Wołanie Motylego Blasku zwiastowało śmierć. Nie było innego powodu, dla którego miałby ich przecież zbierać. Czego się jednak Gołąb nie spodziewał, to dwa martwe ciała. Przez kilka pierwszych sekund myślał, że oba koty były jakoś powiązane, ale jak podszedł bliżej zawuażył, że nie było to możliwe. Oznaczało to, że stały się tutaj dwie, zupełnie odrębne, tragedie. Chociaż widok martwych był ciężki, to tak samo, jak przy Golcowej Gwieździe, nie łączyła go z nimi żadna silna więź. Wypełnił go tylko więce delikatny żal, bo stracili wojownika i przywódczynię. I jeszcze tak szybko... Nie będzie udawał, że śmierć Gradowego Chłodu ruszyła go bardziej niż to.
Szałwiowa Gwiazda natomiast... Cóż, tutaj sprawy się komplikują. Nie byli blisko i nie odczuwał głębokiej żałoby, ale śmierć jej tak szybko po otrzymaniu nowej rangi wydawała się... niecodzienna. Dziwna. Nienaturalna. Po to przecież dostała dodatkowe życia, aby stać na czele Klanu Wichru przez długie księżyce. Może nie było jej to pisane? Nie mógł wymyślić lepszego wytlumaczenia jej śmerci. Oczywiście, jest aspekt czysto fizyczny, ale to go nie interesowało. Nie, jego ciekawiło tylko jedno: czemu tak zaplanowali to Gwiezdni? Czyżby spieszyło im się, aby ujrzeć Orzecha jako przywódcę?
Krótko pożegnał się z Szałwiową Gwiazdą i życzył jej powodzenia w pośmiertnych łowach. Po tym delikatnie skinął łbem Motylowi i Orzechowi, jedynym kotom, które się póki co stawiły. Nie wierzył, że mógłby wesprzeć któregokolwiek z nich, a i żaden jego pomocy pewnie by sobie nie życzył. Usiadł więc wyprostowany, bo pozostawało tylko czekać.
Niech zastępca zajmie swoje miejsce. Niech weźmie swoje życia, niech pokaże z czego jest zrobiony. Niech pokaże, że Szałwiowa Gwiazda dobrze zrobiła wybierają go.

Nic nie zwiastowało, że tego dnia wydarzy się tak wielka tragedia...a jednak. Głos Motylego Blasku wzywający klan do podejścia nie świadczył o niczym innym jak o śmierci, ale.. kogo? Rudo-biała wynurzyła się ze swej kryjówki, choć niezbyt miała na to ochotę. Mimo tego chciała dowiedzieć się, co to był za nieszczęśnik jeszcze zanim zostanie pochowany. Skoro nie przyszła na pogrzeb Zamglonego Brzegu...mogła, chociaż pojawić się tu.
Tylko że...widok zmroził jej krew w żyłach, a po grzbiecie odczuła jak przebiegają jej nieprzyjemnie kłujące ciary. Szałwiowa Gwiazda...jeszcze nie tak dawno z nią rozmawiała...czy to, czy to było możliwe? A, ale jak. Jak to się stało? CO się stało? Nawet nie spostrzegła się, gdy w oczach stanęły jej łzy, a ona zamarła nie mogąc postąpić kroku na przód. Ona... naprawdę nie żyła? Ale jak, dlaczego, przecież była przywódczynią i miała jeszcze wiele dodatkowych żyć! Nie mogła stracić ich tak od razu...prawda? Łapy miała jednocześnie tak ciężkie, a jednocześnie trzęsły jej się jak galaretka, gdy podchodziła bliżej tego znajomego jej srebrzystego futerka, w które wypłakiwała swoje łzy wielokrotnie...które otulało ją w gorszych momentach, aż w końcu dostrzegła spokojny wyraz pyska Szałwii Pogrążony w kamiennym śnie, a zaraz obok niej Gradowy Chłód, tylko że on, wyglądał znacznie, znacznie gorzej. Nie tak spokojnie, jak dręczona choróbskiem przywódczyni. Był pokryty wieloma ranami i jego widok zdecydowanie budził niepokój i choć jego również jej było żal...Szałwiowe Życzenie była jej znacznie bliższa i to na niej mimowolnie się skupiła.
Ułożyła się obok zmarłej i delikatnie zatopiła nos w jej futrze. Rzucając w eter pytania, dlaczego musiała odejść, cicho łkała próbując jednocześnie zrozumieć co się stało. Ale było to trudne. Koniec końców jej łzy osiadły na srebrzystym boku, a ona życząc jej udanych łowów podeszła do ciała syna Golcowej Gwiazdy i jemu również tego życząc, odeszła bardziej na bok, jednak będąc blisko ciała przywódczyni. Chciała przy niej czuwać. – Jak...dla...co się stało? – rzuciła ciche pytanie, które była pewna, że trafi zarazem do Orzecha, jak i Motyla. Nie było jeszcze wielu wichrzaków, dlatego nie obawiała się, że tego nie dosłyszą, a jednak...nie miała siły, by pytać o to głośniej. W tym momencie zbyt mocno czuła, jakby drobna cząstka jej życia z niej odleciała. Nie tak wielka, jak w przypadku Orzecha, ale również znacząca w jej życiu. A zamiast niej była pustka. Boląca pustka.

Ostatnie wołanie Motylego Blasku nie przyniosło nic dobrego, a to dzisiejsze brzmiało równie... Niepokojąco. Być może to dlatego Dym dość długo zastanawiała się nad ruszeniem chudego zadka z legowiska. Czy aby na pewno chciała pojawić się na dzisiejszym wydarzeniu? Czy nie będzie to kolejny, smutny pogrzeb? Bardziej na łapę byłoby jej to ominąć, bo ostatnio i tak nosi w sobie zbyt wiele smutków, jednak... Chyba z szacunku do wszystkich powinna się pojawić, choć na chwilę. Z resztą, mimo wszystko, była ciekawa o co chodzi. I zainteresowanie to było na tyle silne, że stłumiło obawy i niechęć.
Opuściła legowisko i ruszyła pod Zarośnięty Głaz. Znów samotnie, jednak w przeciwieństwie do ostatniego razu nie czuła żadnej ekscytacji. Wręcz przeciwnie, jej krok był smętny i powolny, tak jakby chciała jak najbardziej opóźnić swoje pojawienie się. Z daleka spostrzegła kilka kotów, które kojarzyła mniej lub bardziej. No i ciała... Poświęciła im zaledwie chwilę, jej wzrok prędko spoczął na twarzy Motylego Blasku. Nie chciała wpatrywać się w zwłoki kolejny raz. Dwa trupy. Nie zdążyła zarejestrować kim są. Kompletnie nie wiedziała jak powinna się teraz zachować. Zadecydowała jedynie, że zatrzyma się gdzieś z tyłu. Nie chciała przeszkadzać. Przede wszystkim to bliscy powinni pożegnać się ze zmarłymi, tak, jak zrobiła to ona na pogrzebie swojej matki. A skoro każdy jest taki poruszony to... Te koty musiały być dla nich kimś ważnym.

Powoli się przebudzałem, gdy usłyszałem głos klanowego medyka. Otworzyłem z trudem sklejone powieki, które walczyły wraz z całą resztą mojego ciała o kontynuacje mojego snu. Sam nie byłem zadowolony z tego że miękkie futro Puch okazało się tylko mchem który powinien być wymieniony przeze mnie z dwa dni temu. Nadal nie wierzyłem w to że kotka nie chce dać nam szansy... wiem że powinienem starać się bardziej, tylko potrzebuję czasu.
Wyszedłem z Zielonych Zarośli po nieco dłuższej chwili, skoro medyk zwoływał zebranie to Szałwiowa Gwiazda była niedyspozycyjna. Słyszałem że była chora, ale Motyli Blask chyba nie mógł mianować wojowników i terminatorów... czy w ogóle było możliwe że ktoś czekał na ceremonie? Ostatnio wycofałem się z klanowego życia tak bardzo że szczerze mówiąc nie wiedziałem jak idą treningi i czy ostatnio urodziły się jakieś kocięta. Tyle dobrego że Mrówcza Łapa prędko po mianowaniu się pochorowała i siedzi w lecznicy. Nie musiałem wychodzić w żaden sposób ze swojej strefy komfortu.
Po wyjściu z legowiska wojowników uderzyła mnie ciężka atmosfera panująca wokół. Przejechałem wzrokiem po wszystkich zgromadzonych których nie było szczerze mówiąc za wielu... moją uwagę przykuło szare futro przywódczyni, by po krótkiej chwili uświadomić sobie że obok niej leży mój brat. Podbiegłem na trzęsących się łapach by usiąść przy jego ciele i zacząć bezmyślnie czyścić jego już wcześniej zaniedbane futro z krwi i innych nieczystości. Szczerze mówiąc nie jestem pewien co się ze mną dzieje, mój mózg chyba się wyłączył na tą chwilę... przez łzy nic widziałem za wiele, ale czerwone plamy były zauważalne na tyle bym wiedział co oczyścić.

Wydaje z siebie nieokreślony pomruk w odpowiedzi na pytanie brata i kiwa głową. Cóż, wypadałoby, żeby ktoś coś powiedział w takiej chwili, a któż byłby lepszy, niż Motyli Blask? W końcu on najlepiej zna szczegóły choroby i śmierci Przywódczyni. Słucha go uważnie i z powagą na pysku, w głębi zgadzając się z jego słowami. Chociaż sam chętnie udawałby, że jest niezniszczalny i żadna rana czy choroba mu nie straszna… nie wyobrażał sobie nie pójść do lecznicy, kiedy potrzebował leczenia. Więc czemu Szałwiowa Gwiazda…? Może będzie miał okazję ją spytać w miejscu spotkań z Gwiezdnymi…?
Jednak ten pogrzeb się na tym nie kończy. Kolejne ciało… kolejny cios. Chabrowy Powiew z ranami po walce, martwa… Przywódczyni, Medyczka i wojownik jednego dnia… kocur mruży oczy, a po jego grzbiecie przechodzi nieprzyjemny dreszcz. Czy można było zapobiec którejkolwiek z tych tragedii? Czy można było coś zmienić?
Daje wszystkim chwilę na przetrawienie tego wszystkiego i sam lekkim kiwnięciem łba i krótką modlitwą w głowie żegna się z Chabrowym Powiewem, po czym się podnosi. Orzechowy Cień wie, co teraz musi nastąpić, i co musi zrobić. Nie waha się, jednak… jest to ciężkie. Nie spodziewał się, że tak szybko przyjdzie mu zastąpić Szałwiową Gwiazdę.
– Klanie Wichru – odzywa się z powagą w głosie. – Dzisiaj… ponieśliśmy dużą stratę. Utrata Przywódczyni, jak i Medyczki i wojownika, wszystko jednego dnia, to bardzo dużo do zniesienia. Cała trójka – Szałwiowa Gwiazda, Chabrowy Powiew i Gradowy Chłód – służyła dobrze klanowi, byli czyjąś rodziną, czyimiś przyjaciółmi, kotami, którzy wszyscy znaliśmy. Niech Gwiezdny Klan przyjmie ich w swoje szeregi – zaczyna. – Klan Wichru musi dalej trwać. Po pogrzebie i przygotowaniu się, ja, Słodki Nektar i Skowronkowy Trel wyruszymy do Spienionych Wodogrzmotów. Pod naszą nieobecność obozem i patrolami zajmą się Gołębie Serce z Wierzbowym Puchem – mówi zaraz, obdarzając każdego z tych kotów uważnym spojrzeniem.
Jakkolwiek to głupio nie brzmi, potrzebuje… Słodkiej. Nawet jeśli sytuacja między nimi nie wróciła jeszcze do „normalności” – i wcale się nie dziwi, nie oczekiwał wszak, że ta rana, którą zadał, zaleczy się z dnia na dzień, a i sam musiał sobie to wszystko ułożyć w głowie – ale liczy na to, że będą dla siebie oparciem w tym czasie. Chce też z nią porozmawiać przed zebraniem, jakie będzie musiał zwołać po powrocie, więc mogliby to zrobić w drodze powrotnej. Skowronek zaś wydawał mu się lekkim, przyjemnym towarzystwem, które nie zaszkodzi ani jemu, ani Słodkiej. Co zaś do obozu, cóż, ufał swojej siostrzenicy, a Gołębiowi… mniej, po tej sytuacji z Małym Płomieniem. Swoją drogą, ten się nawet dzisiaj nie raczył zjawić, oczywiście. Zresztą, może to lepiej, przynajmniej nie zleciał się do martwych ciał jak mucha. Nie żeby go to dziwiło po tym, jak wojownik nawet nie dotknął pazurem treningu swojej pierwszej terminatorki, a z jego tkliwych gadek na ceremonii wyszło jedno wielkie zero realnych działań. Nie chciał jednak o tym myśleć teraz.
Kiedy koty się pożegnały ze zmarłymi, Orzechowy Cień bierze udział w zabraniu ciał z obozu i zakopaniu ich. Przez chwilę wpatruje się pustym wzrokiem w nowo usypany grób Szałwiowej Gwiazdy, po czym wraca do obozu, by coś zjeść i chwilę odpocząć przed wyprawą.

zt

Koty zbierały się powoli. Chociaż Gołębie Serce nie cierpiał z powodu straty kogoś bliskiego, to serce mu się krajało, kiedy patrzył na smutek Skowronkowego Trelu i reszty zebranych. Niewiele mógł zrobić, by pomóc, więc tylko delikatnie przywarł bokiem do Skowronka, gdy ten obok niego usiadł i posłał mu zmartwione spojrzenie. Żałoba nie jest lekką sprawą i chociaż wcześniej śmierć przywdóczyni nie wywoływała w nim silnych emocji, tak teraz naprawdę chciałby, aby była to z nimi. Żeby na kilku sekund zmazać ten smutny wyraz twarzy z jego ukochanego.
Słowa Motylego Blasku nie wniosły za wiele, nie dla Gołębia. Ale pomyśleć, że to wszystko przez zaniedbanie. Że wystarczyłoby zgłosić się do medyka szybciej. Nawet on to wie i pilnuje, aby się leczyć, chociaż absolutnie nienawidzi przebywać w lecznicy. Żeby tak... zmarnować życia? Smutne.
Tym czego się nie spodziewał, było pojawienie się trzeciego ciała. Ich klan naprawdę zmalał i to w jeden dzień. Zmarszczył brwi. Co tu się dzieje? Kto to słyszał, stracić trójkę dorosłych kotów w tak krótkim czasie? Niepokój zagnieździł się w jego umyśle niczym cierń w łapie. Gwiezdny Klanie miej ich w opiece.
Skupił się na słowach Orzechowego Cienia, oficjalnie najważniejszej teraz osoby w klanie. Drgnął słysząc, że Skowronek będzie się wybierał do Spienionych Wodogrzmotów. To świetne wyróżnienie dla wojownika, ale nie potrafił ukryć zmartwienia. Jakaś jego część nie chciała po tym wszystkim spuszczać ukochanego z oczu. Nim mógłby jakkolwiek zaprotestować czy zareagować okazało się, że on i Wierzbowy Puch będą zajmować się obozem. Wypełniła go duma, ale była przesłonięta nerwami i stresem całej sytuacji. Poważnie skinął łbem Orzechowemu Cieniowi. Mógł na niego liczyć. Gołębie Serce zamierzał dać z siebie wszystko. Nigdy nie pozwoliłby na chaos, czy niebezpieczeństwo, w obozie, niezależnie od tego, czy dostałby takie polecenie, czy nie. Poza tym, nie mógł powstzymać myśli, że takie zajęcie to świetne przygotowanie pod bycie zastępcą.
Pomógł przy pogrzebaniu zmarłych. Tyle tylko był w stanie dla nich zrobić. To i modlić się o ich pomyślne łowy.

//zt

Koty gromadziły się wolno. Nie była pewna ilu wichrzaków pojawiło się pod Omszałą Skałą, gdyż w głównej mierze miała oczy zamknięte i delikatnie wtulony pysk w to znajome srebrzyste futerko przywódczyni. Nadal nie wiedziała, co dopadło Szałwię i dlaczego straciła tak nagle wszystkie otrzymane życia, ale Motyl uspokoił ją tym, że za chwilkę udzieli odpowiedzi na jej nurtujące pytanie. Więc czekała i słuchała i nie mogła zrozumieć dlaczego. Dlaczego Szałwia to ukrywała, dlaczego skoro wiedziała doskonale, że z chorobami nie ma przelewki, że potrafią być nieleczone groźne i doprowadzić do...śmierci. Tym bardziej takie. Łzy ponownie napełniły ślepka wojowniczki rozmazując jej wzrok. Otuliła nimi znowuż futerko zmarłej, zagryzając lekko wargę. Ale to...jak się okazało nie było wszystkim co miało spotkać ich tego dnia. Dwie straty, w tym strata liderki już była poważnym ciosem, lecz kto mógł przewidzieć, ze za chwilę zostanie wniesione, kolejne? I to w dodatku młodej medyczki? Coś...coś przeszyło przeraźliwie jej ciało, wzdrygając ją i nakłaniając do natychmiastowego podniesienia się. Chabrowy Powiew...zabita. przez drapieżnika. To...było chyba już dla niej za wiele. Łzy przestały spływać po jej policzkach, zamiast tego pojawiła się w niej jakaś bezsilność, przeciążenie i szok tym, co się wydarzyło. Nie była na to gotowa, nikt nie był, a jednak każdy musiał ten cios na siebie przyjąć. Szczególnie bliscy poległym.
Milczała, nie roniąc już więcej łez. Coraz mocniej bowiem docierał do niej fakt, aktualnych wydarzeń, a emocje stopniowo, choć był to niesamowicie długi proces; opadały. Pożegnała Chabrowy Powiew w myślach życząc jej udanych łowów, a potem...potem skupiła się na słowach złocisto-orzechowego. Na jego przemowie i swoim imieniu wspominanym przy wyprawie. Zamrugała pomarańczowymi oczyma niby to w zaskoczeniu, lecz...tak naprawdę gdzieś w głębi, podświadomie czuła, że zostanie wybrana, wręcz...chciała zostać wybrana. Mimo że nie było między nimi tak kolorowo, jak bardzo by pragnęła, tak chciała mu towarzyszyć w tym ciężkim, ale zarazem ważnym i przełomowym momencie. W dodatku jeszcze z nimi miał iść Skowronek, co też było bardzo przyjemnym wyborem.
Kiedy wszyscy się pożegnali, Słodka wraz z innymi udała się poza obóz, by pogrzebać zmarłych. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się jeszcze ze smutkiem na grób Szałwii, w tym czasie niemo (być może) dotrzymując towarzystwa Orzechowi, który również przy nim przystanął. A potem wróciła do obozu, starając się poukładać sobie wszystko w głowie i przygotować się do wyprawy, która miała nastąpić niebawem.

Powiedział to, co miał powiedzieć i obserwował reakcje wszystkich kotów w obozie. Widział na ich pyszczkach szok, smutek, odbicie jego własnych emocji i wiele, wiele więcej. Wtedy jego wzrok pada na wejście do obozu.
I zamarza.
Wierzbowy Puch z czymś, nie, kimś na grzbiecie. Kolejne ciało. Zapach drapieżnika. Rany po jego zębach. Czarno-białe, jakże doskonale mu znajome futro... nie, nie, nie, tylko nie to, to nie mogła być, przecież to nie...
– Chaber – wymyka się z jego pyska cicho, prawie bezgłośnie, tak, że prawdopodobnie tylko Orzeszek może słyszeć, że z jego gardła w ogóle wydobył się jakiś dźwięk. Wpatruje się w jej nieruchome, martwe ciało, znalazłam ją w..., chce się ruszyć, podejść bliżej... pożegnać, słaby zapach..., chce zrobić cokolwiek, ale czuje się jak sparaliżowany, naprawdę mi przykro...
Nie jest pewny, ile minęło czasu, zanim dał radę wstać i postawić krok. I drugi. I trzeci. Ciało Chaber leżało zaraz przy ciele Szałwiowej Gwiazdy i Gradowego Chłodu, tak blisko, a jednak tak daleko, że każde uderzenie serca wydawało mu się trwać księżyc. A jednak czuje wyraźnie, jak serce bije mu w klatce piersiowej, widzi, jak jego wzrok staje się coraz bardziej zamglony, słyszy szum krwi w swoich uszach i głosik w głowie, który, choć zwykle jest cichy, teraz zdaje się ogłuszający.
Za dużo. Za dużo, za dużo, za dużo, za dużo, ile jeszcze kotów będziesz musiał pożegnać, ile pogrzebów wyprawić, ile razy leczyć te same rany, dlaczego, dlaczego tak niesprawiedliwie, dlaczego tyle, dlaczego teraz, dlaczego Chaber?
Miała dopiero trzydzieści trzy księżyce, była dobrą medyczką, jego terminatorką, przyjaciółką, w pewnym sensie... w pewnym sensie była dla niego prawie jak córka; znał ją od kociaka, widział, jak dorastała, pomagał jej wybrać swoją drogę w życiu, a przez ostatnie kilkanaście księżyców żył razem z nią w jednym legowisku. Nie wyobrażał sobie, nawet nie chciał sobie wyobrażać, jak to będzie wyglądało bez niej.
Jakaś jego część ma ochotę uciec, schować się przed wszystkimi kotami, przed trzema pozbawionymi życia ciałami, przed śmiercią samą w sobie, ale nawet gdyby szczerze tego chciał, nie byłby w stanie. Siada przy jej ciele, głowę chowa w jej futrze, czuje, jak przez jego ciało przechodzi wstrząs... i płacze, bezgłośnie, ale tak, jak nie płakał przez wiele księżyców. Płacze nie tylko za Chaber. Płacze za mamą, za tatą, za swoim zaginionym rodzeństwem, za Żubrzą Łapą, za Pliszkowym Dziobem, za Zamglonym Brzegiem, za każdym kotem, którego stracił. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że wie, że na Chaber się to nie skończy.
Trwa przy ciele tyle, ile może. Daje sobie ochłonąć, stara się jakoś wesprzeć Roskę, jeśli ta też podchodzi, wreszcie... żegna się z Chabrowym Powiewem. Nie płacze, już nie, ale na jego pyszczku widać jeszcze większe zmęczenie niż wcześniej, a jego wzrok jest nieobecny. Dokładne słowa Orzeszka przelatują mu koło uszu, nie rejestruje, kto dokładnie zajmuje się czym, ale wie, że to wszystko oznacza koniec pogrzebu. Dlatego bierze się w garść najlepiej, jak może. Na sztywnych, ciężkich niczym ołów łapach pomaga w wyniesieniu ciał poza obóz i pogrzebaniu ich. A potem jeszcze wiele, wiele czasu spędza, siedząc w ciszy nad grobem Chaber, po raz kolejny w swoim życiu próbując godzić się ze śmiercią – i kolejny raz odkrywając, że nie jest w stanie.

/zt

Kręci się jej lekko w głowie i dalej nie patrzy na ciała; słowa Motylego Blasku ledwo do niej docierają, jednak czuje, że ma rację. W głowie się jej to wszystko nie mieści… jednak nie jest to koniec złych wieści.
Cały świat się zatrzymuje dla Rosy, kiedy rozpoznaje wniesione przez Wierzbowy Puch martwe ciało, to czarno-białe futro, które znała niemal jak własne… Chaber. Jej siostra… martwa. Przez chwilę nie jest w stanie zaczerpnąć oddechu.
– Nienienienienienienienienienie…! – z jej pyszczka wydziera się wreszcie słaby, cichy jęk, nad którym nie jest w stanie zapanować. Nie dostrzega innych kotów, w uszach jej piszczy, nie jest w stanie się ruszyć, nic nie może zrobić, czemu Chaber,  c z e m u?
Widziały się rano, wychodziła niedługo po niej, w inną stronę, a gdyby poszła w tę samą, może odwróciłaby uwagę, może… może razem dałyby radę temu drapieżnikowi, i…! Tyle śmierci, ale czemu Chaber… czemu teraz… czemu w ogóle…?
Słaby szloch wydostaje się z jej gardła, kiedy w końcu – nie wie nawet, ile czasu minęło – udaje się jej podejść do ciała siostry. Kładzie się przy nim płasko, chowając w czarno-białym futrze swoje bezgłośne łzy.
Była dość blisko z Gradem i jego śmierć owszem, była szokiem, bolesnym ciosem, czymś, nad czym nie przejdzie szybko, ale… nie może się równać z utratą siostry, jedynej, która jej pozostała. Naiwnie zawsze wierzyła, że reszta rodzeństwa… jest gdzieś tam, daleko, szczęśliwa, zdrowa, żywa. Jednak w klanie były tylko one dwie i trzymały się razem; jako siostry, terminatorki Motyla, Medyczki, przyjaciółki…
A teraz została… została sama. Ze swojego rodzeństwa. Została tylko ona i rodzice… Drży, płacząc. I płacze cicho również przez resztę pogrzebu, przy wynoszeniu ciał, przy zakopywaniu… i po pogrzebie. Choć jest to subtelne i pozornie niedramatyczne, to nie jest w stanie powstrzymać płaczu – bo czuje się, jakby jej świat się kończył.

zt