Kotka musiała wypocząć. Może i treningi z Konwaliowym Snem nie były takie ciężkie, ale wciąż wymagały od niej skupienia, które musiała sobie zregenerować. Nie mogąc spać jednak, kotka zaczęła chodzić wokół legowisk terminatorów, czasami może kogoś strzeląc ogonem po pysku, czy muskając łapami. Nie zmieniało to faktu, że musiała się bardziej zmęczyć by dopiero zasnąć, co nie było w jej przypadku aż takie proste. Koteczka chcąc czy nie chcąc, musiała jakoś sobie poradzić. Nie była już w kociarni, przez co głupio było zapytać mamę, Tęczową Chmurę o kołysankę, czy przytulenie podczas tego, gdy próbuje zasnąć.. W końcu, była już terminatorem. Musiała oduczyć się kocięcych zwyczajów, przyzwyczajając się do dorosłego życia, jakim było przejściowe bycie Terminatorem i nauczenie się wszystkiego, co przeciętny wojownik powinien umieć.. Może i długotrwałe, powinna sobie poradzić.

Każdy dzień Dzięciolej Łapy mijał w podobny sposób. Budziła się rano, leżała w legowisku terminatorów tak długo aż była głodna, zmuszała się do wyjścia po zwierzynę po czym wracała i rozmyślała, potem próbowała odganiać myśli, płakała, a nawet złościła się. Leżała w legowisku tak długo aż ktoś jej nie potrzebował.
A że jej ojciec był teraz chory i przebywał w legowisku Owczego Runa, kotka nie miała treningów.
Leżała więc w legowisku, blisko grubej ściany która nie przepuszczała przez siebie zbyt wiele światła. Było to dla kotki krytyczne gdyż przesiadywanie w ciemności nigdy nie pomagało jej w niczym.
Zazwyczaj szukała promieni słońca, doszukiwała się światła i radości aby spróbować się pocieszyć. Teraz jednak zrezygnowana leżała tutaj, ze zmatowiałym futrem i oczami poklejonymi od łez wpatrując się w jeden punkt.
Westchnęła, zasłoniła się łapami i pozwoliła sobie trochę po cichu popłakać- była w końcu w rogu legowiska, w ciemnym kącie, gdzie i tak nikt nie będzie jej zaczepiać.

//Sroka!