Wpatrywałem się w kotkę, próbując ukrywać swoje uwielbienie do niej. Nie chciałem, że wyczytała moje prawdziwe uczucie, które zapewne mogłyby odbijać się w moich oczach. Na Jeżynowy Cierń mógłbym patrzeć przez długie księżyce...Jednak to nie był dobry czas i miejsce, aby otworzyć przed nią swoje serce. Żeby to zrobić, musiałbym wpierw przygotować odpowiednią atmosferę i może przygotować jakiś smaczny poczęstunek...A skoro już o jedzeniu, to właśnie tym chciała się zająć bura szylkretka, nim niegrzecznie jej w tym przeszkodziłem Przepraszam, to było silniejsze ode mnie. Po prostu musiałem z nią pogadać, bo nie wiadomo kiedy trafi się kolejna okazja do podzielenia się językami.
- Wybacz, chyba przerwałem ci posiłek. Smacznego panience życzę. - w tym momencie również mój głód dał o sobie znać cichym pomrukiem. - W sumie też wrzuciłbym coś na ząb. Poczekaj, zaraz wracam, tylko przyniosę sobie coś ze stosu. - jak rzekłem, tak też zrobiłem. Nie minęła nawet chwila, a już byłem z powrotem, niosąc w pysku średniej wielkości mysz. Przysiadłem się niedaleko Jeżyny i zacząłem w ciszy pałaszować swą strawę.

Uniosłam brew i pokiwałam głową kontynuując posiłek. Bawiło mnie określenie "panienka", i to w jaki sposób czasem Bocian się wysławiał. Taki niby poważny starszy, miły pan. Lepiej jednak jest mieć trochę rezerwy i uważać na określanie innych konkretnymi epitetami... gdyby mnie nazwał, nie dajcie Gwiezdni maleńką czy kochaną to musiałby się wybrać do Owczego Runa.
Nie zamierzałam specjalnie uciekać od kocura więc po prostu posilałam się czując że mój brzuch cichnie. Bardzo przyjemne uczucie. - Smacznego - zarzuciłam gdy wojownik zabrał się za swoją porcję, dalej kontynuując posilanie się w ciszy.

Już miałem ponownie wgryźć się w swą mysz, gdy jeszcze usłyszałem cichy głos Jeżynowego Ciernia. Spojrzałem na nią, zaskoczony, że kotka zdobyła się na taki przejaw grzeczności wobec mej osoby. Zwykłe słowo "smacznego" wypowiedziane jej ustami stawało się najcenniejsze na świecie, gdyż rzadko kiedy można było się spodziewać po niej dobrego wychowania. Aby ukryć swoje zdumienie, posłałem jej niewielki uśmiech i kiwnąłem głową.
- Dzięki. - odparłem, po czym ponownie skupiłem się na swoim posiłku. Nie wiedziałem, czy tego, w czego środku byliśmy akurat my dwoje, można było nazwać pierwszą randką, czy najnormalniejszym piknikiem dwóch przyja...koleżanki i kolegi z jednego klanu. Żałowałem, że nie mogłem poznać myśli Jeżyny na swój własny temat. Oddałbym swój własny ogon, aby się tego dowiedzieć...

Gdybym wiedziała o wszystkim co dzieje się teraz w głowie dymnego kocura, wyśmiałabym go. Szczerze mówiąc, jeśli miałabym określić z kim czuję się najbardziej komfortowo spoza rodziny to byłby nim pewnie Konwaliowy Sen a nie Bocian. Poza tym, przecież jestem miła! W sensie, nie tak sztucznie, i bez powodu... ale na co dzień skinę głową i spytam czy któryś wojownik nie potrzebuje pomocy w jakimś zadaniu!
Jednak nie miałam tej świadomości - dlatego prędko kończyłam swój posiłek i zakopałam resztki pod drzewem wciskając je w jakąś niedużą szparę. Wyczyściłam łapy i mordkę, a jeśli wojownik nie pociągnął rozmowy dalej - poszłam w stronę legowiska wojowników.

/zt?? XD

Jeżynowy Cierń nie odezwała się już do mnie ani słowem, w ciszy spożywając swój posiłek. Modliłem się, żeby jednak coś jeszcze powiedziała, bo chyba nie wytrzymam dłużej tego napięcia między nami. Sam nie miałem odwagi, aby podjąć przerwaną rozmowę. Nie chciałem narażać się na jej cięty język, heh. No, ale skoro nie chce ze mną gadać, to nie będę jej przecież zmuszał. Nie chciałem jednak, żeby poszła sobie stąd zaraz po jedzeniu. Pragnąłem jakoś dać jej znać, że może tu przychodzić kiedy tylko chce i siedzieć ile jej się żywnie podoba. Byłem gościnnym kotem, więc chętnie znów ją u siebie przyjmę.

[zt, bo nie wiem, o czym jeszcze mg pogadać xD]

Sporo się ostatnio w klanie Gromu działo, choć wiele z tych rzeczy ominęło Rwący Strumień. Nie zwykła często bywać w obozie czy to na ceremoniach, czy na pogrzebach, czy w ogóle. Zazwyczaj po prostu łaziła po terenach, zwiedzała, dobrze się bawiła poza bezpiecznymi ścianami obozu, a więc i nie orientowała się za dobrze w tym, co się tu działo. Nie dziwne więc chyba, że mała żałoba Bocianiego Klekotu sprawnie ją ominęła i nie orientowała się w humorze kocura. Nie powinno więc dziwić, że gdy wspięła się na drzewo, żeby zrobić komuś małego psikusa zrzucając na niego znalezioną szyszkę dość prędko zmieniła plany widząc nad sobą nikogo innego jak czarno-białego kocura. Fakt, szyszkę upuściła, bo głupia zapomniała, że jak ma coś w pysku i go otwiera, to to coś spanie, ale nie przejęła się tym.
- Hejo, Bocian! - przywitała się z kocurem. - Co u ciebie?! - zarzuciła luźno, nawet nie orientując się, że raczej, no, kiepsko.

Przez głupią karę, którą ośmielił mi się wlepić Konwaliowy Sen, jakby ktoś już umarł i zrobił go przywódcą, miałem zakaz opuszczania obozu Klanu Gromu, dopóki nie porozmawiam sobie szczerze i od serca z Rozżarzoną Gwiazdą. Dlatego całe dnie przesiadywałem w swoim legowisku, odgrodzony od reszty wysokością, która dzieliła me bezpieczne gniazdo od poruszających się po ziemi wścibskich pobratymcach. A przynajmniej tak myślałem, dopóki nad swoją głowę nie usłyszałem czyjegoś irytującego głosu, który przerwał moje próby zaśnięcia chociaż na chwilę. Otworzyłem jedno przymknięte oko, aby przyjrzeć się intruzowi. W szylkretowo-białej sylwetce rozpoznałem dobrze mi już znaną kotkę, której buzia nigdy się nie zamykała. No tak, że też ze wszystkich Gromiaków musiała się tu napatoczyć akurat Rwący Strumień! Nie miałem ochoty z nikim rozmawiać, a już w szczególności z nią. Nie chciałem mieć do czynienia z jej wiecznie dobrym humorem, gdyż mój obecny nastrój był daleki od tego.
- A, to ty. - odparłem tylko, po czym przewróciłem się na drugi bok, odcinając się od starszej wojowniczki ścianą z własnej sierści na grzbiecie. Może, jak będę ją ignorować, to się znudzi i sobie pójdzie, zostawiając mnie wreszcie w spokoju, bym mógł się porządnie wyspać?

Bociani Klekot z tych nudów musiał naprawdę stracić potężną część logicznego myślenia, skoro przez głowę mu przeleciało, że Rwący Strumień mogłaby dać mu spokój, jak już się go przyczepiła. Co to, to niestety nie. Nie należała do kotów, których łatwo się pozbyć, jak już się przyczepią, a niestety Bociani Klekot był kotem, z którym raz miło jej się rozmawiało, więc zapamiętała go jako spoko towarzysza do porozmawiania, no i... akurat los chciał, że się jej, można powiedzieć, napatoczył pod łapy. Albo ona napatoczyła się jemu, jak zwał, tak zwał.
- Noo, chyba nie myślisz sobie, że pójdziesz tak po prostu spać, co? - zagadnęła, balansując na gałęziach tak, by zbliżyć się do bocianiego gniazda. - Wstawaj, wstawaj, taki ładny dzień, nie należy go przesypiać! - dodała. Oczywiście, jak to ona, nie zwróciła nawet uwagi na brak humoru kocura i jego ostentacyjne odwrócenie się do niej.

***

Po pogrzebie Żar był… Można powiedzieć, że nerwowy. Brakowało mu czegoś. Czego? Sam nie wiedział. Dawno nie widział Wilka… Ale czy na pewno? Od kiedy go nie widział? Od poprzedniego dnia? Wtedy to nie byłoby nic dziwnego, w końcu wojownik miał swoje obowiązki. Tylko że miał wrażenie, że to było… Dawniej. Ale ile dawniej? Nie mógł określić. Czy miał się martwić? Usiadł nad brzegiem odmarzającego strumyka, stukając rytmicznie końcówką ogona i wpatrując się w dal. Miał lekko zmarszczony pysk, próbując odnaleźć ostatnie wspomnienie z Wilkiem i umieścić je w czasie. Wcześniej nie miał z tym problemów, teraz… Miał i to dość spory. Co go drażniło. Nie wiedział, co się dzieje z jego głową.


//Zroszona

Orientalka zauważyła, że przywóca klanu siedzi sam. Powinna mu powiedzieć o Wilczym Kle.. prawda.. Wzięła głęboki wdech i dosiadła się do rudego.
-Witaj Rozżarzona Gwiazdo. Mam dla ciebie... pewną informację.- mruknęła z.. trudem.
-Chodzi o Wilczego Kła.- dodała.