Postawa Kaliny nieco mnie zdziwiła. Nie rzekła ani słowem. Było to... dosyć nieprzyjemne. Wyglądała na zmęczoną, ale jakieś maniery by się jej przydały
- Żadnego dzień dobry, dobrze, ani nic? - spytałam zwracając jej tym samym uwagę na to jak się zachowuje.
Zaczęłyśmy się kierować oczywiście w stronę Rysiego Gąszczu. I pewnie nie ruszymy dalej, bo ilość śniegu aż bolała. Ta Pora Nagich Drzew niewiele różniła się od poprzedniej. Była obrzydliwa.
- Idziemy do kotliny treningowej, gdzie będziemy się codziennie spotykać na treningi. Gdy przemieszczamy się po lesie proszę cię o to byś szła po mojej prawej stronie, tak żebym miała na ciebie oko.

— Oh. M--tak. Dzień dobry. — powiedziała w końcu, gdy została jej zwrócona uwaga. Tak to było... dobrym pomysłem, by się przywitać. Mimo tego, że wolałaby powiedzieć "dobranoc".

Pogoda zdecydowanie nie pomagała. Kalina wolałaby się zamienić w kulę futra, przykryć warstwami mchu i w ten sposób spać, najlepiej parę księżyców. Niestety jednak, nie mogła tego zrobić. Czekał ją trening. I, jakby tak pomyśleć... Pora Nagich Drzew była dla niej dużo przyjemniejsza niż każda inna, gdzie nie rozpoznaje koloru trawy od koloru kałuży, z której pije wodę, ani od koloru królującego na niebie.

— Dobrze. — zrobiła, jak ją poproszono, po chwili stawiała kroki po prawej stronie Zawilcowej Łąki. Czekała na dalsze słowa nowej mistrzyni, może trochę bardziej pobudzona... jednak nieznacznie.

Gdy terminatorka zareagowała na zwrócenie uwagi kiwnęłam z zadowoleniem głową. Może Kalina po prostu działała wolniej czy cokolwiek. Bo nie brzmiała jakby zachowała się wcześniej niekulturalnie celowo. Pytanie tylko czy nadąży nad treningiem. Ale to problem na przyszłość.
- Dobrze to jest Rysi Gąszcz, który robi nam za miejsce treningów. Zatrzymamy się w nim. Powiedz mi co wiesz o walce?
Chciałam zacząć od tego tematu, bo uważałam go za najważniejszy do przerobienia na treningu. W końcu nauki o walce brakowało mi najbardziej w młodości. Widać po tym jaka jestem pocharatana.

Może i działa wolniej. Może i wolałaby być teraz w legowisku zamiast zamieniać się w sopel lodu, odmrażając sobie opuszki łap. Kto wie.

— Niedużo. Nie biłam się, nigdy. Jednakże, logicznym byłoby przyjąć, że niektóre miejsca są bardziej wrażliwe na uderzenia niż inne. Taki pysk na przykład. Gdziekolwiek się nie uderzy, prawdopodobnie trafi się w jakieś wrażliwe miejsce. — między zdaniami robiła przerwy, aby zastanowić się chwilę nad tym, co mówi. Nie kalkulowała tego w żaden sposób, nie zastanawiała się nad tym, jak dużo sensu robiła. Bardziej chodziło o jej... lekko spowolnione tempo działania. I fakt, że była zmęczona.

Co do ran Zawilcowej Łąki — zauważyła je, ale uznała za niestosowne, nieodpowiednie i aktualnie niezbyt logiczne, aby o nie zapytać. Z tego co jednak rozumiała, obie miały... lekkie problemy ze zmysłem wzroku.

Kalina mimo braku doświadczenia w walce miała jakieś pomysły. W dodatku dosyć dobre. Bo o miejscach wrażliwych na pewno chciałam porozmawiać podczas nauki walki. Warto wiedzieć gdzie walić, jeśli się kiedyś będzie walczyć z drugim kotem.
- Owszem wrażliwe punkty są istotne w walce z drugim kotem. Jednak mylisz się co do tego, że gdziekolwiek uderzysz to będzie to miejsce delikatne. Grzbiet i twoje boki na przykład są całkiem solidne w porównaniu do delikatnego brzucha czyż nie? Gdzie oprócz pyska myślisz, że warto celować?

— Mam na myśli, na pysku, tu jest dość... Miękko. — wytłumaczyła się, po czym chwilę jej zajęło wymyślenie innego pomysłu, innego miejsca które mogłoby być czułym punktem na kocim ciele (i... Nie tylko kocim?).

— ...Może... Brzuch i... Szyja. — powtórzyła w sumie to, co było przed chwilą powiedziane. O dziwo, zapamiętała, że Zawilcowa Łąka mówiła o miękkim brzuchu, a szyja... Była połączona z brzuchem, więc możliwe że była równie wrażliwa co brzuch.

Na pysku... czyli i na mnie zmęczenie trochę się już odbijało bo niedokładnie słuchałam tego co mówi Kalina. Co za los! Toś mg się dobrały.
- Ah! Jasne, pysk jest generalnie dobrym celem. Ucho łatwo urwać lub uciąć, rany na nosie na pewno bardzo szczypią, uderzając w oczy możesz kogoś pozbawić wzroku. A policzki, czoło... to też jakiś pomysł, ale one są najbardziej solidne z całego pyska.
Czułam lekki zawód do samej siebie, że pozwoliłam sobie na taki błąd. Ale w sumie to nie byłam zbyt ambitna, a błędy zdarzały się każdemu. Bzdura.
- Jak najbardziej. Brzuch, pachwiny i gardło mają najbardziej delikatną skórę w kocim ciele, no i generalnie u wielkości zwierząt tak myślę. Jeśli uderzysz tam mocno, to zacznie lać się dużo krwi co jest niebezpieczne. Szyja i kark są też dosyć dotkliwym miejscem by tam kogoś zranić. Łapiąc za ogon możesz za to kogoś pozbawić bilansu, ciągnąc go może to też trochę zaboleć ale nieznacznie. Aczkolwiek przydatna sprawa. Ale generalnie jeśli uderzysz mocno i zrobisz głęboką ranę to zaboli ona na każdym miejscu ciała. Ale lepiej celować w te wrażliwe punkty bo mało kto jest zdolny atakować cały czas z taką siłą i perfekcją.

Jeśli obie były zmęczone... To tak, zdecydowanie się dobrały. Może powinny w takim razie wrócić do obozu i się położyć?

Kalina kiwnęła głową na informacje na temat pyska. Chyba... Nie miała pytań do zadania... Tak więc chyba nie trzeba było nic mówić.

— Ro...rozumiem. A co ze zwierzętami, które nie są jak 'większość' zwierząt? Czy u ptaków... Wrażliwe są ich skrzydła? — zadała parę pytań, które przyszły dość... Spontanicznie do jej głowy. W sumie nie była pewna, skąd je wzięła. Ale już je wypowiedziała, mogła więc tylko czekać na odzew jej mistrzyni.

Kalina była spostrzegawczym słuchaczem mimo małej ilości życia w sobie. Zadała bardzo trafne pytanie dotyczące ptaków.
- Tak, atakując porządnie ptaka w skrzydło można pozbawić go opcji wzbicia się w powietrze, co przydatne jest w polowaniu, jak i w walce z drapieżnymi ptakami, którym łatwiej atakować z powietrza. A jak już mówimy o drapieżnikach. Słyszałaś o jakiś?
Wiedza na temat tego czego się wystrzegać była ważna. W końcu terminatorka na pewno nie chce sobie zrobić krzywdy atakując to czego nie powinna. Musi widzieć przed czym również uciekać.

Słuchała spokojnie słów Zawilcowej Łąki. Brzmiały dość solidnie, sensownie. Było tak, jak się spodziewała, tak więc nie musiała pytać dlaczego tak było.

— Hm. No więc są ptaki. Różne... Są też hm. Lisy. Borsuki. — czy to były wszystkie drapieżniki? Zdecydowanie nie. Ale to było początkiem, prawda? Zresztą, już nawet nie pamiętała, jakie nazwy przed chwilą wymieniła.

Kalina znała te podstawowe drapieżniki można by rzec. Po prostu takie, którymi Klanowe matki straszą młode. Nie dziwiło mnie to.
- Mhm. Borsuki są dużymi zwierzętami i przede wszystkim bardzo masywnie zbudowanymi. Mają szare futro z czarnymi pasami na oczach. Lis jest też dużym zwierzęciem, ale bardziej chudym. Ma długi pysk i rude futro. Jak już o lisie mowa to wilk i pies jest podobnym drapieżnikiem do niego. Wilki są o wiele większe, mają taką dosyć kremowo-bura barwę. Charakteryzuje je to że warczą i się puszą. Psy są podobne, prawie takie same chyba. Drapieżne ptaki są przede wszystkim zazwyczaj duże i mają ostre, zakrzywione szpony, dzioby zakończone szpiczasto. Rozpoznasz je właśnie po wielkości i tym jak szerokie skrzydła mają. Różnego rodzaju sowy drapieżne z kolei łatwo rozpoznać bo są dosyć takie obłe i mają głowy niepodobne do ptaków. Bardziej puchate takie. Do drapieżnych ptaków możesz zaliczyć na przykład jastrzębia, orła, krogulca, sowy takie jak puszczyk i płomykówka, a także kruki. Większość ma albo szarawe kolory albo brązowe, kruk jest czarny. Generalnie najłatwiej wywnioskować czy jakiś ptak jest niebezpieczny po tym czy widziałaś go na stosie, bo nie sądzę by jakiś szaleniec bijł się z drapieżnymi ptakami i je przynosi potem na stos.
Zaczęłam omawiać wszystkie rodzaje drapieżników, tak jak to zrobiłam na treningu z Chaber. Robiłam to jednak w dosyć spokojnym tempie, żeby nie przytłoczyć Kalinowej Łapy. Mamy czas. Zrobiłam więc przerwę na przyjęcie wiedzy i ewentualne pytania.

Na szczęście, opis zapodawany przez Zawilcową Łąkę szedł w odpowiednim tempie, na tyle, że Kalina była w stanie spamiętać większość informacji i się nie pogubić. Odpowiadało jej to, że jej mistrzyni dość szybko, a nawet bez pytania, wystawiła pomocną łapę.

Kalina słuchała, a na koniec wypowiedzi kiwnęła głową, aby dać znać, że słuchała i rozumie. I teraz już wie jakie drapieżniki występują wokół.

Ku nieszczęściu Kalinowej Łapy nie powiedziałam jeszcze o wszystkich drapieżnikach. Pozwoliłam sobie jedynie na dłuższą przerwę, by kontynuować zaraz po tym jak terminatorka kiwnęła w moją stronę.
- Kończąc temat ptaków to w lesie można spotkać łasice, kunę, gronostaja czy wydrę niedaleko wody. Są dosyć smukle zbudowanymi zwierzętami, podobnymi wzrostem do nas. Mają długie tłowia i raczej brązowe futro. Na nie też trzeba uważać. Jeszcze z jakiś bardziej ekstremalnych drapieżników to jest niedźwiedź i dzik ale ich nie trzeba opisywać bo będzie widać, że trzeba uciekać. Są to ogromne zwierzęta. Brązowe. Są też żbiki i rysie, które wyglądają jak koty, ale są większe od nas. Polując na jakiegoś węża musisz pilnować tego by nie miał łusek we wzorze takiego zygzaka. To jest żmija, ma trujący jad w kłach. Do tego są też dwunodzy, ci jednak zazwyczaj siedzą w swoich gniazdach daleko od naszych terenów. Ale poruszają się na dwóch łapach, nie czterech i nie mają futra. Zagrożeniem mogą być też samotnicy jeśli są agresywnie nastawieni. Nawet szczury, jeśli są w grupie mogą być bardzo niebezpieczne. Mieliśmy raz chmarę szczurów nad Zimną Tonią, gdzie mocno nas poraniły.
Zakończyłam już temat zagrożeń jakie Kalina może spotkać, dyktując wszystko w równie spokojnym tempie. Teraz był już moment by zakończyć teorie walki i ewentualnie wziąć udział w sparingu. Ale tak patrzę się na tą Kalinową Łapę i patrzę i nie wiem czy to odpowiedni czas na to.
- Dobrze. Pamiętaj, że drapieżników pod żadnym pozorem nie atakuj pierwsza. Gdy jakiegoś widzisz, od razu się wycofaj. Później możesz dać znać wojownikom w obozie, że jakiegoś widziałaś, a oni pójdą przegonić go na grupowym patrolu. W grupie siła. Omówimy jeszcze parę kwestii związanych z walką. Ataki można wykonywać na różne sposoby. Kłami, gryząc mocno lub szarpiąc za jakąś część ciała. Pazurami można drapać szybko przeciwnika, albo próbować wbić się nimi jak najmocniej, najgłębiej. Zależy od tego jakie są na to warunki i na co się zdecydujesz. Można sobie jednak pomagać innymi rzeczami atakując. Piaskiem bądź ziemią łatwo jest pozbawić kogoś na chwilę wzroku rzucając mu tym w oczy.
Jeszcze miała trochę do powiedzenia, ale poczekała na znak od terminatorki czy może kontynuować.

Dostałem pod opiekę w spadku Kalinową Łapę. Cieszyłem się z tego. Biała Łapa z jakichś powodów nie zjawiała się na treningu, a... terminatora chciałem wytrenować. Dzień wcześniej znalazłem kotkę w obozie, powiadomiłem ją o wznowieniu jej treningu przeze mnie i... czekałem teraz przy wyjściu z obozu na terminatorkę. Przynajmniej tak mogłem... chociaż na chwilę zapomnieć o stracie ważnego kota w moim życiu. Zajmując się pracą.

Kalinowa Łapa zdecydowanie się nie spieszyła, ani aby przyjść tego konkretnego dnia na czas, ani aby trening zakończyć. Jednak tyle, ile ma sił i ochoty, postanowiła spożytkować właśnie na treningu... nie z Zawilcową Łąką. Ona nie żyła. Nie myślała o tym za długo.

Gradowy Chłód, z tego co kojarzyła, tak nazywał się wojownik, który wczoraj wybił ją z rytmu dnia, aby ogłosić, że następnego dnia ma przybyć pod wejście do obozu na trening. Wzruszyła wtedy barkami, ale pomimo tego zjawiła się na miejscu, może z lekkim opóźnieniem... chociaż nie, nie mogła być spóźniona. Nie przypominała sobie, by wojownik podał konkretny czas, kiedy miała przyjść. Więc nie powinno być żadnego problemu.

Podchodząc skinęła głową do czarno-białego kocura. Będąc bliżej, podniosła głos, mówiąc krótkie "Dzień dobry", siadając przed starszym kotem.

Czekałem.
Czekałem na terminatorkę, z niecierpliwością. Czułem, jakby mnie dusił ten obóz i chciałem jak najszybciej stąd wyruszyć. Usłyszałem w końcu jednak kroki w moją stronę. Zmrużyłem delikatnie ślepia, wbijając je w Kalinową Łapę.
— Następnym razem zjaw się na czas — wycedziłem przez zęby, tak witając z terminatorką. Wstałem od razu i wyruszyłem w stronę Rysiego Gąszczu, delikatnie ogonem dając znać, aby ruszyła za mną. Nie wiedziałem, co poprzedni mistrz robił z terminatorką, tudzież właśnie to były moje pierwsze... no. drugie słowa w stronę kotki.
— Co przerobiłaś już na treningu?

— Nie wiedziałam kiedy mam przyjść, skoro nie podałeś czasu. — odpowiada czarno-białemu wojownikowi. Jej, w przeciwieństwie do starszego kocura, nie przeszkadzało bycie w obozie. Było tu przytulnie, bezpiecznie i ciepło. Zignorowała fakt braku dzień dobry — sama by się nie przywitała, gdyby nie uwaga Zawilcowej Łąki na ich pierwszym treningu. Ugryzła się w język na myśl o zmarłej wojowniczce.

Podążyła za Gradowym Chłodem bez słowa. Dopóki nie kazał jej się odezwać.
— Dotarłyśmy do Rysiego Gąszczu i rozmawiałyśmy o walce. Słabe punkty na ciele oraz o drapieżnikach w okolicy. Czym można zaatakować przeciwnika. Tyle. — odpowiedziała, starając jak najlepiej przypomnieć sobie o kwestiach, o których właśnie mówiła wojownikowi. Miała nadzieję, że pamiętała przynajmniej większą część z tamtych nauk. W końcu mówiła teraz, że wiem o tym, co mówi.

Powiadomiłem Kalinową Łapę o dniu oraz momencie kolejnego spotkania na treningu. Czekałem teraz przy wyjściu z obozu. Postanowiłem, że dziś będzie moment, w którym przerobimy polowanie. O ile dobrze kojarzyłem, poprzedni mistrz kotki nawet nie poruszył tego tematu, dlatego to był mój moment. Zamierzałem nauczyć Kalinowej Łapy właśnie tego, aby mogła się jak najszybciej przydać Klanowi.

W przeciwieństwie do ostatniego razu, tym razem Gradowy Chłód powiadomił ją kiedy konkretnie ma się zjawić, dlatego więc — zjawiła się.
Na szybkie przydawanie się Klanowi było już odrobinę za późno, nie żeby jej to przeszkadzało, wręcz przeciwnie. No ale dobrze, jeśli wojownik miał taką ochotę, to Kalinowa Łapa może się zjawić i pojąć jakąkolwiek wiedzę starszy kot chciał jej wcisnąć. Bo czemu nie. Podeszła do czarno-białego mistrza i kiwnęła głową.
— Dzień dobry. — i zamknęła pyszczek.

— Kalinowa Łapo, witaj. Ruszamy od razu — mruknąłem gdy tylko kocica się pojawiła, po czym ruszyłem w stronę Piszczących Traw, przeciwna droga niż do Rysiego Gąszczu.
— Czy masz jakiekolwiek pojęcie na temat polowania? — zapytałem się spokojnym tonem głosu. W końcu długo chorowałem, mogła się czegoś dowiedzieć na własną łapę.