Niebieskofutra wyprowadziła nowego terminatora z obozu, najpewniej tak samo podekscytowana i zdenerwowana tym faktem co Stokrotkowa Łapa. To musiało dla niego być duże przeżycie, tyle nowych zapachów i dźwięków. Szkoda jedynie, że nie będzie mógł zobaczyć piękna ich terenów. Ale nie szkodzi, Tęczowa Chmura z przyjemnością mu to wszystko opisze, jeśli będzie chciał! Pocieszał ją również fakt, że kocurek nie wydawał się smutny z powodu swojego treningu. Wyglądało na to, że by do niego pozytywnie nastawiony. Podziwiała to w tym młodym kocie.
- No to wyszliśmy. Na początek chce ci powiedzieć, żebyś nie krępował się w którym momencie zatrzymać na dłużej by powęszyć i wsłuchać się w otoczenie. Wystarczy, że mi powiesz. Jesteśmy teraz przy Wzburzonej Wodzie, czyli naszym obozie. Strumień, który tu mamy płynie aż do Oka Gór, czyli największego jeziora w Dolinie. Na początek chciałabym pójść z tobą do Ciemnej Głuszy, to tam trenują wszyscy terminatorzy walkę czy wspinaczkę - objaśniła, czekając chwilę, gdyby kocur tak jak mówiła, pragnął zbadać trochę otoczenie. - Ah, no i zanim ruszymy dalej, co chciałeś mi powiedzieć?

Stokrotkowa Łapa niezmiernie cieszyła się na pierwszy trening. Tak bardzo cieszyła się, że Rozżarzona Gwiazda ją mianował. Trochę niepokoiło ją chodzenie poza obozem, ale na pewno się przyzwyczai! Po prostu na razie nie wiedziała czego się spodziewać. Póki co jednak były w obozie z Tęczową Chmurą i kotka opowiadała jej o Wzburzonej Wodzie.
- Oki! - zgodziła się radośnie na plan przedstawiony jej przez mentorkę.
Zanim wyruszyły poza obóz starszej kocicy przypomniało się o tym, że Stokrotka chciała jej coś powiedzieć. Kremowa kotka nieco się tym stresowała, ale wiedziała, że dla własnego komfortu nie może już okłamywać wszystkich.
- Ja um... wiem że mam 6 księżycy ale chyba... czuję się kotką, a nie kocurem. Czy mogłabyś mówić do mnie jak do kotki...? Proszę?
Podkuliła nieco ogon mówiąc o tym, ale czuła się prawie, że pewna.

Ciężko zaprzeczyć, Tęczową Chmurę nieco zmieszało wyznanie Stokrotkowej Łapy. Spodziewała się usłyszeć niemalże wszystko, to jednak w ogólnie nie przyszło jej do głowy. Oczywiście, rozumiała poniekąd o co kocur... kotce chodziło. I nie miała za tym żadnego problemu. Wiedziała, że są koty, które nie czuły się dobrze w z płcią z którą się urodziły, ale osobiście żadnego nigdy wcześniej nie poznała. Nieco obawiała się, że nie będzie potrafiła zrozumieć niektórych kwestii i co za tym idzie - nie będzie potrafiła w tej sytuacji wesprzeć uczennicy. Póki co jednak, jedyne czego Stokrotkowa Łapa chciała, to inaczej się do niej zwracać a tyle na szczęście Tęcza była w stanie dla niej zrobić.
- Oh... rozumiem. Będę do ciebie mówić, tak jak chcesz, ale musisz mi jednak wybaczyć, jeśli z początku z przyzwyczajenia będę mówić do ciebie jak do kocurka - odparła, pod koniec pozwalając sobie na nieco niezręczny chichot. Nie chciała w końcu zabrzmieć jakoś twardo, co Stokrotka mogła by źle odebrać. - Pozwól, że zapytam, mówiłe... łaś już o tym komuś poza mną? Rodzicom, albo rodzeństwu? - zapytała, siadając spokojnie przed kotką.

Kremowa koteczka bardzo obawiała się reakcji innych na to, że nie czuje się kocurem i chciałaby być traktowana inaczej. W końcu... było to dla niej ważne. Ale była taka młoda, co jeśli ją wyśmieją ze względu na to? Tęczowa Chmura jednak zniosła to ze spokojem. Oh cóż za ulga!
- Dobrze. Dziękuję ci Tęczowa Chmuro za zrozumienie - uśmiechnęła się nerwowo, ale odczuła ulgę.
Co do powiedzenia o tym innym... trochę się tego obawiała. Najbardziej rodziców. W końcu nie chciała ich zawieść. Nie mogła dopuścić do tego, żeby uznali ją za dziwną.
- Będę chciała po woli powiedzieć o tym bliskim. Na pewno powiem Muszelce i... reszcie rodzeństwa też. Ale boję się, że rodzice mnie nie zrozumieją. A to dla mnie ważne.
Zadrżała wąsami wyznając to mentorce. Po prostu chciała, żeby było tak jak dawniej, ale żeby traktowano ją tak jak czuje się bardziej komfortowo. Bo nie była kocurkiem. Przynajmniej tak czuła.

- Yhmm - zamruczała, kiwając przy tym głową, dając terminatorce znak, że rozumie. Wiedziała, że koty różnie reagują na takie sytuację, zwłaszcza, gdy dotyczą one ich dzieci. Nie była też w stanie powiedzieć jak zareagują Żmijowy Syk i Falująca Trawa. Pozostawała jej tylko rada uniwersalna.
- Spodziewam się, że powiedzenie tego rodzicom może być ciężkie, ale myślę, że najlepiej będzie jeśli po prostu szczerze z nimi porozmawiasz - stwierdziła, choć poczuła lekkie ukłucie wstydu. Doradzała Stokrotkowej Łapie szczerość, podczas gdy sama, przykładowo, pomimo ponad 40 księżyców na karku, nie potrafiła przyznać się, że podobają się jej nie tylko kocury. Choć z drugiej strony, ona miała o tyle dobrze, że nie oddziaływało to na jej codzienność, póki nie polubiła jakiejś kotki bardziej. Stokrotka natomiast pragnęła być traktowana inaczej niż do teraz, co jednak wymagało powiedzenia o tym innym.
- Jeśli będziesz tego potrzebować, mogę być z tobą podczas tej rozmowy - zaproponowała, po chwili ciszy.

Stokrotka wiedziała, że Tęczowa Chmura ma rację. Nie może też długo zwlekać z tym, by im powiedzieć o tym, że czuje się kotką. Ale czemu było to tak stresujące? Przecież ufała rodzicom bardziej niż każdemu innemu kotu. Czy aż taką dużą rolę grało to, że nie chciała ich zawieść? Kiwnęła niepewnie głową w stronę mistrzyni. Fakt, że Tęcza mogłaby pójść z nią był pocieszający, ale dalej było jej niezręcznie.
- Dobrze... ale muszę jeszcze pomyśleć oki?
Potrzebowała chociaż paru dni na poukładanie sobie wszystkiego w głowie. Na razie niech zajmą się treningiem!

- Dobrze, nie śpiesz się - odparła uspokajająco. - To co? Ruszamy dalej?
Z tymi słowami wstała i muskając bok kotki końcem ogona, dała jej znak, w którą stronę idą.
Ruszyli do Ciemnej Głuszy. Jeśli tylko Stokrotkowa Łapa chciała powęszyć zatrzymywali się. W końcu jednak doszli do terenów szkoleniowych. W tym czasie matka ciągle trzymała się boku uczennicy, prowadząc ją ostrożnie.
- A więc, to tutaj. Ciemna Głusza. Tu będziemy się uczyć samoobrony - wyjaśniła, przysiadając na poszyciu. Przez chwilę trwała w ciszy zamyślona, jednak w końcu ponownie się odezwała. - Powęsz tu trochę, posłuchaj. Jesteś może w stanie określić czy znasz, któryś z tych zapachów, lub czy jest to teren mniej lub bardziej zalesiony? - zapytała.
Stokrotkowa Łapa powinna najlepiej już teraz zacząć ćwiczenia orientowania się w terenie, nawet jeśli miałaby mało wychodzić z obozu. No i Tęczowa Chmura chciała poznać lepiej jej dotychczasowe możliwości w tym zakresie.

Odpuścili sobie temat problemów z płcią Stokrotki, co terminatorka przyjęła z ulgą. Dalej ją to bardzo stresuje. Przejście do treningu było dobrym pomysłem. Młoda koteczka ekscytowała się tym jak będzie wyglądać jej trening... ale tak właściwie to uczucie szybko opadło. Nie sądziła, że umie sprostać zadaniu wyznaczonemu przez mistrzynię. Pierwszy raz była poza obozem. Czuła wiele zapachów. Słyszała wiele dźwięków. Ale niewiele znała.
- Um. Ptaki śpiewają. Dużo. Ptaków. A czuję las.

Szczerze mówiąc, Tęczowa Chmura miała cicha nadzieję, że Stokrotkowa Łapa będzie w stanie powiedzieć jej więcej. Ale cóż, ten trening był między innymi właśnie po to, by podszkoliła umiejętności orientowania się w terenie. Nie mogła w końcu oczekiwać od uczennicy, że już wszystko będzie potrafiła, tylko dlatego, że nie widzi od narodzin.
- Yhm, no dobrze - stwierdziła, starając się zachować optymistyczny ton. Nie chciała bowiem dać kotce znać, że z jej odpowiedzią jest coś nie tak. Nie chciała jej w końcu stresować pierwszego dnia treningu. Wolała, by obchód po granicach nawet nie był uznany przez nich jako pierwsza lekcja, a swego rodzaju zapoznanie, wstęp.
Poszły więc dalej, mijając Pomornikową Grań, by następnie skręcić wzdłuż pasa gór, w stronę Orłowa. Jeszcze kilka razy zatrzymali się, by ponownie, Stokrotkowa Łapa spróbowała opisać klanowej matce teren.
- Niedługo dojdziemy do Orłowa. To taka polana. Wojownicy często przychodzą tam polować na gryzonie, czy mniejsze ptactwo, albo odpoczywać. Choć tego drugiego nie polecam. Nawa nie wzięła się z nikąd, czasami przelatują tu orły. Dlatego wolałabym, żebyś tu raczej nie przychodziła. Nawet z kimś - ostrzegła poważnie.
Przeleciała wzrokiem po otaczających ich górach, myśląc, jaki temat poruszyć, by nie szły w niezręcznej ciszy. Hmm, Rozżarzona Gwiazda powiedział, że trening Stokrotki obejmować miała też historia. To był chyba dobry temat, jak na pierwszy trening.
- Hmm, a może chcesz porozmawiać o historii, zniszczeniu poprzednich terenów? Chyba opowiadałam to kiedyś tobie i twojemu rodzeństwu. Pamiętasz coś jeszcze?

Stokrotka poraz pierwszy w swoim życiu była poza obozem. Za parę dni na pewno będzie w stanie rozpoznać więcej zapachów, ale póki co ją to szczerze przytłaczało. Było bardzo głośno i bardzo pachnąco? Tak, chyba to dobre określenie. Drgnęła uchem na odpowiedź mentorki. Tak właściwie to nie dowiedziała się po co ją o to pytała. Ale czuła się dosyć beztrosko na pierwszym treningu, więc się tym raczej nie przejęła.
Potem poszły dalej, a Stokrotka złapała lekko Tęczową Chmurę za ogon razem z chodzeniem po lesie. Lepiej się nie zgubić prawda? Doszły w ten sposób do Orłowa. Było to miejsce stosunkowo niebezpieczne. Ale rzeczywiście dużo było czuć zwierzyny.
- Ale tu pachnie ładnie... tak smacznie!
Chociaż tak jak wcześniej powiedziałam, najbezpieczniejszym miejscem to nie było. Czego dowiedziała się i Stokrotkowa Łapa. Trzeba było uważać na drapieżne ptaki. Pozostały na ten moment w Orłowie. Mentorka poruszyła kolejny temat w trakcie drogi. Niewidoma koteczka nie miała nic przeciwko.
- Pewnie! Nie pamiętam już tak wiele, oprócz tego, że dawno temu Klany żyły gdzie indziej, a te tereny spalił ogień. Ah no i oczywiście był także czwarty Klan w tamtych czasach. Klan Cienia.
Ta opowieść była jedną z ciekawszych. W szczególności, że dużo kotów w Klanie Gromu pamiętało jeszcze czasy życia na starych terenach. Więc była całkiem nowoczesną historią.

W końcu dotarły na polanę. Tęczowa Chmura zawęszyła i rozejrzała się po terenie i niebie, czy aby przypadkiem nie przelatywało tędy jakieś drapieżne ptaszysko. Było czysto, jednakże kotka postanowiła nie ryzykować i nie wyprowadzać na polanę Stokrotkowej Łapy. Bezpieczniej było pozostać między drzewami. Z takimi orłami czy nawet sowami to nigdy nic nie wiadomo, sama miała okazję okazję przekonać się o tym na własnej skórze. Lepiej było, gdy pozostają ukryte.
Na uwagę kremowej Tęcza pokiwała głową i zamruczała w ramach zgody. Dobrze było słyszeć, że Stokrotka wyczuła jakiś konkretny zapach.
- Na pewno jadłaś już zarówno ptaki, jak i piszczki. Potrafisz rozpoznać, które czuć tutaj więcej? - zapytała, przysiadając na chwilę. To pytanie wydawało jej się nieco łatwiejsze, niż poprzednie jakie zadała, gdy były w Ciemnej Głuszy. W końcu tutaj Stokrotka musiała wyczuć coś, czego zapach powinna już znać. No ale jeśli nie będzie znała odpowiedzi, już na ten trening Tęczowa Chmura da jej spokój z rozpoznawaniem zapachów.
- Yhm! Dobrze pamiętasz - odparła z aprobatą. Cieszyło ją, że kotka odpowiedziała na propozycję z takim optymizmem. Wyglądało na to, że nie była jednym z tych kotów, które historię uważały na nudną. - A więc to było tak. Większość problemów, które doprowadziły do zniszczenia poprzednich terenów spowodowana była przez dwunożnych, ale również nie można powiedzieć, że klany były w całości niewinne. No ale zacznijmy od początku - zaczęła, a dotknięciem ogona dała kotce znać, że ruszają dalej. Skierowały się w stronę granicy z Klanem Rzeki. - Wszystko zaczęło się, gdy dwunożni coraz częściej zaczęli naruszać granice, zwłaszcza Klanu Cienia. Głównie zabijali i przepędzali zwierzynę, przez co Cieniści zaczęli głodować. Przez to również zaczęli kraść zwierzynę z terenów reszty klanów. Wszyscy wiedzieli o tym problemie, jednak nikt nie był chętny, by udzielić Klanowi Cienia pomocy. Nawet, gdy część ich terenów strawił pierwszy, mały pożar, Niedźwiedzia Gwiazda, ówczesny przywódca Klanu Wichru odmówił im pomocy, gdy Lisia Gwiazda otwarcie go o to poprosiła. Ale nie tylko Klan Cienia miał problemy, bowiem Klan Rzeki z czasem również zaczął słabnąć. Oni jednak nie pokazywali tego zbyt otwarcie. Z czasem również Grom i Wicher nie mogli czuć się bezpiecznie, bo dwunodzy zaczęli zapuszczać się też na ich tereny. Los klanów został jednak przypieczętowany, gdy na terenach Klanu Cienia wybuchł kolejny pożar, ten jednak okazał się o wiele poważniejszy od poprzedniego bo bardzo szybko rozniósł się na kolejne tereny, w tym pochłoną wiele żyć kotów Klanu Cienia i Klanu Rzeki. Tylko nieliczni przeżyli, by potem albo się rozpierzchnąć, albo dołączyć do Wichru lub Gromu. Przykładowo, u nas, Mewi Krzyk pochodzi z Klanu Cienia. Natomiast pozostałe dwa klany, które ocalały praktycznie w całości, ruszyły w świat, by szukać nowych terenów. Tak właśnie dotarli do Doliny Oka Gór. Potem oczywiście pojawili się ocalali z Klanu Rzeki, w tym Krzywa Gwiazda, wtedy jeszcze Krzywowąsy i Poranna Zorza, którzy odbudowali Klan Rzeki. Więc, jak widzisz, nie tylko dwunodzy przyczynili się do zniszczenia Klanu Cienia i poniekąd też Klanu Rzeki. Jeszcze na długo przed pożarami między klanami zaczęły tworzyć się konflikty, wszyscy byli niechętni do wzajemnej pomocy. Przykładowo, przez długi czas Klan Gromu i Klan Wichru były bliskie wojny, przez naszego ówczesnego przywódcę - Borsuczą Gwiazdę, który nieustannie szukał konfliktów. Osobiście myślę, że to wszystko nauczyło koty bardziej szanować jedną z zasad Kodeksu - Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł - zakończyła.

O! Na to pytanie kociczka jak najbardziej zna odpowiedź. Umie rozpoznać każdą zwierzynę, z jaką miała do czynieni na stosie po zapachu.
- Raczej piszczków. Jest ich więcej gatunków, w porównaniu do ptaków.
Po tym krótkim pytanku Mentorka skupiła się już na historii ich Klanu. Niedźwiedzia Gwiazda zawsze wydawał się jej taki... niesprawiedliwy w tej opowieści. Ale teraz, gdy była starsza powinna spojrzeć na to z innej strony. Klan Wichru też potrzebował tych terenów, żeby przeżyć prawda? Chociaż w dalszym ciągu było to okrutne, że Klan Cienia został sam bez pomocy. Co do kotów pochodzących z innych Klanów, żyjących u nich... ciekawiło ją to. Wiedziała, że dużo kotów zmarło w pożarze, a Klan Cienia ucierpiał jeszcze wcześniej, ale nikt nie czuł potrzeby by odbudować swój dom? Nie, żeby Tęczowa Chmura miała znać odpowiedź. W końcu jej mamą była Dzika Róża. Jest z Klanu Gromu. Tak jak Stokroteczka. Skinęła głową szczęśliwa po wysłuchaniu opowieści i zapamiętaniu zasady kodeksu, wspomnianej pod koniec.

Niebieska pokiwała głową i zamruczała z zadowolenie na odpowiedź uczennicy. No, przynajmniej tyle. Teraz jeszcze tylko Stokrotkowa Łapa musiała się nauczyć zapachów drapieżników.
Cóż, gdyby tylko kremowa zadała pytania, które przyszły jej na myśl, Tęczowa Chmura z przyjemnością by na nie odpowiedziała, lub przynajmniej spróbowała. No ale trudno. Przynajmniej było widać, że opowieść zainteresowała kotkę.
W końcu na horyzoncie pojawiły się Malinowe Chaszcze.
- No to jesteśmy przy Malinowych Chaszczach. Jak się pewnie domyślasz, są to krzewy malin. Ciągną się przez dużą część granicy. Między krzewami znajduje się kawałek trawy. Ale przez kłujące gałęzie trochę ciężko tam wejść. W połowie Malinowe Chaszcze należą do nas, w połowie do Klanu Rzeki. Ich druga część została oddana przez nas Klanowi Rzeki wraz z Mszarem i Młodnikiem, które znajdują się zaraz za tą granicą - wyjaśniła, opisując kotce ów obszar najlepiej jak tylko potrafiła. Muskając ją ogonem, dała jej znak, by podeszła z nią bliżej do krzewów malin. - Powęsz trochę. Zapamiętaj dobrze zapach Klanu Rzeki.

Kolejnym punktem ich wycieczki były Malinowe Chaszcze. Szkoda, że nie było ich czuć. Przynajmniej tak przypuszczała Stokrotka. Bo raczej nie było tej owocowej woni. Za to czuć było zapach Klanu Rzeki. Śmierdzieli. Powąchała parę, krótkich razy. Raczej zapamiętaj tą... woń.
- A wiesz może Tęczowa Chmuro kiedy kwitną malinki?
Chętnie by się tu z kimś wybrała, w okresie ich kwitnienia. Podobno ładnie pachniały.

- Jeśli dobrze pamiętam to od końca Pory Nowych Liści do końca Zielonych - odparła, z początku nieco zdzwiona pytaniem. Szybko jednak połączyła fakty, domyślając się, że uczennica najpewniej chciała poznać ich słodki zapach. - Na pewno tu wtedy przyjdziemy, jeśli będziesz chciała - dodała po chwili wesoło.
- No, a skoro już przy granicach jesteśmy. Pewne punkty Kodeksu są z nimi związane - zaczęła, ruszając wzdłuż granicy, wcześniej dając Stokrotce znak ogonem, by za nią szła. - Nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego Klanu. Oraz druga. Granice klanu muszą być sprawdzane i oznaczane każdego dnia. Przegoń każdego przekraczającego je kota. Oczywiście, ciebie obie w większości nie dotyczą. Polowanie i patrole to nie twoje obowiązki, jednakże nadal nie powinnaś przekraczać granic.

Na pysku Stokrotki zawitał szczęśliwy uśmiech. Wizja przyjścia z Tęczową Chmurą w czasie rozkwitu malin do Malinowych Chaszczy była bardzo przyjemna. Zdecydowanie musi nastąpić kiedyś taki dzień!
- Z przyjemnością! - odpowiedziała radośnie.
Punkty kodeksu, który przedstawiła niewidomej koteczce mistrzyni były dla niej zrozumiałe. Jednak nieco zabolał Stokrotkową Łapę fakt, że nie będzie w obowiązku mieć patroli i polowań. W końcu to takie... zwykłe wojownicze zajęcia. Sprawowanie pieczy nad obozem może było też ważne, ale to nie to samo.
- Jak myślisz kiedyś będę w stanie... cokolwiek upolować?
Ona już znała odpowiedź, chociaż w głębi liczyła na to, że Tęcza powie jej coś co dziecięce marzenie Stokrotki chciałoby usłyszeć. Że tak. Kiedyś będzie jej dane upolować choć jedną mysz.

Już od początku treningu Tęczowa Chmura miała z tyłu głowy obawę, że ze strony Stokrotkowej Łapy mogą pojawić się takie pytania. Przez chwilę kotka szła w ciszy, zastanawiając się, co ma terminatorce powiedzieć. Jasnym było, że kotka nigdy nie upoluje niczego sama, no chyba, żeby podstawić jej mysz pod łapy. Nie chciała, by kotce było przykro, ale przecież nie mogła jej okłamywać.
- Boję się, że nie mogę ci tego obiecać... - odparła z lekkim żalem w głosie.
Ruszyli dalej wzdłuż granicy z Klanem Rzeki, zatrzymując się jeszcze przy Skrzypiacym Grądzie, następnie przy brzegu Oka Gór i do Świetlikowego Zagajnika aż dotarły w okolice Kamienistego Brzegu.
- Tu zaczyna się granica z ziemiami niczyimi. Idąc dalej wzdłuż Oka Gór, idzie się do Gadzich Łusek. To tam trzy klany spotykając się na Zgromadzeniach. Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć. To punkt kodeksu. A jeszcze dalej w tamtą stronę dojdzie się do Spienionych Wodogrzmotów. Jest to miejsce połączenie z Gwiezdnym Klanem. To tam odbywają się na przykład mianowania na medyka, czy przywódcy. Droga tam wiąże się z jednym wyjątkiem odnośnie przekraczania granic. Można je przekraczać po to, by się tam dostać.

A Stokrotka falowała ogonem wyczekując odpowiedzi w spokoju. Słowa klanowej Matki były wyważone i niewiele mówiły. Obiecać może nie mogła! Ale może chociaż trzymała łapki za to..? Niewidoma terminatorka nadęła na chwilę policzki i skupiła się z powrotem na chodzeniu. Nadążenie za mistrzynią było trudne nawet jeśli poruszały się wolno. Eh co za los. Nigdy raczej nie pobiega wśród tak pięknych terenach, bo wpadnie z braku rozwagi w drzewo. Minęły razem wiele ciekawych miejsc, które wydawały wiele odgłosów i miały różne zapachy.
- Na terenach niczyich żyją koty spoza Klanów prawda? A, a Owcze Runo opowiadała ci jak jest w Spienionych Wodogrzmotach? To podobno twoja siostra - spytała starszą kotkę.
Przyjęła do wiadomości oczywiście nowe wiadomości, ale była ciekawa szczegółów. Skoro Tęczowa Chmura i tak była rodzeństwem z Medyczką to można było korzystać. Wiedziała o tym, że Matka jest córką Dzikiej Róży bo oczywiście musiała wypytać rodziców o to.

Niebieska matka rzuciła na kotkę nieco zbite z tropu spojrzenie. Ona? Siostrą Owczego Runa? Skąd też ten pomysł?
- Eee tak, żyją tam samotnicy - przytaknęła na pierwsze pytanie. PO chwili jednak zebrała się, by odpowiedzieć na kolejne. - Owcze Runo nie jest moją siostrą. Skąd ten pomysł? Moje siostry to Zaćmione Słońce, Sokole Skrzydło i Pszczeli Pył - wyjaśniła z delikatnym rozbawieniem w głosie. - Niestety nie wiem nic więcej o tym miejscu. Ale jeśli chcesz się więcej dowiedzieć, możesz porozmawiać z Owczym Runem lub Rozżarzoną Gwiazdą.

Stokrotka miała wrażenie, że zapali się ze wstydu. Musiała się pomylić. W tak ważnej kwestii jak rodzeństwo jej nowej Mistrzyni. Co za porażka. Robić złe wrażenie już na pierwszym treningu... nic tylko przywalić głową o drzewo. Terminatorka położyła po sobie uszy, a po jej postawie wywnioskować można było, że jest jej nieco wstyd.
- Pomyliłam się. Przepraszam.
Teraz już Spienione Wodogrzmoty nie były ważne. Fakt, że zrobiła z siebie pośmiewisko zbyt poruszył Stokrotkową Łapą. Nie lubiła mylić się, przegrywać też. Oby Tęczowa Chmura nie miała jej tego wszystkiego za złe.