Niestety, trening Chyżego Daniela Przekraczającego Dziki Wąwóz rozpoczął się z dość dużym poślizgiem. Pora Białych Zasp nie potraktowała świeżo upieczonego nowicjusza zbyt łaskawie i ten musiał swoje przechorować. Jak na złość, idealnie w czasie gdy ten wyszedł z Zacisznych Głazów, trafiła tam sama jego mistrzyni, Skała. Poczucie winy jednak nie pozwoliło Skale patrzeć, jak jej biedny nowicjusz siedzi i nic nie robi gdy jego rodzeństwo jest już na późniejszych etapach treningu. Nie mówiąc nawet o presji, jaką Skała czuła ze świadomością, że przypadło jej wytrenowanie syna samego wieszcza. Duża presja, ciężko było jej zrozumieć, czemu wieszczowie nie wyznaczyli na mistrza Daniela kogoś znacznie bardziej doświadczonego. No ale, co się stało to się nieodstanie.
Udało jej się złapać Daniela gdzieś w obozie i poprosiła go, by odwiedził ją w legowisku chorych. Obiecała mu, że rozpoczną jego trening właśnie w Zacisznych Głazach, póki stan Skały się nie polepszy. Są rzeczy, które Skała musi po prostu Danielowi powiedzieć i chyba nie miało aż tak dużego znaczenia czy zrobi to w obozie czy poza nim. Wiedza to wiedza. I Skała była zdeterminowana by mu ją jak najszybciej przekazać, mimo męczących ją bóli głowy.
Wyczekiwała tak też na swojego nowicjusza w legowisku, mając nadzieję, że ten się wkrótce zjawi.

Daniel wyszedł z Zacisznych Głazów dopiero dzień temu. Wreszcie po tylu księżycach! Mógł zacząć trening. I wtedy dowiedział się o chorobie mistrzyni. Jednak poprosiła go by jutro ją odwiedził. Więc Daniel jasnoszary kocur kroczył powoli z lekkim wachaniem do miejsca spotkania z Skałą. Trochę się bał. Podkulił ogon pod siebie i wszedł do legowiska. Kiwnął głową mistrzyni W-witaj. Przyszedłem jak prosiłaś Miauknął drżącym i usiadł. Czuł niepokój rozmawiając z kotką. Niby to była tylko jego mistrzyni ale Daniel stresował się każdej rozmowy z kimś innym niż mama i tata. Wdech wydech Danielu. Wszystko dobrze. Nie wypada się tak stresować będąc 10 księżycowym nowicjuszem a na dodatek synem Wieszcza! Skarcił się w myślach i próbował spojrzeć na kotkę z innej perspektywy. Jest chyba jak mama. Miła i nic ci nie zrobi. Takie myśli odstresowały Daniela. Kocur skupił swe spojrzenie i uwagę na mistrzyni by słuchać co mówi

Kotka odetchnęła z ulgą, gdy dostrzegła jasno-pręgowanego kocura zbliżającego się do niej. Zmartwienia szybko do niej powróciły jednakże, gdy spostregła jak przerażony jest Daniel. Cóż, zupełnie jakby widziała samą siebie w wieku ośmiu księżycy na pierwszym treningu u Jeleń Przedzierającego się przez Las. Przez jej umysł przeleciała nuta zwątpienia... czyżby rodzice narzucali na Daniela taką samą presję jaką Wodospad i Jaszczurka zrzucili na nią? Ciężko jej było to wyobrazić... Wieszcz i Promyk zdawali się przyjemnymi kotami. Chociaż, kto wie co skrywali gdy nikt inny z plemienia nie patrzył? Może mają Danielowi za złe, że później rozpoczął trening. Odpowiedziała skinięciem głowy i lekkim ukłonem, bo przecież jej nowicjusz też zasługiwał na szacunek.
- Witaj Danielu, bardzo cieszę się, że cię widzę - miauknęła ciepło do kocurka. Spojrzała na niego nieco zmartwionym wzrokiem.
- Widzę, że nieco się boisz, więc od razu chce cię zapewnić, że nie ma czym, ale... Jeśli nie czujesz się na siłach, możemy rozpocząć trening w inny dzień, jasne? - zapewniła kocura. Może niezbyt jej pasowało przeciąganie tego treningu jeszcze dłużej, ale jeśli to jest to czego potrzebował Daniel, to nie ma dyskusji dalszej dyskusji na ten temat.
- A jeśli wszystko jest okej, to możemy zacząć - dodała

Kocur badał wzrokiem mistrzynię. Wyglądała przyjaźnie a on dalej się stresował. Czemu? Ale no stresował się. Chciał wrócić do ciepłej kociarni i wtulić się w mamę. Kocur pokręcił głową. Ogarnij się Danielu. Przecież masz już 12 księżycy nie jesteś kociakiem! Twoje rodzeństwo już od dawna jest po pierwszym treningu a ty się stresujesz! Skarcił się. Mimo wszystko powoli i z strachem usiadł. Kiwnął głową na ukłon kotki. Była miła. Nie miał co się bać prawda? A jednak mimo wszystko stresujący się Daniel bał się. Słysząc słowa kotki speszył się. Koniec ze strachem. Przecież to miła kotka. A więc jasnoszary kocur uśmiechnął się niepewnie i miauknął Nie wszystko w porządku mistrzynio. Mogę trenować. I dziękuję za troskę Odpowiedział trochę drżącym głosem. Dużo czasu bowiem musi minąć by kocur przestał się bać. Lecz nic nie zapowiadało że tak się stanie. Nie mogę być taki strachliwy. Moje rodzeństwo takie nie jest ale... Nie umiem inaczej. Muszę nad sobą pracować. Muszę. Kocur obiecał sobie to i utkwił wzrok w mistrzyni. Czekał co powie. Zamienił się w słuch

Zachowanie Daniela było bardzo niepokojące. I stresujące dla samej Skały też. Może młody bał się tak tego, że ich trening na ten moment odbywa się w lecznicy? Może, oby to było powodem takiego zachowania kocurka.
- Dobrze, jeśli tak uważasz to możemy zacząć - oznajmiła, wyprostowując się przy tym - Ale jeśli cokolwiek by się działo, potrzebowałbyś przerwy albo chciał zakończyć szybciej trening na dany dzień to nie bój mi się przerwać i mnie o tym poinformować, dobra? - dodała jeszcze na szybko delikatniejszym głosem.
- W plemieniu mamy wiele tradycji, obchodzimy święta, wierzymy w przodków oraz w znaki przodków. Na przykład jedną z tradycji są Lśniące Ślady. Twoja matka wymalowała ci je w dzień twojej ceremonii na twoim futerku. Nie dość, że są ładne, to symbolizują one naszą bliskość z naszymi zmarłymi przodkami, Plemieniem Wiecznych Łowów. Rytuał malowania Lśniących Śladów to gest symbolizujący dorastanie, odejście spod opieki rodziców w opiekę mistrza - zrobiła chwilę przerwy, by Daniel mógł przeanalizować to co mu powiedziała i ewentualnie zadać pytania.
- Jestem pewna, że wiesz mniej więcej czym są znaki przodków. Powiedz mi, wiesz może jaki jest twój znak? Znasz wszystkie trzy znaki? - spytała - Jeśli nie to się nie martw, wytłumaczę ci wszystko czego nie wiesz - dodała z uśmiechem.

Daniel przysłuchiwał się kotce. W miarę z każdą chwilą czuł się przy niej swobodnie. Pokiwał głową. Kotka była bardzo miła i wyrozumiała. Z każdą chwilą odprężał się i z ciekawością słuchał. Lśniące Ślady... Szkoda że to musiało się wydarzyć. Inaczej dalej mógłby być z mamą w kociarni. Opieka mistrza... Czyli teraz był pod opieką Skałki. On się nim opiekowała i nie mogłoby stać mu się z nią nic złego prawda? Uspokojony tą myślą analizował jej wypowiedź i to czego się dowiedział. Na pytanie łaciatej wystraszył się. Co jak się pomyli?! No eee tak. C-chyba w-wiem. Eee mój t-to Niedźwiedź. A reszta t-t-to L-l-lis i s-s-sarna? Wyjąkał. Chyba się nie pomylił. Oby nie. Spojrzał na kotkę i wtedy postanowił ją o coś spytać A od c-c-czego zależy jaki ma się z-znak? Spytał zaciekawiony. W sumie to tego nie wiedział. A jak wiedział to nie pamiętał. Teraz z ciekawością czekał na odpowiedź