Był następny dzień po mianowaniu i Kasztanowa Łapa od rana niecierpliwiła się. Nie było po niej jednak tego widać- siedziała gdzieś na uboczu obozu, co chwila myjąc białe futro na klatce piersiowej, i wypatrując nadchodzącego Szerszeniego Roju. Spojrzała w niebo, i choć za gęstymi, szarymi chmurami nie było widać słońca, kotka mogła się domyślić, że dochodzi południe i jej mentor zaraz powinien się zjawić.
Kiedy w końcu zobaczyła jego sylwetkę w pobliżu wyjścia, wstała i schludnym krokiem ruszyła w jego stronę. Nie dała tego po sobie poznać, ale w środku czuła podekscytowanie. W końcu nadszedł ten dzień. Dzień, który miał być kilka księżyców temu. Kotka była zdeterminowana i stanęła wyprostowana przed Szerszeniem, nie będąc pewna w jaki sposób się przywitać. Miała ochotę nic nie mówić, jednak... Będzie się z nim widywała codziennie od dziś. Wypadałoby jednak trochę się z nim zaznajomić, nieważne jak bardzo Kasztan tego nie chciała.
Pomogło jej również myślenie, że treningi z Szerszenim Rojem to kolejny krok do osiągnięcia celu, jakim było nadrobienie zaległości i nauczenie się wszystkiego. To tylko kot, który jej w tym pomoże, a kiedy już zostanie wojowniczką, nie będzie musiała nawet z nim rozmawiać.
Wytrzymasz, Kasztanowa Łapo. Dasz sobie radę.
- Cześć- powiedziała w końcu. - Jestem gotowa, możemy zaczynać.

Kotka patrzyła jak tamten się podnosi. Miała ochotę przewrócić oczami, kiedy usłyszała ,,zanim zaczniemy". Eh, i oto moment w którym zaczną się pouczania i ostrzeżenia. Kotka jedynie wypuściła powietrze nosem i słuchała, przygotowując się. Musi wytrzymać...To tylko spotkania co dwa wschody słońca...
Miała jednak nadzieję, że po jakimś czasie oni oboje choć trochę się do siebie przekonają i rozluźnią, bo patrzenie na sztywny wyraz twarzy kocura przyprawiało ją o mdłości i bardziej demotywowało niż zachęcało do treningu.
Następnie słuchała tego, co tamten mówił i skinęła głową, kiedy ten skończył. Szczerze, oprócz złości jaką Szerszeń w niej wywoływał, czasem miała też ochotę zaśmiać się z tego, jak tamten mówi i próbuje być taki wyniosły i poważny i w ogóle. Nie odważyłaby się jednak tego zrobić- nie pozwalała jej na to ani jej duma, ani niechęć do kocura.
- Zrozumiałam - powiedziała w końcu.
Co do wychodzenia poza obóz, wiedziała ten fakt już wcześniej po tym jak Słodka Gwiazda na ceremonii poprosiła, aby nie wytrenowani terminatorzy nie wychodzili poza obóz. Kasztan aż kusiło aby złamać tą zasadę i pobyć samej gdzieś daleko od obozu, jednak nie zamierzała się stawiać. Nie znała terenów Klanu Wichru, nie umiała walczyć ani nie wiedziała, co może ją tam spotkać. Zaczeka więc na moment, w którym będzie mogła wyjść bez konsekwencji, i wtedy zdecydowanie dużo czasu będzie spędzać poza obozem.
Teraz jednak ruszyła za wojownikiem w kierunku wyjścia z obozu, biorąc głęboki moment. Nadeszła chwila, w której w końcu może wyjść z obozu.

Świetnie. Kocica zdawała się równie niechętna do tego wszystkiego co on, a to miało swoje dobre strony. O dziwo. Im szybciej skończy jej trening i rozejdą się w swoje strony, nie będą musieli udawać, że w ogóle chcą tutaj być! Jednak na razie Szerszeń nie był w stanie ocenić ile zajmie im to wszystko; nie wątpił w motywację Kasztanowej Łapy. Bardziej w to czy nie skocza sobie do gardeł. Westchnął ze słyszalnym zmęczeniem i krótko odchrząknął, gdy zdał sobie sprawę, że zrobił to na głos.
— Cuuudnie — miauknął przeciągle, nawet nie zerkając na kotkę. — Dzisiaj obejdziemy kawałek granic i przerobimy walkę. Słyszałaś coś o teorii czy nie?

Kotka zmrużyła oczy bardziej, kiedy usłyszała westchnięcie kocura a następnie niezręczne chrząknięcie. O jej, jak mi przykro- pomyślała ironicznie. No trudno. Nie tylko ona będzie się męczyć w trakcie tych treningów, on też musi się trochę podenerwować.
Przynajmniej to dawało jej trochę satysfakcji i motywacji- nie jest w tym cierpieniu sama.
- Znam kodeks wojownika i trochę teorii - powiedziała, tym samym próbując przypomnieć sobie to, co tu i ówdzie usłyszała, kiedy spędzała swoje dni w lecznicy. Co prawda wiedza ta nie może być porównywalna do wiedzy terminatora, który trenuje już od dawna, jednak jakieś tam podstawy kotka znała. - kojarzę ze słyszenia gdzie są jakie klany, z kim mamy granice i tym podobne. - powiedziała, podążając za nim.

Kotka westchnęła słysząc słowa tamtego. Robił to specjalnie, była pewna. Najpierw wspomniał o walce ORAZ o granicach, potem o teorii...
Eh, nieważne. Kotka odwróciła głowę na bok aby przewrócić oczami tak, żeby ten nie widział i wtedy powróciła wzrokiem przed siebie, nie odpowiadając na jego głupie upomnienie.
O walce też co nie co słyszała. Wiedziała przy jakiej zwierzynie trzeba najbardziej uważać, na przykład o słuchu królików i tym podobne.
Kotka szła w ciszy i nie skupiała się na towarzystwie Szerszenia kiedy ten nic nie mówił- w zamian obserwowała tereny dookoła, starając się zapamiętać gdzie idą.
Wtem poczuła zapach, dość nie przyjemny, bo rybny. Kotka nie miała styczności z rybami i nie znała ich zapachu, jednak żadna Wichrowa zwierzyna nie miała podobnego odoru. Dlatego domyśliła się przy jakiej granicy teraz się znajduje.
Kiedy ten zaczął mówić o walce, pomimo braku chęci wsłuchała się uważnie w jego słowa. W końcu walka była możliwie najważniejszym elementem życia wojownika zaraz po polowaniu. Chociaż obie te rzeczy były ze sobą połączone- w końcu kiedyś, dawno temu koty aby móc polować musiały najpierw wywalczyć sobie tereny łowne.
Skinęła głową kiedy ten skończył mówić a następnie lekko poruszyła końcówką ogona słysząc pytanie szylkreta.
- Dotychczas nie miałam okazji tego sprawdzić ani się wykazać, ale powiedziałabym, że bardziej zwinność, patrząc na to jak bawiłam się za kociaka- powiedziała wiedząc, że wspomnienie o amatorskich zabawach kociaków jest żałosne, jednak było to jedyne czym mogła się podzielić. W obozie nie było dość miejsca żeby skakała i biegała żeby sprawdzić czy lepiej jej w sile czy w zwinności.

Kotka szła dalej, słuchając go jednym uchem a drugim wypuszczając jego wnerwiający głos na zewnątrz. ,,Ja wolę w zwarciu."
Powstrzymała się przed cichym prychnięciem. Oj, jak mi przykro, ktoś może się zmęczyć. Może szybciej go tym wykończę...
Słysząc, że przyjdzie jej poćwiczyć walkę, trochę jej się polepszyło. Nareszcie jakaś praktyka a nie gadanie!
Wysłuchała jeszcze jego słów o zmyłkach i takie tam, stwierdzając że z gadania i tak nic nie wyniesie i musi sama to zrobić, po czym jedynie poruszyła głową na boki na znak, że nie ma żadnych pytań.

Podobnie jak Szerszeń, Kasztanowa Łapa także korzystała z chwilowej ciszy. Ogólnie nie nawidziła ciszy i bezczynności, ale cisza od głosu irytującego mentora była jak upragnione ukojenie.
Szła więc w ciszy, nie chcąc przerywać tego stanu. Rozglądała się dookoła i w tym momencie spojrzała na bok, kiedy poczuła uderzenie.
Przez kilka uderzeń serca kotka nie była pewna co się dzieje, jednak szybko zorientowała się, że Szerszeniowy Rój się na nią rzucił. Podejrzewała, że to część treningu mająca ją przygotować na nagłe zagrożenie i wywołać szybką reakcję. A jednak mimo wszystko czuła, że mogło to być personalnie skierowane na nią.
I bardzo dobrze. Vice versa.
Jeśli on zamierza walczyć w taki sposób nie oszczędzając jej, ona również nie będzie dla niego litościwa.
Po tym jak skoczył na nią, zaczęła atakować z powrotem, próbując od dołu uderzyć swojego mentora w brzuch lub inne czułe miejsca, które wcześniej jej objaśnił- w gardło oraz w pachwiny.

Atak Szerszenia: udany!
Atak Kasztan: słaby!

Szerszeniowy Rój, mimo przewagi pierwszego ataku, dalej był na tyle wolny i ociężały, że jego nagły skok nie udał się tak jakby kocur chciał. Owszem, doskoczył do Kasztanowej Łapy i trzasnął ją w bok, ale jedynie nią zachwiał, nie powalił. Poza tym sam również dostał - kocica zaczęła się dziwnie szamotać, czego rezultatem było muśnięcie go łapą w gardło. Zmarszczył brwi, po czym bez większego zawahania spróbował walnąć ją w prawy policzek i tym samym ogłuszyć.