O, ojej! Chyba ktoś się nam delikatnie zdenerwował! Córa Powracającego Zimna uważniej przyjrzała się koteczce, której poważny ton nie brzmiał jak szło się domyśleć wcale tak poważnie, bo była kocięciem i to wszystko wyglądało jeszcze komiczniej, niż gdy dopiero co wróblica podeszła. Wąsiki drgnęły jej delikatnie, a oczy w kształcie migdałów lekko się zmrużyły.
— Oh! Przepraszam najmocniej, nie chciałam cię urazić~ — odpowiedziała doprawionym słodyczą głosem. Owszem, nie jej celem było urażenie kotki, jeżeli tym właśnie było rozbawienie, które znalazło ujście z ciała minki pod postacią kołyszącego się ogona, jednak nie mogła nic poradzić na to, że szamotanina szylkretki wyglądała doprawdy zabawnie. Niczym walka na śmierć i życie! chociaż...nikogo nie było obok.
Zmarszczyła delikatnie ciemny grzbiet nosa na wspomnienie o pająku. Fuj, pająk, bleh! Jak można takie paskudztwo w ogóle łapać? Mały, obrzydliwy, szybki robak, który w każdej chwili mógł zniknąć pod twoim futrem, a tobie zostałoby jedynie uczucie, że coś drobnego po tobie chodzi...Już naprawdę kociaki nie wiedziały co mają ze sobą robić, żeby musiały gonić za tym...tym czymś? Okropieństwo. Nic dziwnego, że kotka się doigrała. — To, coś? Nie widzę tego czegoś. — odpowiedziała z namysłem, uważnie rozglądając się wokoło. Czy naprawdę nie wiedziała, a może jedynie zgrywała głupią? To pozostawało już w ocenie szylkretki. Skacząca zaś miała swoje domysły, lecz wolała nie palnąć głupstwa i zaczekać aż córa Przepiórczej Łapy sama, jak na tacy poda jej bardziej sprecyzowaną odpowiedź. Kto wie...może to niewidzialne coś, co niby ją zaatakowało było tylko bujną wyobraźnią kociaka? Wszystko było przecież możliwe.

Kotka była dziwna, najpierw się śmiała, a teraz ją za to przepraszała. Skoro się śmiała, to znaczy, że ją to rozbawiło - po co przepraszała? Powinna się chyba zdecydować na coś. Bluszcz nawet nie było przykro. No ale skoro przeprosiła... Była w końcu wielkomyślna i chciała, by wszyscy wiedzieli, więc przyjęła przeprosiny.
- No, niech będzie, że wybaczam - stwierdziła, niby od niechcenia. Chciała się każdemu pokazać z jak najlepszej strony, ale przez te wstrętne robaki nie mogła. Teraz terminatorka na pewno pomyśli, że Bluszcz jest jakaś... nie taka. Nawet nie potrafiła określić, co może o niej starsza kotka pomyśleć.
Jak to nie widziała? Słowa rozmówczyni zdziwiły Bluszcz, bo przecież tej całej pajęczyny to było tutaj od groma i jeszcze trochę! Czyżby miała ją za głupka? Znów była nieco poirytowana, bo przecież nie była głupia! Postanowiła jednak się nieco uspokoić, bo przecież już raz kotka ją przeprosiła, co było miłe.
- Ta pajęczyna mnie zaatakowała! To była zasadzka specjalnie na mnie, ten przebrzydły pająk dokładnie wiedział, co robi. Chciał mnie zjeść razem z całą swoją rodziną! - wskazała w stronę, gdzie uciekł pająk - bo jeden pająk to tam nic, ale przecież jakby całe stado się rzuciło, to zostałyby ze mnie same kości - kontynuowała swoją niestworzoną historię -bo, nie wiem, czy wiesz, ale pająki bardzo lubią jeść takie małe kociaki, duże koty są dla nich zbyt tłuste - o ile podczas mówienia historii była ekspresyjna i mówiła głośniej, to teraz spoważniała.
- Kiedy znikają kociaki albo młodzi terminatorzy, to właśnie tutaj giną - utrzymywała poważny ton głosu, a mówiła z takim przekonaniem, jakby sama widziała to kiedyś na oczy.
- Co z kośćmi? Możesz się zastanawiać... pająki są silne, podczas gdy nikt nie widzi, zabierają je poza obóz i karmią nimi lisy

Cieszyła się, że kotka ją słucha, tak bardzo, że mogłaby kontynuować swoją historię! Jednak pytanie wybiło ją nieco z rytmu i w sumie to już zapomniała co mówiła na początku.
- No... pająki - powiedziała, choć poważnym tonem, to w jej oczach było widać rozbawienie. Lubiła opowiadać niestworzone historie, jej rodzeństwo, chociaż jej wierzyło. Nie to, co kotka tutaj, widać miała więcej rozumu niż oni.
- Bo one ze mną rozmawiają, szepcą mi do ucha swoje plany, kiedy zasypiam - wyznała, znów całkiem poważnie, w końcu musiała zobaczyć jakąś reakcję od terminatorki. Niech się wzdrygnie, obrzydzi, wystraszy - cokolwiek. Bluszcz wolałaby jakąś większą reakcję, ale zadowoli się każdą.