No dobra. Nowy terminator.
Nowy trening.
Nadal byłam minimalnie zaskoczona decyzją Golcowej Gwiazdy, jednak jeśli uważała, że to jest decyzja, która jest... nie wiem. Odpowiednia? To w porządku.
Pojawiłam się rano koło wyjścia z obozu. Siedziałam w spokoju, ogon owinęłam wokół łap. Czekałam na Szadź.

Szadziowa Łapa!!! Najnowsze, najważniejsze wydarzenie jego życia właśnie przemknęło mu przed nosem.
Zamarzniętym nosem. Kotek nadal nie nauczył się, że nie należy oblizywać go w takie zimno. Ale musiał jakoś wyczyścić mordkę po myszy; Szałwiowe Życzenie prosiła go, żeby stawił się na trening najedzony i wypoczęty, a nie zamierzał jej zawieść. Do mistrzyni przyszedł niedługo po tym, gdy ta usiadła, zauważając ją z lekkim opóźnieniem. W końcu przymglony z ekscytacji wzrok nie był najlepszym przewodnikiem, jednak Szadź starał się, jak mógł.
– Dzień dobry! – miauknął wesoło, nie dając zwieść swojej uwagi przez zimne powietrze parujące na mrozie. Wspaniała pora roku, Szadziowa Łapo.

— Dzień dobry — spoglądnęłam na Szadziową Łapę, z delikatnym uśmiechem. Terminator pojawił się w idealnym momencie, dlatego zaraz wstałam, otrzepałam futro i ruszyłam przed siebie. Naszym celem był Rysi Gąszcz.
— Co chcesz najpierw przerobić. Walkę, polowanie, może Kodeks?

Drgnął wesoło wąsikami na Szałwiowe Życzenie. Ah, pierwsza pozytywna interakcja - zwiastun dobrej, owocnej współpracy! Nieświadomie papugując mentorkę strząsnął futrem, natychmiast tego żałując. Zimno. Wytrzepywanie ciepła nie było najmądrzejszym pomysłem, jednak cały Szadź składał się albo z ekscytacji, albo z najmądrzejszych pomysłów; obydwa tego samego kształtu, a miejsce było tylko jedno, zatem absolutnie nie mogły współistnieć. Nie trzeba oczywiście mówić, co dzisiaj przejęło pałeczkę. Istna katastrofa.
– Ooo... No nie wiem... może coś, co mnie troszkę rozgrzeje? – zapytał niepewnie, drepcząc za Szałwiowym Życzeniem. Tak właściwie to niezbyt planował od czego chciałby zacząć. Nie sądził też, że usłyszy takie pytanie.

Nie tak miało wyjść. Jednak nie ma co się bić za poprzednie czyny i za to, jak wyszło, trzeba patrzeć w przód i w to, co można zrobić lepiej.
Dlatego, kiedy wyszłam z lecznicy i przybrałam na siłach, skierowałam się od razu do Szadziowej Łapy, komunikując kocurkowi, kiedy możemy zacząć i zaproponowałam kolejny dzień, z rana. Miałam nadzieję, że nie złapie nas jakaś deszczowa pogoda, hah. Ale gdyby nas złapała, i tak chcę ten trening doprowadzić do końca. I czas się za to zabrać.