Choroba. Zaraz po ceremonii coś mnie złapało i na jakiś czas nie mogłem opuścić lecznicy, a to nie tyko mnie przyprawiło o frustrację, byłem tego bardziej niż pewien. Chociaż wątpiłem w to czy ten głośny szczyl od Świergoczącego Boru, Kowalikowa Łapa, w ogóle zauważył brak treningów, to mogłem śmiało powiedzieć, że postresowałem się za nas oboje. Ostatecznie jak tylko opuściłem lecznicę, zawołałem go do siebie u umówiłem się na spotkanie za dwa wschody słońca przed wejściem do obozu. Liczyłem, że przyjdzie i ruszymy z treningiem, gdyż nie chciałem nawalić zaraz po swoim mianowaniu. Nie byłem już przecież dzieckiem. Tak jak powiedziałem, czekałem przy wyjściu z obozu i rozglądałem się za czarno-białym. Liczyłem, że będzie punktualny, hm.