W momencie urodzenia Jeżyna to coś, co przypomina bardziej mokrą i przeżutą mysz niżeli faktycznego kota, ale faktycznie kotem jest - po prostu bardzo, bardzo małym. Nie widać toteż wiele po jej budowie, jednakże wraz z czasem będzie można zauważyć, że o ile Jeżyna będzie wzrostem przeciętna, ba, może nawet niska, tak smukłość sylwetki i długość nóg w porównaniu do reszty ciała będzie dawać wrażenie, że ta jest wręcz wysoka.
Swoje wzrostowe braki nadrabia długim futrem, które pokrywa ją niczym szyte na miarę, bez odstających czy nadmiernie puchatych części. Nie ma też na nim za wiele kolorów i odcieni - Jeżyna jest w pełni czarna. Żadnych pręg, żadnych białych czy rudych plam - w tym może nazywać się kopią własnego ojca. Czarny jest również jej nos i poduszeczki, zaś skóra w uszach ma minimalny, szaro-różowy ton.
Bardzo agresywnym kontrastem od czerni są jej oczy - choć przy urodzeniu ciemne, szaroniebieskie, tak z czasem do wybarwienia na złocisty, jasnożółty odcień, który w pewnym świetle przypominać może nawet biel czy srebro.

Jeżyna mimo młodego wieku przypomina w pewnym stopniu Konwaliowy Sen. Nie jest bardzo towarzyska, przyjazna, nie podskakuje do kotów z uśmiechem, a zamiast tego wiecznie ma neutralny wyraz pyska - wręcz poważny. Nie wiele dzieje się w kwestii ekspresji na zewnątrz Jeżyny… i równie niewiele dzieje się w środku. Oczywiście przeżywa rzeczy na swój sposób i je przetwarza, jednak jej emocje wydają się być przy tym przytępione, nie są pierwszym planem, a zamiast tego jest nim myślenie. Jeżyna to kot, który uwielbia stymulację swojego mózgu, uwielbia odkrywać i badać, uwielbia, gdy musi się nad czymś zastanowić, zanim dojdzie do odpowiedniego wniosku, a wyciąganie tych przychodzi jej z łatwością - doskonale wyłapuje wzory, które powtarzają się.
Jej brak ekspresywności nie znaczy, że ta się nie bawi - lubi chociażby naśladować dorosłe koty w trakcie zabawy, odgrywać swoje doświadczenia. Patrzy na inne koty trochę tak, jakby była od nich w jakimś sensie oderwana, szczególnie te spoza rodziny. Jedną rzeczą jest dla niej to, że jako córka zastępcy czuje się w jakimś stopniu inaczej, ale również z czasem zauważa, że różni się od nawet i własnego rodzeństwa w pewnych kwestiach. Jest jakby odcięta emocjonalnie - i nieco intelektualnie - od reszty klanu, traktując je jak swoje obiekty obserwacji.
Jeżyna wie, że ma wyrosnąć na kota porządnego, a najlepiej ponadprzeciętnego - i tego nie kwestionuje, nie martwi się tym, czy podoła, po prostu wie, że tak będzie i tak być musi. To nie tak, że ma w sobie wiele motywacji i ambicji ku temu celowi - po prostu tak jest wychowana i zamierza tak żyć, gdy stanie się już starsza. Mimo to Jeżyna bardzo ceni sobie wygodę życia i to, by pracować mądrze, nie ciężko. Co ciekawe, Jeżyna to kot, który chociaż lubi być jednym z pionków, tak naprawdę bardzo dobrze radzi sobie w stawianiu innych po kątach i ogółem, hm, byciu liderem - po prostu jej się nie chce. Jej moralność względem wielu rzeczy może wydawać się nieco szarawa i zachwiana. Ostatecznie, Jeżyna kieruje się swoimi własnymi zasadami dobra i zła, które mimo kilku odchyleń są mniej więcej zgodne z tymi typowymi dla kota klanowego. Nie lubi, gdy koty kłamią.

Jeżyna urodzi się w Klanie Gromu jako córka Konwaliowego Snu i Pszczelego Pyłu wraz z ???, Tojad oraz Oleander. Jej imię pochodzi od dawnej, zmarłej partnerki jej ojca, która to nosiła imię Jeżynowego Ciernia, zaś same okoliczności jej poczęcia nie były pełne miłości - Konwaliowy Sen szukał kotki, która urodzi kocięta, których nie było mu dane mieć z dawną partnerką, zaś Pszczeli Pył myślała nad założeniem rodziny.

P: 1 | S: 10 | Z: 15 | Sz: 8 | O: 7 | HP: 110 | W: 90 | PD: 0/50

• Cichy krok
• Ostre pazury
• Wrażliwa skóra

Brak umiejętności.