Kiedy sobie pogadaliśmy z Owczą Łapą o kilku tematach w lecznicy, i moja terminatorka porządnie odpoczęła, nie było co czekać, a tylko wyruszyć na wycieczkę w stronę spotkań z Gwiezdnymi. Poinformowałem o tym Rozżarzoną Gwiazdę, i również poprosiłem go o to, aby Rwąca była zwolniona z obowiązków tego dnia, jako, że poprosiłem o pilnowanie mojej lecznicy. W końcu kot nie potrafi się ot tak, nagle, rozpołowić na dwa. Byłoby to, cóż, trudne.
Rano zapewniłem to, aby Owcza Łapa dobrze zjadła. W końcu musieliśmy być wypoczęci, bo była to długa droga. Dopiero kiedy byłem pewny, że zarówno ja, jak i Owcza Łapa, czujemy się na siłach, aby wyruszyć, to zrobiliśmy. Poprowadziłem moją terminatorkę tą samą drogą, którą wcześniej, długi czas temu, szliśmy. Skierowałem swoje łapy w stronę Sasankowych Kęp, aby stamtąd później skierować się dalej, na tereny Złotych Piasków i Spękanej Ziemi.
Było ciepło. Przynajmniej na razie, bo był poranek. Wziąłem głęboki wdech zimnego powietrza. Nie wiedziałem, szczerze, jak się czuć. Z jednej strony byłem dumny ze swojej terminatorki, a z drugiej stresowałem się, jakby to była moja ceremonia. Czy pamiętałem odpowiednie słowa? Musiałem pamiętać... tak. Dalej mi dudniły słowa Traszkowego Języka, kiedy to ja zostawałem medykiem.
"Ja, Traszkowy Język, medyk Klanu Gromu, wołam do naszych przodków, by spojrzeli na tego terminatora. Więc z mocy Gwiezdnego Klanu nadaję ci imię medyka. Lodowa Łapo, od dzisiaj będziesz znany jako Lodowy Potok. Witamy cię jako pełnoprawnego medyka Klanu Gromu."
Słowa mojego Mistrza rozgrzmiewały dalej w mojej głowie, jak i uczucie ekscytacji, zimnego dreszczu, który radośnie biegł po moim grzbiecie.
Kolejny głęboki oddech. Przeniosłem wzrok na moją terminatorkę. Miałem imię w głowie dla niej, miałem tylko nadzieję, że jej się spodoba. Byłem pewien też, że zostawię Klan w dobrych łapach, jeśli śmierć niechybnie do mnie przyjdzie. Oby tak się nie stało, ale cóż... pewnym nie można było być. Praktycznie nigdy.
— Wszystko w porządku? Wyprawę możemy przenieść na inny dzień, jeśli się źle czujesz.

Nastał ten dzień. Dzień wyprawy.
Mimo iż Owcza Łapa powinna być wyspana, stres i mieszane uczucia związane z ponownym spotkaniem Gwiezdnych sprawiły, że nie mogła zamknąć oka na dłuższy czas. Wierciła się w swoim legowisku, próbując ułożyć się na tyle wygodnie i przestać myśleć o następnym wschodzie słońca, że nim udało jej się zmrużyć choć na chwilę oko był to już praktycznie poranek. Zbudził ją z krótkie snu głos Lodowego Potoku, który dopilnował, aby chociaż jedna rzecz z założenia wyszła tak jak powinna - aby córa Mroźnego Poranka dobrze się najadła.
Poranek był...ciepły. Słońce padające na grzbiety przyjemnie je lekko ogrzewało. Wokół również roztaczała się wilgoć spowodowana poranną rosą. Lodowy Potok prowadził ich w tereny Złotych Piasków i Spękanej Ziemi, ta samą drogą, którą podążali za pierwszy razem. Szli w milczeniu. Owieczka praktycznie nie spoglądała na swojego mistrza, a zamiast tego przez większość czasu wpatrywała się w ziemię, słuchając ściszonych dźwięków wokoło. Śpiewu ptaków, szumu liści na delikatnym wietrzyku i tak dalej. Zatopiona była we własnych myślach, dopóty dopóki głos dymnego kocura nie przerwał ciszy. Wtedy też podniosła głowę, delikatnie ją przekrzywiłaby zrozumieć więcej i zawiesiła wzrok przed sobą.
— Tak. W-wszystko w porządku. — chociaż czy tak właściwie było? Nie powiedziała mu, że stresowała się tym spotkaniem bardziej niż wcześniej, że praktycznie nie przespała poprzedzającej nocy z powodu tej wyprawy. A jednak chyba wolała mieć to za sobą wcześniej, niżeli zwlekać. Po tym zamilkła i powróciła do wcześniejszego zajęcia.

Kiedy na dotarliśmy do Spękanej Ziemi do nozdrzy moich dotarł zapach lisa. Mimo woli mój ogon się delikatnie napuszył, posłałem Owczej Łapie ostrzegawczy wzrok, po czym przyśpieszyłem trochę kroku. Chciałem jak najszybciej się stąd ulotnić, nie ważne, czy był to świeży zapach lisa, czy też zwietrzały. Chciałem jak najszybciej dotrzeć do Turzycowej Skarpy, skąd niedaleko było do Spienionych Wodogrzmotów, za którymi znajdowała się jaskinia z Gwiezdnym Klanem. Czy to będzie ostatni raz jak będę tam iść? I czy kolejny raz, podczas którego będę widział ową jaskinię, będę już z drugiej strony?

Droga mijała w przyjemnej ciszy. Przejście przez Sasankowe Kępy było proste i obyło się bez żadnych problemów. Sytuacja jednak pogorszyła się w momencie przekroczenia granicy, gdy do jej i nie tylko, bo również Lodowego Potoku nozdrzy dostał się zapach lisa. Ciężko było jej określić czy był świeży, czy może bardziej zwietrzały i drapieżnika już dawno tu nie było. Mimo wszystko jej futro na grzbiecie uniosło się, serce zabiło szybciej, a lekko spanikowany wzrok skierowała na dymnego kocura, który jedynie dał znak, by iść naprzód. O, oh? Nie wiedziała co zrobić, jednak bez słowa przykleiła się do boku medyka i przyśpieszonym, pełnym obaw krokiem ruszyła przed siebie, z tymże tym razem bardziej wyczulona na wszelkie dźwięki i skupiona na otoczeniu.

Podziękowałem w myślach Gwiezdnemu Klanowi, że ochronili nas z tej sytuacji. Dzięki ich ochronie lis nigdzie się nie pojawił, a zaraz też dotarliśmy do Turzycowej Skarpy. Schodzenie w dół tego zejścia było niebezpieczne, tym bardziej że niedawno były deszcze. Niemniej jednak - najwyżej się obijemy, a przecież też raz tutaj szliśmy. Owcza Łapa będzie miała na czym ćwiczyć, o!
Ostrzegłem swoją terminatorkę, aby tutaj uważała. Zacząłem schodzić pierwszy, powoli, patrząc pod swoje łapy i jak najbardziej przenosząc ciężar do tyłu. Dotykałem łapami kamieni, aby się upewnić, czy są stabilne, czy też nie, i schodziłem stopniowo na dół. Nic się nie stanie, jakbym się obił.

Lisa nie było, a więc niepokój zaczął ją powoli opuszczać im dalej byli w trasie i im bardziej oddalali się od śladu zapachowego. Bez większych przygód dotarli do Turzycowej Skarpy, a więc...można by powiedzieć pewnego przystanka w ich wycieczce - do niebezpiecznego odcinku ich trasy. Pamiętała, że ostatnio skończyła się obitym bokiem Lodowego Potoku dlatego miała nadzieję, że tym razem dojdą z powrotem do obozu bez większego i tym podobnego uszczerbku. Kiedy medyk zaczął schodzić, dymna szylkretka odczekała chwilę i ruszyła za nim. Powoli, uważając gdzie stawia łapy aby się nie poślizgnąć i w miarę możliwości utrzymując ciężar na tylnej partii ciała schodziła w dół.

Potknąłem się. Dotarłem szybciej na dół niżeli bym tego chciał. Otrzepałem się już kiedy pod moimi stopami była stała ziemia, poruszyłem delikatnie szczęką. Eh, tylko obicie, będzie dobrze. Poczekałem na swoją terminatorkę ze słabym uśmiechem.
— Nic mi nie jest, idźmy dalej — uprzedziłem każde pytanie Owczej Łapy, jeśli tylko by takie miała, dotyczące mojego zdrowia. Stąd było niedaleko do miejsca ze spotkaniem z Gwiezdnymi. Otrzepałem swoje futro i ruszyłem bark w bark wraz z Owieczką. Dotarliśmy w końcu do wodospadu. Podszedłem trochę bliżej, aby znaleźć przejście do jaskini. Skinąłem delikatnie na nie głową, przepuszczając moją terminatorkę pierwszą.
— Pamiętaj, że tutaj jest ślisko. W razie czego cię złapie, ale postaraj się dotrzeć do jaskini w jednym kawałku — wymruczałem ciepłym tonem głosu, mrużąc delikatnie ślepia. Kiedy Owieczka by zaczęła iść po kamiennym przejściu, ja ruszyłbym za kotką.

Zejście...mogło być lepsze. O wiele. Powoli właściwie to nie wiele zważając jak stąpa Lodowy Potok, gdyż sama wolała uważać na siebie by niczym domino zaraz oboje nie spadli na sam dół; schodziła, gdy nagle zauważyła, że dymny kocur zlatuje na dół. Oh! Ciche zaskoczone mruknięcie, w którym dobywało się i przestraszenie wymsknęło się z jej pyszczka. Czyżby to jakieś przeznaczenie, czy pech tego miejsca ciążyło na kocurze? Powoli zeszła na dół, nie zadając pytań, gdyż została uspokojona tym "nic mi nie jest" chociaż i tak wiedziała, że medyk musiał nieźle się poobijać. Ale skoro mógł iść dalej to chyba nie było aż tak źle jak mogłoby być więc, um...ruszyła bezsłownie dalej, aż zza drzew nie wyłonił im się wodospad. Wodna ściana zasłaniała wejście jaskini. Mimo że odwiedziła już kiedyś to miejsce nadal wyglądało tak samo malowniczo i pięknie jak za pierwszym razem. Widok sam w sobie zabierał dech w piersi!
— Jasne. — odpowiedziała z delikatnym uśmiechem na mordce i powoli uważając na śliskość kamieni ruszyła za cudownie klarowną kaskadą do wejścia jaskini jako pierwsza, wlekąc za sobą Lodowy Potok. Kiedy dotarli bez większego szwanku, a także dostała pozwolenie ruszyła w dół zagłębiając się w nieprzerwaną ciemnie tego miejsca, wiedząc, że za moment znowuż spotka się z członkami Gwiezdnego Klanu.

Zapach Gwiezdnego Klanu dostał się do moich nozdrzy prędzej, niż otworzyłem oczy. Jednak jak już to zrobiłem ujrzałem Milczącą Gwiazdę, mojego Mistrza oraz siostrę mojej terminatorki. Niemniej jednak mój wzrok zawisł na moment na pysku mojego Mistrza. Delikatnie zmrużyłem ślepia na komentarz niebieskiego kocura. Kiedy byłem terminatorem dość... obawiałem się, powiedzmy, postawić kocurowi. Ale teraz byłem o wiele starszy.
— Mimo problemów i tak udało się Owczej Łapie ukończyć trening, i to z tego powinniśmy się cieszyć — odparłem spokojnym tonem głosu, spoglądając w oczy Traszkowego Języka. Mrugnąłem powoli, aby później gdzieś za trójką kotów szukać może Wężowej Łuski. Doskonale wiedziałem, że go nie będzie, w końcu kocur nie był medykiem albo blisko z Owczą Łapą, ale jednak nadzieja pozostała.
Na słowa Milczącej Gwiazdy skinąłem łbem.
— Z przyjemnością.
Spojrzałem z dumą na moją terminatorkę, słabo się uśmiechnąłem. Odchrząknąłem, aby zacząć formułkę, która była z nami już od zarania dziejów.
— Ja, Lodowy Potok, medyk Klanu Gromu, wołam do naszych przodków, by spojrzeli na tego terminatora. Ciężko trenowała, by zrozumieć ścieżki medyka i z waszą pomocą będzie służył klanowi przez wiele księżyców. Owcza Łapo, czy przysięgasz postępować według Kodeksu Medyka, stać ponad rywalizacją pomiędzy klanami i jednakowo chronić wszystkie koty, nawet kosztem własnego życia?

Dotarli. Kiedy poznała znajomy kamień pośrodku ciemnej jaskini, przycupnęła obok niego i delikatnie dotknęła nosem jego chłodnej powierzchni. Wiedziała już, że kiedy otworzy coraz cięższe powieki znajdzie się po drugiej stronie. I tak też się stało. Uchyliła delikatnie powiekę, aby dostrzec, że znajduje się na łące, a także, że przed nią i mistrzem stoją trzy postacie. Jedną, którą znała aż za dobrze.
Uczucie smutku zakuło ją w serce, kiedy spostrzegła Brzozową Korę. Uśmiechnęła się do niej słabo. Gwiezdna nie powinna tu być, nie powinna być w tak młodym wieku tutaj. To...to nie było jej miejsce, jeszcze nie teraz, a jednak. Nie odpowiedziała jednak nic ani też nie zareagowała na w końcu Traszkowego Języka, który w tamtym momencie spoglądał na jej mistrza. Na koniec jednak zabrała głos kocica, której Owca nie kojarzyła, jednak zrozumiała z jej słów, że teraz właśnie się to zacznie. - oficjalna ceremonia otrzymania nowego imienia oraz rangi.
Przełknęła nerwowo ślinę, przystępując z łapki na łapkę. Mimo że blady uśmiech kręcił się na jej pyszczku w środku cała chodziła z podenerwowania oficjalnością tego zdarzenia. Wzięła głębszy oddech, kiedy kolej przyszła na nią. Spojrzała wpierw na Brzozową Korę, na mistrza Lodowego Potoku oraz kocicę, a potem zdając sobie sprawę, że wszyscy oczekują jej potwierdzenia, otwarła pyszczek i...
— Przysięgam. — powiedziała spokojnie, acz nie kryjąc w głosie i słonecznikowych ślepkach, które skoncentrowały się na licu dymnego; dumy, jakby cała ta przysięga dodała jej skrzydeł, rozchwiewając wszelkie wątpliwości, które utworzyły się w jej głowie podczas tej przeprawy.

Owcza Łapa zabrała sobie trochę czasu na odpowiedź, jednak ja byłem spokojny. Spoglądałem na nią delikatnie zmrużonymi oczami wiedząc, że córka Mroźnego Poranka teraz nie spłoszy. W końcu na początku treningu i w trakcie jej mówiłem, że jeśli nie czuje się dobrze na tej posadzie i jeśli nie chce być jednak medykiem, może mi to powiedzieć.
Ale tak się nie stało i teraz staliśmy przed Gwiezdnym Klanem.
— Więc z mocy Gwiezdnego Klanu nadaję ci imię medyka. Owcza Łapo, od dzisiaj będziesz znana jako Owcze Runo. Witamy cię jako pełnoprawnego medyka Klanu Gromu, gratuluję — odparłem ciepłym tonem głosu, kiwając delikatnie głową przed Owczym Runem. Spojrzałem jeszcze na Gwiezdne koty, czy te czasami nie będą miały jakichś zastrzeżeń, czy też wątpliwości.