego to Gołąb nie miałby zostać zastępcą i... niby był najpoważniejszym kandydatem, ale brak zaufania faktycznie stanowił tu przeszkodę. Czyli nie było innej opcji.
To jak?
Zastrzygła uchem, wzdychając cicho. W tym czasie również jej wzrok powędrował na śnieżne łapy.
— Ja...wybacz, jestem trochę w szoku, ale tak, zgoda. Zostanę twoją zastępczynią i postaram się ciebie nie zawieść. — postara się. Tak, dokładnie. Bowiem w pewnym sensie można by powiedzieć, że już zawiodła i straciła trochę w oczach pobratymców, gdy odebrali jej Wieczorną Rosę. Nie mogła więc powiedzieć, że na pewno go nie zawiedzie, ale postara się z całych sił, by tego nie zrobić i jak najlepiej wykonywać swoje obowiązki. Uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę, trochę chyba nadal nie dowierzając, że a - dostała taką propozycję i b - zgodziła się na tę rolę. Ale...też w tym momencie poczuła jak napełnia ją nowa energia i też większa chęć do działania, a spomiędzy tego szoku wyłaniała się radość. Choć zapewne, gdyby nie obecna sytuacja w wichrze i mała liczba kandydatów na tę rangę nie zostałoby jej to zaproponowane to i tak cieszyła się, że dostała taką możliwość. Jeżeli to było wszystko o czym chciał z nią złocisto-orzechowy porozmawiać, to następnie przy jego boku wróciła do obozu.

To, tak naprawdę, bardziej stresujący moment niż stanięcie przed Gwiezdnymi. Kiedy był młodszy, naiwnie sądził, że bycie Przywódcą to coś prostego, łatwego, że wszystko się wówczas ułoży po jego myśli – ale pierwsza decyzja, jaką musiał podjąć, wcale do łatwych nie należała. Czy jest absolutnie pewien, że Słodki Nektar da sobie radę w roli Zastępczyni? Chociaż chce w to wierzyć… to nie, nie ma takiej stuprocentowej pewności i nieco go to przeraża, ale tego nie pokazuje. Jednak przypomina sobie dary, które dostał wcześniej – zaufanie do drugiego kota… i tak, woli kota, któremu może ufać, niż takiego, co do którego nie ma pewności w tym względzie. Wolałby, by ta decyzja była prostsza, ale przynajmniej… będzie miał czas na to, by obserwować młodszych wojowników i to z nich wybrać kogoś, kto pewnego dnia zostanie po nim Przywódcą.
Kamień spada mu z serca, gdy słyszy odpowiedź, i uśmiecha się szeroko do Słodkiej, po czym, chociaż po lekkim zawahaniu, ociera się bokiem łba o jej szyję. Po tym wracają do obozu.

zt