Kamienne Półki widocznie nie były dla Blasku niczym interesującym, przez co już po chwili obie kotki znalazły się przy wyjściu, gdzie Żywica zatrzymała się na moment zaraz za nim poza obozem, chcąc dać Blask chwilę czasu na rozeznanie się z jakimiś zapachami czy otoczeniem czy cokolwiek by tam potrzebowała.
- No, to najpierw obejdziemy sobie trochę tereny i posiedzimy nad najbardziej nudną rzeczą, czyli paplaniem o teorii i tradycjach, co ty na to? Potem będzie już bardziej interesująco. Z tego co pamiętam, musimy przerobić... hm. Patrolowanie, oznaczanie granic, walkę, klepanie wiadomości o znakach, zwyczajach i wspinaczka. Chyba niczego nie pominęłam mam nadzieję - Szylkretka zebrała się w sobie i ignorując nieprzyjemny chłód śniegu ruszyła w stronę szumiącego gąszczu, o czym Blask została poinformowana. Łażenie po górach zostawiła na inny dzień, już i tak kotka miała utrudnione zadanie, bo trafiło jej się mianowanie o porze zasp i lawin.
- No, tooo od czego chcesz zacząć? Zwyczaje czy znaki? - Przynajmniej w tym dała jakiś wybór młodej kotce, chociaż miała wrażenie, że robi to źle. Może już na początku powinna spytać, albo jednak dać jej coś interesującego do roboty, zamiast wykładów? Uhh, teraz już chyba tego nagle nie odwoła.

— Jasne. A wiesz może, jak się skradają i w ogóle tropią łowcy? — zapytałam się Żywicy, spoglądając na nią ciekawskimi ślepiami. Jeśli nie wiedziała to spoko. Nie było problemu. Spacerowałam spokojnie obok Żywicy, a gdy zadała mi pytanie, zmrużyłam na moment oczka.
— Hm, w sumie i to i to umiem. Może opowiem o znakach, bo to najszybciej. Są cztery znaki przodków. Niedźwiedź, sarna, mysz i lis. Niedźwiedzie są mądre i odważne, spokojne, odpowiedzialne i najbardziej nadają się na liderów. Niedźwiedzie rodzą się podczas Pory Ciepłych Wichrów. Sarny to koty urodzone w Porze Kwitnących Drzew. Sarny odznaczają się tym, że są impulsywne. Są beztroskie i, hm, głupiutkie, można tak powiedzieć. Też są znakiem płodności, jak dobrze pamiętam. Sarny odznaczają się też rodzinnością — mówiłam powoli, idąc za Żywicą. Odetchnęłam, aby nabrać powietrza. Dużo mówienia! — Lisy to Pora Złotych Liści. Koty, które są z charakteru chytre i bystre. Są indywidualistami i sprytne. Lisy nie wzbudzają zaufania i ogółem to trudno z ich zaufaniem, i w stronę takiego kota i od takiego kota. Ale zawsze dobrze jest mieć przyjaciela lisa, jeśli jest się pewnym, że nie wbije ci pazurów w gardło. No i myszy to Pora Białych Zasp, czyli obecna. Są pchłochliwe i spokojne, ciche, małomówne, jak to mysz, które sobie siedzą w ukryciu. Ale za to są bardzo rozważne. Dobrze wszystko?

- O tak! Tego też trzeba będzie cię nauczyć. Hmm, pomyślmy. Do wroga, lub też w przypadku łowców: do zwierzyny, zakradamy się pod wiatr. Uginamy łapy, zrównujemy ogon z grzbietem i patrzymy by na nic nie stanąć. Spróbujemy tego może jak będziemy troszkę dalej, co ty na to? - Zaproponowała by zaraz potem poczuć się jak kocię na wykładach. Oh, oh, zapomniała jak beznadziejnie się czuła podczas wygłaszania tych wszystkich znaków... i uczenia. Znaczy, nie było nic trudnego, ale w tej chwili Blask dosłownie zalała ją wiadomościami, a szylkretka musiała się naprawdę skupić, by niczego nie zgubić.
- Tak.. tak! To wszystko tak w skrócie i w sumie to co najważniejsze zostało powiedziane. Z myszami to w sumie jeszcze jest tak, że są podobnie rodzinne jak sarny, a, i że przynoszą pecha będąc na stanowisku Wieszcza. Tylko pamiętaj, by nie brać tego zbyt na poważnie, bo stereotypy ssą i... mogą być z tego kłopoty - Odparła lekko, z tyłu głowy mając Wiatr. Uh, ta to się umiała wkopać!
- No, to teraz zwyczaje, mów co tam wiesz a ja w razie czego poprawię, dobra? Bo widzę, że masz się czym pochwalić w kwestii wiedzy - Miauknęła posyłając Blask ciepły uśmiech. No, przynajmniej tyle, że sama nie będzie musiała się męczyć, gdyż nowicjuszka jest wyjątkowo szybko pojmującym kotem, a przynajmniej takie miała strażniczka wrażenie.

— W porządku — uśmiechnęłam się do Żywicy. Byłam zadowolona na razie ze swojej mistrzyni. Nie ukrywała przede mną wiedzy i to się liczyło.
Zainteresowała mnie jednak wypowiedź Żywicy, podniosłam więc delikatnie jedną z brwi ku górze. Przecież znaki były czymś poważnym. Były ważne i to one determinowały charakter kota. Później jednak sobie przypomniałam, że Żywica to córa Wieszcza, który był okropnie miękki. Cóż. Każdy ma swoje wady.
— Zwyczaje... od czego zacząć, ah. No to może zacznę od Lśniących Znaków. Jest to zwyczaj praktykowany na ceremoniach. Gdy kocię ma być mianowane na nowicjusza, zazwyczaj matka albo ojciec danego kocięcia wykonują Lśniące Znaki. Lśniące Znaki muszą zostać wykonane starannie, albo może to przynieść pecha. Lśniące Znaki to przekazanie danego kota pod opiekę mistrza, a i też plemienia. Dorastanie. Tak samo jest z Lśniącymi Znakami gdy kot awansuje na wyższą rangę. Wtedy jednak to Mistrz robi takie Lśniące Znaki. Co teraz?

Żywica słuchała wypowiedzi Blask, czując jak znów jej się mózg gotuje. Okropieństwo! Skupienie jednak było teraz wymagane, bo dzięki temu niczego nie ominęła, chociaż skupić się na czymś w jej przypadku na dłuższą metę to sztuka. Tak czy inaczej nowicjuszka mogła zobaczyć potwierdzające, zadowolone kiwnięcie głową.
- Lśniące Znaki wykonuje się też przy głosie serca, wtedy również partnerowie są kolorowi - dodała jeszcze, przywołując z obecnej perspektywy niezbyt wesołe wspomnienia - A skoro przy głosie serca jesteśmy, to jest to kolejny zwyczaj, do tego indywidualny. Mam na myśli: jeśli znajdziesz sobie tą specjalną osobę i po prostu nie masz ochoty ogłaszać tego całemu światu, to tego nie robisz. Można ot- po prostu poinformować tak na przejściu, że z kimś tam jesteś. I zostały jeszcze ptasie trele, z tego, co kojarzę. Jest to całkiem powszechne i spotykane często w codziennym życiu, więc to jakby... hmmm, zwyczajna codzienność? Chcesz coś na ten temat powiedzieć? - Spytała lekko, patrząc z ukosa na nowicjuszkę i wyczekując jej odpowiedzi.

— Aha — mruknęłam, kiedy Żywica wspomniała o Lśniących Znakach podczas Głosu Serca. Wątpiłam jednak, że ja taki będę miała. Żaden kocur w Plemieniu nie był warty spostrzegania w jego stronę w taki sposób.
— Ptasie trele to dzielenie się posiłkiem, prawda? I wspólna rozmowa przy tym. Ot takie, najłatwiejsze po prostu życie z współplemiennymi.