Po treningu Skaczącej Łapy nadszedł również czas na jej brata. Sowi Zmierzch miał nadzieję, że Spadająca Łapa nie miał mu za złe, że najpierw na trening wziął jego siostrę. Jego decyzja co do tej kolejności była po prostu losowa, no i jak powiedział, w każdej chwili mogli się zamienić.
Gdy tylko dymny wrócił do obozu wraz z pointką, udał się na szybkie polowanie, potem zjadł i odpoczął chwilę, no i udał się w poszukiwaniu Listka.
Nie musiał szukać niebieskiego długo. Jego wzrok szybko złapał go, siedzącego przed legowiskiem terminatorów. Machnął wesoło ogonem i ruszył w jego kierunku.
- Dobry wieczór, Spadająca Łapo. Mam nadzieję, że nie jesteś jeszcze zmęczony. Jak obiecałem, idziemy na pierwszy trening - powiedział, rzucając terminatorowi lekki uśmiech.

  Reszta dnia po ceremonii minęła całkiem spokojnie i dała Liściowi czas na zastanowienie się nad wszystkim. Rezultat chyba zadowalał kocurka, na różnorakich polach, bo w końcu nie wydarzyło się nic aż tak bardzo złego, by przejmować się tym dłużej niż chwilę. To zaś była dobra podstawa do miłego snu i poranka pełnego energii. Nie mógł się doczekać pierwszego dnia treningu i dla zabicia czasu zajął się wszystkim, co tylko mógł znaleźć, od obejścia obozu począwszy, na skradaniu się do świerszczy skończywszy.
  W końcu jednak nadeszło późniejsze popołudnie i zjawił się Sowi Zmierzch wraz ze swoim charakterystycznym naderwanym uchem. Niebieski musiał przyznać po cichu, że na swój sposób mu ono imponowało i ciekaw był, jaka historia się za nim kryje.
  — Dobry wieczór, mistrzu — przywitał się z uśmiechem, nastawiając uszka na jego słowa. — Jestem gotowy na wszystko! — oświadczył z zapałem, bo o drzemce też nie zapomniał. Oh, czyżby miał zobaczyć nie tylko tereny poza obozem po raz pierwszy, ale do tego w nocy? To była bardziej niż ekscytująca myśl.

- Cieszę się w takim razie - odparł, zadowolony z optymizmu kocurka. - Słońce już powoli zachodzi, ale myślę, że zdążymy pokazać ci granicę z Klanem Wichru i coś poćwiczyć - powiedział i machnięciem ogona dał Spadającej Łapie znak, by podążał za nim. Tak jak w przypadku Wróbelek chciał trening kocura poprowadzić podobnie, jak przebiegał jego trening. Z czegoś przykład musiał wziąć, prawda?
- Najpierw pójdziemy do Małych Grzbietów. To miejsce treningowe. Stamtąd do granicy z Wichrem. W międzyczasie możemy przerobić na przykład polowanie, wspinaczkę, czy Kodeks. Choć Kodeks lepiej przerabiać po trochu, tak lepiej zapamiętać. Na trening walki też lepiej poświęcić oddzielną lekcje. Musisz jeszcze umieć pływać, ale na to jest teraz za zimno, więc pewnie będziemy się tego uczyć za kilka księżyców - wyjaśnił, idąc w stronę terenów treningowych. - No i poza tym, można jeszcze omówić historię czy zwyczaje.

  Wlepiał zielone oczy w Sowi Zmierzch, kiedy ten niejako pochwalił jego postawę i zaraz obiecał zwiedzanie granicy. Samej granicy! Spadająca Łapa nie spodziewał się, że już pierwszego dnia zajdą tak daleko.
  — Super! — odparł z zaangażowaniem i bez zwłoki ruszył za swoim mistrzem. Jego wzrok biegał między ciemnym kocurem a drogą pod łapami, by przypadkiem się o coś nie potknąć. Słuchał uważnie wszystkiego, co Sowa miał mu do powiedzenia i było tu w czym wybierać, bo chyba zawarł w tym wszystkim jakieś pytanie. A może nie, ale nie zaszkodziłoby się odezwać z sugestią chyba. — To też po trochę tak jak Kodeks, prawda? Możemy zacząć od polowania? Kiedyś już uczyłem się skradać — oświadczył z nutką dumy w głosie, bo to jak dotąd było jego największe osiągnięcie. Za chwilę jednak coś innego przyszło mu do głowy. — Dlaczego akurat Małe Grzbiety są terenem treningowym? — zapytał, ponownie kierując wzrok na mistrza.

- No to niech będzie polowanie - stwierdził z lekkim uśmiechem na pysku. Polowanie w pierwszej kolejności chyba było najlepszym wyjściem. Spadająca Łapa mógłby już wychodzić na patrole łowieckie z wojownikami i polować dla klanu. A zwierzyna zawsze jest potrzebna. Zwłaszcza o takiej porze roku.
- I nauczyłeś się czegoś konkretnego? - zapytał, słysząc, że terminator już kiedyś uczył się skradania. Choć nie spodziewał się, że rzeczywiście czegoś się nauczył. Większość kociaków próbowała skradać się podczas zabawy i zwykle jakiś wniosków z tego nie wyciągały. Ale kto wie? Może niebieskofutry go zaskoczy.
- No wiesz, to taka duża otwarta przestrzeń. Jest tam też dużo piasku, dzięki czemu można przykładowo spokojnie uczyć się walki bez zmartwienia, że upadnie się na coś twardego czy ostrego - wyjaśnił, chwilę przed tym, jak na horyzoncie pojawiło się owe miejsce.
- No to jesteśmy - zaczął, po czym zrobił lekką pauzę na chwilę namysłu. - Jeśli chcesz polowanie możemy poćwiczyć tutaj, zanim ruszymy do granicy. Będzie mniejsze ryzyko, że się zgubisz. - stwierdził w końcu.

  Zgodził się, co oczywiście wywołało uśmiech na kocim pyszczku, ale za moment jego myśli pomknęły dalej, a raczej trochę wstecz, by ładnie jakoś zebrać to wszystko, co chciał mu powiedzieć.
  — Skradać trzeba się pod wiatr, żeby zwierzyna mnie nie wyczuła — zaczął pewnym siebie głosem. — Na ugiętych łapach, z ogonem na równo z grzbietem i trzeba uważać, żeby nie narobić hałasu rzeczami na ziemi albo dookoła. Albo pazurami. — Bo w końcu mogły się haczyć o źdźbła na ziemi, jak był mniejszy, to czasem o tym zapominał i potem się irytował. — Niektóre zwierzęta mogą łatwo zobaczyć ruch, a inne poczuć za mocne kroki... A jak jest się już blisko, to dobrze przenieść ciężar ciała na tylne łapy...? — Nie był tak zupełnie pewny tej ostatniej części i zerknął na Sowę kątem oka, tuptając u jego boku.
  Dotarli do Małych Grzbietów i musiał przyznać, że zgadzały się z opisem. Niebieski obwąchał całkiem nowy piasek pod łapami, a potem oblizał się krótko.
  — Dobra, to od czego zacząć? — zapytał, ale szybko zdał sobie sprawę, że to pytanie brzmi głupiej, niż powinno. — Są jakieś specjalne sztuczki przy tropieniu? — O, tak już lepiej, to bardziej o to mu chodziło.

No no, trzeba przyznać, że Spadająca Łapa nieco zaskoczył Sowi Zmierzch swoją wiedzą. Kocur nie spodziewał się, że niebieski będzie aż tyle wiedział. Aż nie do wiary, że mógłby nauczyć się tylu informacji metodą samych prób i błędów. No cóż, być może to Powracające Zimno była za to odpowiedzialna? Wyglądała na surową, ale może jednak już uczyła czegoś swoje kocięta.
- No, muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem - stwierdził, po czym przysiadł na piasku, owijając łapy puszystym ogonem.
Ledwie powstrzymał się od śmiechu, słysząc kolejne pytania terminatora. Co za komiczny zapał. Choć w sumie nic dziwnego. Też się cieszył, gdy miał pierwszy raz polować.
- Spokojnie, zwolnij. Najpierw chciałbym, byś poznał punkty Kodeksu dotyczące polowania. To tak. Nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego klanu. Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. Zwierzyna jest zabijana tylko po to, by się nią pożywić. Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie - powiedział krótko i zwięźle, nie chcąc zanudzać terminatora, lecz zaraz wyraźnie, by je zapamiętał. - Jakieś pytania?

  Cały pyszczek kocurka momentalnie pojaśniał, kiedy Sowi Zmierzch nie tylko mu przytaknął, ale i pochwalił. Ten dzień, właściwie ta noc, zdecydowanie nie mogła zacząć się lepiej i szary trochę wpadł w przekonanie, że z pewnością już nie będzie gorzej. Zresztą, może i słusznie, tak jak Ptak mówiła, błędy też będą mu potrzebne.
  Zwolnij?
  — Dobra — odparł z marszu już po drugim zdaniu i usiadł elegancko przed Sową. Spadająca Łapa nastawił uszu i zaczął uważnie słuchać wszystkiego, co mistrz miał mu do powiedzenia. Poszanowanie innych klanów było całkiem sensowne, dopiero dalej zbierały się rzeczy mniej oczywiste. Poprawił łapki, kiedy przyszło do pytań. — Czyli muszę przynieść do obozu jedną zwierzynę, a każdą następną mógłbym zjeść? I tą następną dla siebie muszę upolować czy mogę zabrać ze stosu? — Zrobił krótką pauzę. — Skąd wiadomo, czy jakiś kot nie oszukuje? — dodał jeszcze, bo to się wydawało sensowne, że ktoś kiedyś spróbował.

- Hmm - zamruczał chwilę w zastanowieniu, nieco teatralnie spoglądając w niebo. Spadająca Łapa zadał dobre pytanie. Trochę ukazywało ono nawet nieścisłość w Kodeksie. Ale to chyba dobrze, że to w jakiś sposób zauważył. - W Kodeksie nie jest to zaznaczone, ale nie powinno się jeść w czasie polowania. Jak mówiłem, najpierw jedzenie muszą otrzymać koty z pierwszeństwem. Więc co za tym idzie, najpierw niesie się wszystko do stosu, a gdy rozda się jedzenie danym osobom wtedy można coś zjeść samemu. I jak najbardziej można brać jedzenie ze stosu po udanym polowaniu. Mus polowania dla samego siebie gdy byłby trochę bezsensowny, zważając na to, ze zwykle z samego rana wysyłane są patrole łowieckie które przynoszą sporo zwierzyny, która starczy na resztę dnia. No chyba, że jest akurat jakiś ciężki okres ubogi w zwierzynę. Wtedy stos może szybciej pustoszeć. Ale nawet wtedy, tym bardziej nie powinno się polować tylko dla siebie. Najpierw klan i słabsi, potem ty sam. Oczywiście, nawet w czasie dostatku można chodzić samemu na dodatkowe polowania, już po wcześniejszym upolowaniu czegoś dla klanu, ale nawet wtedy lepiej zanieść to na stos, niż jeść samemu. Mogłoby to nie być dobrze widziane przez sporą część kotów - mówił, starając się wyjaśnić to najlepiej jak tylko mógł i mając przy tym nadzieję, ze nic nie pokręcił lub sam źle nie zrozumiał terminatora.
- No i dobrze pytanie z tym oszukiwaniem, bo tu pojawia się lekka luka. Bo o ile większość polowań to polowania w grupach i każdy widzi co robi drugi kot, to gdy idzie się na nie samemu to jednak pilnuje się tylko twoje własne poczucie sprawiedliwości. Jednak jeśli ktoś zostanie przyłapany na jedzeniu w czasie polowania, a już zwłaszcza, gdy wcześniej nie upolował nic dla klanu może dostać upomnienie lub jakąś karę, typu przez jakiś czas wykonywać tylko obowiązki terminatorów. W wypadku uczniów taką karę wyznacza mistrz, a w wypadku dorosłych kotów zastępca. Masz jeszcze jakieś pytanie?