Płeć: Kocur

Wiek: Siedem księżyców (maj)

Ranga: Kociak

Grupa: Klan Gromu

Skrócony wygląd: Wysoki o podłużnych nogach jak i ciele. Futro krótkie, w kolorze burym z tygrysimi pręgami i bielą na prawej przedniej nodze, twarzy, szyi i łapach. Jest ono zwykle rozczochrane. Oczy duże, choć zwykle znudzone; lewe jest koloru zielonego, a prawe niebieskiego.


Rodzina:

Matka:  Żmijowy syk
Ojciec: Falująca trawa
Rodzeństwo: Żuk, Sosna, Rogatek, Mirabelka i Babka

Głos -
Toyhouse -




Pierwszą rzeczą, która wpada w oko po jednym spojrzeniu na kocura, jest jego wyjątkowa wysokość. Na początku wyglądał dość niepozornie, choć nogi, na których się trzymał, już wtedy były dość długie. Jego przypływ wzrostu w następnych tygodnia życia był dość komiczny - zdawałoby się, że rośnie jedynie w górę, niesiony na tyczkowatych kończynach zakończonych małymi łapkami, co jakby nie patrzeć było inspiracją do jego imienia. Reszta jego ciała szybko dogoniła ich wzrost, jednak w dalszym ciągu były o wiele dłuższe, niż u przeciętnego kota. To w sumie jedyna specjalna rzecz w jego wyglądzie, reszta jest dość przeciętna.
Jego uszy są dość wysokie, umieszczone na czubku głowy. Niżej znajduje się kwadratowy pysk zakończony ceglanym nosem.
Leniwie spoglądające oczy kocurka są duże i okrągłe; lewe oko przybierze kolor mdłej zieleni, a prawe pozostanie takie samo, jak w czasie narodzin. Twarz Konika jest pulchna i okrągła, jednak możliwe, że zmieni się to w przyszłości. Nie może na razie pochwalić się umięśnieniem - jak na kociaka przystało, jest on dość niepozorny i okrąglutki. Pokryty jest burym, krótkim futrem, które zwykle bywa rozczochrane i odstaje we wszystkie strony świata - kocurkowi najzwyczajniej w świecie to nie przeszkadza. Jest ono w większości bure, nie zapominając o tygrysich pręgach. Nie zabrakło też bieli - widoczna jest na jego pyszczku i szyi, ozdabia prawą nogę od barka aż po palce, które omija. Znajduje się też na brzuchu oraz jako skarpetki na reszcie kończyn, pochłaniając około 50% jego ciałka. Jego ogon zaliczany jest do podłużnych.
Ciężko określić jego zapach - najczęściej pachnie legowiskiem lub czymkolwiek w czym spał, jest on raczej mało charakterystyczny.




Konik jest w miarę spokojnym i grzecznym kocurkiem - nie wpakowuje się w żadne tarapaty, nie łamie zasad oraz słucha się rodziców. Woli trzymać się z boku oraz nie podchodzi entuzjastycznie do wyrywania się do przodu. Można z pozoru nazwać go dzieckiem idealnym. Spogląda na świat analitycznie, biorąc pod uwagę każdą opcję. Dzięki temu jest dobry w rozwiązywaniu konfliktów. Zachowuje się bardziej jak introwertyk i lubi przebywać we własnym towarzystwie. Rozmowy szybko wyczerpują jego baterię społeczną. Nie posiada nieskończonego źródła energii, jednak oczywiście lubi się bawić jak wszystkie kocięta. Często zamiast tego woli znaleźć sobie ciepły kąt i oddać się snu. Jeśli mu się to nie uda, to staje się gburowaty i opryskliwy, więc lepiej uważać podczas rozmowy z niewyspanym Koniem. Leniuchowanie to jego mocna strona, jednak jest poważny i sumienny, gdy wymaga tego sytuacja. Mimo jego tendencji do obijania się wykonuje swoje obowiązki sumiennie.
Gdy niektórzy starają się być mili i nie mówić rzeczy wprost, tak Konik nie posiada praktycznie żadnego filtru - jeśli coś mu się nie spodoba, to on o tym powie. Nie umie trzymać języka za zębami i jest szczery do bólu. Zdarza mu się nie myśleć o uczuciach innych, wyrażając swoje zdanie w sposób niemiły. A co do bycia niemiłym, Konik w swojej główce posiada mocno uformowane opinie, których uparcie się trzyma; o przyznawaniu się do błędów nie wspominając, bo takie określenie nie istnieje w słowniku burego kocura. Bywa samolubny i wpatrzony w siebie, przy czym uważa, że zawsze ma racje. Przez jego krnąbrność i upartość czasem wdaje się w kłótnie, jednak na co dzień jest spokojny i niefrasobliwy, dopóki się z nim zgadzasz; czasem więc lepiej po prostu mu przytaknąć.
Podchodzi do życia z dystansem, nie martwiąc się o rzeczy, których nie jest w stanie zmienić. Bystrość nie jest jego mocną stroną, przez co trzeba mu coś pokazać pięć razy, żeby to zrozumiał. Pomimo tego jest bardzo kreatywny - jego głowa jest pełna niestandardowych pomysłów i marzeń. Uwielbia rozmyślać i snuć różne teorie na temat otaczającego go świata, chociaż zwykle zatrzymuje je dla siebie. Wydaje się być przez to nieuważny oraz często odpływa w odmęty wyobraźni. Odznacza się swoją lojalnością; bez względu na wszystko, Konik głęboko kocha zarówno swoich rodziców, jak i rodzeństwo, oraz chce, by byli z niego dumni.




Urodził się w Klanie Gromu jako syn Żmijowego syku i Falującej trawy. Razem z nim na świat przyszło jego rodzeństwo: Żuk, Sosna, Rogatek, Mirabelka i Babka. Przez pierwsze księżyce jego życia wszystko toczyło się powolnym rytmem, jednak dość wcześnie zaczął chorować, przez co większość czasu spędzał w legowisku medyka. Przyczyniło się to do opóźnienia jego ceremonii na ucznia, jednak kocurkowi to nie przeszkadzało - dzięki swojej chorowitości mógł przynajmniej leniuchować dłużej, niż jego rodzeństwo. Powoli zaczynało mu się jednak nudzić, więc cierpliwie oczekiwał na zostanie uczniem.

S: 10 | Z: 10 | Sz: 10 | O: 10
HP: 120 | W: 80
P: 1 | PD: 0/50


Cechy:

[P] Sokoli Wzrok

[P] Twarda Skóra

[N] Wątłe zdrowie

Umiejętności:

brak