Wczoraj powiedziała Wysokiej Łapie, żeby spotkali się przy wyjściu z obozu w porze górowania słońca, bowiem bała się, że wczoraj czuła się trochę za słabo, by wyjść na trening. Dziś jednak czuła się o niebo lepiej i choć nadal targały nią delikatne mdłości, to nie czuła, by miała zaraz zwrócić całe śniadanie, więc uznała, że mogą faktycznie wyjść na trening. Tak więc, gdy zbliżała się pora treningu, wynurzyła się z legowiska wojowników i ruszyła w stronę wyjścia z obozu, uważnie się w nie wpatrując, by zobaczyć, czy terminator już czeka. Było to bardzo kluczowe, bo już z góry chciała wiedzieć, czy byłemu samotnikowi w ogóle na treningu zależy, czy nie.

W końcu nie musiałem spać w kociarni! Całe kuzynostwo w końcu było razem, przez co przed snem dużo się śmiałem i gadałem z tymi którzy nie narzekali na moje hałasowanie. Pewnie po pierwszym treningu będę bardziej skory do snu!
Porankiem nie miałem ochoty na wychodzenie z legowiska, ale nie chciałem podpaść już pierwszego dnia więc tak jak moja mentorka doradziła dzień wcześniej - ułożyłem swoje futerko i zjadłem co nieco wypatrując przy tym Zamglonego Jeziora. Podszedłem do niej z uśmiechem próbując wypatrzeć przez jej ramię wyjścia z obozu. Dawno mnie już poza nim nie było! - Dzień dobry, co będziemy dziś robić?

Wysoka Łapa co prawda nie pojawił się przed nią, aczkolwiek na szczęście nie musiała długo na niego czekać, więc nic nie powiedziała, a jedynie skinęła mu głową.
- Dzień dobry, Wysoka Łapo. Pomyślałam, że możemy się kawałek przejść, a następnie omówić sobie polowanie. Mamy taką porę, że każda para łap do polowania się przyda - wyjaśniła, a następnie skinieniem głowy wskazała mu wyjście z obozu, do którego po chwili sama się udała, by wyjść z obozu i zacząć się kierować w stronę Sasankowych Kęp. - Wiesz coś na temat polowania? Ktoś ci coś mówił? - zagadnęła.

Zastrzegłem w zaciekawieniu uszami słysząc o polowaniu. - O to fajnie! W sumie to właśnie polowania chciałem nauczyć się na samym początku... bo ma to sens. - tak jak wskazała mentorka ruszyłem u jej boku w głąb nieznanego mi lasu. - Wiem jak się skrada... o, o a tak poza tym, to czy jak się nauczę polować to będę musiał cały czas to robić poza treningiem? Bo klan jest przeogromny i sam nie wiem jakim cudem zawsze się coś znajduje na stercie. - nawet chuda jaszczurka!

Kiwnęła głową, z lekkim zadowoleniem, że kocur nie zacznie się nagle skarżyć, że nie chce polowania, że woli coś innego. I tak przerobiliby polowanie, oczywiście, ale przynajmniej nie musiała się z byłym samotnikiem szarpać i kłócić już pierwszego dnia treningu. Zresztą, polowanie było logiczne. Nie tylko dlatego, że od teraz mogli mieć dodatkowe łapy do pomocy, ale też dlatego, że zwyczajnie ich potrzebowali. Było zimno, jeszcze nie mroźno, jeszcze nie śniegowo, ale na pewno niedługo się to zmieni, a wtedy każdy, nawet początkujący terminator, będzie na wagę złota, jeśli chodzi o łapanie zwierzyny. Szczególnie że przybyło im starszyzny.
- A więc? Jak się skrada? - spytała, bo jeszcze trochę mieli do przejścia, by oddalić się od obozu, gdzie zapach kotów był zbyt silny, żeby jakikolwiek gad, ssak, czy ptak zachciały się tam przejść i ułatwić im zadanie polowania. Nie, lepiej było odejść w las, gdzie koci zapach się rozrzedzał. - Jeśli zaś chodzi o polowanie, to tak. Od tego czasu będzie to twój obowiązek. Oczywiście wolałabym, żebyś dopóki nie nauczysz się walki chodził ze mną, bądź innym wojownikiem, ale od tego czasu zasada polowania cię obowiązuje - przytaknęła.

Miałem nadzieję że nie będę musiał tego tłumaczyć (bo po co miałbym kłamać?) ale skoro kotka chciała wiedzieć to musiałem jej to wyjaśnić. - Musisz trzymać ogon tak żeby on był takim przedłużeniem grzbietu.. w sensie na tyle wysoko żeby nie haczyć o ziemie i nie robić hałasu i na tyle nisko żebyś nie był widoczny zewsząd. - zacząłem próbując ubrać to wszystko w słowa tak aby niebieska na pewno zrozumiała. - Poruszanie się na ugiętych łapach wydaje się ułatwiać sprawę, ale nie tylko w polowaniu, w walce chyba też... w ogóle jak tak chodzisz z głową nisko dość to wydajesz się taki groźny, tak mi się wydaje. No i musisz być ogólnie cicho, uważać na patyczki listki i żeby się nie przewrócić. - a kiedyś mi się to zdarzało dość często. - I trzeba próbować wyłapać jak wieje wiatr, tak żeby cię zwierzyna nie wyczuła... ani nie zauważyła! - tak na logikę
Kiwnąłem głową na odpowiedź mentorki.

- W porządku - oznajmiła, zgadzając się z tym, co powiedział, nie dodając nic od siebie. Polowanie miało to do siebie, że bardzo ważna była praktyka, a nie sucha teoria, więc będzie miała dopiero okazję sprawdzić, jak kocur to faktycznie rozumie. Tymczasem... - Jest również zasada; ptak cię zobaczy, królik usłyszy, a mysz wyczuje. Słyszałeś kiedyś o tym? Jesteś w stanie wydedukować o co chodzi i co zrobić, by mieć pewność, by nic z wyżej wymienionych się nie wydarzyło? - zadała parę pytań. Nie zamierzała dawać mu gotowych odpowiedzi, chciała, by trochę sam sobie pokminił.

Super, wszystko się zgadzało!
- Hm. - zamyśliłem się na chwilę idąc ku boku mentorki. -Ptak zobaczy... no to oczy, trzeba się ukrywać. Do tego można użyć otoczenia, ukrywać się na przykład za krzakiem lub drzewem. - to było chyba najłatwiejsze do wyłapania, po prostu patrzysz na to gdzie spogląda ofiara. - Z królikiem musisz być cicho, patrzeć gdzie chodzisz i jak poruszy uszami to znaczy że musisz uważać jeszcze bardziej. To pewnie jest dość do wyćwiczenia... bo króliki wydają się ogólnie bardzo czujne. - stwierdziłem - Z czuciem hm... zapach. Chyba nie chodzi o to żeby być czystym przed polowaniem no nie? - przekrzywiłem głowę.

Wąsy kotki lekko drgnęły, gdy Wysoka Łapa zaczął zgadywać, ale nie spodziewała się, by wszystko nagle wiedział, bez wcześniejszych nauk polowania. Może trochę tego liznął, jako samotnik, ale szczerze nie pamiętała już ile miał księżyców, gdy został przyjęty do klanu, wiedziała tylko, że kociaki były w różnym wieku. No cóż, w takim razie; musiała mu trochę pomóc.
- Z ptakami perfekcyjnie; trzeba korzystać z osłon, to powiedziałeś dobrze, ale dodatkowo pomaga zastyganie w bezruchu. Ptaki nie widzą, dopóki się coś nie rusza - wyjaśniła. - Z królikami... cóż, z królikami ważne jest bycie cicho, owszem, ale przede wszystkim ważne jest wyciszenie oddechu. Kontrola nad tym, by oddychać cicho, płytko. A z myszami. Cóż. Nie chodzi o zapach, w wyczuwaniu, a o drgania podłoża. Są na tyle blisko niego, że czują, jak idziesz, dlatego musisz przenieść ciężar ciała na tylne łapy, co obniża szansę wyczucia cię przez taką mysz. Pytania?

Uśmiechnąłem się a moje serducho zabiło szybciej gdy usłyszałem pochwałę Zamglonego Jeziora. - Czy jak mi się nie uda skradanie do takiej myszy na przykład to czy wszystkie inne piszczki będą wiedziały że na nie poluję? Bo mysz zacznie może jakoś krzyczeć w ich języku? I wtedy trzeba się przenieść czy co... czy myszy nie rozmawiają wcale? - spytałem na koniec.

- Może zacząć... krzyczeć, że tak powiem - przyznała, lekko rozbawiona zdaniem, które właśnie ułożyła sobie w głowie. - Myszy czasami piszczą, przerażone tym, że zauważyły czy wyczuły obok siebie kota, natomiast czasami uciekają w milczeniu, zbyt przerażone. Gdyby jakakolwiek zwierzyna, która ci ucieka, wydała dźwięk, dobrze jest chwilę odczekać, bądź przenieść się kawałek dalej. Piszczki są głupie, szybko zapominają - wyjaśniła. Następnie uniosła znacząco brwi, co miało znaczyć, że czeka na dalsze pytania, o ile są.

- O! - zareagowałem nieco zaskoczony, będę musiał to sprawdzić! Przejdę się może z Listek albo Ignisem niedaleko obozu i poszukamy jakiejś myszy do eksperymentu. - Okej! To teraz iść jakiejś szukać? Będziesz niedaleko mnie cały czas? I co zrobić jak już upoluję pierwszą?? - tak, to chyba ostatnie pytanie.

- Tak, zapraszam - powiedziała, wskazując ogonem przypadkowy kierunek, co miało po prostu znaczyć, że ma zacząć polowanie. - Będę cały czas przy tobie, ale tak, by nie płoszyć ci zwierzyny i nie przeszkadzać. Po tym, jak uda ci się, bądź nie, upolować pierwszą zdobycz, omówimy sobie błędy, to co zrobiłeś dobrze, no i powiem ci, co z taką zdobyczą zrobić - dodała, a następnie cofnęła o parę kroków, żeby dać kocurowi znać, że teraz, albo nigdy.

TERAZ.
Dobra! Podskoczyłem w miejscu i wystrzeliłem nieco bez pomyślunku w wskazaną mi roślinność uspokajając się dopiero po kilku pierwszych susach. SKUP SIĘ. Tak. To misja. WAŻNA misja. Ptak cię zobaczy, królik usłyszy, a mysz wyczuje.
Wyrównałem ogon z linią grzbietu, ugiąłem łapy i ruszyłem przed siebie nieco niepewnie próbując uważać na to żeby wiatr wiał mi w pyszczek i żeby nie narobić za dużo hałasu.

Zastygłem w miejscu powoli poruszając głową chcąc wyłapać gdzie jest moja pierwsza potencjalna ofiara. Mam duże oczy i uszy więc może będzie mi łatwiej?

ZDECYDUJE.
Skupiłem się na ptaku który był akurat na ziemi, mając nadzieję że ten drugi mnie nie zauważy. Poruszałem się pod wiatr, z ugiętymi łapami i ogonem zrównanym z linią grzbietu. Starałem się ukrywać za roślinnością nie robiąc za wiele hałasu (patrzenie pod łapy i na ofiarę jest strasznie trudne!) Jeśli śpiewak na mnie spojrzał starałem się zastygać w bezruchu.
Gdy byłem dostatecznie blisko skoczyłem z zamiarem zabicia mojej pierwszej ofiary.

Na szczęście okazuje się, że zajęte sobą ptaki nie skupiały się wystarczająco na otoczeniu, żeby zrozumieć, że coś się dzieje. Wysoka Łapa poruszając się powoli w stronę ptaka zachował na tyle zasady podkradania się do zwierzyny, że żadne z ptaszysk go nie zauważyło. A ten na dole po prostu po chwili pożegnał się z życiem, podczas gdy ten w górze odleciał z krzykiem.

- Dobra robota, Wysoka Łapo - pochwaliła kocura Zamglone Jezioro, która pojawiła się chwilę później, z pyskiem w górę. - Skorzystajmy z tego, że ten kos wszczął taki alarm i porozmawiajmy sobie na temat tego podejścia, co? Damy piszczkom chwilę, by się schowały, a za chwilę wyszły z powrotem. Zacznijmy od tego, że bardzo dobrze zastosowałeś się do zasad, o których wcześniej rozmawialiśmy. Wiadomo, że perfekcyjnie nie było, bo nigdy nie będzie za pierwszym razem, aczkolwiek przynajmniej teraz widzę, nad czym będziemy musieli odrobinę popracować. W porządku, w takim razie, zakop teraz tę zwierzynę, gdzieś gdzie będziesz pamiętać, że ją zostawiłeś i myślę, że możesz spróbować dalej, hm? Co powiesz na... trzy kolejne zdobycze, nim wrócimy do obozu? - zaproponowała.

Udało się! Wypuściłem zdobycz dopiero gdy poczułem jak dużo krwi potrafi wycieknąć z szyi... dziwnie czuć że krew jest jeszcze ciepła. Oblizałem się spoglądając na właśnie przybyłą mentorkę.
- Dziękuje. - kiwnąłem głową w podzięce. I tak jak nakazała niebieskofutra zakopałem ptaka.
- Okej. - zaakceptowałem misję i gdy minęła dostateczna ilość czasu ruszyłem znów - pod wiatr, z ogonem zrównanym z linią grzbietu i na ugiętych uważając żeby nie narobić rabanu.