Słuchałem dokładnie Wieczornej Rosy, z każdym jej kolejnym słowem marszcząc delikatnie brwi. Na początku chciała coś powiedzieć, ale szybko to urwała. Następnie Wieczorna Rosa kompletnie się poplątała w swoich słowach, a ja musiałem się bardzo skupić, aby z tego wszystkiego wynieść jakiś sens. Huh, może miała rację z tym, że zbyt chaotycznie czasami mówi.
— Mm... Srocza Łapa to syn Sarniego Przesmyku i Wschodzącego Księżyca. Kalinowa Łapa to córka Gronostajowej Mordki i Czerwonego Kwiatu — odparłem w końcu, pomagając kotce w zidentyfikowaniu dwójki terminatorów oraz ich rodziny. Otrzepałem się delikatnie.
— Trenuje się... w porządku. Nie mogę narzekać. Przynajmniej na razie — dodałem jeszcze, wzruszając delikatnie barkami. Ani Kalinowa Łapa, ani Srocza Łapa nie sprawiali problemów, to też nie miałem na co narzekać.
— Co chciałaś powiedzieć na początku? Szybko to urwałaś — zapytałem jednak, patrząc zaintrygowany na medyczkę.

Skinąłem delikatnie słowa medyczki. Rozumiałem ją, bardzo mocno. Jednak, hm. Może to też była moja wina, bo niespecjalnie wychodziłem do kotów? Tak czy inaczej, zgadzałem się z kotką.
Na pytanie Wieczornej Rosy delikatnie przekręciłem łbem na bok. Zmrużyłem słabo oczy, patrząc się na szylkretkę.
— Zaczęłaś coś od "ko"...? — mruknąłem, podnosząc wyżej jedną z brwi. Zaraz jednak pokręciłem łbem żwawo. — Ale jak nie chcesz mówić to w porządku.

— Rozumiem — odparłem po prostu, słabo kiwając łbem. Drgnąłem delikatnie uchem, obserwując kotkę. Zaraz Wieczorna Rosa podjęła kolejny temat, teraz mojego brata.
— Tak. Jestem z niego dumny... mam nadzieję, że się odnajdzie w swojej nowej roli — mruknąłem, mrużąc oczy. Niby uczeń od wojownika nie różnił się jakoś wielce, jeśli chodzi o obowiązki, ale uczeń mógł sobie uciekać czasami od obowiązków, kiedy wojownik... trudno, żeby to robił.
Drgnąłem delikatnie uchem w stronę wyjścia z obozu, tam też zwracając łeb. Zmrużyłem delikatnie oczy. Ah, patrol łowiecki. No tak.
— Muszę iść. Dziękuję za rozmowę, Wieczorna Roso — miauknąłem, kiwając delikatnie łbem medyczce, po czym po prostu wstałem i udałem się na patrol.

zt

– Ano! Ale w sumie chyba przejście z terminatora na wojownika jest dość… płynne. W sensie nie różni się już bardzo taki terminator na końcu treningu od wojownika. Na pewno sobie poradzi – odpowiada wesoło. Następnie żegna się z wojownikiem i sama wraca do lecznicy.

zt

Nie czułem się najlepiej przez ostatnie dni. Czułem, jakby jakaś choroba mnie łapała, ale raczej tak nie było. Może to po prostu skutki uboczne po niedbaniu o swoje ciało tak, jak się powinno. Westchnąłem cicho. Siedziałem przed swoim legowiskiem, mrużąc delikatnie oczy. Nie wiedziałem, co zrobić. Czułem, jak każdy kolejny dzień jest coraz to bardziej monotonny. Wszystko było takie same. Legowisko, patrol, jeść, spać do legowiska. I tak dalej. Nawet moi terminatorzy się nie zjawiali na swoje treningi. Zapchlone dwa kundle. Uh.
Siedziałem przed legowiskiem. Czyściłem swoje futro.