Odkąd w kociarni ponownie zrobiło się tłoczno, Wichura raczej jej unika, ale koniec końców to wciąż jego legowisko i nie zawsze ma ochotę siedzieć poza nim, a Barwny Kąt jest stosunkowo cichym i intrygującym miejscem. Z jednej strony jest tam po prostu dużo pierdół, które można wykorzystać do zabaw lub do trenowania (a nie ma za bardzo nic lepszego do roboty, skoro wciąż, niestety, nie jest nowicjuszem), a z drugiej: zawsze intrygowały go pozostałości po jakichś maziajach na skałach dookoła. Kto je tu zostawił i jak je zrobił? Czy miały imitować Lśniące Ślady i jeśli tak, to czy nie było to trochę... bezczeszczenie...?
Tego dnia Wichura analizuje właśnie te kolorowe plamy, mimochodem zastanawiając się, jak będą wyglądać jego Lśniące Ślady w przyszłości. Z każdym dniem jest już coraz bliżej. Oby pozostałe dwa księżyce minęły mu szybko... choć na razie się na to nie zapowiada. Ech.

pustułka

Koteczka urodziła się tak dawno, że nie liczyła już nawet wschodów i zachodów słońca, przynajmniej tak jej się wydawało...no, a tak poza tym, to nikt nie nauczył jej jeszcze liczyć. Każdego dnia odkrywała nowe tereny obozu, a dzisiaj przyszedł czas na kolejną ekspedycję w nieznane! Tułała się więc z miejsca do miejsca, zaglądając w każdy kąt, a gdy coś tylko wpadło jej w oko, do gry wchodziły wszystkie jej zmysły. Obwąchiwała, trącała łapką, gapiła się i przykładała ucho, w nadziei, że nagle obiekt wyda jakiś dźwięk, gdy tego nie robił, przeciągała po nim językiem, tak dla pewności. Takim obiektem stał się jakiś niebieski futrzak. z jej perspektywy wyglądał jak trochę większy kamyk, taki włochaty. Wykonała na nim wszystkie niezbędne badania i odskoczyła od futro-kamyka, który okazał się być kotem. On jest żywy! O nie...teraz to ma przechlapane.
- Ceś- miauknęła z iskierką nadziei na to, że kamulec się nie obrazi.