- Jeśli los będzie ci sprzyjał - owszem - odparł. Żałował jedynie, że nie był w stanie przekonać Rozżarzonej Gwiazdy do podjęcia logicznej decyzji w postaci rezygnacji ze swych żyć. Podejrzewał, że w jego przypadku opracować będzie musiał nową strategię. - Unikając wulgaryzmów i kolokwializmów, przestrzegając kodeksu oraz używając logiki w swych wypowiedziach. Negatywne opinie wyrażając w elegancko brzmiący sposób, tak, by rozmówca był przychylniejszy by się z nimi zgodzić.
Jeśli jego córa pragnęła nauki walki musiała na nią poczekać.
- Dziś - rzekł. - oraz przez wiele następnych naszych spotkań.

- Czyli nie zawsze to działa? Miałeś kiedyś tak, że z tych sposobów korzystałeś a się w ogóle nie udało? Albo że wyszło jeszcze gorzej? - zapytała się, bo w sumie po co miałaby się starać coś osiągnąć, jak to nigdy by mogło nie dojść do skutku? Wolałaby zostać sobą a nie.
- Huh. Ale jak nie znam kodeksu to jak mam go przestrzegać? - ponownie się zapytała, a to wszystko, o czym mówił ojciec, brzmiało tak obco. Wręcz sztucznie. Obrzydliwie. Czy jakby tak zaczęła robić, to czy by nie straciła części siebie? Czy wtedy byłaby nadal Osą?
- Masz w ogóle jakiś plan treningowy na nasze spotkania?

- Nie zrozum mnie opacznie - nie mówię, że masz stosować klamstwo, lecz jedynie używać słów które brzmią stosownie. I 
owszem, logiczne argumenty nie zawsze są w stanie dotrzeć do kotów niespełna rozumu - oznajmił nawiązując do Rozżarzonej Gwiazdy, choć nie zamierzał powiedzieć o tym Żądlącej Łapie. - Nigdy nie spotkałem się jednakże z sytuacją, w której opisane przeze mnie zachowanie spowodowało utrudnienia.
Podejrzewał, że taka wypowiedź będzie dla Żądlącej Łapy wystarczająca. 
- Przestrzegaj punkty które poznałaś, reszty zaś naucz się możliwie najszybciej - odparł żywiąc nadzieję że córka dokończy swój posiłek tak szybko jak to możliwe. 
- Owszem.

- Huh. No dobra, spróbuję kiedyś - odpowiedziała, powoli kończąc swój posiłek. Trochę już lepiej się czuła, w końcu była najedzona. I trochę mniej zła.
- I jak do takich kotów dotrzeć? - zapytała się jeszcze, bo część kotów w klanie na pewno miała mniejszy lub większy problem z myśleniem logicznym. A warto znać jakieś wskazówki, które by pomogły jakoś przemówić takiemu osobnikowi do rozsądku. Na kolejne zdanie kiwnęła głową potwierdzająco. Coś się pomyśli. I potem myślała, że czarny ojciec trochę rozwinie myśl, dlatego czekała chwilę nad resztkami zjedzonego posiłku.
- ... A jaki? - zapytała się, podnosząc się z ziemi i chcąc zakopać to, co nie nadawało się już do zjedzenia.

- To zależy od konkretnego kota. Nie każdemu da się przemówić do rozsądku, warto jednakże zwiększać szanse na powodzenie - dodał uznając, że jego córka mogłaby uznać że z powodu istnienia jednostek nieprzekonywalnych nie warto jest wspomniane próby podejmować. 
- Logiczny, córko. Jeśli jesteś gotowa - nie marnujmy czasu. Podążaj za mną - uznał by następnie wstać i zasygnalizować kotce by podążyła za nim.

- Czyli jaki? - zapytała się, chcąc znać plan treningowy. Może nie była to najważniejsza na świecie wiedza, ale chciała być gotowa. I na przykład wyspać się przed teorią, żeby nie zasnąć. Zakopała szczątki zwierzyny i ruszyła za ojcem, dorównując mu kroku.

- Części praktycznej nauczysz się w następującej kolejności: walka, wspinaczka, patrolowanie, polowanie. Kolejność omawianych przez nas części teoretycznych podporządkowana będzie praktycznym częściom treningu - odparł odczuwając jednocześnie irytację tym, że pytania trzeciej jego córki nie wnoszą nic do toku nauczania. - Jakie informacje na temat Kodeksu Wojownika zapamiętałaś, córko?
Żywił nadzieję że odpowiedź którą od niej otrzyma go nie zawiedzie. Temat klanowych zasad nie był obcy Jeżynowej Łapie, nie powinien być obcy również i pozostałym jego córkom.

Kiwnęła głową, w końcu poznając plan treningowy. Ciekawe było to, że nauczy się polować na samym końcu, ale przecież to nie jej wybór. Jakoś jej nie ciągnęło do dublowania sobie obowiązków.
- Uh, kodeks - powiedziała sama do siebie, odrywając wzrok od interesujących drzew dookoła i kierując wzrok w górę, starając się przypomnieć sobie cokolwiek. Jej głowa raczej jeszcze nie pracowała.
- Kocie musi mieć sześć księżyców nim zostanie mianowanie - brawo bystrzaku, ten punkt znał chyba każdy, kto nie żyje pod kamieniem przez całe swoje życie.
- Słowo przywódcy jest prawem. I trzeba być lojalnym wobec swojego klanu. Każda granica musi być codziennie oznaczona i każdy, kto ją przekroczy, musi zostać przegoniony. Zastępca zostaje przywódcą, gdy poprzedni umiera. I coś było jeszcze o zastępcy i zgromadzeniu - czymkolwiek to zgromadzenie było. No, tyle pamiętała z tych części informacji, które rodzice jej przekazywali, a ona była bardziej zainteresowana latającym po kociarni ptasim puszkiem niż słuchaniem. I tak sporo!

Sporo, jednakże w jej obecnej sytuacji niewystarczająco - tego dnia bowiem miała poznać znacznie więcej punktów kodeksu. 
- Czym natomiast jest sam Kodeks Wojownika, córko? - nie stosował prędkiego tempa zamiast tego poruszając się na tyle niespiesznie by Żądląca Łapa mogła rozejrzeć się wokół siebie i zapamiętać wygląd okolicy w której się znajdowali. Już wkrótce miała ona ulec zmianie, okryta grubą warstwą śnieżnego puchu.

Oczywiście uważnie obserwowała otoczenie, chłonąć podekscytowanym wzrokiem każde drzewo, kamień i opadły liść. Co mogło być ciężkie, bo zbyt dobrej podzielności uwagi nie miała.
- Kodeks Wojownika to zasady, których powinien przestrzegać każdy kot w klanie. Jak zna jego punkty i je umyślnie łamie, to jest debilem i nie powinien żyć wśród kotów - odpowiedziała dość kolokwialnie, no ale nie potrafiła się ładnie wysławiać. Była w końcu Osą, a nie jakimś śpiewającym ptaszkiem.

- Podczas naszego treningu zamierzam również dopilnować tego, byś wiedziała, w jaki sposób wypowiadać się w sytuacjach które wymagają zachowania kultury słowa. Spróbuj sformułować tę opinię w inny, bardziej kulturalny sposób - polecił. Nie chciał, by jego córka uważana była za frubiańską i niewychowaną w momentach, w których mogłoby to przeszkodzić jej celom i zamiarom, a zatem zamierzał dopilnować, by wiedziała jak powielać sposób wysławiania się jego samego.

Zamrugała parę razy, niezbyt rozumiejąc, o co chodzi. Może ojcu chodziło o to, że użyła słowa debil w zdaniu? Przekrzywiła lekko łeb, zastanawiając się nad poprzednim zdaniem, ale już niezbyt pamiętała, co tam powiedziała.
- No dobra. Kodeks Wojownika to zasady, które powinien przestrzegać każdy kot w klanie, inaczej mogą spotkać go... Przykre konsekwencje? - pytający charakter wypowiedzianego zdania został nadany przez to, że nie wiedziała, czy to czarnemu kocurowi podpasuje. Ponownie wróciła do obserwacji otoczenia, próbując zapamiętać pobliskie tereny najlepiej, jak umiała.

- Owszem - odparł. - Kodeks zawiera liczne zasady dotyczące klanowego życia i właściwego postępowania. Będziemy omawiać go stopniowo w czasie trwania naszego treningu - poinformował córkę. - Walki dotyczą cztery punkty Kodeksu Wojownika: pierwszy, dziesiąty, czternasty oraz szesnasty - kontynuował. Podejrzewał ż dokładne zgłębienie Kodeksu Wojownika może wpłynąć na jego córkę w pozytywny sposób. - Wymienię pełną treść wspomnianych przeze mnie punktów. Punkt pierwszy. Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem. Punkt dziesiąty. Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć. Punkt czternasty. Honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika. Punkt szesnasty. Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł - zamilkł uważnie obserwując jednakże swą córkę. - Czy posiadasz jakieś pytania dotyczące wspomnianych przeze mnie punktów?

- Muszę znać konkretną kolejność tych punktów? To ważne jakieś jest? - zadała praktycznie od razu pytanie, gdy tylko czarny kocur zaczął wymieniać konkretną kolejność. Na Gwiezdny Klan, jak ma niby to wszystko pamiętać? I już teraz zapomniała, które to były.
- Zgromadzenie to coś wielkiego? - zapytała się, bo w sumie ją to interesowało. Słyszała, że to wielkie skupisko kotów, które ze sobą gadają. Ale czy coś więcej? Czy po prostu tak się spotykają po to, żeby nie zapomnieć, jak wyglądają mordy przywódców?
- Koty wyjęte spod kodeksu to samotnicy, nie? - kolejne pytanie, bo chciała się upewnić. Czyli klepanie samotników na granicach jest wręcz wskazane, cudownie.
- Było tak kiedyś, że jakiś klan upadł? I co to konkretnie znaczy?

- Owszem - odparł nie wkraczając jednakże w obszar polemizowania z własną córką. Jeśli wiedza ta byłaby nieistotna zielonooki nie marnotrawiłby na nią ich wspólnego czasu. 
- Jest istotne ze względu na wymianę informacji pomiędzy klanami która zachodzi w jego czasie - oznajmił. - Zazwyczaj zgromadzenia pozbawione są szczególnych wydarzeń - w ostatnim czasie nie stanowiło to jednakże reguły - miejsce miała kłótnia Wilczego Kła z Wichrową terminatorką i dyskusja dotycząca losu Ognistej Łapy. Na następnym zebraniu klanów Rozżarzona Gwiazda musiał natomiast poinformować klany o skutecznym przebiegu zajmowania nowych terenów Klanu Gromu. 
- Oraz wygnańcy i pieszczochy dwunogów - dopełnił wypowiedź swej córki rad, że przybyła na trening z wiedzą, którą przekazywał jej gdy była młodsza. - Zdefiniuj każde z tych określeń.
Możliwe, że ich trening potrwa dłużej niż przeciętny trening przez niego prowadzony, zielonooki zamierzał jednakże dopilnować, by każda z jego córek była odpowiednio wyedukowana.
- Owszem. Przypomnij mi, bym opowiedział ci o tym gdy będziemy wracać do obozu - polecił kotce uznając, że jest to wiedza którą może przyswoić gdy nauczy się tego, czego naukę zaplanował tego dnia.

- A dlaczego? Chodzi o to, że jakiś punkt jest ważniejszy od innego? - zapytała się, bo w sumie to jedyne logiczne rozwiązanie.
- Czyli można by było wymienić informacje patrolami, ale przywódcy z jakiegoś powodu prowadzą klan w środku nocy na spotkanie z losowymi kotami, by pogadać i pójść do domu? - kolejne pytanie z ust kocicy, przy okazji cofnęła uszy. To było bez sensu. Nie lepiej by było po prostu zgromadzenia robić, gdy rzeczywiście coś się działo? Jak na przykład te zajmowanie terenów?
- Wygnańcy to koty, które kiedyś były w klanie, ale zaczęły łamać kodeks i zostały z niego wyrzucone. Pieszczochy to takie koty, które przyjmują jedzenie od dwunogów i mieszkają blisko nich - odpowiedziała na pytanie, bo te znaczenia jej obce nie były. Miała w końcu takich rodziców a nie innych, podobnie z dziadkami i resztą wesołej rodzinki.
- Postaram się pamiętać - powiedziała, unosząc kąciki ust w lekkim, zadziornym uśmiechu. Jej pamięć była do takich rzeczy dziurawa jak ser, więc to mogło być ciężkie, żeby jeszcze po treningu zapytala się o to.

- Ponieważ pozwala to na ich uporządkowanie i uniknięcie chaosu. Kolejność zasad nie jest związana bezpośrednio z ich istotnością - poinformował córkę. Uznałby, że ułożenie jest hierarchiczne gdyby nie istnienie punktu dotyczącego udzielania pomocy kociętom jako dwunastego w kolejności. 
- Zastanów się, z jakich powodów może być to lepsze rozwiązanie i jaki jest powód który sprawia, że w taki sposób postępują - poinformował ją nie mówiąc nic więcej. W jego opinii przekazywanie informacji poprzez patrole było negatywne.
- Owszem. Czym są wspomniane przez ciebie dwunogi? - spytał się chcąc zakończyć tym samym omawianie tej części wiedzy. Na słowa kotki dotyczące pamięci i starań nie odpowiedział uznając, że nie byłaby to odpowiedź istotna.

Aha, czyli chodziło tylko o uporządkowanie ich. Można powiedzieć, że to nie spowodowało, że Osa ze spokojem kiwnęła głową i przyjęła to tak, jak jest.
- To po ch*j mam znać ich dokładną kolejność? Nie wystarczy, że nauczę się kodeksu? - zapytała, cofając przy tym uszy i marszcząc pysk. Czuła złość. Złość spowodowaną tym, że musi się uczyć bzdurnych kolejności.
- Na zgromadzeniach są wszystkie klany, to chyba łatwiej jest im przekazać wszystkie wiadomości - odpowiedziała na pytanie ojca, bo to było pierwsze, co wpadło jej do głowy. Taka pierwsza lepsza myśl. Nie wiedziała, co może więcej być powodem. Musiałaby się głębiej zastanowić.
- Dwunogi to łyse zwierzęta, które poruszają się na dwóch nogach. Mieszkają gdzieś daleko za doliną i raczej się tu nie zapuszczają - powiedziała to, co zdołała się nauczyć podczas życia w kociarni i z opowieści. Raczej nikt nie opowiadał o nich wybitnie dużo. A z Kiełkującą Łapą i Zakurzoną Łapą nie udało jej się długo porozmawiać.

Zatrzymał się nagle, również układając uszy wzdłuż czaszki, by następnie skierować spojrzenie zielonych oczu wprost na ślepia swej córki. 
- Nie życzę sobie, byś używała w stosunku do mnie takiego słownictwa - oznajmił nie wznawiając ich wędrówki ani nie poruszając żadnych innych tematów które omawiali. Była to jedyna kwestia na której się obecnie koncentrował. - To pierwsze i ostatnie ostrzeżenie, które ode mnie otrzymasz, córko.

- A co, to już nie mogę wyrazić własnego zdania? - zapytała się, jeżąc sierść na karku i zadzierając trochę głowę, by nawiązać intensywny kontakt wzrokowy z ojcem. Uderzyła ogonem o ziemię, marszcząc przy tym pysk z frustracji.
- Co, dostałam ostrzeżenie tylko dlatego, że nie podoba mi się ta kolejność punktów, której znaczenia nie potrafisz mi wytłumaczyć?