Najwyżej położone miejsce w obozie Klanu Gromu, gdzie Bociek postanowił urządzić sobie legowisko, wyściełając je bocianim pierzem, liśćmi i mchem najlepszej jakości. Miejsca jest tyle, że spokojnie zmieszczą się na nim dwa dorosłe koty, a dookoła rozciąga się widok na cały obóz, więc jest idealnym punktem obserwacyjnym dla czarnego dymnego kocurka lubiącego przyglądać się innym kotom i ich codziennym zmaganiom.

Poszukując idealnego miejsca na swe prywatne legowisko, zawędrowałem aż do najwyżej położonego miejsca w obozie Klanu Gromu, którym okazała się być ziemna półka nad Głębokimi Tunelami, w pobliżu spadającej kaskady strumienia Wzburzonej Wody. Rozciągał się z niej wspaniały widok na całe znajdujące się w dole obozowisko Gromowców, co czyniło z niego perfekcyjne miejsce na prowadzone przeze mnie obserwacje. Tak, to właśnie tu zbuduję dla siebie ciepłe, wygodne i wystarczająco duże posłanie, z którego będę mógł patrzeć na innych z góry. Tylko czym by je wymościć? Pierzem, liśćmi, mchem? Miałem tyle opcji wyboru, że nie potrafiłem się na coś zdecydować...Stałem tylko i wpatrywałem się w pustą przestrzeń, mając nadzieję, że w końcu mnie oświeci i dobra opcja sama wpadnie mi do głowy.

//Jabłonka <3

Leżąc w swoim gniazdku, obserwowałem chmurki płynące po niebie. Miały różne śmieszne kształty. Jedna wyglądała jak mysz, a jeszcze inna jak bawiący się kociak. Ciekawe, w jaki sposób powstają te białe, puszyste obłoki i co sprawia, że mogą przybierać takie formy. Czy tak było naprawdę, czy to tylko moja wybujała wyobraźnia podsuwała mi takie skojarzenia? Jedynie Gwiezdni mogli to wiedzieć. Po pewnym czasie samotne oglądanie chmur zaczęło mnie nudzić. Ile bym dał, aby móc podzielić się swoimi spostrzeżeniami z jakąś drugą, przyjazną duszyczką...

//Pszczółka :3

Długo nie musiałem czekać na nowego znajomego, gdyż pod moim ukochanym drzewem zjawiła się piękna, złotowłosa kotka. Była od mnie nieco starsza, jednak wciąż wyglądała świeżo i młodo. Niektóre kotki już tak mają, że starzeją się powoli. Pewnie im będę starszy, tym więcej szarych pasm przyprószy moje lśniące, czarno-białe futerko. Ale przedtem czekało mnie jeszcze wiele księżyców życia. Miałem sporo czasu na nowe znajomości, przyjaźnie i może też coś więcej...A los właśnie zrzucił mi pod łapy okazję do zdobycia nowej znajomości. Zeskoczyłem więc ze swego gniazdka, stając pysk w pysk z samicą. Usiadłem naprzeciwko niej, uśmiechając się do niej przyjaźnie.
- Witaj, kim jesteś i co cię sprowadza do mej samotni? - spytałam się jej, zachowując przyjazny ton głosu.

Zbliżywszy się do koteczki na długość kociego ogona, usiadłem tuż przed nią. Ogon owinąłem wokół tylnych łap, dając tym samym znak, że nie mam wobec niej złych zamiarów. Bo przecież jak taki zwykły i niewyszkolony uczeń jak ja miałby się mierzyć z kimś starszym i bardziej doświadczonym? Poza tym byłem bardzo gościnny i nikogo nie wyganiałem ze swej bezpiecznej kryjówki, choć nie zawsze czyjeś towarzystwo było mi na łapę. Czasem po prostu wolałem posiedzieć sam ze sobą i dawałem jasno o tym znać, ignorując każdego, kto w takich chwilach przyszedł by do mej samotni.
- Bociania Łapa, uczeń, miło mi. Jesteś bardzo ładna, wiesz? Nie wiem, jak wy, kotki, to robicie, ale zawsze wyglądacie bardzo schludnie i nienagannie. - zacząłem gadać bez ładu i składu, mówiąc o wszystkim i o niczym. Widocznie brakowało mi prawdziwej, szczerej rozmowy. - Moja sierść to jeden wielki żart, gdyż mam na niej pełno kołtunów. Masz jakieś sprawdzone sposoby, aby utrzymać ją w dobrym i zdrowym wyglądzie, a jednocześnie za bardzo się nie zmęczyć jej codzienną pielęgnacją? - na potwierdzenie swoich słów przejechałem pazurami po swoim futrze, wyrywając z niego małą kępkę włosów. Odrzuciłem ją na bok, zamierzając później wykorzystać ją do wymoszczenia swojego gniazdka. Taka dobra sierść nie mogła tak po prostu się zmarnować, wyrzucona gdzieś w krzaki z dala od obozu.

Słuchając słów kotki, miałem wrażenie, jakby mówiła na siłę. Jej zdania były krótkie i zwięzłe, wypowiedziane jakby niechętnie. Czyżby Pszczeli Pył nie lubiła wdawać się z innymi w długie i nie zawsze interesujące pogaduszki? Na to mi wyglądało. Widocznie nie każda przedstawicielka płci przeciwnej uwielbiała plotkować ze swoimi koleżankami. Szczerze? Nie przeszkadzało mi to. Ja również często wolałem ciszę i spokój od nudnej tyrady.
- Wolałbym nie, ostatnio zbyt często widuję się z Owczym Runem, żeby znów zawracać jej głowę swoimi problemami. Poza tym na pewno ma ważniejsze sprawy do robienia, niż pomaganie mi z pielęgnacją mojego futerka. Dziękuję, ale chyba poradzę sobie bez niej. Jakoś. - odparłem, po czym między nami nastała cisza. Nie była ona jednak niezręczna, jak to czasem bywa, gdy rozmawiam z kimś równym mi wiekiem.

Dłuższą ciszę, która nastała między nami, przerwała sama Pszczeli Pył. Czyżby aż tak długo zastanawiała się nad swoimi następnymi słowami? Może to normalne dla tych, którzy mało co się odzywają. Na ich miejscu również pilnowałbym, aby moje rzadko wypowiadane słowa miały jakąś wartość, a nie były głupie i pozbawione sensu. Kotka słusznie zwróciła mi uwagę, że zamiast dzisiaj ciężko pracować, ja tylko leżę i odpoczywam. Miała prawo nie wiedzieć, dlaczego wybrałem akurat taką formę "aktywności".
- Tak się składa, że mój mentor, Wroni Cień, dał mi na dziś wolne. Widocznie uznał, że tak dobrze mi idzie, że zasłużyłem sobie na trochę czasu tylko dla siebie. Każdy przecież potrzebuje go w swoim życiu. Niezdrowo jest ciągle tylko pracować, nie uważasz? - odparłem, odpowiadając na pytania Pszczółci.

Kotka nie do końca się ze mną zgodziła, ale też nie zaprzeczyła moim słowom, więc nie wiedziałem, czy racja była po mej stronie, czy może jednak nie. W tej chwili było to chyba mało ważne. Wzruszyłem więc tylko niewidocznie ramionami, odkładając tą sprawę na bok. Już chciałem coś powiedzieć, gdy złotowłosa mnie ubiegła, odezwawszy się jako pierwsza i zadając mi pytanie o moje szkolenie z Wronim Cieniem. Posłałem jej w odpowiedzi pewny siebie uśmiech, po czym odparłem:
- Bardzo dobry z niego mentor. Wiele się od niego uczę, a nie jest dla mnie ani zbyt surowy, ani zbyt wymagający. Cieszę się, że to właśnie jego wyznaczył mi na nauczyciela Rozżarzona Gwiazda. - zakończyłem, wypinając dumnie pierś.

Ja również zamilknąłem na dłużej, gdyż wyczerpały mi się tematy do rozmowy. Bo o czym mam niby rozmawiać z tak piękną przedstawicielką płci przeciwnej? Kotki były dla mnie całkiem innym, obcym światem i nigdy nie wiedziałem, jak podtrzymywać z nimi rozmowę. Oczywiście, że chciałem kiedyś poznać jakąś bliżej, zaprzyjaźnić się i może stworzyć z nią jakąś bliższą relację, ale do tego prowadziła długa i trudna droga usłana miłymi słówkami, gestami i tym podobnymi rzeczami. Poza tym nie wszystkie kocice na to leciały i do każdej trzeba było podchodzić indywidualnie, co jeszcze bardziej utrudniało całą sprawę. Dlatego nie odzywałem się już więcej do Pszczelego Pyłu. Siedzenie w ciszy też nie było takie złe, a nawet wolałem to od ciągłej gadaniny na bzdurne tematy. Nawet nie będę miał za złe tego, jak Pszczółcia znudzi się moim towarzystwem i pójdzie sobie na drugi koniec obozu Klanu Gromu.

//zt?

No i tak się właśnie stało. Pszczoła wkrótce znudziła się towarzystwem Bocianiej Łapy, a ponieważ nie lubiła siedzieć i gapić się w czasie rozmowy, postanowiła po prostu ją zakończyć. Pożegnała się z kocurkiem i spuściła się na dół, aby następnie udać się do swojego lęgowiska.

//zt

Wśród tylu nowych obowiązków udało mi się wreszcie znaleźć czas dla siebie, który postanowiłem spożytkować, odpoczywając w swoim gnieździe, gdzie, jak wiedziałem, panowała względna cisza i spokój. Odkąd wyrosłem z kocięcych rozmiarów, nie miałem już najmniejszych problemów ze wspięciem się na swoją półkę wyżłobioną w skale. Zresztą lekcje z Wronim Cieniem też mi się do czegoś przydały, gdyż już po paru susach przez jego pień znalazłem się w swoim upragnionym i bezpiecznym miejscu. Od razu ułożyłem się na nim wygodnie, pilnując jednak, aby nie naruszyć zbytnio jego misternie splecionej struktury, po czym zacząłem obserwować obóz, rozciągający się tuż pod moimi łapami.

//@Jeżynowy Cierń

Nawet jeśli nie było mi mówione że mam uczestniczyć w porannym to preferowałam budzenie się w jak najwcześniejszych godzinach. Wolałam pójść spać wcześniej aby obudzić się o świcie i obserwować jak reszta klanu budzi się do pracy. Jednak dzisiejszy dzień był inny - zaspałam. I to porządnie. Zirytowana poszłam na szybkie polowanie nawet nie jedząc śniadania i jedyne co upolowałam to wróbel i szpak. Już miałam dość tego dnia, taka mała zmiana a potrafi całkiem zepsuć dzień. Minęłam się z Ślimaczym Śladem wchodząc do obozu i rzuciłam jednego z ptaków na stos zwierzyny by tego drugiego zjeść gdzieś w spokoju. Dopiero siadając gdzieś przy jednej z obozowych ścian poczułam że mój żołądek krzyczy o cokolwiek do jedzenia.

Nawet nie zauważyłem, gdy zacząłem powoli zasypiać, wpatrując się ciągle w jeden i ten sam punkt w obozie Klanu Gromu. Ocucił mnie dopiero znajomy zapach, który dotarł do moich nozdrzy. Podniosłem głowę i rozejrzałem się, wciąż nieco zaspanym wzrokiem, w poszukiwaniu jego źródła. Wtem kątem oka dostrzegłem błysk burego futra, które było tak bliskie mojemu sercu. Uśmiechnąłem się, rozpoznając jego właścicielkę w osobie Jeżynowego Ciernia. Od razu zeskoczyłem ze swego miejsca na skalnej półce i podszedłem do kotki, aby się z nią przywitać.
- Witaj, Jeżynowy Cierniu. Co cię sprowadza w skromne progi mojej samotni? To nie tak, że nie jesteś tu mile widziana, po prostu jestem ciekawy, co skłoniło cię do przyjścia akurat tutaj. - Czyżby to był zwykły przypadek, że ze wszystkich miejsce w obozie wybrała akurat moje własne lokum czy może to jednak przeznaczenie przyprowadziło ją do mnie? Jedynie Klan Gwiazdy mógł coś wiedzieć na ten temat, no i oczywiście sama zainteresowana...

Zaczęłam wyrywać pióra gdy do moich uszu doszedł dźwięk ciężkiego lądowania. Zastrzegłam uszami spoglądając na wojownika na uderzenie serca. - Dużo sobie dopowiedziałeś. - kącik moich warg zadrżał w rozbawieniu. Jego samotnia? Jak luksusowo, zupełnie jakby był już w starszyźnie za zasługi dla klanu. Szkoda że nie przyozdobił sobie kwiatami wszystkiego wokół.
Wyplułam kawałek pierza obok mnie i mogłam wziąć się za pierwszy kawałek mięsa! Zamruczałam mimowolnie czując jak w końcu coś ląduje w moim żołądku. - Nie rozmyślałam za dużo gdzie usiąść, żołądek to zarządził poniekąd. - gdy jest się głodnym to humor się psuje i skupiamy się na burczącym brzuchu zamiast na zadaniach.