Miałam nadzieję, że nie wiem, stary po prostu zapomni. Albo lepiej, ogarnie z tymi wieszczami, co nie wiadomo kto ich wybierał, żeby jednak zmienili mi mistrza. W końcu chciał dla swojej kochanej córeczki jak najlepiej, tak? To niech się postara, choć raz! zrobi coś dobrego. Leżałam do góry brzuchem w swoim nowym legowisku, w myślach już powtarzając, jak tragiczne i niewygodne było. Czy to plemie kiedykolwiek zrobi coś dobrze? Do czegoś się nada?
Kiedy usłyszałam głos nad sobą, obrociłam się na brzuch. Popatrzyłam na ojca z politowaniem. - Nie traktuj mnie jak kupę kolców, bo jeszcze pomyślę, że jestem trendowata - rzuciłam do niego, a potem popatrzyłam na gołębia. Na usta cisnęły mi się słowa, że już jadłam i wcale tego nie chce, ale ugryzłam się w język. Nie byłam potworem. I serio kochałam Brzaska. Wtedy, gdy był daleko ode mnie... tak, wtedy go kochałam najbardziej. - Spoko. Dzięki - mruknęłam i zgarnęłam gołębia na bok. Zjem go, ale później. Czekałam, aż się odezwie, czego chciał?

Spojrzałam na niego z politowaniem. Przecież przyjęłam prezent, o co mu chodziło? Serio oczekiwał, że zacznę pochłaniać całego gołębia na jego oczach, co, po pierwsze, byłoby ekstra niekomfortowe, po drugie, na pewno nie w moim stylu. Zmarszczyłam brwi. Zgarnęłam jednak łapą parę piór z szarego gołębia, by dostać się do mięsa i wzięłam kawałek, przeżułam i głośno przełknęłam. Moje oczy przez cały ten czas były skierowane na niego, nie spuściłam wzroku ani razu. - Już git? - zapytałam, mając nadzieję, że tak, bo nie chciało mi się z nim specjalnie dyskutować. - Zjem później resztę, nie chce teraz - dodałam jeszcze, żeby nie myślał, że resztę wyrzucę. Bo do tego jego móżdżka to sporo rzeczy może wpaść, niekoniecznie mądrych.
- Przekonaj mnie - mruknęłam sucho. Niech znajdzie choć jeden argument, dlaczego miałabym trenować. Już nawet nie chodzi o to, że z nim, ogólnie. Po co? Nie zależało mi wcale na randze. Równie dobrze mogłabym zostać nowicjuszem do końca życia, bez problemu.