Co pamięta? Skrzywiła lekko pysk.
- Każdy przeciwnik ma słabe punkty. Trzeba to wykorzystywać, jak i pamiętać o tym, że my również je mamy. Ochrona swojego ciała jest równie ważna co nacieranie na przeciwnika. - wydukała, usiłując sobie przypomnieć co jeszcze mogłaby powiedzieć. Nim zdążyła coś dodać, kocurek oznajmił jej jak często będą się spotykać i gdzie będzie to miało miejsce. Pokręciła przecząco głową.
- Chyba dam radę sama się tu dostawać. - Miauknęła. Dziwny wybór - zakładała, że treningi zawsze odbywają się codziennie, ale średnio ją to przejmowało. Więcej czasu na drzemanie i myślenie, to zawsze coś!
- Um... zakładam, że polujemy na zwierzęta mniejsze od nas. Jeszcze nie widziałam nigdy borsuka użytego jako posiłek. - strzepnęła uchem niepewnie - w sumie to w ogóle nie widziała nigdy borsuka, ale mniejsza.

Strzepnęła ogonem nerwowo i wypuściła powietrze, próbując skupić się na instrukcjach kocura. Tyle tego było!!! Tyle o ile wszystko uporządkowała w głowie, ale nie była pewna, czy podoła zadaniu. Potrząsnęła głową.
- Chyba dam radę zapamiętać... Po prostu pierwsze razy zawsze są trudne. Martwię się, czy mi się uda. - Mruknęła, starając się naśladować pozycję mistrza. Zgięła stawy, położyła uszy po sobie i zniżyła łeb, jednak koniuszek jej ogona nadal drgał nerwowo, a sama koteczka wydawała się spięta i chwiejąca się na nogach, które zgięte były też odrobinę za mało, co wyglądało dość komicznie.

— Nie martw się! Przecież po to jest trening, żeby się takich rzeczy, po prostu, wyuczyć — mówi miękko, posyłając zdenerwowanej koteczce uśmiech. Zastanowiony spogląda na pozycję powtórzoną przez Płomykówkową Łapę. — Hmm, nie tak źle! Trochę bardziej zegnij łapy i zrównaj jeszcze ogon z grzbietem. O tak — pokazuje terminatorce jeszcze raz prawidłową pozycję, by ta mogła lepiej się jej przyjrzeć - następnie staje przed nią i czeka.

Odwzajemniła lekki uśmiech kocura po jego słowach otuchy, które w sumie i tak dużo nie dały.
- Mhm! - szybko mruknęła, skupiona na ułożeniu kończyn kocura. Wzięła głęboki wdech i uniżyła się jeszcze bardziej z niemałym wysiłkiem, napinając mięśnie ud i ramion. Gdy poczuła się w miarę stabilnie skupiła się na swoim ogonie, który usztywniła i opuściła na linię grzbietu.
- T...Tak? - wydusiła z trudem. Musiała przyznać, że jej kondycja nie zachwycała.

Nieśmiało skinęła głową, obserwując jak jej mistrz znika w poszyciu. Po chwili rozejrzała się - las wydawał jej się tak wielki... Nigdy nie była na zewnątrz sama, a już na pewno nie po to, żeby polować. Czuła się taka mała... ale przecież są tu mniejsze stworzonka, które miała upolować! Westchnęła, po czym uchyliła pyszczek i skupiła się na otaczających ją dźwiękach, zapachach i innych bodźcach. Nic. Spodziewała się tego, wkońcu to jej pierwszy raz. Siedziała tak już dobre kilkadziesiąt uderzeń serca i już miała wydukać, że to nie działa, ale po chwili wyczuła nikły zapach. Na ziemii kilka długości przed nią usiadł drobny kos, zaaferowany dziobaniem czegoś w ziemii. Serce płomykówki zaczęło walić, a sama kotka poczuła stres. Przypadła do pozycji łowieckiej, przypominając sobie to, czego chwilę temu nauczył ją Błyszczący Żuk. Podejmuje próbę upolowania ptaka.

Lisie łajno - przekleństwo utknęło w gardle pręguski. Po pierwsze, co jeśli Błyszczący Żuk by usłyszał? Po drugie może wypłoszyć zwierzynę, zakładając, że jakakolwiek tu została po tym żałosnym wyczynie. Koteczka stłumiła wzdechnięcie i zanurzyła się dalej w poszycie, w poszukiwaniu nowej ofiary.

Zauważając ofiarę Płomykówkowa Łapa schyla swoje całe ciało w dół, napinając mięśnie nóg - przeniosła ciężar na tylne kończyny. Jej ogon również został ustabilizowany - sterczał wraz z linią kręgosłupa. Głową kotki była schylona, a sama Płomykówkowa Łapa po chwili zaorientowala się, że jej uszy sterczą do góry i szybko poprawiła błąd. Zaczyna skradać się w stronę gryzonia.

Pozbawiając zwierzę życia Płomykówkowa Łapa aż się wzdrygnęła. Nie mogła powstrzymać się od wyobrażenia sobie, jakie to musiało być uczucie poczuć, jak twoje kości chrupią w ten sposób. Dziękuję. Bardzo dziękuję za twoje życie, które oddasz za mój klan - pomyślała kotka, dzieląc chwilę bardzo intymną dla duszy zarówno swojej, jak i tego stworzenia, które trzymała w szczękach. Po chwili dopiero zdała sobie sprawę z tego co zrobiła - udało jej się! Ledwo co powstrzymała mały, radosny podskok poczas obrotu dookoła, w poszukiwaniu mentora. Nie widziała go, co pewnie znaczy, że ma go nie widzieć. Pewnie powinna kontynuować, więc znalazła charakterystyczne drzewo i zaczęła przy nim kopać, chwilę później umieszczając w powstałym dołku swoją ofiarę. Rozgląda się za nastepną zdobyczą.