Błotko nie miało okazji pożegnać większości swojej rodziny. Ojciec, matka, Huragan i Szczyt, wszyscy odeszli nie pozostawiając za sobą śladu.  Ważka był pierwszym, o którego było jenu dane zadbać. Nie było pewne, czy to dobrze.
Oficjalnie Błotko było chore. W rzeczywistości w jeno przeziębieniu więcej było udawania, niż choroby. Niemniej jednak odpoczywało od pewnego czasu i nic nie przygotowało no na śmierć. W końcu nikt się z nikim nie bił, nikt nie chorował, życie biegło swoim zwyczajnym trybem. Nic tego nie zapowiadało. Ważka był tak samo wycofany jak zazwyczaj, nie wydawał się mieć jakichkolwiek problemów. Myślało, że to świetna okazja. Okazja do spędzenia razem czasu. Miało plany.
Powiedziała o nich Ważce, ale ten już dawno nie mógł jej odpowiedzieć. Kiedy zajmowała się ciałem szeptała mu o spacerach, o kwiatach, o zabawach, które wymyśliła.  Nie mogła się nagadać, bo wiedziała, że niedługo już nigdy się do niego nie odezwie. Tymczasem on powoli tracił swój zapach, kiedy pracowali nad tym, aby jego ciało było odpowiednio wyczyszczone, aby pokazać je na oficjalnym pogrzebie. Żadne z jej słów nie wywołało na jego pyszczku uśmiechu i chociaż było to absurdalne, to zasmuciło ją to jeszcze bardziej. Koniec końców jednak cieszyła się, że przynajmniej tyle może dla niego zrobić. Zadbać o futro, pożegnać się z nim w ten sposób. Doświadczenie to było dziwnie kojące. Coś czuła też, że będzie dla niej ostatnim. Nie miała kogo więcej chować. Dalsza rodzina nie była z nią blisko, przyjaciół praktycznie nie miała. Gdzieś podczas życia powoli zaczęła tracić te osoby i nigdy ich nie odzyskała, ani nie zyskała nowych.
Ostatecznie starała się na tym nie skupiać i siedziała obok Ważki, podczas gdy Dąb zwoływał resztę plemienia. Brakowało jej łez, aby opłakiwać kolejną stratę. Jej oczy, zazwyczaj roześmiane, teraz wypełniał żal, ale siedziała cicho i spokojnie. Coś w niej już się z tym pogodziło, tak samo jak z odejściem Szczytu. Była... spokojna. W żałobie, ale spokojna.
- Kocham cię, Ważka- przypomniała mu po raz ostatni szeptem. Pamiętała jak powiedziała mu to ostatnio. Pamiętała jak zapewniała go, że nic tego nigdy nie zmieni, bo są rodziną. Oby pamiętał. Nie chciałaby, aby myślał, że jest inaczej. Że żałoba coś zmieni. Może powinno ją zaniepokoić to, że uczucia były znajome. Że wiedziała, że to wszystko minie. Że koty zapomną. Ale nie umiała się tym przejąć. Może po prostu Błotko tak ma, może Błotko traci wszystkich dookoła po prostu, bo tak ma być. Może tak zostało stworzone. I nawet jeśli sama myśl sprawia, że jej gardło spina się nieprzyjemnie, to zostanie. Choćby się waliło i paliło, zostanie w plemieniu, choćby miała być jego ostatnim żywym członkiem. Ciekawe czy po śmierci ich spotka, czy znowu nie będzie jej dane być z nimi.
Delikatnie dotknęła futra Ważki nosem, przymykając oczy. Pomyśleć, że zamierzali spędzać ze sobą więcej czasu.

Wołanie Dęba rozchodzące się po obozie sprawia, że na brzydkiej mordzie Echa pojawia się krzywy grymas. A ten co? W Wieszcza się bawi, czy ktoś zmarł? Oczywiście by go to nie zdziwiło. Plemię jest słabe, wiotkie, miałkie i choć fala śmierci, jaka przeszła przez obóz, gdy był kocięciem, jest już tylko częścią przeszłości, to jednak na stałe wpisała mu się do głowy.
Wychyla się ze swojej kryjówki, by przesunąć wzrokiem po żałosnej garstce zebranych kotów – i, jakżeby inaczej, ciele. Jakiś Nowicjusz, jak dobrze kojarzy: kot, który dzierżył tę rangę już jak on przyszedł na świat… więc nic interesującego i niewielka strata dla Plemienia. Nie tracąc czasu, kocur znowu wraca w głąb Niedźwiedziej Groty.

zt