— Mhm. W sensie zawsze możesz z mistrzynią porozmawiać, jeśli tok twojego nauczania wydaje ci się zbyt wolny — mruknąłem w odpowiedzi, spoglądając na brata. Nie zmuszałem do niczego brata, po prostu... uh. Deszcz był już, powiedzmy, starszym terminatorem. No i też Słodki Nektar chyba była bardzo zabiegana. Albo może dwójka terminatorów to dla niej za dużo? Nie znałem rudej jakoś wielce, nie chciałem wyciągać pochopnych wniosków. Znałem w końcu jedynie wersję Wieczornej Łapy, która też wtedy była rozemocjonowana.
— Teoria walki? Ah. Cóż, walka istnieje bardziej w praktyce niż w teorii, ale... no musisz wiedzieć, jakie są słabe punkty na ciele przeciwnika, jak i w swoim. I jak możesz wykorzystać otoczenie na swoją przewagę. Ten. Domyślasz się?

Deszcz przemilczał wątek porozmawiania o toku nauczania z Słodkim Nektarem. Powiedzmy że ufał jej jeśli chodzi o indywidualny tok nauczania i najwyraźniej widziała że ten musi dopracować jeszcze to i owo. 
- Oh... w sensie nie do końca rozumiem jakie są słabe punkty... no na przykład twoje. Bo ja to jestem jednym wielkim słabym punktem! Ale ty? Mięśnie masz, łapy sprawne też no to chyba nie spytam przeciwnika czy go boli coś dzisiaj... - i terminator naprawdę nie rozumiał, może dlatego że zinterpretował pytanie bardzo indywidualnie? - A otoczenie no to może ci mucha wlecieć w walce do oka. - zaśmiał się, ale bądź co bądź może kiedyś ktoś zginął przez taką muchę? - A tak na serio to no wiadomo trzeba patrzeć gdzie jest właśnie słońce i można użyć piasku.

Zadrgałem delikatnie wibrysami na słowa mojego brata. No, na pewno się różniliśmy, jeśli chodzi o budowę, no i też charaktery. Jednak się dość dogadywaliśmy, nie? Raczej tak.
— Nie no, każdy kot ma słabe punkty. Są nimi okolice pyska, na przykład oczy. Brzuch, pachwiny. Ogon może nie jest słabym punktem, ale... na pewno stracenie ogona przyjemne nie jest — wytłumaczyłem, mrużąc delikatnie oczy. A na ostatnie słowa brata skinąłem głową. Czyli jednak coś ogarniał.

- Ah że tak... - kocur położył uszy i nerwowo się zaśmiał. Debil. No oczywiście że o to chodziło.
- A w sumie to jak ci szło w walce.... przeciwko mamie? No wiesz w trakcie treningu, bo chyba nie pytałem nigdy.

— No. Golcowa Gwiazda to mała kotka jednak prawda? A ja jestem trochę masywniejszy, więc w tym miałem przewagę i nie było dla mnie trudem, abym ją powalił. Ale mimo tego, że jest starsza to ma siłę w łapach, heh. Więc była to na pewno walka, która jednak trochę mnie wymęczyła — odparłem, mrużąc oczy. Bardziej pamiętałem... zaniki pamięci matki, których doświadczyłem i przez które czułem się. Źle. Okropnie.
Zadrgałem delikatnie uchem.
— Ty nie umiesz łowić ryb, prawda?

- No właśnie mała... i starsza. Mi by i tak pewnie musiała dać fory ale to nawet dobrze, nie martwiłbym się że zrobię jej krzywdę. - i gdy to wypowiedziałem poczułem się dziwnie. Czy to już ten czas gdy jesteśmy opiekunami naszej mamy? Czy role się odwracają czy po prostu jak zwykle jestem nadopiekuńczy? Golec po ostatniej dłuższej wizycie w lecznicy czuła się chyba nie najgorzej, nie zapowiadało się na to że ma w najbliższym czasie nas opuścić... ale czy przed tym muszą być jakiekolwiek sygnały?
- Hm? A ty umiesz? - zaskoczyło mnie to pytanie, sądziłem że tylko rzeczniacy uczą się łowienia ryb. - Nie jestem fanem dotykania wody. - uśmiechnąłem się. Jak już to wolałem ją obserwować.

— Oj nie, nie dałaby ci fory. Tak samo nie dała mi — zamruczałem ciepło w odpowiedzi, mrużąc delikatnie ślepka. Tak... Golcowa Gwiazda była silną kocicą, pomimo swojego wieku. Położyłem na moment uszy, czując, jak coś przewraca się w moim żołądku. Była silna... była też wiekowa. Niestety. Mogliśmy mieć jedynie nadzieję, że... uh. Nie odejdzie od nas zbyt szybko. Miała niby dziewięć żyć. Ale czy czasami nie straciła już jednego podczas choroby i nam o tym po prostu nie powiedziała? Nie wiedzieliśmy.
— Mhm. W sensie. Matka mnie nauczyła podczas treningu. Mogę ci zdradzić, jeśli będziesz chciał — mruknąłem w odpowiedzi, słabo się uśmiechając.

No tak, czego się spodziewałem. Niby mama ale jak trzeba to walnie w łeb. Jak jej tu nie kochać? Nadal żałuję że nie miałem okazji powalczyć z nią jeszcze za kociaka. Pewnie gdybym był mianowany z Gradem to wzięłaby mnie również pod swoją opiekę i miałbym szansę poczuć to na swojej skórze.
- Możesz, ale to jak się ociepli. - uśmiechałem się. Zastanawiało mnie w sumie skąd Golcowa Gwiazda wiedziała jak polować na te dość śmieszne łuskowe stworzenia. W sumie to nigdy chyba nie jadłem żadnej ryby... wiec będzie to nowe odkrycie smakowe. Superowo.
Wstałem jak zwykle ociężale i spojrzałem kątem oka na wyjście. - Ja będę już uciekał, ale no chciałem pogadać chociaż chwilę... ale pamiętaj że jesteśmy umówieni! - zamruczałem. I jeszcze ostatni raz spojrzałem na brata przy wychodzeniu.

[Zt x2]

Przesiadałem obecnie w swoim legowisku, a raczej przed nim, bo gdybym siedział w środku, to nikt by mnie nie widział. Spokojnie przejeżdżałem językiem po swoim futrze, dokładnie je układając i czyszcząc. Taki był mój odpoczynek. Obserwowałem przy okazji obóz Klanu w spokoju.

Nagle usłyszałem znajomy mi głos, na który od razu podniosłem głowę. Zobaczyłem jak obok mnie znajdowała się jedna z medyczek Klanu Wichru, ta, którą najbardziej znałem i jakkolwiek lubiłem.
— Oh, dzień dobry, Wieczorna Roso — skinąłem delikatnie głową medyczce, słabo się do niej uśmiechając. Ruchem ogona zaprosiłem ją do tego, aby przysiadła się do mnie. Była przyjaciółką, mogła. Pozwalałem na to, że tak powiem. Na jej pytanie jednak się zawiesiłem, mrużąc delikatnie oczy. Bo czułem się pusto, z jakiegoś powodu. Ale nie znałem tego powodu. Więc dlaczego mam po prostu martwić kotkę tym? Zresztą, podczas każdej naszej rozmowy jedno zdaje się wybuchać i... cóż, przynajmniej dzisiaj nie chciałem, abym był to ja.
— Jest w porządku. Cisza i spokój. Jak ty się czujesz? Dużo tych... chorych? — zapytałem zaciekawiony, spoglądając ze spokojem na jej pysk.

— Oh, na pewno. Jeszcze jakiś terminator może wesoło wparować do wody, ot tak dla zabawy — zamruczałem rozbawiony, z delikatnym uśmiechem na pyszczku. Bo dlaczego też i nie, prawda? Przecież woda w zimnym to najlepsze, co może cię spotkać. I choroba później z tym związana.
Milczałem przez chwilę, kiedy kotka wspomniała o tym, że jest... za cicho. Miała rację. Od ceremonii Małego Płomienia nic się nie działo, było cicho... spokojnie. Ugryzłem delikatnie środek policzka.
— Tak. Masz rację — mruknąłem cicho, mrużąc oczy. Aż się bałem co się stanie, aby przerwać tę ciszę. Westchnąłem, zmień temat. Nie będziemy się rozwodzić nad tym, że jest cicho w Klanie, nie nie. Po co.
— Myślałaś już o jakimś terminatorze swoim? — zapytałem.

Moje wibrysy delikatnie się poruszyły, kiedy usłyszałem negatywne emocje w głosie medyczki i zauważyłem jej wzdrygnięcie. Hej, przynajmniej nabiorą jakiegoś doświadczenia z odmarznięciami ogonów i uszu. Taki plus.
Jednak oczywiście nie życzyłem nikomu tego, aby wpadł do zimnej wody, ugh. Nawet nie wyobrażałem sobie pływać, ogółem w wodzie! Przedziwne.
Na zdziwienie w głosie medyczki zamrugałem kilka razy.
— Oh, nie wiem. Po prostu się zapytałem, z ciekawości — odparłem prędko, patrząc się szeroko otwartymi oczami na Wieczorną Rosę. Nie wiedziałem, jak to jest z medykami, ale... no nie wiem. W sumie to mamy trzech medyków, nie?

Słuchałem dokładnie słów Wieczornej Rosy, kiwając delikatnie głową. No tak, miała rację. Była ich trójka, trochę tłoczno by było w lecznicy.
— No, to jest racja. Jednak jestem pewny, że byłabyś znakomitą Mistrzynią, ze swoim spokojem — zacząłem mówić, a na jej ostatnie słowa cicho westchnąłem.
— Tak. I oby tak zostało — bo nie chciałabym, aby któryś z medyków zniknął. Któryś, mając na myśli Wieczorną Rosę. Nawet nie dlatego, że była medyczką Klanu, czy cokolwiek takiego. Po prostu była moją przyjaciółką i na pewno nie chciałbym jej stracić.

— Nie prawię pustych słów. To nie w moim stylu — mruknąłem jako potwierdzenie na słowa kotki. Puste słowa nie miały sensu, chyba, że mnie wyciągnąć z jakiejś sytuacji. Ale to było rzadko i mało kiedy to robiłem. Słuchałem dokładnie słów Wieczornej Rosy, delikatnie kiwając głową.
— Cóż, no to byś musiała sobie wybrać równie chaotycznego terminatora — uśmiechnąłem się delikatnie na jej słowa, jednak ten słaby uśmiech zaraz znikł wraz z kolejnymi słowami medyczki. Moje oczy złagodniały, a ja uciekłem wzrokiem gdzieś na bok. Nie musiała kończyć.
— Tak, domyślam się — mruknąłem spokojnym tonem głosu. Zaginięcie Sójki już było taki szmat czasu temu, a dalej piekło. Szkoda. Wielka.
— Dwójkę. Jeszcze Srocza Łapa.

W takich momentach często przychodziło jej na myśl, że rany, że ten Grad jest taki sztywny i poważny… i nie inaczej jest tym razem. Powinna się już przyzwyczaić, a jednak nawet po tylu księżycach znajomości dalej ją to dziwi, huh! Jest to jednak myśl, która odchodzi równie szybko, co przyszła.
– Ko-… – wyrywa się jej odruchowo, zaraz jednak cofa uszy, zawstydzona. – Ech… to też ktoś z miotu Sarny i Księżyca, prawda…? W sensie, tak po imieniu bym zgadywała. Chociaż nie, czekaj, Kalinowa Łapa jest starsza, nie z tego miotu… ach, myli mi się jakoś wszystko! Jakoś te ostatnie mioty tak… nie wiem sama, jak to opisać, po prostu mam wrażenie, że ledwo kojarzę koty, które z nich są, a są już terminatorami. Ale może inaczej by było, gdybym była wojowniczką i chociaż kogoś z tych miotów trenowała… ach, no, nie wiem, nieistotne, heh, chciałam po prostu spytać, czy dobrze ci się ich trenuje!