Niespiesznym krokiem wychynął z obozu upewniając się, że jego terminator podąża za nim. Wiedział, że żadna relacja terminatorska nie zastąpi mu relacji z Jeżynowym Cierniem. Wiedział, że nie dorówna jej żaden terminator.
Zdawał sobie również sprawę z faktu, że w świetle jego obowiązków było to zupełnie nieistotne. Najważniejszą kwestią było to, by Pajęcza Łapa nie dorównał ani Wietrznej Łapie, ani Grzmiącemu Gardłu.
- Nasz trening rozpoczniemy od zasad. Oczekuję od ciebie punktualności i godnego zachowania. Do momentu w którym nie poznasz klanowych granic i nie nauczysz się walczyć w zadowalającym stopniu nie opuszczaj samotnie obozu. Dotychczas jeden mój terminator złamał tę zasadę. Zapewniam, że nie chcesz podzielić jego losu - rzekł, kierując się ku Ciemnej Głuszy.

Szło za Konwaliowym Snem pełne mieszanych uczuć, z jednej strony przecież nie miało z kocurem złych relacji, z drugiej zaś miało wrażenie, że już zrobiło coś źle, choć nawet nie zaczęli jeszcze treningu. W zasadzie do teraz. Wsłuchało się w słowa swojego mistrza. Mruknęło na znak, że zrozumiało to, co mu powiedział Konwalia. Natomiast jedno nie dawało jenu spokoju.
- A... dokładnie to kiedy? - skoro miało się nie spóźniać i nie poczuć zła mistrza, to jednak musiało wiedzieć, w jakim czasie te ich treningi będą się odbywały. W duchu miało nadzieję, że nie będzie to o świcie, nie lubiło wstawać z samego rana. Domyślało się, że jeno preferencje nie obchodziły czarnofutrego, więc nawet nie próbowało niczego proponować.
Kojarzyło też, że jednym z terminatorów mistrza było Grzmiące Gardło, drugiego nie znało. Ten zaś, podobnie jak Konwalia nie wydawał się zbyt przyjazny. Westchnęło pod nosem, już miało dość.

- Co takiego, Pajęcza Łapo? - spytał, kierując spojrzenie zielonych oczu na ślepia swego podopiecznego. Samej marszruty nie przerwał dzięki czemu do Ciemnej Głuszy dotarli sprawnie.
- Miejsce, w którym się znajdujemy to Ciemna Głusza - podczas innych pór, gdy na drzewach znajduje się listowie, do leśnego poszycia niemalże nie dociera światło, co stało się inspiracją dla nadania tej nazwy - rzekł. - Zazwyczaj odbywają się tu treningi terminatorów; nasze rozpoczynać będą się przed wyjściem z obozu o porach, o których poinformuję cię na koniec treningu poprzedniego dnia.
Jako zastępca posiadał wszak więcej obowiązków niż przeciętny wojownik, zaś Pajęcza Łapa był drugim już jego terminatorem.

- Nie, nic - odpowiedziało automatycznie, zaraz po tym, jak Konwalia zadał swoje pytanie. Samo nie rozumiało, dlaczego się tak zachowuje, to nie tak, że kocur w jakikolwiek sposób jenu zagrażał czy był specjalnie niemiły. Już się męczyło, psychicznie bardziej niż fizycznie, bo taka przechadzka była dość miłą odmianą. Rozglądało się po okolicy, starając zapamiętać jak najwięcej szczegółów, by móc w razie potrzeby zapamiętać drogę.
- Rozumiem - odpowiedziało na słowa mistrza. Czyli w zasadzie nici z wędrówek samemu, nie żeby wcześniej nie usłyszało, że nie może samemu opuszczać obozu, dopóki cośtam cośtam nie spełni oczekiwań Konwaliowego Snu. Będzie dobrze, jeżeli w ogóle będzie w stanie skończyć trening. Miało wrażenie, że nigdy nie sprosta oczekiwaniom Konwalii, nie żeby przeszkadzało to Pająk, ale jakby miało wybór, to trening by się nie odbywał.

Nie skomentował odpowiedzi terminatora uznając kwestię za nieistotną. Preferował skoncentrować się na wytrenowaniu następnego już wojownika - tych stworzył już wielu. Żałował jedynie, że najlepsza i najbardziej reprezentacyjna jego terminatorka obecnie nie żyła.
- Zaczniemy od nauki walki - jaką wiedzę na jej temat obecnie posiadasz? - spytał się kocura ponownie kierując na niego spojrzenie zielonych oczu. Wolał zminimalizować ryzyko jakie stanowiło opuszczanie obozu z niepotrafiącym obronić się terminatorem, a zatem trening rozpoczął jak zawsze od tej właśnie kwestii.

Co Pająk wiedziało o walce? Zastanowiło się, dość długo, jednak miało nadzieję, że nie na tyle, bo zirytować Konwalię. W jakiś sposób nie chciało mu podpaść, chociaż Pająk się wydawało, że podpadło już dawno. Nie wiadomo czym, po prostu.
- W zasadzie to nic - wzruszyło barkami, co prawda jego rodzeństwo bawiło się w takie rzeczy, ale jeno nigdy to nie interesowało. Miało lepsze rzeczy do roboty i choć wiedziało, że wojownik musi potrafić walczyć, to Pająk wydawało się, że mimo wszystko ma więcej czasu na to, by się przygotować. Wolało też nie kłamać mentorowi, bo później i tak wszystko by wyszło na jaw. A w ten sposób dowie się więcej.

Skinął głową w wyrazie akceptacji wobec odpowiedzi terminatora. Nie posiadał wiedzy, nie posiadał również złych przyzwyczajeń - rolą jego mentora było uzupełnienie pierwszego i zadbanie, by drugie nigdy się nie pojawiło.
- Zaczniemy zatem od dotyczących walki punktów kodeksu wojownika - rzekł, uważnie obserwując swego rozmówcę. - a następnie omówimy teorię walki. Czym jest kodeks wojownika, Pajęcza Łapo?
Podejrzewał, że tę wiedzę niebieskofutry będzie posiadać.

Kotu ulżyło, że Konwalia nie skarcił go za brak wiedzy o walce i jakby nieco bardziej się rozluźnił. Mimo to, kiedy przytakiwał kocurowi na informację o tym, czym się będą zajmować, jego ruchy były dość sztywne.
- Kodeks Wojownika to zasady i wartości, którymi kierują się koty z klanów, jest w nim mowa o hierarchii, walce, obowiązkach i ogólnym właściwym postępowaniu. Pomaga utrzymać "porządek" w klanie - powiedział, nie był pewien czy dobrze to ujął, ale miał nadzieję, że Konwalia poprawi go, jeśli powiedział coś niewłaściwego, albo mu się pomyliło. Jeśli o czymś zapomniał, to prawdopodobnie i tak by sobie nie przypomniał.

- Owszem - odparł kontynuując wędrówkę ku Ciemnej Głuszy. Nie spieszył się pozwalając terminatorowi w pełni napawać się pierwszym w jego życiu widokiem terenów znajdujących się poza bezpiecznym klanowym obozem. - Walki dotyczą następujące punkty Kodeksu: Punkt pierwszy brzmiący "Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem", punkt dziesiąty "Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć", punkt czternasty: " Honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika" oraz punkt szesnasty: "Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł.". Czy posiadasz jakieś pytania dotyczące wspomnianych przeze mnie punktów kodeksu?

O! Więc Pająk dobrze powiedział i nawet Konwalia nie musiał niczego dodawać. Trochę to poprawiło samopoczucie kota i nawet poczuł się pewniej. Jego mentor nie był taki zły, jak mu się na początku wydawało, oprócz tego, że już na początku dał mu zakaz wychodzenia z obozu. Rozglądał się po terenie, kiedy słuchał, jak mentor opowiada o poszczególnych punktach kodeksu dotyczących walki.
- Wyjęte spod kodeksu? To znaczy, że go złamały i już nie przynależą do klanu? - zapytał, bo w sumie było to dla niego niejasne.

- Tak, to koty które są samotnikami, pieszczochami dwunogów lub kotami wygnanymi z klanu - żywił nadzieję, że Bociani Klekot wkrótce dołączy do trzeciej z wymienionych grup. - Powróćmy zatem do tematu walki. Istotnymi kwestiami o których musisz wiedzieć jest postawa jaką należy zachowywać w jej trakcie oraz słabe punkty ciała twojego oraz przeciwnika. Najskuteczniejsze jest atakowanie oczu - możesz oślepić dzięki temu swego przeciwnika - ogona który odpowiada za balans, nosa w celu stępienia węchu kota z którym walczysz i zadania mu bólu. Odpowiednio wyprowadzony cios w głowę może ogłuszyć przeciwnika, zaś przerwanie ciągłości skóry na gardle lub brzuchu powoduje powstanie dużego krwawienia skutecznie osłabiając wroga. Możesz również zaatakować łapy dzięki czemu utrudnisz przeciwnikowi wyprowadzanie ataków; uszkodzenie pachwin blokuje swobodę ruchów - wyjaśnił. - Postawa jaką należy zachować w trakcie walki to ugięcie łap łapy, balansowanie ciężarem ciała i utrzymywanie głowę blisko klatki piersiowej, tak, by ochronić własne gardło.

W jakiś sposób podobało mu się, że mimo swojego braku wiedzy o walce i ogólnie, to dość dobrze mu szło. Podbudowało go to, choć nie chciał się do tego przyznać i jakby go ktoś zapytał, to pewnie by się wypierał, że w ogóle mu się trening podoba. Prawda była taka, że trening sam w sobie zły nie był, a Pająk stwierdził, że im szybciej go skończy, tym szybciej będzie mógł udawać, że coś robi w obozie i szybciej wychodzić poza niego samodzielnie. I mieć dzięki temu więcej czasu na robienie niczego. Ewentualnie mógł robić minimum i też będzie dobrze.
- Czy przez to, że mam krótką sierść muszę bardziej uważać na obrażenia? - zapytał, bo może koty z długą sierścią miały w jakiś sposób łatwiej, więcej ciała miały mimo wszystko ukryte pod sierścią, u niego natomiast było widać więcej ciała i słabych punktów. Tak mu się przynajmniej wydawało.

- Nie - odrzekł zgodnie z prawdą. Pytanie kotki uznał za roztropne - pozytywnie wpłynęło na to w jaki sposób ją oceniał.
Musiał wytrenować ją tak, by nie posiadała nadmiernej pobłażliwości charakterystycznej dla Rozżarzonej Gwiazdy.
- By zyskać przewagę nad przeciwnikiem możesz używać również elementów otoczenia. W jaki sposób to uczynisz? - spytał się kotki ciekaw, jakiej odpowiedzi udzieli.

Pająk w jakiś sposób cieszyło się odpowiedzią, bo w takim wypadku tylko wydawało mu się, że koty z długą sierścią trudniej jest trafić w czułe punkty, nie zmieniało to jednak jeno sytuacji. I tak mu się oberwie i tak.
Zastanawia się krótko nad udzieleniem odpowiedzi Konwalii.
- Mogę użyć jakiejś gęstej roślinności, by zaatakować przeciwnika z zaskoczenia, mogę użyć piachu, by go oślepić, mogę też się wspiąć na drzewo i zaatakować z góry - mówiąc to, rozglądało się po okolicy, by może wpaść na jeszcze jakiś pomysł, ale te były tymi głównymi, które wpadły mu akurat do głowy.

- Owszem. Możesz używać śniegu podobnie jak piachu oraz wykorzystywać różnice ukształtowania terenu. Innym sposobem jest ustawienie się tak, by słońce świeciło prosto w ślepia twojego przeciwnika - wyjaśnił. - Pamiętaj, by obserwować i oceniać uważnie jego umiejętności, doświadczenie oraz stan fizyczny - wykorzystuj swoje mocne strony i eksploatuj słabe strony swego przeciwnika.
Przybrał pozycję odpowiednią do walki.
- Jeśli nie posiadasz żadnych pytań zaatakuj mnie, gdy będziesz gotowy - stwierdził. - Pamiętaj, że w walce treningowej nie należy używać pazurów i przerywać ciągłości skóry. Dostosuję swą siłę do twojej.

Słuchał uważnie słów Konwaliowego Snu. Nie dość, że miał robić te wszystkie rzeczy, to jeszcze obserwować kogoś i analizować jego ruchy? Całą sytuację analizować? Nie mieściło się to w jego głowie. Zdecydowanie było tego dużo jak na pierwszy raz, nie? Nie za dużo? Zadawało niby mądre pytania i wiedziało co nieco, ale walka, to zupełnie inna kategoria.
Miało zaatakować, gdy będzie gotowe? To mogło nie atakować? Bo nie czuł się w żaden sposób gotowy! Co w takim wypadku zrobiłby Konwalia? Jeśli Pająk stałoby sobie po prostu albo zaczęło robić cokolwiek innego? No więc nie zaatakowało. Stało tylko i patrzyło się na mistrza. Nie dostało przecież innych instrukcji, tylko "zaatakuj jak będziesz gotowy", no i wyjaśnił, żeby nie używać pazurów ani nic, ale Pająk nie było gotowe.

Nie zamierzał pospieszać terminatora - ostatecznie to nie jego futro było mniej dostosowane do zimowej pory. W spokoju oczekiwał na ruch terminatora w dalszym ciągu zachowując odpowiednią postawę. Zauważył oczywiście że Pajęcza Łapa tak nie postąpił.
Lepiej dla niego, by zaatakował. Ostatecznie każdy jego terminator dostosowywał się do woli swego mistrza. Doskonałym przykładem takiego dostosowania był Grzmiące Gardło.

Pająk nie miało pojęcia o tym, jak przebiegał trening Grzmiącego Gardła i chyba nawet nie chciało wiedzieć, zabujał się, przenosząc ciężar ciała z prawej strony na lewą. Starało się wyszukać czegokolwiek w okolicy, na czym mogłoby zawiesić wzrok, ale czuło na sobie spojrzenie Konwalii.
- ...trochę niezręcznie - zauważyło cicho i również na niego spojrzało - a co jeśli... nie jestem gotowe? - stwierdziło, że zapyta, może wtedy znów się zaskoczy i Konwalia odpuści dzisiaj walkę i pójdą zwiedzać granice, czy coś.

Zapytanie wystosowane przez Pajęczą Łapę było dla zielonookiego zaskakujące. Utrzymał kamienny wyraz pyska tak charakterystyczny dla jego osoby, nie wiedział jednak w jaki sposób zachować się wobec niebieskofutrego kocura.
- W jakim sensie nie jesteś gotowy, Pajęcza Łapo? - spytał, ignorując dziwaczny sposób w jaki wysławiał się kocur. Jeśli był następnym odbiegającym od normalnego stanu kotem zielonooki nie zamierzał uprawomocnić tej nieodpowiadającej mu postawy.

- jakby to... - zaczął cicho, zdecydowanie do siebie, a nie do Konwaliowego Snu. Sam do końca nie wiedział, o co dokładnie mu chodziło.
- No bo, nie jest to straszne? W sensie ja wiem, oddanie życia za klan, to ważne - próbował przekonać, ale nie był pewien kogo - i to rozumiem, nie wątpię, ale... nie jestem gotowe psychicznie - ciągnął. Każde słowo wymawiał ostrożnie i dość wolno, jakby chciał zastanowić się nad kolejnymi.
- Co jeśli potrzebuje więcej czasu? - przekrzywił łeb w bok - nie jestem pewne czy potrafię myśleć o zadawaniu ciosów, jakiejkolwiek taktyce i próbie przeżycia jednocześnie - niby było wiadomo, że po to są treningi, ale co Pająk tak właściwie miało robić? Wie, w co się atakuje i jaką postawę przyjąć, ale co poza tym? Niby była od tego praktyka, no ale...