Kolejny dzień po ceremonii, górowanie słońca.
Wykonałem swoje obowiązki, zjadłem, i byłem gotowy na pojawienie się Sroczej Łapy. Zmrużyłem oczy, myśląc przez chwilę o... Białej Łapie. Kotka ta wydawała mi się być interesująca, dobrze się uczyła i... czułem delikatne ukłucie żalu, że znikła. Jednak było ono delikatne, znikało praktycznie zaraz. Nie obchodziło mnie jak zniknęła Biała Łapa, ale najwyraźniej tego chciała, albo była wystarczająco ograniczona, że wyszła sama i coś ją z naszych terenów przegoniło.
Poczułem złość. Otrzepałem jednak swoje futro i spojrzałem gdzieś w bliżej nieokreśloną przestrzeń. Czekałem.

Oj dobrze, że jego mistrz pomyślał rozsądnie i nie kazał się Sroce zjawić z samego rana. To by było nie możliwe! Sroka nie potrafił wcześnie wstawać. Był z niego straszny śpioch . Szczerze to niedawno wstał. Nikt go nie obudził przez to w pośpiechu musiał się ogarnąć. Na szybko coś przekąsić i wyczyścić swoje krótkie futro. Dopiero gdy to zrobił, udał się na spotkanie ze swoim mistrzem. Był ciekawy jaki on był. Jak na razie budził w Sroce pewien respekt. Wydawał się być poważny i taki no… faktyczny wojownik a nie jakiś patyk. Był czystą definicją powagi. No ale może jak pozna go lepiej to znajdzie w nim coś jeszcze. Tak czy siak zafascynowała go jego osoba.
Podszedł do mistrza po czym machnął mu ogonem na powitanie. – Dzień dobry, Gradowy Chłodzie. Jestem chyba na czas? – zapytał.

Nie czekałem długo na terminatora, bo zjawił się niedługo po tym, jak skończyłem rozmyślać nad Białą Łapą. Drgnąłem uchem, słysząc kroki Sroczej Łapy, zaraz jego głos. Odwróciłem wzrok w jego stronę, delikatnie mrużąc oczy.
— Witaj, Srocza Łapo — odparłem, ignorując jednak jego pytanie. Gdyby był spóźniony mnie by już tutaj nie było. Wstałem dlatego bez słowa, idąc przed siebie.
— Ruszajmy. Skierujemy się w stronę Rysiego Gąszczu; terenów treningowych. Tam nauczę cię jak się poluje, po czym przejdziemy kawałek terenów — dodałem jeszcze, nie odwracając głowy w stronę Sroczej Łapy, aby sprawdzić, czy idzie. Jeśli ma jakiekolwiek szczątki rozumu, to grzecznie będzie szedł za mną.

Nie otrzymał odpowiedzi na swoje pytanie ale w tym przypadku Srocza Łapa sam się domyślił. No cóż, może z czasem będzie bardziej rozmowny. A nawet jeśli nie to mu to nie przeszkadzało. Szczerze to czasem wolał mniej rozmowne koty od tych bardzo rozgadanych. Cisza i spokój dobrze robi na nerwy. Tak przynajmniej starsi mówią.
Na kolejne słowa, point skinął delikatnie głową na zgodę. Ruszył za wojownikiem nie mówiąc na razie nic. Zaczął mu się przyglądać z bliska. Był postawny kocurem. Zapewne silnym i stanowczym. Miał duże łapska. A przynajmniej wieksze od tych Sroki. Jego futro było w większości czarne i do tego długie. Przez co delikatnie kołysało gdy ten stawiał swoje masywne kroki. Budził respekt. Był zdecydowanie inny od tych wszystkich kotów w Wichrze, które bywają za miękkie. Był intrygujący i point chciałby wiedzieć coś więcej o nim. Może z czasem uzyska potrzebne informacje.

Choroba, oh jak ja za tobą nie tęskniłem. Ale przykleiła się do mnie jak rzep do futra, za nic nie dało się go wyciągnąć. Odzyskałem siły, i powiadomiłem zarówno Sroczą Łapę, jak i Kalinową Łapę, aby pojawili się z rana przy wyjściu z obozu. Kalinowa Łapa wiedziała już coś o walce, to czemu od tego nie zacząć? I nie będę musiał robić tego podwójnie, a tak, to przynajmniej któreś z nich będzie miało szansę na wygraną.
Czekałem przy wyjściu na swoich terminatorów.

Sroka świetnie się bawił podczas długiej choroby swojego mistrza. Gdy nikt nie patrzył to byczył się bez jakichkolwiek konsekwencji. Niestety ale wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć. I kiedy Gradowy Chłód do niego podszedł to wiedział co się święci.  Jego piękne lenistwo dobiegło końca i musiał… się… uczyć! Ale plus był taki, że dzisiejszy trening podobno miał mieć jeszcze z kimś innym. Co mogło znaczyć tylko jedno. Walka. To była jedna z rzeczy, którą Sroka chciał się nauczyć. Więc może nie będzie tak tragicznie.
Przybył na ustalone miejsce o czasie ale jego postawa ciała nie okazywała wielkiej radości z powodu treningu.  Ziewnął przeciągle bo niedawno co wstał. – Witam mistrza. Widzę, że zdrowie już dopisuje. – skomentował po czym rozejrzał się dookoła. Chyba nowego jegomościa dalej nie było. Ugh.

Gradowy Chłód nie dał najlepszego pierwszego wrażenia. Ale to nic, skoro po pierwszym spotkaniu w sumie potem niezbyt wrócili do tematu treningu, dzięki czemu mogła wrócić do poprzednich zajęć — czyli braku zajęć. Może powinno ją obchodzić to, że tak na prawdę nic nie robi... ale skoro nikt na nią nie narzekał, to jej to odpowiadało.
A potem uznał, że jednak wrócą do tematu treningu. Musiała się wywlec z legowiska, nie było innej opcji. Mama również chyba... próbowała mnie przekonać, abym się skupiła na treningu. Nie żeby to była moja wina, że nie mam go zbyt często... dopóki jednak nie targała mnie za kłaki to było dobrze. Zresztą, wiedziałaby, że ona by tego nie zrobiła.
Nawet gdyby wiedziała (albo słuchała), że ktoś inny miał się zjawić... to szansa by była, że Kalina by zwyczajnie zapomniała. Dlatego zdziwił ją widok innego kota, do czego jednak postara się szybko przyzwyczaić.
— Dzień dobry, Gradowy Chłodzie i ty, hm... nie wiem jak masz na imię. Ale dzień dobry dla ciebie. — powiedziała, więcej niż zwykle, ale może chciała się trochę przypodobać. Szczerze, to była trochę skonfundowana, nie połączyła faktów, że prawdopodobnie będą się uczyć czegoś wymagającego dwóch kotów... dlaczego więc wspólny trening? Nie wyjawiła jednak swoich myśli na jaw. Dowie się w swoim czasie.

— Witam, Srocza Łapo. Kalinowa Łapo — miauknąłem, gdy w końcu dwójka terminatorów się pojawiła, kiwając im też delikatnie łbem w przywitaniu. Wstałem, otrzepałem futro. Drgnąłem delikatnie ogonem na znak, że dwójka terminatorów ma za mną podążać i ruszyłem w stronę terenów treningowych.
— Zapamiętałem fakt, iż twój poprzedni mistrz nauczył cię teorii walki, mam rację? Dlaczego więc nie przedstawisz tych aspektów Sroczej Łapie, kiedy będziemy iść w stronę Rysiego Gąszczu. Będę słuchał i w razie czego ciebie poprawiał — zaproponowałem, oglądając się na córkę Gronostajowej Mordki i... idąc w spokoju dalej.

Trochę czekali aż wreszcie jaśnie ktoś raczył się zjawić. Gdy stanął tuż obok niego przejechał wzrokiem od góry do dołu. I był lekko zdziwiony bo to była kocica… Nic do tego nie miał ale wiedział, że spotkali się tutaj by walczyć. A on nie miał w zwyczaju lać innych po pyskach w szczególności płeć przeciwną. To zwyczajnie nie wypadało. No chyba, że dany kot na to zasługiwał. Tak czy siak, nie był fanem przemocy. Uważał, że wszystko się da załatwić rozmową. A w najgorszych przypadkach czystą manipulacją.
Na słowa kocicy, machnął nerwowo uchem. Jak mogła go nie znać?! Jego?! Spała w tym samym miejscu co on i nie znała jego osoby? Nawet nie słyszała o nim? Phi!
Natomiast Sroka znał jej imię. Nazywała się Kalina ale nic więcej o niej nie wiedział. Nie była chyba kotem wyróżniającym się z otoczenia. Była przeciwieństwem Sroki, który był dusza towarzystwa i wszędzie go było pełno.
– Wzajemnie. – powiedział krótko po czym spojrzał na mistrza. Czyli dobrze myślał – walka. Eh… Jakoś będzie musiał to przeboleć. Chociaż to trochę niesprawiedliwe, że będzie walczyć z bardziej doświadczonym terminatorem. Ale nie obawiał się Kalinowej Łapy w żaden sposób. Była… Mizerniejsza od niego. Do tego była kocicą. Więc jakoś sobie poradzi.
Ruszył za Gradem, machając przy tym ogonem na boki. Nie chciało mu się tu być ale obowiązek to obowiązek…