Gdy tylko ruszył wzruszyła ramionami na znak obojętności. Miała jednak nadzieję, że tego nie zauważył, w końcu miała jakieś tam pozory do utrzymania, racja? A potem ruszyła za kocurem.
— Nie. — odpowiedziała krótko, bowiem kocur nic nie mówił o tym, że ewentualną wiedzą miałaby się podzielić, a w wypadku jej braku chociaż spróbować. Więc hej, nie próbowała. Wcześniej temat jej nie interesował, teraz zresztą też nie. Mimo faktu, że już miała te... gdzieś koło piętnastu księżyców, jeśli miałaby zgadywać. Więc kocur niestety, mimo choroby, musiał trochę pogadać.

— W porządku. W polowaniu liczy się kilka zasad. Musisz mieć ogon i łeb na tej samej wysokości co łeb. Ugiąć łapy, jednak uważać na to, aby nie szorować brzuchem po ziemi. Musisz też iść pod wiatr, oraz patrzeć pod łapy, aby na nic nie nadepnąć i nie odstraszyć zwierzyny — mówiłem, idąc przed siebie, nie oglądając się nawet za Kalinową Łapą. Wierzyłem w to, że terminatorka ma jakikolwiek pomyślunek i po prostu grzecznie za mną idzie.
— Jeszcze zależy do jakiej zwierzyny się skradasz. Jeśli do gryzoni, musisz przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Jeśli do ptaków, zachodź od tyłu, zatrzymując się co jakiś czas lub ukrywając się za czymś takim jak drzewa czy krzewy. Jeśli do długouszych zwierząt, zające, króliki, spłycić oddech. Zrozumiałaś wszystko? — w momencie, w którym skończyłem mówić, znaleźliśmy się na brzegach terenów, które były naszym celem.
— Jeśli tak to ruszaj. Trzy zwierzyny upoluj.

Słuchała, bo jak miałaby nie. Mógłby być mały problem, gdyby nie udało jej się niczego złapać pomimo rad Gradowego Chłodu. Powtórzyła w myślach każdą zasadę po kolei. Ogon, głowa, łapy, brzuch, wiatr (hm, to nie jest chyba część ciała), znowu łapy. Kiwnęła głową do siebie.
Potem czarno-biały wojownik wymienił co należy zrobić w wypadku konkretnych typów zwierzyny. Gryzonie — tylne łapy, ptaki — od tyłu, zatrzymywać się, chować się, na sam koniec długouche — lekki oddech. Było tego... sporo, Kalina musiała przyznać. Nie miała dużo do stracenia, teraz trzeba było tylko spróbować tego wszystkiego w praktyce.
— Mhm. Jasne. — mruknęła potwierdzająco, a potem ruszyła przed- nie, nie przed siebie. Ruszyła pod wiatr, tak. Po kolei zaczęła też odhaczać kolejne punkty: zniżyła łeb i ogon do linii grzbietu, zgięła łapy (ale jej brzuch ani futro na nim nie dotykało podłoża) oraz patrzała raz na jakiś czas pod łapy, przed siebie, aby uniknąć wszystkiego szeleszczącego i stękającego, co mogłoby odstraszyć potencjalną zwierzynę. Czekała, aż znajdzie trop.

Sikorka to ptak, zauważyła w myślach, co było pierwszym, co jej wpadło do głowy na widok pierzastego zwierzaka. Wróciła na chwilę do rozmowy z Gradowym Chłodem i po chwili przypomniała sobie, co należy robić w takim wypadku. Kalinowa Łapa zamierzała podejść sikorę od tyłu (o ile pozwalał na to wiatr), chowając się na wszelki wypadek za różnymi naturalnymi "ściankami" typu krzewy, drzewa, kamienie — cokolwiek tu się znajdowało. Dodatkowo zatrzymywała się sporadycznie i rzecz jasna pozostawała w pozycji z wcześniej. Gdy była już wystarczająco blisko rzuciła się na ptaka, pazurami celując w skrzydła, gdyby ptak próbował uciekać (pamiętając o potwierdzeniu jej pomysłu dotyczącego skrzydeł ptaków, gdy z Zawilcową Łąką uczyła się teorii walki), a zębami w główną masę ciała, aby go uśmiercić.

Cóż, nie powiodło się za pierwszym razem. To nic. Wcaaale nie będzie o tym potem myśleć w kółko, że jak mogła.
Otrzepała lekko futrem, patrzała na znikającą sikorkę. Gdy zupełnie już jej nie widziała, zaczęła szukać nowego tropu, cicho stawiając kroki, by nie wystraszyć niczego zanim w ogóle to zobaczy. I patrząc pod łapy. Mhm.

Rudy ogon mógł oznaczać dwie rzeczy. Lisa, lub wiewiórkę. Patrząc jednak po wielkości rudej kity, Kalina uznała, że to musi być wiewiórka. Dlatego też szybko ustawiła się do poprzednio poznanej pozycji. Kalinowa Łapa zniżyła swoją wraz z ogonem do linii grzbietu, zerkając pod łapy, by uniknąć wydania dźwięków mogących odstraszyć wiewiórkę, kroczyła pod wiatr. Dodatkowo zgięła swoje łapy, uważając, by nie szurać futrem po ziemi i wykorzystała zasadę dotyczącą gryzoni — przeniosła ciężar ciała na tylne łapy, o ile w ogóle robiła to w poprawny sposób.