Nie jest w mych planach branie udziału w treningu. Owszem, jest mi wiadomo o słowach tej całej Tafli. Że mam przyjść do lecznicy. Ale nie ma nawet opcji, żebym swe łapy stawiał w tej lokalizacji. Nienawidzę tego miejsca. Moja matka też to wie. A mimo to... usiłuje siłą mnie tam zaciągnąć. Nienawidzę tego. Przecież jestem już Nowicjuszem, niech mi da spokój! To moje życie.
Po długiej szarpaninie Jeż zaciąga mnie do lecznicy. Fukam, syczę, warczę, piszczę, płacze. I nic z tego. Dreszcz przechodzi moje ciało, gdy wyczuwam woń medykamentów. Nie chcę tu być. Tak bardzo nie chcę tu być.
Mój wzrok kieruje się na Taflę, która się uśmiecha. Fałszywa pinda. Marszcze nos i jeże sierść, gdy zaczyna mówić. Dlaczego niby mam z nią siedzieć w lecznicy, gdy zdrowieje? Czy to nie działa tak, że powinna siedzieć sama? Niech mi da spokój! Pociągam nosem, gdy opowiada o tym, że będziemy się gdzieś tam spotykać. Nie chcę chodzić z nią na treningi. Nie chcę. Po prostu nie chce.
- Mogę już iść? - rzucam nie odpowiadając na jej pytanie.

No nie odkrywasz niczego nowego Taflo mając wrażenie, żem zrażony jest do lecznicy. Marszcze pyszczek jeszcze bardziej niż wcześniej. Walę biczowatym ogonem o ziemię kilkukrotnie.
- Nienawidzę lecznicy. Prooooszę mogę już iść? - posyłam nieco błagalne spojrzenie mimo agresywnej aury jaką już wcześniej zbudowałem.
Rozglądam się po jaskinii nerwowo. W końcu... nie chcę spotkać tutaj Wieszcza. Boję się go. Wkurza mnie on również. Myślę, że w sumie nawet dobrze, że ciapata kocica jest chora. W końcu może mnie zostawi i nie będę musiał chodzić na treningi jakiś czas. Bo najlepiej nie uczęszczałbym na nie wcale.

Na Plemię Wiecznych Łowów. Dlaczego :( Czy ta baba serio nie może mi dać spokoju. Przecież ma leżeć w lecznicy. Co jeśli Wieszcz ją przyłapie i mi też się oberwie? Nie nie nie. Nie chcę tego. Ani treningu zasranego też nie.
- Ale- tyś chora nie jest? W końcu w lecznicy być miałaś czyż nie? Możesz wyjść?
Kładę po sobie uszy mając dalej niezadowolony wyraz pyska. Proszę Taflo, weź już mnie zostaw i łez dalej w tej przeklętej jaskinii. Morduj mnie kiedyindziej. Stoję więc dalej w tym samym miejscu gdzie wcześniej. Czekając na to, że ciapata pinda stwierdzi, że mam rację i mnie zostawi.

Coś tam mamrocze pod nosem niezadowolony, gdy kocica jest dalej uparta by zacząć ten zasrany trening. Ale w dupie było, mam dosyć lecznicy. To jest największy mój problem aktualnie. Boję się tutaj być. Strosze futro i zaczynam wychodzić, może wyprzedzając nawet Łowczynie w pewnym momencie. Najlepiej to bym stąd spieprzał, że aż by się kurzyło. Ale matka mi nie pozwoli. Znowu będzie mnie targać. Na prawdę kocham ją, ale niech się zajmie własnym życiem. Denerwujące. Trzepie ogonem niezadowolony. Nie mówię nic, ani nie patrzę się na Taflę. Po prostu z nią gdzieś tam idzie. Mam nadzieję, że szybko się ode mnie odczepi. Ale nie wygląda na taką. Do tej pory umiała tylko drążyć mi dziurę w brzuchu.

Jam nie jest głupi by podejmować kolejną próbę ucieczki. Znaczy, cały czas do tego dążę, ale wiem że trzeba to zrobić inną drogą niż po prostu zacząć spieprzać ile sił w łapach. Matka mi nie odpuści. Znowu ją ta Srafla zawoła i będzie mnie ciągnąć za ogon.
Idę widocznie niezadowolony za ciapatą kocicą. Prowadzi mnie ona do jakiegoś największego zadupia obozu obok stawu. Eh mam już dosyć tego treningu. Już się wystarczająco nazłościłem, marzy mi się odejść od Łowczyni i sobie pójść gdzie chce. Zamiast być targanym na siłę, gdzie inni chcą żebym był. Siadam, bo tak wskazuje mi biała kocica. Jeże sierść bo mi się nie podoba wypełnianie czyiś rozkazów. Mam wrażenie, że jeśli zostanę na tym "treningu" choć odrobinę dłużej to oszaleje. Gdy Tafla się pyta czemu nie chce treningu coś we mnie zaczyna się gotować. Po co niby mam jej to w ogóle mówić? Przecież zacznie mi tłumaczyć, że jestem w błędzie i będzie fajnie, albo że po prostu każdy musi chodzić na treningi bo tak TRZEBA. A w dupie to mam.
- To moja sprawa czemu. Tobie starczy być w wiedzy takiej, że nie chce chodzić na treningi z tobą i w ogóle z nikim - syczę zły na kocicę.
Niech mi da spokój. Nie będę komuś tego mówił jeśli go nie lubię.

Stawiam uszy zadowolony, gdy kocica rzuca krótkim "rozumiem". Czyżby miało być to już zakończenie mej męczarni? Już wstaje z wysoko uniesionym ogonem, by z radością opuścić skromne progi Tafli... gdy ta ZNOWU zaczyna mówić. ZNOWU porusza temat treningu. Że BLA BLA BLA jak będę gotowy. N I E B Ę D Ę. NIE BĘDĘ. I KONIEC.
Trzaskam ogonem na boki, jakby te słowa odpaliły czerwoną lampkę. Czemu nikt nie chce mnie zrozumieć! Nawet się nie starają by do tego dążyć >:(
Jeszcze ta baba coś ode mnie CHCE. Spotkań. TAK ŻEBY POGADAĆ SOBIE. HA. BO W TO UWIERZĘ.
- Nie wierzę ci. Nie chcę. Nie będę. NIE. I KONIEC.
Jeżę się niezadowolony i marszczę pysk. Obracam się na pięcie i zaczynam odchodzić niezadowolony. W dupie ją mam. Trening i to wszystko.
//zt unless tafla coś wymyśli by go zatrzymać, albo zmusić do przyjścia na tą rozmowę przy herbatce w następnym dniu

Eh. Inaczej nie mogła tego skomentować, bo czegokolwiek by nie powiedziała, Kasztan był na nie. Zastanawiało ją dlaczego kocur nawet nie chciał dać szansy temu co zaproponowała, bo świat by się od tego nie zawalił. Najwyraźniej dla tego zbuntowanego kocurka, świat wisiał na włosku w każdej możliwej chwili. Gdy ten odwrócił się na pięcie i chciał odejść, Tafla spokojnie się podniosła i w paru krokach zablokowała Kasztanowi drogę, kładąc przed nim łapę. Liczyła, że ten ani jej nie wyminie, ani - co gorsze - zaatakuje. Pomimo jego nastroszonej sierści i parsknięć liczyła, że odrobinę rozumu miał by nie atakować starszych od siebie kotów.
— Jedno spotkanie. — miauknęła spokojnie, jakby kompletnie nie zważając na jego opryskliwy ton i nieodpowiednie zachowanie. — Jedno spotkanie i jeżeli ci się nie spodoba, dam ci spokój i poinformuje Wieszcza, że twój trening zostaje wstrzymany aż nie poczujesz się na niego gotów. Jednak by tak się stało, chciałabym abyś chociaż spróbował. — zawiesiła na kocurku spokojne spojrzenie, po czym zabrała łapę i licząc na to, że ten zaraz jej nie czmychnie, kontynuowała.
— Chciałabym się z tobą spotkać za cztery wschody słońca na Omszonych Stopniach. Niczego więcej od ciebie nie oczekuje. Więc jak? Chyba ta oferta nie jest aż tak tragiczna, co? — uniosła nieznacznie brew. Gdyby kocurek wciąż się opierał, Tafla nie zamierzała go już zatrzymywać i próbować zmusić do zmiany decyzji. Cóż, przynajmniej nie teraz gdy jeszcze się kurowała. Później? Już tak.

/jak Kasztan zgodzi się na taką propozycję to zacznij "następny dzień" w świeższej czaso, a jak nie to

Łzy zaczynają spływać po moich policzkach, gdy kocica zagradza mi drogę. Nie rozumiem dlaczego ona mi to robi. Czy ja nie mówię jasno? Czy nie próbowała już mnie namówić do tego wcześniej? Aktualnie jedyne co odczuwam to strach, że coś się stanie jeśli znowu się nie zgodzę. Mimo, że zagradzając mi drogę nie wiem w jaki sposób miała by mnie nakłonić, zachęcić, COKOLWIEK. Nie ufam tej kocicy. Nie chce w dalszym ciągu spotkać się z nią na tą rozmowę. Bo wiem, że będzie próbować zmusić mnie do treningu w dalszym ciągu. Czuję to w krwii, która pulsuje mi teraz bardzo szybko, gdy kule się i cofam do tyłu. Jęczę cicho przez łzy bo czuję dyskomfort, nie chce nawet odpowiadać tej całej Tafli. Cała złość jaka we mnie siedziała zmieniła się po prostu strach i frustrację. Gdy kocica zabrała łapę ani śmiałem drgnąć. Gdy znowu zaczeła mówić i zakończyła wypowiedzi pytaniem, milczę dalej. Już zna moje zdanie. Ale nie mam aktualnie odwagi znowu wypowiedzieć tego na głos.