Gdy nastała wyznaczona pora, Słodka pojawiła się przy wyjściu z obozu, gdzie czekał na nich już Orzech. Skinęła mu lekko głową i usiadła oczekując pojawienia się Skowronka, a gdy i on zjawił się w wyznaczonym miejscu, cała trójka ruszyła w kierunku Spienionych Wodogrzmotów.
— W porządku. Tak jakby. — wymyka jej się cicho. Nadal nie może dotrzeć do niej strata Szałwii i każdego, kogo pochowali. Tak dużo śmierci na raz...tak trudne do pojęcia i przetrawienia. Do pogodzenia się. Westchnęła cicho, by po chwili spytać Orzecha. — denerwujesz się spotkaniem z Gwiezdnymi?

Kiwnęła przytakująco głową na słowa Skowronka, bo to też ją interesowało i przy okazji odciągało myśli od tych nieprzyjemnych, które zagnieździły się w umyśle. Powoli szła do przodu, wsłuchując się w śpiewy ptaków. A gdy złocisto-orzechowy odezwał się wspominając Szałwię już nie jako Gwiazdę, lecz Życzenie, żal mocniej ścisnął jej serce. Właściwie to nie zastanawiała się nad tym, lecz patrząc pod kątem pojawienia się srebrzystej przy przekazaniu dziewięciu żyć Orzechowi, faktycznie Słodka nie była pewna czy była przywódczyni się zjawi. To...było takie dziwne, a wręcz wydawało jej się, że mogłoby to być bardzo...niezręczne spotkanie po tym, co się wydarzyło. Może, gdyby nie zmarła przez zaniedbanie choroby tylko od walki, rozmowa z nią w zaświatach budziłaby inne odczucia. Teraz jednak nie mogła się nie zgodzić na określenie tego popapranym. Przytaknęła głową, mrucząc ciche "racja".
W przeciwieństwie do Orzecha Słodka poświęciła chwilę uwagi na zwiastujących Porę Nowych Liści przebiśniegach. Co więcej, uniosła jeden z kącików pyszczka na ten widok. Lubiła kwiaty. Szczególnie szarotki z Szarotkowej Łączki, ale te również były niczego sobie. Zaraz jednak z powrotem skupiła się na słowach Orzecha, zapominając o chęci zerwania choć jednego kwiatka.
— Wszystko się ułoży. Zobaczysz, będzie dobrze. A na razie...postaraj się nie wybiegać aż tak bardzo w przód. — odpowiedziała i przez chwilę wahając się, czy zdobyć się na ten gest, delikatnie dotknęła końcówką ogona jego boku, chcąc dodać mu otuchy.

Mimo sytuacji Skowronek w tej wyprawie był niejakim małym promyczkiem, któremu ostała się jeszcze odrobina humoru i dzięki temu też Słodka odnosiła wrażenie, że atmosfera między nimi była luźniejsza, niż gdyby buro-białego zabrakło. Uniosła nawet jeden z kącików pyszczka w delikatnym półuśmiechu, którym również odwzajemniła ten wykwitły na licu złocisto-orzechowego.
— ...a może nic by się nie wydarzyło. — dodała po chwili po Orzechu. Może tylko kotom wybranym, z konkretną misją objawiali się Gwiezdni, a reszta, nieproszona w danym momencie nie mogła wstąpić do ich krainy i ich ujrzeć. Być może tak właśnie było. Słodka bowiem nie zastanawiała się nad tym nigdy wcześniej. Czasem faktycznie chciała zostać wybrana na taką wyprawę, zobaczyć miejsce spotkań z gwiazdami z bliska, ale nigdy nie miała okazji i nie zaprzątała sobie więcej tym głowy, ani tym czy gdyby dotknęła nosem kamienia, to czy zdenerwowałaby tym Gwiezdnych. Aż dotąd, do czasu, gdy Skowronkowy Trel nie poruszył tego tematu.
Lecz nim bardziej rozwinęła się konwersacja, na ich drodze tak jak wcześniej pojawiły się przebiśniegi, tak teraz - wyrosła im przed pyskami postać burego kota. Rudo-biała spojrzała na niego uważnie, łapiąc jego nieprzyjemny wyraz pyska. Zdecydowanie nie wydawał się przyjazny. Spojrzała zaraz ukradkiem na towarzyszy. Orzechowy Cień milczał i prowadził ich tak, by wyminąć nieznajomego, dlatego i ona bez słowa ruszyła w ślad za nim. Mimowolnie jednak jej mięśnie spięły się, kiedy byli tuż obok niego i o ile było to możliwe; zbliżali się do Turzycowej Skarpy.

W myślach prosiła Gwiezdnych by ten nieprzyjemny typek ich nie zaczepił, lecz jej prośby widocznie albo zostały nieusłyszane, albo całkowicie zignorowane. Bury po chwili zbliżył się do nich i jak się obawiała Słodka - nie chciał ich przepuścić. Na moment skuliła uszy, słysząc jego charczenie, podobnie jak jej mięśnie, które niewidoczne pod długim futrem napięły się mocniej.
— To...bardzo dla nas ważne, a to najkrótsza dróg. — dodała kilka uderzeń serca po Orzechu, prawie że błagalnie patrząc na nieznajomego. Uh! Że też musiał się akurat znaleźć w tym miejscu! Akurat, gdy tak ważne było dla nich by przejść bez kłopotów za Turzycową Skarpę do Spienionych Wodogrzmotów.

Uh! Cóż za uparty kocur i dlaczego musi od razu tak unosić głos! Słodka ponownie delikatnie się skrzywiła, lecz tym razem wyglądała na bardziej złą niż przestraszoną, czy proszącą o odpuszczenie im. Zgodziła się z Orzechem, dlatego przytaknęła jego słowom. Rzucenie się na trójkę młodych, zdrowych i silnych kotów brzmiało bardzo nierozsądnie, tym bardziej że nieznajomy, który najwidoczniej przywłaszczył sobie ten fragment ziemi, nie był najmłodszy. Z pewnością był od nich o wiele księżycy starszy. Majtnęła ogonem na boki. — Proszę, przejdziemy i już nas nie ma, naprawdę. — mruknęła zmęczonym głosem.