Trening Pchlej Łapy

Pchła nie ma nic przeciwko, co go zresztą nie dziwi specjalnie; wychodzą więc z obozu dość żwawym krokiem, a stamtąd Zastępca kieruje kroki w stronę Rysiego Gąszczu. Jest szczerze podekscytowany nowym treningiem; brakowało mu tego w ostatnim czasie.
– Najpierw się rozejrzyj nieco po okolicy, popodziwiaj. Idziemy teraz do Rysiego Gąszczu i tam będziemy trenować przez większość czasu – mówi na początek. – Wolisz zacząć trening od polowania, czy walki? – pyta po chwili.

_________________

Nie miał problemu z nadgonieniem za nowym mistrzem, co nie powinno nikogo dziwić; sam cały czas przemieszczał się szybko, więc tempo Orzechowego Cienia nie sprawiało mu problemu. Nawet jeśli był zaabsorbowany podziwianiem otoczenia. Szedł z ogromnymi oczyskami, jednak kiedy mistrz się odezwał, zwrócił na niego swoje spojrzenie i wyszczerzył się.
— Może polowanie? I wspinaczka, żebym w końcu mógł łapać te wiewiólki — zaproponował z uśmiechem, nawiązując do ich pierwszego spotkania. Tak, wciąż pamiętał, że miał kiedyś pokazać Orzechowi jak się wspina. No, trochę głupio wyszło, że w sumie to sam złoty będzie go tego uczyć, ale chyba wciąż się liczy, nie?

– Hmmm… – wydaje z siebie zamyślony, nieco powątpiewający pomruk, żeby potrzymać Pchlą Łapę w lekkiej niepewności… ale tylko przez kilkanaście uderzeń serca. – No dobra. To zacznijmy od razu od wspinania. Coś o tym już wiesz, mistrzu wspinaczki? – pyta lekko rozbawionym tonem.

_________________

W pierwszej chwili zmartwił się, że wystrzelił za bardzo do przodu i zaraz Orzechowy Cień go zgani. Pomruk jednak nie zwiastował nic takiego, więc Pchla Łapa mógł odetchnąć z ulgą. Ale nie na długo.
— Ee, hehe — zaśmiał się nerwowo, kiedy usłyszał zadane przez mistrza pytanie. No, to trochę się wkopał! Ale to nic, coś wymyśli... na pewno. Przecież już tyle razy się wspinał! Nieudolnie, to fakt, ale przynajmniej próbował. — Chyba trzeba się trzymać pazulami, nie? Żeby nie spaść i mieć te, no, zaczepienie — palnął wreszcie po chwili ciszy, przypominając sobie swoje próby. Co prawda na drzewo nigdy się nie wspinał, a jedynie na skalne półki - ale wtedy pazury bywały pomocne.

Kąciki pyska mu drżą, kiedy powstrzymuje chęć rozbawionego uśmiechu, obserwując nagle nerwową reakcję Pchlej Łapy i jego próby wymyślenia… cokolwiek. Wzdycha nieco dramatycznie, gdy staje się jasne, że ten już nic więcej nie wydusi. No dobra.
– Ajajaj… trzymać pazurami… c h y b a… no kto by pomyślał…! – mówi z nutką rozbawionego niedowierzania w głosie. – Dobra, już nie będę sobie żartować. Tak, trzeba się trzymać pazurami – i nie chyba, tylko trzymać się nimi bardzo mocno. Warto też zachowywać ostrożność, iść rozważnie, sprawdzać, czy masz dobry chwyt, zanim się podciągniesz do góry, i takie tam. Aby wejść stopniowo podciągasz się do góry, a schodzisz z głową w tym samym kierunku, co wchodzisz, czyli w stronę korony drzewa. To bardzo ważne. Jeżeli będziesz schodzić głową skierowaną w dół, to nie będziesz w stanie się łapać pazurami i po prostu nie będziesz się mógł utrzymać. Jak wszystko jasne, to o proszę, na to drzewo spróbuj wejść, na tamtą gałąź – zaserwował terminatorowi całą teorię i wskazał na gałąź mniej więcej zajęczy skok nad ziemią, która wyglądała na całkiem solidną i na tyle grubą, by utrzymać Pchłę.

_________________

Starlight