Umarła.
Życie Księżyc, jak wielu kotów, praktycznie wszystkich kotów, które odeszły podczas życia Plemienia, skończyło się zdecydowanie zbyt wcześnie. Nie wiedziałem kogo winić. Winić siebie, że nie spędziłem z siostrą wystarczająco dużo czasu, Wieszcza, że jej leczenie się nie udawało, nieważne co (irracjonalne i głupie), innych strażników, że Księżyc udała się sama na ten patrol, a nie z kimś. Czy może Plemię Wiecznych Łowów, że... że zabiera życia z naszego Plemienia, bo tak po prostu lubi? Bo się w tym lubuje, bo mają kolejnych, cholera, przodków, którzy mogą sobie patrzeć z chmurek na Plemię.
Nie wiedziałem.
Ale z momentem, gdy uroniłem łzy nad ciałem siostry, to potem czułem po prostu furię i złość. To nie tak miało się zakończyć. To nie tak miały się zakończyć te wszystkie życia kotów z Plemienia.
Wraz z pomocą Wieszcza wyniosłem ciało przed Strzeliste Skały. Zmrużyłem oczy. Wziąłem głęboki wdech.
- Niech całe Plemię Niedźwiedzich Kłów zbierze się przy Strzelistych Skałach!
Milczałem.
Położyłem się obok kotki, wbijając swój nos w jej futro na szyi i milczałem, modląc się do Plemienia Wiecznych Łowów, jeśli... jeśli w ogóle istniało... żeby oszczędziło nam kolejnych ofiar.

Niedźwiedź nie wiedział już, co dokładnie dzieje się w momentach jego życia. Czuł uraz, którego nie rozumiał do końca i chyba nie zrozumie, a wiedział, że może już go nigdy nie wyleczy. Raz obejmował czule partnerke, gdy opowiadały sobie sytuacje z ich różnych patroli, raz rozmawia z przyjacielem, a jeszcze innym razem spędza spokojną chwile treli z rodzeństwem. W następnym momencie te wszystkie koty porywa tafla śmierci, a ojcowskie lico ponownie pokrywa się goryczą jak te samego misia w tak cholernie nieszczęsnym okresie.
Coraz więcej kotów plemienia umierało, a w ich miejsce wskakiwały nowe. Czy z tym aby nie pogodziła się córka Mżawki, że...Przyjdzie jej zostać zastąpioną? Gdyby nie sytuacja jaka ich nastała, Niedźwiedź może uznałby to nawet za szlachetny sposób myślenia.

Na miejscu, brat partnerki zabrał głos - a sama Niedźwidzica odziana w czarne i granatowe kolory z soku jagód na czole i polikach warowała przy ciele jasnosrebrnej - nie płacząc już, lecz nic nie mówiąc - jej zielone oczy skupiały się tylko na księżyc i na tym, że i mu kiedyś przyjdzie zostać zastąpionym. Tylko rodzi się pytanie kiedy.
Nie wiedział. Lecz czy kiedykolwiek cokolwiek wiedział?
Cisza.
Cisze, którą przebijał śmiech niebieskookiej - tak bliski, a już tak daleki.
Niedźwiedź obawiał się w tym wszystkim najgorszego - zapomnienia. Czy to ogółem, czy oddechu i tonu partnerki z jego wspomnień.
Obawiał się, lecz czuł, że nie tego chciałaby dla niego Księżyc.
Ciekawe, kiedy znów się spotkają. Już tęsknił.

Ktoś wolał Plemię. Róg zjawił się stosunkowo szybko, ale nie żeby jakoś pędził. Po prostu podszedł do zbiorowiska kotów na polanie jaskini. To nie Wieszcz ich wszystkich zgromadził, więc Nowicjusz był pewny tego co ujrzy. Ktoś zmarł. A dokładniej Księżyc. Był świadomy, że słabo się trzyma i jest w lecznicy. Teraz okazało się, że nie miała szansy opuścić jej będąc wśród żywych. Było mu szkoda Księżyc. Zdawała się być jeszcze młoda i raczej dobrze się z nią dogadywał. Zjedli razem przyjemny posiłek. To była duża strata dla Plemienia, biorąc pod uwagę że dopiero co zmarła Wiatr, a przed nią Robak, a jeszcze wcześniej Królik. Nie działo się najlepiej w ich wspólnym domu. Koty umierały. Róg nie czuł się jednak wystraszony, czy zmartwiony. Było mu po prostu szkoda ich. I to nawet nie w jakimś dużym stopniu. Nie znał tych kotów, lub nie był z nimi blisko. Ale był świadomy straty jaką jest ich śmierć. Po prostu nie czuł się smutny. Przyjął każdą ze śmierci ze spokojem. Ale nie dało się ukryć, że jeśli taki stan rzeczy się utrzyma to każdym upływem księżyca... będzie ich coraz mniej. Tego Róg nie chciał. Pragnął by Plemię było silne i bezpieczne. Przynajmniej takie miałby marzenie na przyszłość. Bo może i on nie cierpiał, ale innym kotom było źle na każdym z pogrzebów. Krzyczęli, płakali, byli generalnie przygnębieni. Co kojarzyło mu się osobiście tylko z tym jak mama powiedziała mu prawdę o ojcu, tylko wtedy czuł coś trochę podobnego. Więc może rozumiał? Nie chciał by inne koty spotykał taki zawód i smutek.
Skinął głową w stronę kotów siedzących bliżej ciała Księżyc, podszedł na chwilę by pożegnać się z nią w myślach. Zawdzięczał jej parę miłych chwil i poczucie bezpieczeństwa, bo była jedną ze Strażników, więc chciał jej za to podziękować. Później wycofał się w tył i przysiadł przy Dębie, który siedział oddalony. Myślał, że tu jest jego miejsce. Nie za blisko zmarłej, bo nie był z nią blisko oraz przy bracie, bo byli rodziną. Dobrze trzymać się razem.

Dymny marszczy nos, słysząc głos rozchodzący się po grocie. Kolejny pogrzeb… dla Echa to już nie jest nic dziwnego, żadna atrakcja, nic szokującego; dotychczasowe pogrzeby wystarczająco znieczuliły go na śmierć już w tak młodym wieku. Jednak tym razem jest… inaczej, w pewien sposób. Marszczy nos, obserwując z ubocza ciało Księżyc. Nie była jego ulubionym kotem, ale nie życzył jej śmierci; właściwie to nikomu w Plemieniu tego nie życzył (może tylko ten zaszczyt obejmował Pajęczynę)… i nie był świadomy, jak bardzo poważny jest jej stan, więc nie do końca się tego spodziewał.
Jego spojrzenie, pozornie bez emocji, przesuwa się bo Dębie i Rogu, a po chwili czuje nagle jakiś dyskomfort. Kolejny kot umiera… a on, kot z takim potencjałem, o wiele większym, niż którekolwiek z jego rodzeństwa, marnuje życie jako kociak, nieprzydatny dla Plemienia, niezdolny do ochrony czegokolwiek, niezdolny nawet do określenia, czego chce od życia, jakie ma poglądy… niezdolny do cholernego przejścia nad jednym kłamstwem, który w jego odczuciu przekreślił mu całe życie. Ta komfortowa bańka, w której się zamknął po ceremonii, zaczyna pękać – ale nie na tyle, by dać mu już argument do zmiany, więc na razie się temu nie poddaje. Zaciska wargi i wraca z powrotem w jakiś ciemny kąt obozu.

zt

Kolejna śmierć.
Aż chciało się roześmiać. Roześmiać się, jednak z gorzkim podtonem. Plemię było okropne. Każdy umierał. Padali jak myszy. Żałosne.
Patrzyłam się pusto na ciało pośrodku obozu, patrząc na kota, który siedział przy ciele zmarłej. Był w ciszy. Przyjrzałam się ciału z daleka, mrużąc oczy. Kotka była młoda. Nie umarła ze starości, umarła przez Wieszcza. No żałosne.
Pokręciłam łbem. Rozejrzałam się po zebranych, widząc Dęba. Obok niego siedział jednak już Róg. Ugh. Okropieństwo w tym Plemieniu. A nie będzie lepiej. Nie zapowiada się. Odeszłam w swój kąt, nie mając zamiaru z nikim rozmawiać czy z kimś płakać nad ciałem zmarłej.

zt

Jeszcze nie do końca zdążyłam się otrząsnąć po śmierci Robak, a tu już zapowiedzieli kolejny pogrzeb. Tym razem miała nas opuścić dusza Księżyc, kotki, którą znałam od czasów swego kocięctwa. Dlatego na wezwanie Szczyta dołączyłam do zbiorowiska żałobników, płaczących nad martwym ciałem dawnej strażniczki. Z tego, co usłyszałam wśród szeptów zebranych, Księżyc umarła w wyniku nie starości, a pogorszenia się choroby, na którą jakiś czas temu zapadła. Biedna, tyle jeszcze mogła w życiu osiągnąć... Pomodliłam się w ciszy za jej ducha, polującego teraz wraz z Plemieniem Wiecznych Łowów, po czym wróciłam do siebie. Nie lubiłam przebywać zbyt długo w tak smutnej, przygnębiającej i ponurej atmosferze.

//zt

// edytuje to kiedys ale na razie chce po prostu wbić zeby nie bylo ooc dla Ważki ok

Nie wyszedł pod strzeliste skały od razu. Gdy przygotowania ciała się skończyły, wyłączył się i stał się biernym obserwatorem procesu, w którym Szczyt i Niedźwiedź wynoszą ciało na zewnątrz. Nie mógł jednak spędzić wieczności u wieszcza, przyrośnięty do podłoża i wciąż obracający w głowie myśl, czy na pewno powinien znaleźć się w miejscu, w którym był. Jego istnienie to przypadek, kaprys losu — dokładnie tak samo, jak istnienie Księżyc, Szczyta, Mżawki, Zająca; jego linia rodowa składała się z mnóstwa równoważnych sobie przypadków.
Znalazł się więc, wreszcie, przy boku brata, muskając go ogonem, ażeby nie wydać się nazbyt natarczywym. Nie podobało mu się to, bycie tutaj, atmosfera żałoby i… brak większości współplemieńców.
Ważka przymknął oczy na dłuższy moment. Najwyraźniej kilka najbliższych dni musiał spisać na straty i przemyślenie wszystkiego.